30. Bardagi Odds ok Ögmundar

Þat hafði borit til tíðenda fyrir sjau vetrum, at konungr sá, er var austr í Hólmgörðum, hafði orðit bráðdauðr, en þar brauzt til ríkis ókunnigr maðr, sá er Kvillánus heitir, ok varð hann þar konungr yfir. Hann var nokkut með undarligum hætti, því at hann hafði grímu fyrir andliti, svá at aldri sá hans ásjónu bera. Þetta þótti mönnum kynligt. Engi maðr vissi ok ætt hans né óðaljörð, eigi heldr, hvaðan hann var at kominn. Lögðu menn þetta mjök í umræðu. Spyrst þetta víða, ok þetta kemr í Grikkland til eyrna Oddi, ok þykkir honum undarligt mjök um þenna mann, at hann skal aldri hafa heyrt hans getit, svá víða sem hann hafði farit. Oddr stígr þá á stokk ok strengir þess heit, at hann skal víss verða, hverr konungr er í Görðum austr, ok nokkuru síðar safnar hann liði ok býst heiman. Hann sendir orð Sírni, fóstbróður sínum, ok kom hann til móts við hann austr fyrir Vinnlandi ok hafði þrjá tigi skipa, en Oddr fimm tigi. Þeir váru allir vel búnir at vápnum ok mönnum. Þeir halda nú austr til Hólmgarðs.

Garðaríki er svá mikit land, at þat var þá margra konunga ríki. Marró hét konungr. Hann réð fyrir Móramar; þat land er í Garðaríki. Ráðstafr hét konungr. Ráðstofa heitir þar, er hann réð fyrir. Eddval hét konungr. Hann réð fyrir því ríki, er Súrsdal heitir. Hólmgeirr hét sá konungr, er næst Kvillánus réð fyrir Hólmgarði. Paltes hét konungr. Hann réð fyrir Palteskjuborg. Kænmarr hét konungr. Hann réð fyrir Kænugörðum, en þar byggði fyrst Magok, sonr Japhets Nóasonar. Þessir konungar allir, sem nú eru nefndir, váru skattgildir undir Kvillánus konung.

Ok áðr en Oddr kæmi til Hólmgarðs, þá hafði Kvillánus lið safnat um ina næstu þrjá vetr. Þykkir mönnum sem hann hafi vitat fyrir þangatkvámu Odds. Þar váru allir fyrr nefndir konungar með honum. Svartr Geirríðarson var ok þar. Hann var svá kallaðr, síðan Ögmundr Eyþjófsbani hvarf. Þar var ok mikill herr af Kirjálalandi ok Rafestalandi, Refalandi, Vírlandi, Eistlandi, Líflandi, Vitlandi, Kúrlandi, Lánlandi, Ermlandi ok Púlínalandi. Þetta var svá mikill herr, at eigi mátti hundruðum telja. Undruðust menn mjök, hvat þetta ógrynni hers, er saman var dregit, skyldi.

En er Oddr var við land kominn, sendi hann menn á fund Kvillánuss konungs ok bauð honum burtreið, en Kvillánus brást skjótt við ok fór á mót honum með her sinn. Hafði hann þá grímu fyrir andliti sínu, sem hann var vanr. En þegar þeir fundust, bjuggust þeir at ríða á burt. Þeir höfðu sterkar stengr ok langar. Fjórar brutu þeir stengr, ok þrjá daga reyndu þeir með sér, ok gerðist ekki at.

Þá mælti Kvillánus: "Reynt þykki mér nú með okkr, ok kalla ek okkr jafna."

"Svá þykki mér þat mega kalla," sagði Oddr.

"Þá þykki mér ráð, at vit skiljum," sagði Kvillánus, "ok stríðum ekki lengr, ok vil ek bjóða þér heim til veizlu."

"Þar stendr fyrir einn hlutr," sagði Oddr.

"Hverr er sá?" sagði Kvillánus.

"Sá," kvað Oddr, "at ek veit eigi, hverr þú ert, en ek hefi þess heit strengt at vita, hverr konungr væri í Hólmgarði."

Þá tók Kvillánus grímuna frá andliti sér ok mælti: "Þekkir þú nokkut þetta it nauðljóta höfuð?"

