Þáttr af Ragnars sonum

Hér segir af Ragnars sonum, ok hversu margir konungar eru komnir af þeim

1. Upphaf Ragnars konungs

Eptir dauða Hrings konungs tók Ragnarr, sonr hans, konungdóm yfir Svía veldi ok Dana. Þá gengu margir konungar á ríkin ok lögðu undir. En því at hann var ungr maðr ok þeim sýndist hann lítt fallinn til ráðagerðar eða landstjórnar, þá var einn jarl í Vestra-Gautlandi, er Herrauðr hét. Hann var jarl Ragnars konungs. Manna var hann vitrastr ok hermaðr mikill. Hann átti eina dóttur, er Þóra borgarhjörtr var kölluð. Hún var allra kvenna fríðust, þeira er konungr hafði spurt til.

Jarlinn, faðir hennar, hafði gefit henni einn yrmling í morgingjöf. Hún fæddi hann fyrst í eski sínu. En þessi ormr varð svá mikill um síðir, at hann lá í kring um skemmuna ok beit í sporð sér. Hann gerðist þá svá ólmr, at menn þorðu eigi at koma nær skemmunni nema þeir, er honum gáfu mat eða þjónuðu jarls dóttur, en hann át uxa um dag. Fólkit óttaðist mjök, ok vissu, at hann mundi mikinn skaða gera, svá mikill ok ólmr sem hann var þá orðinn. Jarl strengdi þá þess heit at bragarfulli, at hann skyldi þeim einum manni gifta dóttur sína, Þóru, er dræpi orminn eða þyrði at ganga til tals við hana fyrir orminum.

Ok er Ragnarr konungr spyrr þessi tíðendi, þá ferr hann í Vestra-Gautland. Ok er hann átti skammt til býjar jarlsins, þá fór hann í rögguð klæði, brækr ok kápu, ok ermar á ok höttr. Þau klæði váru þæfð með sand ok tjöru ok tók í hönd sér eitt mikit spjót, en var gyrðr sverði, ok gekk svá einn frá sínum mönnum ok til býjar jarlsins ok skemmu Þóru. Ok þegar ormrinn sá, at þar var kominn ókunnr maðr, þá reistist hann upp ok blés eitri móti honum. En hann skaut móti skildinum ok gekk at honum djarfliga ok lagði hann með spjóti í hjartat. Ok síðan brá hann sínu sverði ok hjó af orminum höfuðit, ok fór þat svá sem segir í sögu Ragnars konungs, at hann fekk síðan Þóru borgarhjört.

Ok síðan lagðist hann í hernað ok frelsti allt sitt ríki. Hann átti með Þóru tvá syni. Hét annarr Eiríkr, en annarr Agnarr. Ok er þeir váru nokkurra vetra gamlir, þá tekr Þóra sótt ok andaðist. Síðan fekk Ragnarr Áslaugar, er sumir kalla Randalín, dóttur Sigurðar Fáfnisbana ok Brynhildar Buðladóttur. Þau áttu fjóra syni. Ívarr beinlausi var ellstr, þá Björn járnsíða, þá Hvítserkr, þá Sigurðr. Þat var mark í auga honum, at svá var sem ormr lægi um sjáldrit, ok því var hann kallaðr Sigurðr ormr í auga.

2. Fall Ragnarssona inna eldri

Nú er synir Ragnars váru vaxnir, þá herjuðu þeir víða um lönd. Þeir bræðr Eiríkr ok Agnarr fóru í öðrum stað, en í þriðja stað fóru þeir Ívarr ok þeir inir yngri bræðr hans með honum, ok gerði hann ráð fyrir þeim, því at hann var forvitri. Þeir lögðu undir sik Selund ok Reiðgotaland, Eygotaland ok Eyland ok öll smálönd í hafinu. Settist þá Ívarr með inum yngrum bræðrum sínum af Hleiðru á Selundi, ok var þat þó móti vilja Ragnars konungs. Fóru synir hans með hernaði allir, því at þeir vildu eigi ófrægri vera en Ragnarr konungr, faðir þeira.

