21. Frá heilræðum Brynhildar

Sigurðr mælti: "Aldri finnst þér vitrari kona í veröldu, ok kenn ek fleiri spekiráð."

Hún svarar: "Heimilt er þat at gera at yðrum vilja ok gefa heilræði fyrir yðra eptirleitan ok vitrleik."

Þá mælti hún: "Ver vel við frændr þína ok hefn lítt mótgerða við þá ok ber við þol, ok tekr þú þar við langæligt lof. Sé við illum hlutum, bæði við meyjar ást ok manns konu. Þar stendr opt illt af. Verð lítt mishugi við óvitra menn á fjölmennum mótum. Þeir mæla opt verra en þeir viti, ok ertu þegar bleyðimaðr kallaðr, ok ætlar, at þú sér sönnu sagðr. Drep hann annars dags ok gjalt honum svá heiptyrði. Ef þú ferr þann veg, er vándar vættir byggja, ver varr um þik. Tak þér ekki herbergi nær götu, þótt þik nátti, því at opt búa þar illar vættir, þær menn villa. Lát eigi tæla þik fagrar konur, þótt þú sjáir at veizlum, svá at þat standi þér fyrir svefni eða þú fáir af því hugarekka. Teyg þær ekki at þér með kossum eða annarri blíðu. Ok ef þú heyrir heimslig orð drukkinna manna, deil eigi við þá, er víndrukknir eru ok tapa viti sínu. Slíkir hlutir verða mörgum at miklum móðtrega eða bana. Berst heldr við óvini þína en þú sér brenndr. Ok sver eigi rangan eið, því at grimm hefnd fylgir griðrofi. Ger rækiliga við dauða menn, sóttdauða eða sædauða eða vápndauða. Búðu vandliga um lík þeira. Ok trú ekki þeim, er þú hefir felldan fyrir föður eða bróður eða annan náfrænda, þótt ungr sé. Opt er úlfr í ungum syni. Sé vandliga við vélráðum vina þinna. En lítt megu vér sjá fyrir um yðart líf, en eigi skyldi mága hatr á þik koma."

Sigurðr mælti: "Engi finnst þér vitrari maðr, ok þess sver ek, at þik skal ek eiga, ok þu ert við mitt æði."

Hún svarar: "Þik vil ek helzt eiga, þótt ek kjósa um alla menn."

Ok þetta bundu þau eiðum með sér.

22. Lýsing Sigurðar Fáfnisbana

Nú ríðr Sigurðr á brott. Hans skjöldr var margfaldr ok laugaðr í rauðu gulli ok skrifaðr á einn dreki. Hann var dökkbrúnaðr it efra, en fagrrauðr it neðra, ok þann veg var markaðr hans hjálmr ok söðull ok vápnrokkr. Han hafði gullbrynjuna, ok öll hans vápn váru gulli búin. Ok því var dreki markaðr á hans vápnum öllum, at er hann er sénn, má vita, hverr þar ferr, af öllum þeim, er frétt hafa, at hann drap þann mikla dreka, er Væringar kalla Fáfni. Ok fyrir því eru vápn hans öll gulli búin ok brún at lit, at hann er langt umfram aðra menn at kurteisi ok allri hæversku ok náliga at öllum hlutum. Ok þá er taldir eru allir inir stærstu kappar ok inir ágæztu höfðingjar, þá mun hann jafnan fremstr taldr, ok hans nafn gengr í öllum tungum fyrir norðan Grikklands haf, ok svá mun vera, meðan veröldin stendr.

Hár hans var brúnt at lit ok fagrt at líta ok fór í stórlokka. Skeggit var þykkt ok skammt ok með sama lit. Hánefjaðr var hann ok hafði breitt andlit ok stórbeinótt. Augu hans váru svá snör, at fár einn þorði at líta undir hans brún. Herðar hans váru svá miklar sem tveir menn væri á at sjá. Hans líkami var skapaðr allr við sik á hæð ok digrleik ok þann veg, sem bezt má sama. Ok er þat mark um hans hæð, at þá er hann gyrði sik sverðinu Gram, en þat var sjau spanna hátt, ok er hann óð rúgakrinn fullvaxinn, þá tók niðr döggskórinn á sverðinu akrinn uppstandanda. Ok hans afl er meira en vöxtr. Vel kann hann sverði at beita ok spjóti at skjóta ok skapti at verpa ok skildi at halda, boga at spenna eða hesti at ríða ok margs konar kurteisi nam hann í æsku.