Oddr kenndi þá gerla Ögmund bónda Eyþjófsbana, því at öll merki sá þau á honum, sem Oddr hafði af honum rifit skegg ok ásjónu ok aptr á miðjan haus. Var þetta allt beingróit ok ekki hár á vaxit.

Oddr mælti þá. "Nei, Ögmundr," sagði hann, "við þik sættumst ek aldri. Miklu hefir þú mér meira skaða unnit, ok býð ek þér til bardaga á morgin."

Ögmundr játar því, ok annan dag eptir tóku þeir til bardaga. Var hann bæði æfr ok strangr, ok varð it mesta mannfall af hvárumtveggjum. Sírnir gekk þá enn sem optar raunvel fram ok drap margan mann, því at Sniðill beit allt, þat er fyrir varð. Svartr Geirríðarson sneri þá honum í móti, ok varð þar hörð sókn, en þó bilaði Sniðill þá at bíta, ok var Svartr þó hlífarlauss. Hvárki skorti Svart afl né illsku, en með því lauk þeira einvígi, at Sírnir fell dauðr fyrir Svarti með góðan orðstír.

Þá hafði Oddr drepit alla skattkonunga Kvillánuss, suma skotit, en suma höggit. En er hann sá fall Sírnis, angraði honum mjök, ok þótti mjög ór einum brunni bera, hvern mannskaða hann fekk af Ögmundi ok hans mönnum. Þá leggr hann ör á streng ok skýtr at Svart, en hann brá við lófanum, ok beit ekki á. Svá fór önnur ok in þriðja. Þá kom Oddi í hug, at hann hafði mikils misst, þar er Gusisnautar váru honum horfnir. Hann snýr þá í burt ór bardaganum ok í skóginn ok höggr sér eina stóra kylfu ok gengr síðan aptr í bardagann. Ok er hann mætir Svart, taka þeir til at berjast. Lemr Oddr þá með kylfunni, svá at hann linnir eigi fyrr en hann hafði brotit hvert bein í Svart ok gekk svá af honum dauðum.

Eigi hafði Kvillánus ekki at hafzt á meðan, því at svá segja menn, at ör flygi af hverjum hans fingri ok dæi maðr fyrir hverri, ok með atdugnaði manna hans hafði hann drepit hvert mannsbarn, þat er með Oddi var. Margt var ok fallit af Kvillánus, svá at varla kom tölu á. Oddr stóð þá enn upp ok varðist alldrengiliga. Hvárki var hann móðr né sárr; olli því skyrta hans. Nótt skildi þá með þeim, því at eigi var vígljóst. Fór Kvillánus þá til borgar með sína menn, þá er eptir lifðu. Var þat eigi meira en sex tigir manna, allir móðir ok sárir. Var hann síðan kallaðr Kvillánus blesi. Stýrði hann lengi síðan Hólmgörðum.

Oddr gekk á burt á merkr ok skóga, allt þar til at hann kom fram í Gallía. Þar réðu þá fyrir tveir konungar, en þó hafa þar verit tólf ríki. Annarr þeira hét Hjörólfr, en annarr Hróarr. Þeir váru bræðrasynir. Hróarr hafði drepit föður Hjörólfs til ríkis ok sat einn yfir ríkinu, nema Hjörólfr sat at einu fylki. Þar kom Oddr til hirðar hans.

Konungr var ungr ok hafði til gamans at vera í skotbakka, ok gekk honum lítt. Oddr sagði, at þeir skyti ófimliga.

"Hyggstu munu skjóta betr?" sagði konungr.

"Ekki þykkir mér fyrir því," sagði Oddr, ok nú skýtr hann ok hæfir ávallt. Þá finnst konungi mikit til um þenna mann ok mat Odd mikils.

