Hjálmþés saga ok Ölvis

1. Upphaf Hjámþés ok Ölvis

Þessi saga byrjast af einum ágætum konungi, er Ingi hét. Hann var vel búinn maðr at öllum íþróttum, meiri ok mektugri, vænni ok vitrari, stærri ok sterkari en hverr annarr maðr í veröldinni honum samtíða. Hann lá í hernaði fyrra hlut ævi sinnar ok vann undir sik mörg konungaríki. Hann átti at ráða fyrir Mannheimum, hvert er var öllum löndum meira ok gagnauðugra. Konungr átti ágæta drottning, er Marsibil hét. Hún var dóttir Margaríuss konungs af Syría. Hún var prýdd öllum kvenligum listum. Þeim varð sonar auðit, er Hjálmþér hét. Hann var vænn, stórr ok sterkr ok fimr við allar íþróttir þegar á unga aldri. Konungr lét kenna honum allar menntir, þær sem ungum mönnum var títt at læra.

Einn jarl var í ríki konungs, er Herrauðr hét. Hann kunni allar listir, sem þá váru tíðar. Klókskap ok vitrleika hafði hann yfir hvern mann. Hann var inn æðsti vinr konungs. Hann átti einn son, ungan ok vænan, er Ölvir hét. Jarl kenndi honum allar íþróttir. Hann hafði þrjátigi leiksveina ok reið á skóg dagliga at skjóta dýr ok fugla. Liðu svá tímar, at Ölvir var fimmtán vetra. Var hann þá manna stærstr ok sterkastr ok bar af hverjum manni tafl, sund ok í turniment at ríða.

Þat var eitt sumar, at Ingi konungr lét búa veizlu með allri makt, er fá kunni. Þangat var boðit jarlinum ok syni hans ok mörgu stórmenni, ok var veizla in bezta.

Þat var einn dag, er konungr ok jarl sátu undir borðum ok váru glaðir, þá mælti konungr: "Þat vil ek, at þú takir við syni mínum til fósturs."

Jarl bað hann ráða. En at liðinni veizlunni gaf konungr þeim feðgum góðar gjafir. Fór Hjálmþér nú með jarli ok nam allar þær listir, sem Herrauðr kunni. Þat var sagt, at kært væri með þeim Hjálmþé ok Ölvi, en jarl skipaði honum at þéna Hjálmþé í öllu ok vægja fyrir honum, ok svá gerði Ölvir.

2. Fóstbræðralag Hjálmþés ok Ölvis

En er þrír vetr váru liðnir, sendir konungr eptir syni sínum. Hjálmþér gekk fyrir jarl ok mælti: "Þess vil ek biðja þik, at þú látir Ölvi fara með mér."

Jarl bað Ölvi því ráða. Þeir gerðu nú svá. Jarl var sjálfr í ferðinni með þeim. Konungr hafði veizlu búna. Hann tók við jarli ok syni sínum með allri vegsemd, en á þriðja degi veizlunnar var út boðin turniment á völlu þá, sem nær lágu borginni. Þar var margt hoffólk saman komit. Hjálmþér reið fram á milli þeira, leggjandi sinni stöng til beggja handa, kastandi mörgum riddara til jarðar, ok var engi svá röskr eða ríkilátr, mikill eða mektugr, at honum þyrði í móti at ríða. Ölvir sér þetta, ok hafði hann áðr margan riddara af sínum hesti fellt. Ríðr hann sem snarligast at Hjálmþé ok hvárr á móti öðrum, ok mátti þar sjá væna atreið á flugskjótum hestum. Leggja þeir nú hvárr í annars skjöld með miklu afli. Gekk svá lengi, þar til at Hjálmþér reiddist ok keyrir nú hestinn sporum ok ríðr at Ölvi, leggjandi sinni stöng mitt í skjöldinn, en Ölvir sat svá fast, at sundr gekk hryggr hestsins, en Ölvir kom standandi niðr, fóru síðan heim til borgar ok váru allir kátir.

En er Herrauðr jarl býst heim, gekk hann at Hjálmþé ok Ölvi, syni sínum, ok kvað, at eitt mundi yfir þá ganga, — "vil ek, at þit sverizt í fóstbræðralag, svá at ykkart vinfengi haldist."

Hjálmþér kveðst þat vilja. Síðan gerðu þeir svá. Fór jarl nú heim. Eptir þat lét Hjálmþér afla at smíðum. Gerði hann sér einn kastala úti í skógi, ok sem hann var gerr, fór hann þangat með hundrað riddara. Hann bað þess sína menn, at þeir skyldu læsa kastalann, þá er hann sæti inni.

