4. Hervör náði sverðinu Tyrfingi

Dóttir Bjarmars var með barni; þat var mær einkar fögr. Sú var vatni ausin ok nafn gefit ok kölluð Hervör. Hún fæddist upp með jarli ok var sterk sem karlar, ok þegar hún mátti sér nokkut, tamdist hún meir við skot ok skjöld ok sverð en við sauma eða borða. Hún gerði ok optar illt en gott, ok er henni var þat bannat, hljóp hún á skóga ok drap menn til fjár sér. Ok er jarl spyrr til þessa stigamanns, fór hann þangat með liði sínu ok tók Hervöru ok hafði heim með sér, ok dvaldist hún þá heima um stund.

Þat var eitt sinn, er Hervör var úti stödd því nær, er þrælar nokkurir váru, ok gerði hún þeim illt sem öðrum.

Þá mælti í þrællinn: "Þú, Hervör, vilt illt eitt gera, ok ills er at þér ván, ok því bannar jarl öllum mönnum at segja þér þitt faðerni, at honum þykkir skömm, at þú vitir þat, því at inn versti þræll lagðist með dóttur hans, ok ertu þeira barn."

Hervör varð við þessi orð æfar reið ok gengr þegar fyrir jarl ok kvað:

"Áka ek várri
vegsemd hrósa,
þótt hún Fróðmars
fengi hylli;
föður hugðumst ek
fræknan eiga,
nú er sagðr fyr mér
svína hirðir."

Jarl kvað:

"Logit er margt at þér
lítil of efni,
frækn með firðum
var faðir þinn taliðr;
stendr Angantýs
ausinn moldu
salr í Sámsey
sunnanverðri."

Hún kvað:

"Nú fýsir mik,
fóstri, at vitja
fram genginna
frænda minna;
auð mundu þeir
eiga nógan,
þann skal ek öðlast,
nema ek áðr förumst.

Skal skjótliga
um skör búa
blæju líni,
áðr braut fari;
mikit býr í því,
er á morgin skal
skera bæði mér
skyrtu ok ólpu."

Síðan mælti Hervör við móður sína ok kvað:

"Bú þú mik at öllu
sem þú bezt kunnir,
sannfróð kona,
sem þú son mundir;
satt eitt mun mér
í svefn bera,
fæ ek ekki hér
yndi it næsta."

Síðan bjóst hún í brott ein saman ok tók sér karlmanns gervi ok vápn ok sótti þar til, er víkingar nokkurir váru, ok fór með þeim um hríð ok nefndist Hervarðr.

Litlu síðar tók þessi Hervarðr forræði liðsins, ok er þeir kómu til Sámseyjar, þá beiddist Hervarðr at fara upp á eyna ok sagði, at þar mundi vera féván í haugi. En allir liðsmenn mæla í móti ok segja, at svá miklar meinvættir gangi þar öll dægr, at þar er verra um daga en víða um nætr annars staðar. Þat fæst um síðir, at kastat var akkerum, en Hervarðr sté í bát ok reri til lands ok lendi í Munarvági í þann tíma, er sól settist, ok hitti þar mann þann, er hjörð helt.

Hann kvað:

"Hverr er ýta
í ey kominn?
Gakk þú sýsliga
gistingar til."

Hún kvað:

"Munka ek ganga
gistingar til,
þvít ek engi kann
eyjarskeggja;
segðu elligar,
áðr vit skiljum:
Hvar eru Hjörvarðs
haugar kenndir?"

Hann kvað:

"Spyrjattu at því,
spakr ertu eigi,
vinr víkinga,
ertu vanfarinn;
förum fráliga,
sem okkr fætr toga;
allt er úti
ámátt firum."

Hún kvað:

"Hirðum eigi at fælast
við fnösun slíka,
þótt um alla ey
eldar brenni;
látum okkr eigi
lítit hræða
rekka slíka,
ræðumst fleira við."

Hann kvað:

"Heimskr þykki mér,
sá er heðan ferr,
maðr einn saman
myrkvar grímur;
hyrr er á sveimun,
haugar opnast,
brenn fold ok fen,
förum harðara."

Enda tók hann þá hlaup heim til bæjar, ok skildi þar með þeim. Nú sér hún því næst út á eyna, hvar haugaeldrinn brenn, ok gengr hún þangat til ok hræðist ekki, þótt allir haugar væri á götu hennar. Hún óð fram í þessa elda sem í myrkva, þar til er hún kom at haugi berserkjanna.

Þá kvað hún:

"Vaki þú, Angantýr,
vekr þik Hervör,
eingadóttir
ykkr Sváfu;
seldu ór haugi
hvassan mæki,
þann er Sigurlama
slógu dvergar.