Konungr sagði honum, hversu vanhaldinn hann var af Hróari konungi. Oddr fýsti at beiða jafnaðarskiptis á ríkjunum. Þeir senda tólf menn með bréfum til konungs, ok er hann hafði yfir lesit bréfit, þá svarar hann ok sagði, at þeir væri eigi tæpidjarfir at beiða slíkra hluta ok þat mundi til at setja þá svá aptr, at eigi fýsti annan at beiða slíks. Ok síðan safna hvárirtveggja liði, ok hafa þeir Oddr eigi inn tólfta hlut liðs við Hróar. Oddr bað þá vísa sér til Hróars konungs. Síðan tók hann eina ör ok skaut at honum, ok kom á hann miðjan, ok fell þar Hróarr konungr, ok varð engi bardagi. Hjörólfr bauð Oddi ríkit, en hann undi þar eigi lengi ok leyndist á burt á einni nótt. Síðan lá hann úti á mörkum, þar til at hann kom í ríki sitt ok sezt þá um kyrrt.

Nokkurum tíma síðar sendir Kvillánus Oddi gjafir miklar bæði í gulli ok silfri ok marga góða gripi ok þar með vináttumál ok sættarboð. Þá Oddr þessar gjafir, því at hann fyrirstóð af sinni vizku, at Ögmundr Eyþjófsbani, sem þá nefndist Kvillánus, var ósigranligr, því at hann mátti eigi síðr kallast andi en maðr. Ok er eigi getit, at þeir hafi síðan nokkura hluti við átzt, ok lauk svá þeira skiptum.

31. Oddr sótti heim átthaga sína

Nú sitr Oddr í ríkjum sínum, ok hefir hann þar verit um langa ævi ok átti tvá sonu við sinni konu. Hét annarr Ásmundr eptir fóstbróður hans, en annarr hét Herrauðr eptir móðurföður sínum, ok váru báðir efniligir.

Þat var eitthvert sinn um kveld, er þau kómu í rekkju, at Oddr tók til orða: "För er sú ór landi, er ek ætla at fara."

"Er þú ætlar, hvert?" segir Silkisif.

"Ek ætla norðr til Hrafnistu," sagði hann, "ek vil ok vita, hverr eyna hefir at varðveita, því at ek á at hafa hana ok mínir ættmenn."

"Svá þykkir mér," segir hún, "sem þú hafir hér nógar eignir, er þú hefir Garðaríki allt ok slíkt af annarra eign ok ríkjum sem þú vilt ok þætti mér sem þú þyrftir eigi meira at ágirnast ok hirða ekki um eyjarskika þann, er vettugis er neytr."

"Já," sagði hann, "svá er þat, at eyin er lítils verð, en þó vil ek ráða, hverir hana skulu hafa, ok mun ekki stoða at letja mik, því at ek em ráðinn at fara, ok mun ek skamma stund á burt vera."

Síðan býr hann tvau skip ór landi ok fjóra tigi manna á hváru, ok verðr ekki til frásagnar um ferð hans, fyrr en hann kemr norðr í Hrafnistu í Noreg. En þeir menn tóku vel við Oddi, er þar váru fyrir, ok gera veizlu í mót honum, ok þar þiggr hann hálfs mánaðar veizlu. Þeir bjóða honum at taka við eyjunni ok öllum þeim eignum, sem þar lágu undir. Hann gefr þeim allar þær eignir ok vill þar ekki dveljast. Síðan býr hann ferð sína, ok er hann út leiddr með góðum gjöfum.

Siglir Oddr nú ór Hrafnistu ok þar til, at þeir kómu fyrir Berurjóðr, en menn ætla, at þat liggi á Jaðri. Þá biðr hann lægja seglin. Þar gengr Oddr á land ok lið hans ok þangat, er bær Ingjalds hafði staðit, ok váru þar þá tóptir vallgrónar.

Hann lítr þar yfir ok mælti síðan: "Mikit er slíkt at vita, at bær sá skal allr niðr fallinn ok allt aleytt, þat sem hér var fyrri."

Hann gengr nú þangat, er þeir Ásmundr höfðu átt skotbakka, ok sagði, hverr munr hafi verit með þeim fóstbræðrum. Hann fylgir þeim ok þangat, er þeir höfðu á sund farit, ok sagði þeim þá allt til kennimarka.

Ok er þeir höfðu sét þetta, þá mælti hann: "Nú munu vér fara ferðar várrar, ok tjáir nú ekki at horfa hér á land upp, en mikit er at sjá eptir slíku."

Nú ganga þeir Oddr ofan, ok var þar nú hvervetna blásin jörð, er þá var blómguð vel, er Oddr var þar fyrr.