Litlu síðar tók drottning sótt ok andaðist. Var haugr gerr ok hún í sett. Þetta var konunginum mikill harmr ok öllum öðrum. Hjálmþér lét þá veizlu gera eptir móður sína, en eptir erfit gaf hann öllum góðar gjafir. Var hann optast í ríkinu, en reið á skóg at skemmta sér. Konungr lét setja stól á haug drottningar. Sat hann þar nætr ok daga, sorg ok harm berandi fyrir drottningar missi.

Þat bar til einn dag, sem sólin var fagrliga skínandi, en konungr hugsar marga hluti með miklum harmi, sér hann son sinn gangandi með mörgum öðrum hoflýð, fagrliga prýddum.

Hjálmþér gekk fyrir föður sinn ok heilsar honum blíðliga ok mælti: "Skulu þér hér lengi sitja eða þreyja eptir yðra drottningu? Er slíkt ókonungliga gert. Vil ek heldr halda í burt af ríkinu með yðrum styrk ok fá yðr drottningarefni ok sækja með oddi ok eggju, ef eigi vill öðruvís fást."

Konungr svaraði engu. Hjálmþér stóð lengi fyrir föður sínum ok gekk í burt síðan mjök reiðr.

3. Ingi konungr kvænist aptr

Liðu nú langir tímar, þar til at þat bar til einn dag snemma í björtu sólskini, at konunginum varð litit til sjóvarins. Hann sér einn lítinn bát bruna at landi. Hann var sem gull álits. Konungr íhugar mjök þessa sýn. Tveir menn váru á skipinu. Konungr reikar ofan til strandar með mikilli sturlan ok áhyggju, hugsandi, hversu veröldin mætti brigðul vera. Hann sá mann einn ganga. Hann bar konu eina á hendi sér forkunnar væna, svá at konungr þóttist enga slíka sét hafa at allri kurteisi ok sköruleik, ok rann honum þegar mikill ástarhugr til hennar, ok heilsar henni. Hún tók kveðju hans. Konungr frétti hana at nafni ok at tíðendum.

"Ek heiti Lúða," segir hún, "en nóg eru yðr tíðendi at segja, herra. Lúcartus, minn eigin konungr, er réð fyrir borginni Bóósía, var helsleginn í sínu eigin ríki af konunginum af Serklandi, sem Núdus heitir. Hann er hverjum manni meiri ok sterkari ok at allri atgervi um fram hvern mann í þeiri álfu heimsins. Hann hefir með sér allra handa lýð, blámenn ok tröll ok berserki ok risa ok dverga ok annat fítónsandafólk. Því mætti engi mennskr maðr í móti honum standa ok hans arma lýð. Drápu þeir konunginn, en tóku borgina í sitt vald, en vildu hafa nauðgat mér til eiginorðs við sik, en ek vildi eigi. Næstu nótt eptirfarandi komst ek leyniliga í burt ór minni skemmu ok þræll sá, er hér stendr. Váru vit til sjóvar gangandi ok hingat í yðvart ríki flýjandi, ok er ek nú komin á yðar náð, þó með því móti, at ek víl yðar eiginkona vera, en eigi frilla."

Konungr segir: "Hér hefir mjök lukkuliga at borizt, því at mín drottning deyði fyrir skömmu, ok munum vit gera þetta at góðu ráði, ok göngum heim til hallar." Hún játar þessu.

Ganga þau nú heim, ok var við brúðkaupi búizt, ok gekk þat fram með heiðri. Ekki var Hjálmþér at veizlunni. Þótti mörgum í ríkinu frúin stórlynd ok ráðgjörn. Leið eigi langt, áðr en maðr hvarf hverja nátt, ok þótti þetta mörgum kynligt. Þræl þann, sem drottning hafði þangat flutt, lét hún geyma svín. Hann var stór ok sterkr sem tröll ok fríðr sýnum. Leið nú svá fram í ríkinu langa tíma.

4. Bardagi við Koll víking

Þat var einn dag, er konungr spásérar úti, at Hjálmþér, sonr hans, kom til móts við hann með sínum sveinum ok heilsar föður sínum. Konungr tók vel kveðju hans.