Hann var vitr maðr, svá at hann vissi fyrir óorðna hluti. Hann skildi fuglsrödd. Ok af slíkum hlutum kómu honum fáir hlutir á óvart. Hann var langtalaðr ok málsnjallr, svá at ekki tók hann þat erendi at mæla, at hann mundi fyrr hætta en svá synist öllum sem enga leið muni eiga at vera nema svá sem hann segir. Ok þat er hans skemmtan at veita lið sínum mönnum ok reyna sjálfan sik í stórræðum ok taka fé af sínum óvinum ok gefa sínum vinum. Eigi skorti hann hug, ok aldri varð hann hræddr.

23. Sigurðr dvaldist með Heimi

Sigurðr ríðr nú, þar til er hann kemr at einum miklum bæ. Þar réð fyrir einn mikill höfðingi, sá er Heimir hét. Hann átti systur Brynhildar, er Bekkhildr hét, því at hún hafði heima verit ok numit hannyrði, en Brynhildr fór með hjálm ok brynju ok gekk at vígum. Var hún því kölluð Brynhildr. Heimir ok Bekkhildr áttu einn son, er Alsviðr hét, manna kurteisastr. Þar léku menn úti.

Ok er þeir sjá reið mannsins at bænum, hætta þeir leiknum ok undrast manninn, því at þeir höfðu engan slíkan sét; gengu í mót honum ok fögnuðu honum vel. Álsviðr býðr honum með sér at vera ok af sér at þiggja slíkt, er hann vill. Hann þiggr þat. Honum er ok skipat vegliga at þjóna. Fjórir menn hófu gullit af hestinum, inn fimmti tók við honum. Þar mátti sjá marga góða gripi ok fáséna. Var þat at skemmtan haft at sjá brynjur ok hjálma ok stóra hringa ok undarliga mikil gullstaup ok alls konar hervápn.

Sigurðr dvelst þar lengi í mikilli sæmd. Spyrst nú þetta frægðarverk um öll lönd, er hann hafði drepit þann inn ógurliga dreka. Þeir undu sér nú vel, ok var hvárr öðrum hollr. Þat höfðu þeir sér at skemmtan at búa vápn sín ok skepta örvar sínar ok beita haukum sínum.

24. Fundr Sigurðar ok Brynhildar

Þá var heim komin til Heimis Brynhildr, fóstra hans. Hún sat í einni skemmu við meyjar sínar. Hún kunni meira hagleik en aðrar konur. Hún lagði sinn borða með gulli ok saumaði á þau stórmerki, er Sigurðr hafði gert, dráp ormsins ok upptöku fjárins ok dauða Regins.

Ok einn dag er frá því sagt, at Sigurðr reið á skóg við hundum sínum ok haukum ok miklu fjölmenni. Ok er hann kom heim, fló hans haukr á hávan turn ok settist við einn glugg. Sigurðr fór eptir haukinum. Þá sér hann eina fagra konu ok kennir, at þar er Brynhildr. Honum þykkir um vert allt saman, fegrð hennar ok þat, er hún gerir; kemr í höllina ok vill enga skemmtan við menn eiga.

Þá mælti Alsviðr: "Hví eru þér svá fálátir? Þessi skipan þín harmar oss ok þína vini. Eða hví máttu eigi gleði halda? Haukar þínir hnípa ok svá hestrinn Gráni, ok þessa fám vér seint bót."

Sigurðr svarar: "Góðr vinr, heyr, hvat ek hugsa. Minn haukr fló á einn turn, ok er ek tók hann, sá ek eina fagra konu. Hún sat við einn gullligan borða ok las þar á mín liðin ok fram komin verk."