Ok er þeir ganga ofan, þá mælti Oddr: "Þat ætla ek nú, at liðin ván sé, at spá sú komi fram, er völvan arma spáði mér fyrir löngu. En hvat er þarna?" sagði Oddr, "hvat liggr þar, er þat eigi hrosshauss?"

"Já," segja þeir, "ok ákafliga skininn ok fornligr, harðla mikill ok allr grár utan."

"Hvat hyggi þér um, hvárt þat mun haussinn Faxa?"

Þat varð Oddi fyrir, at hann stakk til haussins spjótskapti sínu. Hann hallaðist við nokkut svá, en undan honum hrökktist ein naðra ok at Oddi. Ormrinn höggr fót hans fyrir ofan ökkla, svá at þegar lýstr í eitri, ok blæss upp allan fótinn ok þar með lærit. Svá tekr Odd fast mein þetta, at þeir urðu at leiða hann ofan til sjávar. Ok er Oddr kom þar, sezt hann niðr ok mælti: "Nú skal skipta liði mínu í helminga, ok skulu sitja hjá mér fjórir tigir manna, ok vil ek yrkja kvæði um ævi mína, en aðrir fjórir tigir skulu gera mér steinþró ok draga þar at við. Þar skal leggja í eld ok brenna upp allt saman, þá er ek em dauðr."

32. Oddr kvað ævidrápu ok andaðist

Nú tekr hann til kvæðisins, en hinir til sýslu sinnar at höggva steinþróna ok færa at viðinn. En þeir nema kvæðit, er til þess váru ætlaðir. Nú kvað Oddr þetta:

1. "Hlýði seggir,
en ek segja mun
vígsvaldendum
frá vinum mínum;
seint er at dylja,
sék, at máttit
skógs skæstafr
við sköpum gera.

2. Var mér fóstr gefit
at föður ráði,
brátt vöndumst því,
á Berurjóðri;
var mér ekki
vant til sælu,
þess er Ingjaldr
átti kosti.

3. Óxum báðir
á Berurjóðri,
Ásmundr ok ek,
upp í bernsku;
skófum skeyti,
skip smíðuðum,
gerðum örvar
okkr at gamni.

4. Sagði mér völva
sannar rúnir,
en ek vætki því
vildak hlýða;
gatk fyr ungum
Ingjalds syni,
at ek föðurtúna
fýstumst vitja.

5. Búinn lézt Ásmundr
opt, meðan lifði,
málmþings vanr,
mér at fylgja;
sagðak karli,
at ek koma mundak
aptr aldrigi;
nú emk orðrofi.

6. Létum beiti
á brim þrauka,
stóð hörr dreginn
höndum fjarri;
kómum at eyju
utan brattri,
þar er Grímr fyrir
garða átti.

7. Sák blíðliga,
er til bæjar kom,
bekksagnir mér
báðar fagna;
víst mátta ek
með vinum mínum
gulli skipta
ok gamanmálum.

8. Varð ek at vári
víss, at gerðust
brynþings boðar
Bjarma at sækja;
síðan kvaddak
Sigurð ok Guðmund,
vildak með fræknum
til farar ráðast.

9. Váru horskir
á herskipum
frændr mínir tveir
at forráði;
vildu hásetar
horskir eignast
tak þat, er áttu
Tyrfi-Finnar.

10. Vér kaupskipi
kómum heilu
at, þar er Bjarmar
byggðir áttu;
eyddum eldi
ættir þeira,
unnum löskvan
laðmann tekkinn.

11. Hann lézt seggjum
segja kunna,
hvar til hodda var
hægt at ráða;
hann bað oss ganga
götu lengra,
ef vér vildim fé
fleira eiga.

12. Réðu Bjarmar
brátt at verja
haug hermönnum
ok hamalt fylkja;
létum þegna,
áðr þaðan færim,
ófa marga
öndu týna.

13. Réðum skunda
til skipa ofan,
þá er flótti var
á fen rekkinn;
misstum bæði
báts ok knarrar,
auðs ok ýta,
er ofan kómum.