Hjálmþér mælti: "Til þess er ek hér kominn, herra, at ek vil þér fáið mér fimm skip með vápnum ok mönnum til bardaga vel búna. Vil ek ór landi fara at afla mér fjár ok frægðar, ok vil ek þetta sé allt búit innan mánaðar."

"Þetta vil ek gjarnan gera, minn kæri sonr," segir konungrinn.

Var nú þing stefnt ok þangat boðit múg ok margmenni. Bað konungr nú son sinn at velja sér svá marga menn sem hann vildi hafa ok svá skip ok fé. Hjálmþér gerir nú svá ok velr fimm hundruð liðs, allt ungt fólk. Ok sem þetta var sýslat, stígr Hjálmþér á skip ok Ölvir með öllum sínum mönnum ok sigla í haf, ok verðr þeim gott til fjár, því at þeir brytja niðr blámenn ok berserki, en láta friðmenn alla í náðum.

Síð um haustit koma þeir við ey eina ok lentu í einum leynivág. Þat var síð um kveld. Þar var skógi vaxit ok hömrum lykt. Þeir gengu á land Hjálmþér ok Ölvir ok upp í mörkina á eina hæð. Þar sáu þeir skipaflota mikinn öðrum megin undir eyjunni ok dreka einn mjök stóran ok vænan ok þar með fimmtán langskip, ok eitt tjald var mikit á landi, ok rauk þar mjök.

Hjálmþér mælti: "Hverir munu þessir vera, sem sik halda svá ríkuliga, ok vil ek fara ok finna þá ok vita, hverir eru?"

"Ger svá," segir Ölvir.

Þeir hlóðu sik nú næfrum ok tóku sér lurka í hendr ok stumruðu fram at tjöldunum. Þar var reykr mikill. Þeir settust í dyrrnar. Þeir báðu þá ór dyrunum ganga, sem inni váru.

Hinir sögðust þat eigi mega fyrir kulda sakir, — "en hvat heitir höfðingi, er fyrir þessum skipastól ræðr?"

"Þit spyrizt heimskuliga," segja hinir, "eða hafið þit svá í fjarska fæddir verit, at þit hafið enga fregn haft af okkar ágætum húsbónda. Hann heitir Kollr, en hans bróðir Tóki. Þeir eru mestir ágætismenn at öllu. Þeir hafa legit í víkingu, síðan þeir váru tólf vetra, bæði vetr ok sumar. Allar skepnur eru við þá hræddar. Bæði konunga ok jarla hafa þeir undir sik lagt með herskildi ok þeira ríki. En nú skildu þeir í sumar. Helt Tóki til Englands, en höfðinginn Kollr er nú hér kominn. Höfum vér nú verit í hálfan mánuð í þessari höfn."

"Vel hafi þit skemmt," segja þeir.

Síðan gengu þeir aptr til skipa sinna ok segja sínum mönnum allt, hvat þeir höfðu fregnat. "Skulum vér," segir Hjálmþér, "viðbúning veita í nótt ok bera fjárhlut várn á land, en grjót á skip, ok veita víkingum röskligan atróðr á morgun." Þeir gera nú svá.

En er morgnaði ok sól rann upp, róa þeir at skipunum ok gera harða grjóthríð á skip víkinga, ok vakna þeir við vándan draum. Þeir fóstbræðr höfðu unnit fimm skip af víkingum, áðr en þeir váru herklæddir.

Kollr spyrr, hverr svá ófæliliga færi at þeim, — "skulu þér hér at vísu viðnám fá."

Hjálmþér segir til sín. Tókst nú hörð orrosta. Hafði Kollr harðsnúit lið ok margt. Ganga hvárirtveggju vel fram, ok fellr margt lið af báðum, en þó fleira af liði Kolls, því at þeir fóstbræðr kvistuðu þá niðr sem hráviði, en þó leið eigi langt, áðr en þeir Hjálmþér ok Ölvir höfðu misst sín fjögur skip ok fólkit með. Höfðu þeir þá ok drepit hvert mannsbarn af skipum Kolls utan þat, sem flýði til hans á drekann.

Ölvir mælti: "Bezt er okkr, stallbróðir, at prófa, hvárt vit komumst ekki á drekann til Kolls."

"Þat skal vera," segir Hjálmþér.