Hervarðr, Hjörvarðr,
Hrani, Angantýr,
vek ek yðr alla
und viðar rótum,
hjálmi ok með brynju,
hvössu sverði,
rönd ok með reiði,
roðnum geiri.

Mjök eru orðnir
Arngríms synir
megir meingjarnir
at moldarauka,
er engi gerir
sona Eyfuru
við mik mæla
í Munarvági.

Hervarðr, Hjörvarðr,
Hrani, Angantýr,
svá sé yðr öllum
innan rifja
sem þér í maura
mornið haugi,
nema sverð selið,
þat er sló Dvalinn;
samir eigi draugum
dýrt vápn bera."

Þá kvað Angantýr:

"Hervör dóttir,
hvat kallar svá,
full feiknstafa?
Ferr þú þér at illu;
ær ertu orðin
ok örviti,
vill hyggjandi,
vekr upp dauða menn.

Grófat mik faðir
né frændr aðrir;
þeir höfðu Tyrfing
tveir, er lifðu,
varð þó eigandi
einn um síðir."

Hún kvað:

"Segir þú eigi satt,
svá láti áss þik
heilan í haugi sitja,
sem þú hafir eigi
Tyrfing með þér;
trauðr ertu
arf at veita
eingabarni."

Þá opnaðist haugrinn, ok var sem eldr ok logi væri allr haugrinn. Þá kvað Angantýr:

"Hnígin er helgrind,
haugar opnast,
allr er í eldi
eybarmr at sjá;
atalt er úti
um at lítast,
skyntu, mær, ef þú mátt,
til skipa þinna."

Hún svarar:

"Brennið eigi svá
bál á nóttum,
at ek við elda
yðra hræðumst;
skelfr eigi meyju
muntún hugar,
þótt hún draug sjái
fyr durum standa."

Þá kvað Angantýr:

"Segi ek þér, Hervör,
hlýð þú til enn,
vísa dóttir,
þat er verða mun:
Sjá mun Tyrfingr,
ef þú trúa mættir,
ætt þinni, mær,
allri spilla.

Muntu son geta,
þann er síðan mun
Tyrfing hafa
ok trúa magni;
þann munu Heiðrek
heita lýðar,
sá mun ríkstr alinn
und röðuls tjaldi."

Þá kvað Hervör:

"Maðr þóttumst ek
mennskr til þessa,
áðr ek sali yðra
sækja hafðak;
seldu mér ór haugi
þann, er hatar brynjur,
hlífum hættan
Hjálmars bana."

Þá kvað Angantýr:

"Liggr mér und herðum
Hjálmars bani,
allr er hann utan
eldi sveipinn;
mey veit ek enga
fyr mold ofan,
at hjör þann þori
í hönd bera."

Hervör kvað:

"Ek mun hirða
ok í hönd nema
hvassan mæki,
ef ek hafa mættak;
uggi ek eigi
eld brennanda,
þegar loga lægir,
er ek lít yfir."

Þá kvað Angantýr:

"Heimsk ertu, Hervör,
hugar eigandi,
er þú at augum
í eld hrapar;
heldr vil ek selja þér
sverð ór haugi,
mær in unga,
mák þér eigi synja."

Hervör kvað:

"Vel gerðir þú,
víkinga niðr,
er þú seldir mér
sverð ór haugi;
betr þykkjumst nú,
bragningr, hafa
en ek Noregi
næðak öllum."

Angantýr kvað:

"Veizt eigi þú,
vesöl ertu máls,
feiknfull kona,
hví þú fagna skalt;
Sjá mun Tyrfingr,
ef þú trúa mættir,
ætt þinni, mær,
allri spilla."

Hún segir:

"Ek mun ganga
til gjálfrmara,
nú er hilmis mær
í hugum góðum;
lítt rækik þat,
lofðunga niðr,
hvé synir mínir
síðan deila."

Hann kvað:

"Þú skalt eiga
ok una lengi,
hafðu á huldu
Hjálmars bana;
takattu á eggjum,
eitr er í báðum,
sá er manns mjötuðr
meini verri.

Far vel, dóttir,
fljótt gæfak þér
tólf manna fjör,
ef þú trúa mættir,
afl ok eljun,
allt it góða,
þat er synir Arngríms
at sik leifðu."

Hún kvað:

"Búi þér allir,
brott fýsir mik,
heilir í haugi,
heðan vil ek skjótla;
helzt þóttumst nú
heima í millim,
er mik umhverfis
eldar brunnu."

Síðan gekk hún til skipa. Ok er lýsti, sá hún, at skipin váru brottu; höfðu víkingar hræðzt dunur ok elda í eynni. Fær hún sér far þaðan, ok ekki getit um hennar ferð, fyrr en hún kemr á Glasisvöllu til Guðmundar, ok var hún þar um vetrinn ok nefndist enn Hervarðr.