Alsviðr svarar: "Þú hefir sét Brynhildi Buðladóttur, er mestr skörungr er."

Sigurðr svarar: "Þat mun satt vera. Eða hversu löngu kom hún hér?"

Alsviðr svarar: "Þess var skammt í milli ok þér kómuð."

Sigurðr segir: "Þat vissu vér fyrir fám dögum; sú kona hefir oss bezt sýnzt í veröldu."

Alsviðr mælti: "Gef ekki gaum at einni konu, þvílíkr maðr. Er þat illt at sýta, er maðr fær eigi."

"Hana skal ek hitta," sagði Sigurðr, "ok gefa henni gull ok ná hennar gamni ok jafnaðarþokka."

Alsviðr svarar: "Engi fannst sá enn um aldr, er hún léði rúms hjá sér eða gæfi öl at drekka. Hún vill sik í herskap hafa ok alls konar frægð at fremja."

Sigurðr mælti: "Vér vitum eigi, hvárt hún svarar oss eða eigi eða lér oss sess hjá sér."

Ok annan dag eptir gekk Sigurðr til skemmunnar. En Alsviðr stóð hjá skemmunni úti ok skepti örvar sínar.

Sigurðr mælti: "Sit heil, frú, eða hversu megi þér?"

Hún svarar: "Vel megu vér, frændr lifa ok vinir, en háttung er í, hverja giftu menn bera til síns endadags."

Hann sezt hjá henni. Síðan ganga þar inn fjórar konur með stórum borðkerum af gulli ok með inu bezta víni ok standa fyrir þeim.

Þá mælti Brynhildr: "Þetta sæti mun fám veitt vera, nema faðir minn komi."

Hann svarar: "Nu er veitt þeim, er oss líkar."

Herbergit var tjaldat af inum dýrstum tjöldum ok þakit klæðum allt gólfit.

Sigurðr mælti: "Nú er þat fram komit, er þér hétuð oss."

Hún svarar: "Þér skuluð hér velkomnir."

Síðan reis hún upp ok fjórar meyjar með henni ok gekk fyrir hann með gullker ok bað hann drekka. Hann réttir í mót höndina kerinu ok tók hönd hennar með ok setti hana hjá sér.

Hann tók um háls henni ok kyssti hana ok mælti: "Engi kona hefir þér fegri fæðzt."

Brynhildr mælti: "Vitrligra ráð er þat at leggja eigi trúnað sinn á konu vald, því at þær rjúfa jafnan sín heit."

Hann mælti: "Sá kæmi beztr dagr yfir oss, at vér mættim njótast."

Brynhildr svarar: "Eigi er þat skipat, at vit búim saman. Ek em skjaldmær, ok á ek með herkonungum hjálm, ok þeim mun ek at liði verða, ok ekki er mér leitt at berjast."

Sigurðr svarar: "Þá frjóumst vér mest, ef vér búum saman, ok meira er at þola þann harm, er hér liggr á, en hvöss vápn."

Brynhildr svarar: "Ek mun kanna lið hermanna, en þú munt eiga Guðrúnu Gjúkadóttur."

Sigurðr svarar: "Ekki tælir mik eins konungs dóttir, ok ekki lér mér tveggja huga um þetta, ok þess sver ek við guðin, at ek skal þik eiga eða enga konu ella."

Hún mælti slíkt.

Sigurðr þakkar henni þessi ummæli ok gaf henni gullhring, ok svorðu nú eiða af nýju, ok gengr hann í brott til sinna manna ok er þar um hríð með miklum blóma.

25. Viðræður Guðrúnar ok Brynhildar

Gjúki hét konungr. Hann hafði ríki fyrir sunnan Rín. Hann átti þrjá sonu, er svá hétu: Gunnarr, Högni, Guttormr. Guðrún hét dóttir hans. Hún var frægst mær. Báru þau börn mjök af öðrum konunga börnum um alla atgervi, bæði um vænleik ok vöxt. Þeir váru jafnan í hernaði ok unnu mörg ágætisverk. Gjúki átti Grímhildi ina fjölkunngu.