Þeir gera svá ok komast á drekann ok svá hverr at öðrum. Tókst nú enn at nýju harðr bardagi. Fellr nú hverr um annan, þar til þeir finnast Hjálmþér ok Kollr, ok höggr þegar hvárr til annars með bitrligum sverðum, þar til at höggnar eru hlífar af hvárumtveggjum. Hjálmþér hugsar nú með sér, at svá búit má eigi lengr standa, reiðir upp sverðit ok höggr á hálsinn, svá at af tók höfuðit. Síðan bauð hann þeim, sem eptir lifðu, at vinna sér trúnaðareiða. Þeir játuðu því. Þar fengu þeir mikit fé í gulli ok gersemum, heldu síðan heim til Mannheima í ríki feðra sinna ok sátu í kastalanum um vetrinn.

5. Bardagi við Tóka víking

At várdögum heldu þeir í hernað ok höfðu tíu skip ok drekann Kollsnaut. Þeir herjuðu víða um sumarit ok varð lítit til fjár. En er þeir fóru heimleiðis, lágu þeir eitt kveld í einum leynivági. Þeir sáu sigla inn á váginn dreka einn stóran ok með honum þrjátigi skip. Þeir lögðu inn á váginn heldr gildliga ok kasta akkerum. Maðr stóð við siglu á drekanum, stórr ok illr yfirlits, ok kvað vísu:

"Hverir eru skálkar,
er skipum ráða,
heldr harðsnúnir,
happalausir?
Vér skulum lýði
lífi ræna
ok með oss öllum
auði skipta."

Hjálmþér heyrði ok kvað:

"Hjálmþér ek heiti;
hverr spyrr at því
seggr inn svartleiti
á sædýri?
Drepa skulum drengi,
en dýrgripi eignast,
fúll falsari,
ella flý í burtu."

Tóki svarar: "Ertu sá Hjálmþér, sem drapst bróður minn, Koll, í fyrra sumar?"

"Sá er maðrinn sami," segir Hjálmþér.

"Þat er vel vit höfum fundizt," segir Tóki.

"Ekki lasta ek, þat þú lofar svá mjök," segir Hjálmþér.

"Grið skulu standa til morguns," segir Tóki.

"Svá skal vera," segir Hjálmþér. Þeir taka nú á sik náðir.

En er vígljóst var, tóku þeir til bardaga með skotum ok grjóti, en þegar því linnti, tóku þeir til vápna ok börðust drengiliga. Skorti þar eigi stór högg, sem hvárir veittu öðrum. Þóttust þeir fóstbræðr enga kappa hafa slíka fyrri fundit sem þessir váru. Fell nú hverr um annan. Börðust þeir þann dag til kvelds, ok var friðskildi uppi haldit. Váru þrjú skip eptir af skipum þeira fóstbræðra, en fjögur skip Tóka. Leið svá nóttin.

En at komanda morgni taka þeir til bardaga. Gekk Tóki röskliga fram ok vá til beggja handa. Hann hafði stóran arngeir ok sterkan í hendi. Drap hann á lítilli stundu þrjátigi menn. Þetta sér Ölvir ok hleypr á drekann með mikilli grimmd ok ruddist fast um ok drepr hvern um þveran annan, þar til er hann mætir Tóka ok höggr til hans í skjöldinn ok klýfr hann niðr í gegnum. Tóki spennir tveim höndum arngeirinn ok leggr í gegnum skjöld Ölvis ok svá í gegnum báða handleggina ok kastar honum í lopt upp ok fleygir honum niðr á þiljurnar, svá at hann lá í óviti. Í því kemr Hjálmþér at ok höggr á höndina Tóka, svá at af tók, ok datt arngeirrinn niðr. Víkr Tóki nú undan ok steypir sér fyrir borð í sjóinn. Hjálmþér hleypr eptir honum. Syndir Tóki undan hart ok röskliga, en Hjálmþér eptir, þar til at Tóki mæddist. Dró þá saman með þeim. Réð Hjálmþér þegar á hann, ok kómu nú með þeim harðar sviptingar ok löng köf, því at hvárr færði annan til grunna, þar til at Tóka mæddi blóðrás, ok gekk Hjálmþér af honum dauðum, kom síðan aptr til skipa sinna. Fögnuðu hans menn honum vel ok þóttust hann ór helju heimtan hafa. Bindr Hjálmþér nú sár Ölvis. Þeir fengu þar mikit góz í fásénum gripum, gulli, gæðum ok gersemum. Innan fárra daga halda þeir heimleiðis. Stýrði Hjálmþér drekanum Kollsnaut, en Ölvir Tókanaut, ok sátu í kastalanum um vetrinn.

