Hervarar saga ok Heiðreks

1. Frá Arngrími ok sonum hans

Sigrlami hét konungr, er réð fyrir Garðaríki. Hans dóttir var Eyfura, er allra meyja var fríðust. Þessi konungr hafði eignazt sverð þat af dvergum, er Tyrfingr hét ok allra var bitrast, ok hvert sinn, er því var brugðit, þá lýsti af svá sem af sólargeisla. Aldri mátti hann svá hafa beran, at eigi yrði hann manns bani, ok með vörmu blóði skyldi hann jafnan slíðra. En ekki var þat kvikt, hvárki menn né kvikvendi, er lifa mætti til annars dags, ef sár fekk af honum, hvárt sem var meira eða minna. Aldri hafði hann brugðizt í höggi eða staðar numit, fyrr en hann kom í jörð, ok sá maðr, er hann bar í orrostu, mundi sigr fá, ef honum var vegit. Þetta sverð er frægt í öllum fornsögum.

Maðr hét Arngrímr; hann var víkingr ágætr. Hann sótti austr í Garðaríki ok dvaldist um hríð með Sigrlama konungi ok gerðist forstjóri fyrir liði hans, bæði lands at gæta ok þegna, því at konungr var nú gamall.

Arngrímr gerðist nú svá mikill höfðingi, at konungr gifti honum dóttur sína ok setti hann mestan mann í ríki sínu. Hann gaf honum þá sverðit Tyrfing. Konungr settist þá um kyrrt, ok er ekki frá honum sagt fleira.

Arngrímr fór með konu sinni, Eyfuru, norðr til ættleifða sinna ok nam staðar í ey þeiri, er Bólmr hét. Þau áttu tólf sonu. Inn ellsti ok inn ágætasti hét Angantýr, annarr Hjörvarðr, þriði Hervarðr, fjórði Hrani ok Haddingjar tveir; eigi eru nefndir fleiri. Allir váru þeir berserkir, svá sterkir ok miklir kappar, at aldri vildu þeir fleiri fara í hernað en tólf, ok kómu þeir aldri svá til orrostu, at eigi hefði þeir sigr. Af þessu urðu þeir ágætir um öll lönd, ok engi konungr var sá, er eigi gæfi þeim þat, er þeir vildu hafa.

2. Heitstrenging Hjörvarðs

Þat var tíðenda eitthvert sinn jólaaptan, at menn skyldu heit strengja at bragarfulli, sem siðr er til. Þá strengdu heit Arngríms synir. Hjörvarðr strengdi þess heit, at hann skyldi eiga dóttur Ingjalds Svíakonungs, þá mey, er fræg var um öll lönd at fegrð ok atgervi, eða enga konu ella.

Þat sama vár gera þeir bræðr ferð sína tólf ok koma til Uppsala ok ganga fyrir konungs borð, ok þar sat dóttir hans hjá honum. Þá segir Hjörvarðr erendi sitt konungi ok heitstrenging, en allir hlýddu, þeir er inni váru. Hjörvarðr biðr konung segja skjótt, hvert erendi hann skal þangat eiga. Konungr hugsar þetta mál ok veit, hversu miklir þeir bræðr váru fyrir sér ok af ágætu kyni komnir.

Í því bili stígr fram yfir konungs borðit sá maðr, er hét Hjálmarr inn hugumstóri, ok mælti til konungs: "Herra konungr, minnizt þér nú, hvé mikinn sóma ek hefi yðr veitt, síðan er ek kom í þetta land, ok hversu margar orrostur ek átta at vinna ríki undir yðr, ok hefi ek yðr látit heimila mína þjónustu. Nú bið ek yðr, at þér veitið mér til sæmdar ok gefið mér dóttur yðra, er minn hugr hefir jafnan á leikit. Ok er þat makligra, at þér veitið mér þessa bæn heldr en berserkjunum, þeim er illt eitt hafa gert bæði í yðru ríkir ok margra annarra konunga."

Nú hugsar konungr hálfu meir ok þykkir nú þetta mikit vandamál, er þessir tveir höfðingjar keppast svá mjök um dóttur hans.

