Maðr kenndr til gulls

46. Maðr er kallaðr brjótr gullsins, svá sem kvað Óttarr svarti:

Góðmennis þarf ek gunnar
glóð-brjótanda at njóta.
Hér er alnennin inni
inndrótt með gram svinnum.

Eða gullsendir, sem kvað Einarr skálaglamm:

Gullsendir lætr grundar,
glaðar þengill her drengja,
hans mæti kná ek hljóta,
hljót Yggs mjaðar njóta.

Gullvörpuðr, sem kvað Þorleikr:

Hirð viðr grams með gerðum
gollvörpuðr sér holla.

Gullstríðir, sem kvað Þorvaldr blönduskáld:

Gullstríðir verpr glóðum,
gefr auð konungr rauðan,
óþjóðar bregðr eyðir,
armleggs, Grana farmi.

Gullskati, sem hér er:

Gat ek gullskata;
gör er leygs of bör
götu gunnvita
gráps tögdrápa.

Kona kennd til gulls

Kona er kennd til gulls, kölluð selja gulls, sem kvað Hallar-Steinn:

Svalteigar mun selju
salts Viðblinda galtar
rafkastandi rastar
reyrþvengs muna lengi.

Hér er kallat hvalir Viðblinda geltir. Hann var jötunn ok dró hvali í hafi út sem fiska. Teigr hvala er sær, röf sævar er gull. Kona er selja gulls þess er hon gefr, ok samheiti við selju er tré, sem fyrr er ritat, at kona er kennd við alls konar trjáheiti kvenkennd. Hon er ok lág kölluð þess, er hon gefr. Lág heitir ok tré þat, er fellr í skógi. Svá kvað Gunnlaugr ormstunga:

Alin var rýgr at rógi,
runnr olli því gunnar,
lág var ek auðs at eiga
óðgjarn, fira börnum.

Kona er kölluð mörk. Svá kvað Hallar-Steinn:

Ek hefi óðar- lokri
ölstafna Bil skafna,
væn mörk skála, verki
vandr stef-knarrar branda.

Tróða, enn sem kvað Steinn:

Þú munt, fúrs, sem fleiri,
flóðs hirðisif, tróður,
grönn, við gæfu þinni
grjóts Hjaðninga brjótask.

Skorða, svá kvað Ormr Steinþórsson:

Skorða var í föt færð
fjarðbeins afar hrein.
Nýri slöng nadd-Freyr
nisting of mjaðr Hrist.

Stoð, sem Steinarr kvað:

Mens hafa mildrar Synjar
mjúkstalls logit allir,
sjá höfumk veltistoð stilltan
straumtungls, at mér draumar.

Björk, enn sem Ormr kvað:

Því at hols hrynbáls
hramma, þats ek berk fram,
Billings á burar full
bjarkar hefi ek lagit mark.

Eik, svá sem hér er:

Aura stendr fyr órum
eik fagrbúin leiki.

Lind, svá sem hér er:

Ógnrakkr, skalat okkur,
almr dynskúrar malma,
svá bauð lind í landi
líns, hugrekki dvína.

Maðr kenndr til viða

Maðr er kenndr til við, sem fyrr er ritat, kallaðr reynir vápna eða víga, ferða ok athafnar, skipa ok alls þess, er hann ræðr ok eynir. Svá kvað Úlfr Uggason:

En stirðþinull starði
storðar leggs fyr borði
fróns á folka reyni
fránleitr ok blés eitri.

Viðr ok meiðr, sem kvað Kormákr:

Meiðr er mörgum æðri
morðteins í dyn fleina;
hjörr fær hildibörrum
hjarl Sigurði jarli.

Lundr, svá kvað Hallfreðr vandræðaskáld:

Askþollum stendr Ullar
austr at miklu trausti
rækilundr inn ríki
randfárs brumaðr hári.

Hér er ok þollr nefndr. Búss, svá kvað Arnórr:

Rökr öndurt bað randir
reggbúss saman leggja,
rógskýja helt, Rygja,
regni haustnótt gegnum.

Askr, sem Refr kvað:

Gekk í gulli stokkna
gjöfrífr, Háars drífu
askr viðr ærinn þroska,
as-Freyr sæing meyjar.

Hlyar, sem hér er:

Heill kom þú, handar svella
hlynr kvaddi svá brynju.

Börr, sem Refr kvað:

Alls böðgæðis bjóða,
bárr ræðr til þess hjörva,
ógnstöðvar hefi ek ægi
einráðit Þórsteini.

Stafr, sem Óttarr kvað:

Heltu, þar er hrafn né svalta,
hvatráðr ertu, láði
ógnarstafr, fyr jöfrum,
ýgr, tveimr, við kyn beima.

Þorn, sem Arnórr kvað:

Hlóð, en hála téðu
hirðmenn ara grenni,
auðar korn fyr örnu
ungr valköstu þunga.

Orrostukenningar

47. Hvernig skal kenna orrostu? Svá, at kalla veðr vápna eða hlífa eða Óðins eða valkyrju eða herkonunga eða gný eða glym. Svá kvað Hornklofi:

Háði gramr, þar er gnúðu,
geira hregg við seggi,
rauðr fnýstu ben blóði,
bengögl at dyn Sköglar.

Svá kvað Eyvindr:

Ok sá halr
at Háars veðri
hösvan serk
hrísgrímnis bar.

Svá kvaðBersi:

Þótta ek, þá er æri,
ár, sagt er þat, várum,
hæfr at Hlakkar drífu
hyrrunnum vel gunnar.

Svá kvað Einarr:

Glymvindi lætr Göndlar,
gnestr hörr, taka mestum
Hildar segl, Þar er hagli,
hraustr þengill, drífr strengjar.

sem kvað Einarr skálaglamm:

Né sigbjarka serkir
sómmiðjungum rómu
Hárs við Högna skúrir
hléðut fast of séðir.

Svá sem hér:

Odda gnýs við æsi
oddnets þinul setja.

Ok enn þetta:

Hnigu fjandr at glym Göndlar
grams und arnar hramma.