Buðli hét konungr. Hann var ríkari en Gjúki ok þó báðir ríkir. Atli hét bróðir Brynhildar. Atli var grimmr maðr, mikill ok svartr ok þó tíguligr ok inn mesti hermaðr.

Grímhildr var grimmhuguð kona.

Ráð Gjúkunga stóð með miklum blóma ok mest fyrir sakir barna hans, er mjök váru um fram flesta.

Eitt sinn segir Guðrún meyjum sínum, at hún má eigi glöð vera. Ein kona spyrr hana, hvat henni sé at ógleði.

Hún svarar: "Eigi fengum vér tíma í draumum. Er því harmr í hjarta mér. Ráð drauminn, þar er þú fréttir eptir."

Hún svarar: "Seg mér ok lát þik eigi hryggja, því at jafnan dreymir fyrir veðrum."

Guðrún svarar: "Þetta er ekki veðr. Þat dreymdi mik, at ek sá einn fagran hauk mér á hendi. Fjaðrar hans váru með gulligum lit."

Konan svarar: "Margir hafa spurt af yðrum vænleik, vizku ok kurteisi. Nokkurs konungs sonr mun biðja þín."

Guðrún svarar: "Engi hlutr þótti mér haukinum betri, ok allt mitt fé vilda ek heldr láta en hann."

Konan svarar: "Sá, er þú fær, mun vera vel menntr, ok muntu unna honum mikit."

Guðrún svarar: "Þat angrar mik, at ek veit eigi, hverr hann er, ok skulum vér hitta Brynhildi. Hún mun vita."

Þær bjuggust með gulli ok mikilli fegrð ok fóru með meyjum sínum, unz þær kómu at höll Brynhildar. Sú höll var búin með gulli ok stóð á einu bergi. Ok er sén er ferð þeira, þá er Brynhildi sagt, at margar konur óku at borginni með gylltum vögnum.

"Þar mun vera Guðrún Gjúkadóttir," segir hún. "Mik dreymdi um hana í nótt, ok göngum út í mót henni. Ekki sækja oss fríðari konur heim."

Þær gengu út í móti þeim ok fögnuðu vel. Þær gengu inn í þá ina fögru höll. Salrinn var skrifaðr innan ok mjök silfri búinn. Klæði váru breidd undir fætr þeim, ok þjónuðu allir þeim. Þær höfðu margs konar leika. Guðrún var fáorð.

Brynhildr mælti: "Hví megi þér eigi gleði bella? Ger eigi þat, skemmtum oss allar saman ok ræðum um ríka konunga ok þeira stórvirki."

"Gerum þat," segir Guðrún. "Eða hverja veiztu fremsta konunga verit hafa?"

Brynhildr svarar: "Sonu Hámundar, Haka ok Hagbarð. Þeir unnu mörg frægðarverk í hernaði."

Guðrún svarar: "Miklir váru þeir ok ágætir en þó nam Sigarr systur þeira, en hefir aðra inni brennda, ok eru þeir seinir at hefna. Eða hví nefnir þú eigi bræðr mína, er nú þykkja fremstir menn?"

Brynhildr segir: "Þat er í góðum efnum, en eigi eru þeir enn mjök reyndir, ok veit ek einn mjök af þeim bera, en þat er Sigurðr, sonr Sigmundar konungs. Hann var þá barn, er hann drap sonu Hundings konungs ok hefndi föður síns ok Eylima, móðurföður síns."

Guðrún mælti: "Hvat var til merkja um þat? Segir þú hann borinn, þá er faðir hans fell?"

Brynhildr svarar: "Móðir hans gekk í valinn ok fann Sigmund konung sáran ok bauð at binda sár hans, en hann kveðst of gamall síðan at berjast, en bað hana við þat huggast, at hún mundi æðstan son ala, ok var þar spá spaks geta. Ok eptir andlát Sigmundar konungs fór hún með Álfi konungi, ok var Sigurðr þar upp fæddr í mikilli virðingu, ok vann hann mörg afreksverk á hverjum degi, ok er hann ágæztr maðr í veröldu."