Konungr segir á þessa leið: "Hvártveggi sjá er svá mikill maðr ok vel ættborinn, at hvárigum vill hann synja mægða, ok biðr hana kjósa, hvárn hún vill eiga." Hún segir svá, at þat er jafnt, ef faðir hennar vill gifta hana, þá vill hún þann eiga, er henni er kunnr at góðu, en eigi hinn, er hún hefir sögur einar frá ok allar illar sem frá Arngríms sonum.

Hjörvarðr býðr Hjálmari á hólm suðr í Sámsey ok biðr hann verða hvers manns níðing, ef hann gengr fyrr at eiga frúna en þetta einvígi er reynt. Hjálmarr kveðr sik ekki skulu dvelja. Fara nú Arngríms synir heim ok segja feðr sínum sitt erendi, en Arngrímr kveðst aldri fyrr hafa óttazt um ferð þeira.

Þessu næst fara þeir bræðr til Bjarmars jarls, ok gerir hann í móti þeim veizlu mikla. Ok nú vill Angantýr fá dóttur jarls, er Sváfa hét, ok var nú drukkit brúðlaup þeira.

Ok nú segir Angantýr jarli draum sinn: Honum þótti þeir bræðr staddir í Sámsey, ok fundu þar fugla marga ok drápu alla. Þá sneru þeir annan veg á eyna, ok flugu í móti þeim ernir tveir, ok þóttist hann ganga í móti öðrum, ok áttu þeir hart viðskipti, ok settust niðr báðir, áðr létti. En annarr örninn átti við bræðr hans ellefu, ok þótti honum örninn efri verða.

Jarl segir, at þann draum þurfti ekki at ráða ok þar væri honum sýnt fall rikra manna.

3. Bardagi í Sámsey

En er þeir bræðr koma heim, búast þeir til hólmstefnu, ok leiðir faðir þeira þá til skips ok gaf þá sverðit Tyrfing Angantý. "Hygg ek," segir hann, "at nú muni þörf vera góðra vápna." Hann biðr þá nú vel fara; eptir þat skiljast þeir.

Ok er þeir bræðr koma í Sámsey, sjá þeir, hvar tvau skip liggja í höfn þeiri, er Munarvágr hét. Þau skip hétu askar. Þeir þóttust vita, at Hjálmarr mundi þessi skip eiga ok Oddr inn víðförli, er kallaðr var Örvar-Oddr. Þá brugðu Arngríms synir sverðum ok bitu í skjaldarrendr, ok kom á þá berserksgangr. Þeir gengu þá sex út á hvárn askinn. En þar váru svá góðir drengir innan borðs, at allir tóku sín vápn, ok engi flýði ór sínu rúmi, ok engi mælti æðruorð. En berserkirnir gengu með öðru borði fram, en öðru aptr ok drápu þá alla. Síðan gengu þeir á land upp grenjandi.

Hjálmarr ok Oddr höfðu gengit upp á eyna at vita, ef berserkirnir væri komnir. Ok er þeir gengu ór skóginum til skipa sinna, þá gengu berserkir út af skipum þeira með blóðgum vápnum ok brugðnum sverðum, ok var þá genginn af þeim berserksgangrinn. En þá verða þeir máttminni en þess á milli sem eptir nokkurs kyns sóttir. Þá kvað Oddr:

"Þá var mér ótti
einu sinni,
er þeir grenjandi
gengu af öskum
(ok emjandi
í ey stigu)
tírarlausir,
váru tólf saman."

Þá mælti Hjálmarr til Odds: "Sér þú nú, at fallnir eru menn okkrir allir, ok sýnist mér nú líkast, at vér munum allir Óðin gista í kveld í Valhöllu."

Ok þat eitt segja menn, at Hjálmarr hafi mælt æðruorð.

Oddr svarar: "Þat mundi mitt ráð vera, at vit flýðim undan á skóg, ok munu vit ekki mega tveir berjast við þá tólf, er drepit hafa tólf ina fræknustu menn, er váru í Svíaríki."

Þá mælti Hjálmarr: "Flýjum vit aldri undan óvinum okkrum ok þolum heldr vápn þeira; fara vil ek at berjast við berserki."

Oddr svaraði: "En ek nenni eigi at gista Óðin í kveld, ok skulu þessir allir dauðir berserkir, áðr kveld sé, en vit tveir lifa."