14. Skjótt nam kynda
í skóg þykkum
eld brennanda
uppi á landi,
svá við lopti
létum leika
hávan ok rauðan
hrotgarm viðar.

15. Sáum skjótliga,
at skyndu at landi
skeiðr vegligar
ok skrautmenni;
fegnir urðu
þeir, er fyrir váru,
frændr mínir,
þá finnast gerðum.

16. Létum skeika
at sköpuðu
drengmenn snarir
í drifaveðri:
sýndist seggjum
sandr á þiljum,
lands ván liðin,
lák eigi þar.

17. Kómum at eyju
utan brattri
sumar síðla,
þá var segl rifat;
gerðu firðar
flestir allir
skipum til hlunns
skjótt at ráða.

18. Slógum tjöldum,
en sumir fóru
björnu at veiða,
þeir er boga kunnu;
réðum í eyju
upp at kynda
bál brenniligt,
ok stóð björn fyrir.

19. Kváðust fjallbúar
flytja mundu
oss ór eyju,
nema utan færim;
þótti eigi rekkum
rómr at heyra
hagligr sás var
hraunskjöldunga.

20. Uggðum ekki,
síz eyjar til
vápns vígligir
viðir kómu;
hlóðu bragnar
fyr bjarg framan,
vegg sterkligan,
var ek at því.

21. Réðk at ganga
með Gusisnauta
beggja á milli
bjargs ok eisu;
laustk í auga
einum þursi
ok í brjóst framan
bjarga Freyju.

22. Þar fekk ek heiti,
þat ek hafa vilda,
er mik ór fjöllum
flögð kölluðu,
kváðust Örvar-Oddi
vilja
byr bráðliga
á braut gefa.

23. Búnir létumst
á burt þaðan
brátt ór eyju,
þegar byr fengi;
heilir kómum
heim ór þeiri,
gerðu fagna
frændr hollvinum.

24. Várum allir
vetr þann saman,
gulli gladdir
ok gamanmálum;
drógu firðar,
þegar frerum létti,
heldr skrautligar
skeiðr at vatni.

25. Sigldum síðan
suðr með landi
tállaust skipum
tveimr ok einu;
væntum fengjar,
þar er fyrir váru,
ef vér Elfarsker
öll könnuðum.

26. Fundum um síðir
fyrir í sundi
þegna nýta,
Þórð ok Hjálmar;
fréttu firðar,
þeir er fyrir váru,
hvárt vér vildum frið
eða á för halda.

27. Báru rekkar
ráð sín saman,
þótti eigi firðum
féván mikil;
köru Háleygir
kost inn vildra,
réðum leggja
lag várt saman.

28. Heldum allir
ór hafi utan,
þegar fullhugar
fengjar væntum;
hræddumst ekki,
meðan höfðingjar
heilir réðu
fyr herskipum.

29. Várum reiðir,
þás randberendr
horska hittum
fyr Hólmsnesi;
réðum eignast
allar gerðar
snyrtidrengja
af sex skipum.

30. Várum allir
vestr með Skolla,
þar at landi sat
lýða drottinn;
báru bragnar
blóðgar undir,
sverðum skornir,
en vér sigr höfðum.

31. Höfðu jarls liðar
útnes hroðit,
rógþings vanir,
sem refar hundum;
unnum vit Hjálmarr,
er hinig fórum,
eldi ok usla
eytt skipum.

32. Frétti Guðmundr,
ef ek fara vilda,
heim at hausti
ok honum fylgja;
sagðak svinnum,
at ek sjá vildi
norðr aldrigi
niðja mína.

33. Mæltum allir
mót at sumri
austr í Elfi
til útfarar;
vildi Hjálmarr
inn hugumstóri
sveit mína suðr
með sér hafa.

34. Fóru teitir
tveggja vegna
brynþingsboðar,
þegar byrir fengust;
sigldum síðan
Svíþjóðar til,
sóttum Ingva
til Uppsala.

35. Mér gaf Hjálmarr
inn hugumstóri
fimm bólstaði
á fold saman;
undak auði,
meðan aðrir mik
hringum kvöddu
ok heils friðar.

36. Fundust allir
á fegins dægri
sænskir seggir
ok Sigurðr norðan;
ræntu ýtar
eyjarskeggja
auði öllum,
en þeir elds biðu.