Guðrún mælti: "Af ást hefir þú fréttum til hans haldit. En af því kom ek hér at segja þér drauma mína, er mér fengu mikillar áhyggju."

Brynhildr svarar: "Lát þik eigi slíkt angra. Ver með frændum þínum, er allir vilja þik gleðja."

"Þat dreymdi mik," sagði Guðrún, "at vér gengum frá skemmu margar saman ok sám einn mikinn hjört. Hann bar langt af öðrum dýrum. Hár hans var af gulli. Vér vildum allar taka dýrit, en ek ein náða. Dýrit þótti mér öllum hlutum betra. Síðan skauztu dýrit fyrir knjám mér. Var mér þat svá mikill harmr, at ek mátta trautt bera. Síðan gaftu mér einn úlfhvelp. Sá dreifði mik blóði bræðra minna."

Brynhildr svarar: "Ek mun ráða sem eptir mun ganga: Til ykkar mun koma Sigurðr, sá er ek kaus mér til manns. Grímhildr gefr honum meinblandinn mjöð, er öllum oss kemr í mikit stríð. Hann muntu eiga ok hann skjótt missa. Þú munt eiga Atla konung. Missa muntu bræðra þinna, ok þá muntu Atla vega."

Guðrún svarar: "Ofrharmr er oss þat at vita slíkt."

Ok fara þær nú í brott ok heim til Gjúka konungs.

26. Sigurðr fekk Guðrúnar

Sigurðr ríðr nú í brott með þat mikla gull. Skiljast þeir nú vinir. Hann ríðr Grana með öllum sínum herbúnaði ok farmi. Hann ríðr, þar til er hann kom at höll Gjúka konungs; ríðr nú í borgina.

Ok þat sér einn af konungsmönnum ok mælti: "Þat hygg ek, at hér fari einn af goðunum. Þessi maðr er allr við gull búinn. Hestr hans er miklu meiri en aðrir hestar, ok afburðarvænn vápnabúnaðr. Hann er langt um aðra menn fram, en sjálfr berr hann þó mest af öðrum mönnum."

Konungrinn gengr út með hirð sína ok kvaddi manninn ok spyrr: "Hverr ertu, er ríðr í borgina, er engi þorði nema at leyfi sona minna?"

Hann svarar: "Ek heiti Sigurðr, ok em ek sonr Sigmundar konungs."

Gjúki konungr mælti: "Vel skaltu hér kominn með oss, ok þigg hér slíkt, sem þú vilt."

Ok hann gengr inn í höllina, ok váru allir lágir hjá honum, ok allir þjónuðu honum, ok var hann þar í miklu yfirlæti.

Þeir ríða allir saman, Sigurðr ok Gunnarr ok Högni, ok þó er Sigurðr fyrir þeim um alla atgervi, ok eru þó allir miklir menn fyrir sér.

Þat finnr Grímhildr, hvé mikit Sigurðr ann Brynhildi ok hvé opt hann getr hennar; hugsar fyrir sér, at þat væri meiri gifta, at hann staðfestist þar ok ætti dóttur Gjúka konungs, ok sá, at engi mátti við hann jafnast, sá ok, hvert traust at honum var, ok hafði ofr fjár, miklu meira en menn vissi dæmi til. Konungr var við hann sem við sonu sína, en þeir virðu hann framar en sik.

Eitt kveld, er þeir sátu við drykk, ríss drottning upp ok gekk fyrir Sigurð ok kvaddi hann ok mælti: "Fögnuðr er oss á þinni hérvist, ok allt gott viljum vér til yðar leggja. Tak hér við horni ok drekk."

Hann tók við ok drakk af.