Þetta viðrmæli þeira sanna þessar vísur, er Hjálmarr kvað:

"Fara halir hraustir
af herskipum,
tólf menn saman
tírarlausir;
vit munum í aptan
Óðin gista
tveir fóstbræðr,
en þeir tólf lifa."

Oddr segir:

"Því mun orði
andsvör veita:
Þeir munu í aptan
Óðin gista
tólf berserkir,
en vit tveir lifa."

Þeir Hjálmarr sá, at Angantýr hafði Tyrfing í hendi, því at lýsti af sem sólargeisla.

Hjálmarr mælti: "Hvárt viltu eiga við Angantý einn eða við bræðr hans ellefu?"

Oddr segir: "Ek vil berjast við Angantý. Hann mun gefa stór högg með Tyrfingi, en ek trúi betr skyrtu minni en brynju þinni til hlífðar."

Hjálmarr mælti: "Hvar kómu vit þess til orrostu, at þú gengir fram fyrir mik? Því viltu berjast við Angantý, at þér þykkir þat meira þrekvirki. Nú em ek höfuðsmaðr þessar hólmgöngu; hét ek öðru konungsdóttur í Svíþjóðu en láta þik eða annan ganga í þetta einvígi fyrir mik, ok skal ek berjast við Angantý," — ok brá þá sverðinu ok gekk fram í móti Angantý, ok vísaði hvárr öðrum til Valhallar. Snúast þeir í móti, Hjálmarr ok Angantýr, ok láta skammt stórra höggva á milli.

Oddr kallar á berserki ok kvað:

"Einn skal við einn
eiga, nema sé deigr,
hvatra drengja,
eða hugr bili."

Þá gekk fram Hjörvarðr, ok áttust þeir Oddr við hart vápnaskipti. En silkiskyrta Odds var svá traust, at ekki vápn festi á, en hann hafði sverð svá gott, at svá beit brynju sem klæði. Ok fá högg hafði hann veitt Hjörvarði, áðr hann fell dauðr. Þá gekk til Hervarðr ok fór sömu leið, þá Hrani, þá hverr at öðrum, en Oddr veitti þeim svá harða atsókn, at alla felldi hann þá ellefu bræðr. En frá leik þeira Hjálmars er þat at segja, at Hjálmarr fekk sextán sár, en Angantýr fell dauðr.

Oddr gekk þar til, er Hjálmarr var, ok kvað:

"Hvat er þér, Hjálmarr?
Hefir þú lit brugðit.
Þik kveð ek mæða
margar undir;
hjálmr er þinn höggvinn,
en á hlið brynja,
nú kveð ek fjörvi
of farit þínu."

Hjálmar kvað:

"Sár hefi ek sextán,
slitna brynju,
svart er mér fyr sjónum,
séka ek ganga;
hneit mér við hjarta
hjörr Angantýs,
hvass blóðrefill,
herðr í eitri."

Ok enn kvað hann.

"Áttak at fullu
fimm tún saman,
en ek því aldri
unda ráði;
nú verð ek liggja
lífs andvani,
sverði undaðr,
í Sámseyju.

Drekka í höllu
húskarlar mjöð
menjum göfgir
at míns föður;
mæðir marga
mungát fira,
en mik eggja spor
í eyju þjá.

Hvarf ek frá hvítri
hlaðs beðgunni
á Agnafit
utanverðri;
saga mun sannast,
sú er hún sagði mér,
at aptr koma
eigi mundak.

Drag þú mér af hendi
hring inn rauða,
færðu inni ungu
Ingibjörgu;
sá mun henni
hugfastr tregi,
er ek eigi kem
til Uppsala.

Hvarf ek frá fögrum
fljóða söngvi
ótrauðr gamans
austr við Sóta;
för skundaðak
ok fórk í lið
hinzta sinni
frá hollvinum.

Hrafn flýgr austan
af hám meiði,
flýgr honum eptir
örn í sinni;
þeim gef ek erni
efstum bráðir,
sá mun á blóði
bergja mínu."

Eptir þat deyr Hjálmarr. Oddr segir þessi tíðendi heim í Svíþjóð, en konungsdóttir má eigi lifa eptir hann ok ræðr sér sjálf bana.

Angantýr ok bræðr hans váru lagðir í haug í Sámsey með öllum vápnum sínum.