6. Fóstbræðr þágu veizlu af konungi

At sumri komanda halda þeir í hernað ok herja víða ok verðr gott til fjár. En er á leið sumarit, koma þeir at einu landi. Þar sáu þeir vænar borgir ok fagra kastala ok konungs atsetu. Konungr sendi nú menn ofan til strandar ok býðr þeim heim til veizlu. Þeir játa því. Kómu sendimenn aptr ok segja konungi. Var þá við búizt með öllum kosti. Konungr átti sér eina dóttur, er Díana hét. Hún kunni allar bókligar listir.

En at ákveðnum tíma gengu þeir fóstbræðr heim til hallar með tvau hundruð manns, en sumir váru eptir við skip. Konungr gekk á móti þeim með fríðri fylgd ok fylgir þeim til hallar. Settist konungr í hásæti, en Hjálmþér ok Ölvir út í frá. Var veizla in bezta ok menn kátir. En er leið at kveldi, gengu menn til svefns ok sváfu af um nóttina. En at morgni gengu menn til drykkju. Var konungr inn glaðasti ok allir í höllinni. Nú sendir konungr eptir dóttur sinni, ok kemr hún með sínum kvennaskara. Leikarar slógu hörpur, gígjur, simfón, salteríum ok allra handa hljóðfæri. Er þá mikill prís ok gleði í höllinni. Jungfrúin gekk nú fyrir sinn föður ok heilsar honum ok öllum öðrum út í frá. Jungfrúin var glöð við alla. Hjálmþér ok Ölvir sögðu konungi margt frá ferðum sínum, ok lofaði hann mjök þeira frækleik. Þau töluðust margt við Hjálmþér ok jungfrú Díana. Gekk svá þessi dagr til kvelds. Inn þriðja dag var in sœmiligasta veizla með margs konar skemmtan. Síðan váru borð upp tekin. Gekk konungr út ok spásérar, en Hjálmþér ok Ölvir til skemmu konungsdóttur. Hún tók þeim blíðliga ok býðr Hjálmþé at tefla, ok svá gera þau, en Ölvir skemmti sér við skemmumeyjarnar. Þær vóru þrjátigi. Þangat gengu þeir hvern dag.

Líður svá nokkurn tíma. Þat var einn blíðan veðrdag, at sólin var skínandi um borgir ok kastala, sáu þeir, at fjöldi skipa heldu at landi ok lögðu til hafnar ok báru tjöld á land ok reisa sínar herbúðir. Þeir sáu nú hundrað manns frá ströndu ganga ok þangat, sem konungr var. Þeir Hjálmþér ok Ölvir váru nær konunginum.

Þessir menn gengu fyrir konunginn, ok talar einn af þeim svá: "Konungsson af inu mikla Serklandi, er Núdus heitir, sendir yðr, herra, sína kveðju. Honum er sagt, at þér eigið væna dóttur. Hann vill fá hennar með heiðr ok æru, en ef þér vilið ekki gifta honum jungfrúna, býðr hann yðr til bardaga at þriggja nátta fresti. Væntir mik, at þér missið þá með lítinn heiðr yðar dóttur ok ríki ok lífit með. Er yðr eigi ráð at hætta til þess, ok látið hann heldr fá sinn vilja."

Konungr svarar: "Seg þat aptr þínum herra, at ek gifti honum ekki dóttur mína. Skal ek koma með þann her, er ek fæ til, á þessa völlu at ákveðnum degi."

Gengu sendimenn í burt ok sögðu konungssyni, hvar komit var. Lætr konungr nú skera upp herör um allt sitt ríki ok býðr til sín múg ok margmenni. Kom þar ógrynni hers. Var viðbúningr veittr af hvárumtveggjum.