Hún mælti: "Þinn faðir skal vera Gjúki konungr, en ek móðir, bræðr þínir Gunnarr ok Högni ok allir, er eiða vinnið, ok munu þá eigi yðrir jafningjar fást."

Sigurðr tók því vel, ok við þann drykk mundi hann ekki til Brynhildar. Hann dvaldist þar um hríð.

Ok eitt sinn gekk Grímhildr fyrir Gjúka konung ok lagði hendr um háls honum ok mælti: "Hér er nú kominn inn mesti kappi, er finnast mun í veröldu. Væri at honum mikit traust. Gift honum dóttur þína með miklu fé ok slíku ríki sem hann vill, ok mætti hann hér yndi nema."

Konungr svarar: "Fátítt er þat at bjóða fram dætr sínar, en meiri vegr er at bjóða honum en aðrir biði."

Ok eitt kveld skenkir Guðrún. Sigurðr sér, at hún er væn kona ok at öllu in kurteisasta.

Fimm misseri var Sigurðr þar, svá at þeir sátu með frægð ok vingan, ok ræðast konungar nú við.

Gjúki konungr mælti: "Margt gott veitir þú oss, Sigurðr, ok mjök hefir þú styrkt várt ríki."

Gunnarr mælti: "Allt viljum vér til vinna, at þér dvelizt hér lengi, bæði ríki ok vára systur með boði, en eigi mundi annarr fá, þótt bæði."

Sigurðr svarar: "Hafið þökk fyrir yðra sæmd, ok þetta skal þiggja."

Þeir sverjast nú í bræðralag, sem þeir sé sambornir bræðr. Nú er ger ágætlig veizla ok stóð marga daga. Drekkr Sigurðr nú brúðlaup til Guðrúnar. Mátti þar sjá margs konar gleði ok skemmtan, ok var hvern dag veitt öðrum betr.

Þeir fóru nú víða um lönd ok vinna mörg frægðarverk, drápu marga konungasonu, ok engir menn gerðu slík afrek sem þeir; fara nú heim með miklu herfangi.

Sigurðr gaf Guðrúnu at eta af Fáfnis hjarta, ok síðan var hún miklu grimmari en áðr ok vitrari. Þeira sonr hét Sigmundr.

Ok eitt sinn gekk Grímhildr at Gunnari, syni sínum, ok mælti: "Yðart ráð stendr með miklum blóma fyrir utan einn hlut, er þér eruð kvánlausir. Biðið Brynhildar. Þat er göfgast ráð, ok mun Sigurðr ríða með yðr."

Gunnarr svarar: "Víst er hún væn, ok eigi em ek þessa ófúss," ok segir nú feðr sínum ok bræðrum ok Sigurði, ok eru allir fýsandi.

27. Sigurðr reið vafrlogann

Þeir búa nú ferð sína listuliga, ríða nú fjöll ok dali til Buðla konungs; bera upp bónorðit. Hann tók því vel, ef hún vill eigi níta, ok segir hana svá stóra, at þann einn mann mun hún eiga, er hún vill.

Þá ríða þeir í Hlymdali. Heimir fagnar þeim vel. Segir Gunnarr nú erendin. Heimir kvað hennar kör vera, hvern hún skal eiga; segir þar sal hennar skammt frá ok kvaðst þat hyggja, at þann einn mundi hún eiga vilja, er riði eld brennanda, er sleginn er um sal hennar. Þeir finna salinn ok eldinn ok sjá þar borg gulli bysta, ok brann eldr um utan.

Gunnarr reið Gota, en Högni Hölkvi. Gunnarr keyrir hestinn at eldinum, en hann hopar.

Sigurðr mælti: "Hví hopar þú, Gunnarr?"

Hann svarar: "Eigi vill hestrinn hlaupa þenna eld," ok biðr Sigurð ljá sér Grana.

"Heimilt er þat," segir Sigurðr.