37. Létum vestr þaðan
vandar fáka
Írlands á vit
öldur kenna;
höfðu þeira,
er þangat kómum,
drengir ok drósir
drifit ór húsum.

38. Rannk at víðri
vagns slóðgötu,
unz ek strengvölum
stríðum mætta;
mundak Ásmund
auði mínum
aptr ódáinn
öllum kaupa.

39. Sák um síðir,
hvar saman kómu
karlar röskvir
ok konur þeira;
þar létk fjóra
frændr Ölvarar
eggleiks hvata
öndu týna.

40. Réð mik ór vagni
víf at kveðja,
ok þær hoddum mér
hétu góðum;
bað mik snót koma
sumar it næsta,
lézt þá at launum
leita mundu.

41. Varat sem brynja
eða bláir hringar
ísköld um mik
ofan felli;
þá er um síður
silkiskyrta
gulli saumuð
gekk fast ofin.

42. Fórum vestan
fengjar vitja,
svá at bragnar mér
bleyði kenndu,
unz á Skíðu
skatnar fundu
bræðr bölharða
ok at bana urðu.

43. Sóti ok Hálfdan
í Svíaskerjum
mörgum manni
at morði varð;
unnum þeira,
áðr þaðan færim,
hálft hundrað skipa
hroðit með stöfnum.

44. Fundum þegna,
er þaðan fórum,
teita ok sleitna
í Trönuvágum;
varat Ögmundi
andrán tegat,
komumst þrír þaðan,
en þeir níu.

45. Máttak banorði
fyr brögnum hrósa
snotra seggja,
er til sjóvar kómum;
höfðum vit Hjálmarr
haldit illa,
þá er Glámi stóð
í gegnum spjör.

46. Fórum heim þaðan
horskir drengir,
en haug Þórði
hávan urpum;
maðr engi þorði
oss móti gera,
var oss einkis
vant ins góða.

47. Váru vit Hjálmarr
hvert dægr glaðir,
meðan herskipum
heilir réðum,
unz í Sámseyju
seggi fundum,
þá er benlogum
bregða kunnu.

48. Létum falla
und fætr ara
tírarlausa
tólf berserki;
þá varðk skiljast
á skapadægri
víð þann inn mesta
minn fulltrúa.

49. Hafðak eigi
á aldri mínum
höfuð hraustara
hvergi fundit;
bark mér á herðum
hjálmum grimman
ok til Sigtúna
síðan hafðak.

50. Létk eigi þess
langt at bíða,
at ek Sæundi
at sjónum varð;
unnu skatnar
skip mín hroðin,
en sjálfr þaðan
sunds kostaðak.

51. Gekk ek um Gautland
í grimmum hug
sex dægr í samt,
áðr Sæund fyndak;
létk hans liðmenn
hjörvi mæta
sex ok átta
með sjálfum gram.

52. Létk suðr í haf
langt um farit,
at ek grunnsævi
gildu mættak;
varðk einn saman,
en annan veg
gumna mengi
gekk helvegu.

53. Enn komk þar,
at Akvítánía
bragna kindir
borgum réðu;
þar létk fjóra
fallna liggja
hrausta drengi;
nú emk hér kominn.

54. Þat var fyrri,
at ek fat senda
orð inum nyrztum
niðjum mínum;
varðk svá feginn
fundi þeira
sem hungraðr
haukr bráðum.

55. Brögnum þrimr
buðu skatnar
margir síðan
metorð þaðra;
en ek þeygi
þiggja vildak;
urðu mínir bræðr
báðir eptir þar.

56. Réð ek skunda
frá skatna liði,
unz hittak breiða
borg Jórsala;
réð ek allr
í á fara,
ok kunnak þá
Kristi at þjóna.

57. Veit ek, at fossum
falla lét
Jórdán um mik
fyrir utan Grikki;
helt enn þó,
sem hverr vissi,
ítrger skyrta
öllum kostum.

58. Mættak gammi
gljúfrum næri,
flaug hann með mik
fjarri löndum,
þar til er háva
hamra fundum,
ok lét mik hvílast
í hreiðri sínu.