7. Bardagi við Núdus konungsson

At ákveðnum tíma fylkja hvárirtveggju liði sínu til orrostu, ok þar eptir váru lúðrar þeyttir, ok síga saman fylkingar með ópi ok eggjan. Flugu fyrst alls konar skotvápn svá hart, at þar af varð gnýr mikill. Særðust sumir, en sumir fengu bana. Eptir þat biðr konungr Hjálmþé ok Ölvi at slá upp herópi ok geysast svá á þá með höggorrostu. Þeir fóstbræðr váru á sínum hestum ok með þeim mikil riddarasveit. Báðir þeir höfðu bitrlig spjót sér í hendi ok slá upp heróp ok hlaupa svá fram á þá. Tókst orrosta in snarpasta, ok svá hart ganga þeir fram Hjálmþér ok Ölvir ok þeira menn, at fylking konungssonar bognar fyrir, ok fell í þeiri svipan margt manna af konungssyni. Sér hann, at hans fylkingar eru á bak gengnar, en lið hans margt fallit. Fylltist hann mikillar reiði ok kallar á sína menn, berserki ok blámenn, ok biðr þá í móti snúa konunginum ok hans arma lýð, biðr þá eigi hræðast. Þeir gera svá ok ganga fast fram með ópi miklu ok illum látum. Kemr á þá berserksgangr, höggva ok leggja, berja ok bíta konungsins hirð til beggja handa ok ganga í gegnum fylkingar. Flýr margt undan þeim af konungsmönnum fyrir hræðslu sakir. Þetta líta þeir Hjálmþér ok Ölvir, at konungsmenn flýa, en sumir eru drepnir. Þeir snúa mót þessu illþýði, ok var þar mikill atgangr, en svá lýkr, at þeir drepa alla blámenn ok berserki konungssonar, en rétta aptr fylkingararminn.

Þetta sér Núdus konungsson, at hans hetjur eru fallnar í strá niðr, ok atferð þeira Hjálmþés ok Ölvis ok hugsar, at hann muni þar koma í fulla raun, en þó treystir hann vel sínu afli ok hamingju. Því gerir hann at keyra hest sinn með sporum ok ríðr mót Hjálmþé, ok sem hann sér, hversu þessi ríkiláti konungsson ríðr sem fugl fljúgi, þykkist hann skilja, at hann vill á hans fund. Því býr hann sik hraðliga á móti honum ok skekr sitt spjót grimmliga ok keyrir hestinn sporum ok ríðr móti konungssyni, ok lagði hvárr í annars skjöld, en svá sátu þeir fast, at hvárrgi bifaðist í sínum söðli, en báðar stengrnar brotnuðu, ok flugu brotin aptr fyrir höfuð þeim. Þeir taka nú til sverða sinna ok höggva nú hvárr til annars með miklu afli ok fimleika. En sökum þeira ógurligu bresta, sem urðu af þeira höggum, æddust hestarnir undir þeim, svá at þeir máttu eigi höggum við koma, stigu af sínum hestum ok fengu sínum skjaldsveinum ok gengu saman ok börðust svá ákafliga, at við himin var at sjá lauf af hjálmum þeira ok parta af skjöldum þeira, en sverðin sýndust fjögur á lopti. Engi þóttist sét hafa frækiligra einvígi af tveimr mönnum, ok svá lengi börðust þeir, at öllum þótti undr, at þeir váru eigi sprungnir fyrir löngu af mæði. Hjálmþé leiddist, at svá stæði lengr, at engi umskipti yrði þeira í milli. Því reiddi hann sverðit með miklu afli ok reiði, en sakir þess at skjöldrinn var allr höggvinn á konungssyni, fekk hann eigi hlífum við komit. Kemr því höggit í hjálminn, svá at hann klofnaði ok brynjan ok búkrinn, svá at í beltisstað nam. Fell Núdus dauðr til jarðar. Lofuðu allir Hjálmþé fyrir þau afreksverk, sem hann hafði þar unnit í sinni framgöngu, mest konungr sjálfr. Nú flýr allr herrinn til skipa, ok sigldu í burtu. En konungr ok hans menn fengu þar góz mikit.

Síðan snýr allr lýðr heim til hallar ok var mjök kátr. Var veizla in bezta ok ekki sparat, hvat sem búkrinn kunni at beiða. Gekk Hjálmþér ok Ölvir til skemmu konungsdóttur. Hún tók þeim blíðliga ok bað þá sitja. Hjálmþér sagðist vilja halda heim.

Hún gengr í burt ok kemr aptr ok mælti: "Hér er eitt tjald, Hjálmþér, er ek vil gefa þér. Sú náttúra fylgir því, at þér má ekkert granda, á meðan þú ert í tjaldinu. Þat er allt með gulli gert ok gimsteinum sett."

Hann þakkar jungfrúnni ok minntist við hana; hún grét sárliga. Gekk Hjálmþér til skipa, ok var konungr þar fyrir. Gaf hann þeim fóstbræðrum góðar gjafir, ok mæltu til vináttu með sér ok skildust með kærleik ok stigu síðan á skip ok heldu heim ok sátu í kastala sínum um vetrinn. Ekki hafði Hjálmþér sét enn stjúpmóður sína.