Gunnarr ríðr nú at eldinum, ok vill Grani eigi ganga. Gunnarr má nú eigi ríða þenna eld; skipta nú litum, sem Grímhildr kenndi þeim Sigurði ok Gunnari. Síðan ríðr Sigurðr ok hefir Gram í hendi ok bindr gullspora á fætr sér. Grani hleypr fram at eldinum, er hann kenndi sporans. Nú verðr gnýr mikill, er eldrinn tók at æsast, en jörð tók at skjálfa. Loginn stóð við himin. Þetta þorði engi at gera fyrr, ok var sem hann riði í myrkva. Þá lægðist eldrinn, en hann gekk af hestinum inn í salinn. Svá er kveðit:

"Eldr nam at æsast,
en jörð at skjálfa
ok hár logi
við himni gnæfa.
Fár treystist þar
fylkis rekka
eld at ríða
né yfir stíga.

Sigurðr Grana
sverði keyrði.
Eldr slokknaði
fyr öðlingi,
logi allr lægðist
fyr lofgjörnum.
Bliku reiði,
er Reginn átti."

Ok er Sigurðr kom inn um logann, fann hann þar eitt fagrt herbergi, ok þar sat í Brynhildr. Hún spyrr, hverr sá maðr er. En hann nefndist Gunnarr Gjúkason. — "Ertu ok ætluð mín kona með jáyrði föður þíns, ef ek riða þinn vafrloga, ok fóstra þíns með yðru atkvæði."

"Eigi veit ek gerla, hversu ek skal þessu svara," segir hún.

Sigurðr stóð réttr á gólfinu ok studdist á sverðshjöltin ok mælti til Brynhildar: "Þér í mót skal ek gjalda mikinn mund í gulli ok góðum gripum."

Hún svarar af áhyggju af sínu sæti sem álpt af báru ok hefir sverð í hendi ok hjálm á höfði ok var í brynju: "Gunnarr," segir hún, "ræð ekki slíkt við mik, nema þú sér hverjum manni fremri, ok þá skaltu drepa, er mín hafa beðit, ef þú hefir traust til. Ek var í orrostu með Garðakonungi, ok váru vápn vár lituð í mannablóði, ok þess girnumst vér enn."

Hann svarar: "Mörg stórvirki hafi þér unnit, en minnizt nú á heit yður, ef þessi eldr væri riðinn, at þér mundið með þeim manni ganga, er þetta gerði."

Hún finnr nú hér sönn svör ok merki þessa máls, stendr upp ok fagnar honum vel. Þar dvelst hann þrjár nætr, ok búa eina rekkju. Hann tekr sverðit Gram ok leggr í meðal þeira bert. Hún spyrr, hví þat sætti. Hann kvað sér þat skipat, at svá gerði hann brúðlaup til konu sinnar eða fengi ella bana. Hann tók þá af henni hringinn Andvaranaut, er hann gaf henni, en fekk henni nú annan hring af Fáfnis arfi. Eptir þetta ríðr hann brott í þann sama eld til sinna félaga, ok skipta þeir aptr litum ok ríða síðan í Hlymdali ok segja, hvé farit hafði.

Þann sama dag fór Brynhildr heim til fóstra síns ok segir honum af trúnaði, at til hennar kom einn konungr — "ok reið minn vafrloga ok kvaðst kominn til ráða við mik ok nefndist Gunnarr. En ek sagða, at þat mundi Sigurðr einn gera, er ek vann eiða á fjallinu, ok er hann minn frumverr."

Heimir kvað nú svá búit vera mundu.

Brynhildr mælti: "Dóttur okkar Sigurðar, Áslaugu, skal hér upp fæða með þér."

Fara konungar nú heim, en Brynhildr fór til föður síns. Grímhildr fagnar þeim vel ok þakkar Sigurði sína fylgd. Er þar búizt við veizlu. Kom þar mikill mannfjöldi. Þar kom Buðli konungr með dóttur sína ok Atli, sonr hans, ok hefir þessi veizla staðit marga daga. Ok er lokit er þessi veizlu, minnir Sigurð alla eiða við Brynhildi ok lætr þó vera kyrrt. Brynhildr ok Gunnarr sátu við skemmtan ok drukku gott vín.