59. Unz mik Hildir
hafði á brottu
risi rammligr,
á róðrar skútu;
lét mik veitir
Vimrar elda
tólf mánuði
með sér hvílast.

60. Þýddumst ek hjá Hildi
horska ok stóra,
raunsjáliga
risa dóttur,
ok við henni
heldr sterkligan,
ítran son
eiga gerðak
ok ólíkan
öðrum þegnum.

61. Þann drap Ögmundr
Eyþjófsbani
í Hellulands
hrauns óbyggðum,
félaga hans níu
fjörvi næmdak;
hefkat víking
verra fundit.

62. Fleiri hefir mína
fóstbræðr drepit,
Sírni ok Garðar,
gekk skegg af flagði;
var hann engum líkr
at yfirliti
ok kallaðr síðan
Kvillánus blesi.

63. Þóttak hæfr
at hjörregni,
þá vér börðumst
á Brávelli;
bað Hringr þá
hamalt fylkja
Odd inn víðförla
at orrostu.

64. Hittak hugsnara
hildinga tvá
litlu síðar,
þá vér löndum réðum;
veittak öðrum
vígs of gengi
ungum jöfri
arfs at kveðja.

65. Komk um síðir,
þar er snarir þóttust
Sigurðr ok Sjólfr
í sveit konungs;
réð oss skatna lið
skots at beiða
ok skjaldar fimi
við skatna mengi.

66. Skautkat skemmra
en skilfingar,
var létt skafin
lind í hendi;
réðum síðan
sunds at kosta;
létk þá báða
blóði snýta.

67. Var mér skjaldmeyju
skipat it næsta,
þá er orrostu
eiga skyldum;
veitk, at ýtar
í Anþekju
andrán biðu,
en vér auð fjár.

68. Sóttum sverði
seggja kindir
ok trégoðum
týndum þeira;
barðak Bjálka
í borgarhliði
eikikylfu,
svát önd of lét.

69. Þá var mér Hárekr
hollr fulltrúi,
þás mér fastnaði
fóstru sína;
áttak horska
hilmis dóttur,
vel réðum snót saman
sigri ok löndum.

70. Satk at sælu
síðan minni
vilgi lengi,
sem ek vita þóttumst;
fjöld er at segja
frá förum mínum
snotrum seggjum;
sjá mun in efsta.

71. Þér skuluð skynda
til skipa ofan
heilir allir,
hér munum skiljast;
berið Silkisif
ok sonum okkrum
kveðju mína,
kemk eigi þar."

Ok er lokit var kvæðinu, þá dregr at Oddi fast, ok leiða þeir hann nú þangat, sem steinþróin var búin.

Þá mælti Oddr: "Nú skal þat allt sannast, er hún sagði mér völvan. Nú mun ek leggjast niðr í steinþróna ok deyja þar. Síðan skuluð þér slá at utan eldi ok brenna upp allt saman."

Síðan leggst hann niðr í steinþróna ok mælti: "Nú skuluð þér bera kveðju mína heim Silkisif ok sonum okkrum ok vinum."

Eptir þetta deyr Oddr. Slá þeir þá eldi í ok brenna upp allt saman ok ganga eigi fyrri frá en þat er allt brunnit. Svá segja flestir menn, at Oddr hafi verit tólf álna hár, því at svá var steinþróin innan at mæla.

Nú búa þeir ferð sína fylgdarmenn Odds ok ferðast austr aptr. Gefr þeim vel byri til þess, er þeir koma heim. Sögðu þeir Silkisif þau tíðendi, er gerzt höfðu í ferðum þeira, ok bera henni kveðju hans. Henni þykkir þessi tíðendi mikil ok svá landsmönnum, ok settist hún at ríki eptir þetta ok Hárekr, fóstri hennar, með henni, ok varðveita þau land ok þegna til þess, er synir Odds váru til færir at taka við ríkinu. Nú óx þar upp sá ættbogi, sem frá Oddi er kominn í Garðaríki. En mær sú, er Oddr átti eptir á Írlandi, er Ragnhildr hét, hafði farit vestan eptir liðna móður sína ok norðr til Hrafnistu ok hefir þar verit gift, ok hefir margt manna frá henni komit, ok sá ættbogi hefir þar upp vaxit.

Ok lýkr þar nú sögu Örvar-Odds, eptir því sem þér hafið nú heyrt frá sagt.