Þat líkaði Ragnari konungi illa, er synir hans heldu móti honum ok tóku skattlönd hans móti hans vilja. Hann setti þann konung yfir Upp-Svíaveldi, er Eysteinn beli hét, ok bað hann halda því ríki sér til handa, en verja fyrir sonum sínum, ef þeir kallaði til.

Þat var eitt sumar, er Ragnarr konungr var farinn með her í Austrveg, at Eiríkr ok Agnarr, synir hans, kómu til Svíþjóðar ok heldu skipum sínum upp í Löginn. Gerðu þeir þá boð Eysteini konungi til Uppsala, at hann kæmi til þeira. Ok er þeir fundust, sagði Eiríkr, at hann vildi, at Eysteinn konungr heldi Svíaríki undir þá bræðr, ok kveðst þá fá vilja Borghildar, dóttur hans, ok segir, at þá megu þeir vel halda því ríki fyrir Ragnari konungi. Eysteinn kveðst þetta vilja tjá innanlands höfðingjum, ok skildust þeir svá. Ok er Eysteinn konungr bar þetta mál upp, þá urðu allir landsmenn á þat sáttir at verja landit fyrir sonum Ragnars, ok dregst nú saman óvígr herr, ok ferr Eysteinn konungr móti Ragnars sonum. Ok er þeir finnast, verðr þar mikil orrosta, ok verða nú synir Loðbrókar ofrliði bornir, ok fellr svá lið þeira bræðra, at fátt eitt stóð upp. Þá fell ok Agnarr, en Eiríkr varð handtekinn.

Eysteinn konungr bauð Eiríki grið ok svá mikit fé af Uppsala veldi fyrir Agnar, bróður sinn, sem sjálfr vildi hann, ok þar með dóttur sína, þá er áðr hafði hann beðit. Eiríkr vildi engar fébætr ok eigi konungs dóttur, ok eigi kveðst hann vilja lifa eptir þann ósigr, er hann hafði fengit, en þat kveðst hann þiggja vilja, at hann kjósi sér sjálfr dauðdaga. Ok af því at Eysteinn konungr mátti enga sætt fá af Eiríki, þá játtar hann honum þat.

Eiríkr bað, at þeir tæki undir hann spjótsoddum ok hefi hann svá upp yfir allan valinn. Þá kvað Eiríkr:

"Vilkat boð fyr bróður
né baugum mey kaupa,
Eystein kveða orðinn
Agnars bana, heyra;
grætr eigi mik móðir,
munk efstr of val deyja,
ok geirtré í gögnum
gerr, látið mik standa."

Ok áðr hann væri hafinn upp á spjótin, þá sá hann einn mann ríða mikit. Þá kvað hann:

"Þau berið orð it efra,
eru austrfarar liðnar,
at mær hafi mína
mjó, Áslaugu, bauga;
þá mun mest af móði,
ef mik spyrja dauðan,
mín stjúpmóðir mildum
mögum sínum til segja."

Var nú svá gert, at Eiríki var lypt upp á spjótsoddunum, ok dó hann svá uppi yfir valnum.

Ok er þessi tíðendi spyrjast út á Selund til Áslaugar, þá ferr hún þegar á fund sona sinna ok segir þeim þessi tíðendi. Þeir Björn ok Hvítserkr léku tafl, en Sigurðr stóð at framan. Þá kvað Áslaug:

"Eigi mundi yðar,
ef ér dæið fyrri,
eitt misseri eptir
óhefnt vera, bræðra;
lítt ráðumk því leyna,
ef líf hafa knætti
Eiríkr sitt ok Agnarr
óbornir mér niðjar."

Þá svaraði Sigurðr ormr í auga:

"Þat skal þriggja vikna,
ef þik tregar, móðir,
leið eigu vér langa,
leiðangr búinn verða;
skal Uppsölum eigi
þótt ófafé bjóði,
ef oss duga eggjar
Eysteinn beli ráða."

Þá kvað Björn járnsíða:

"Duga mun hugr ok hjarta
í hauksnöru brjósti,
þótt minnr um þat mæli,
manni innan rifja;
eigi er oss í augum
ormr né fránir snákar,
bræðr glöddu mik mínir,
mank stjúpsonu þína."

Þá svaraði Hvítserkr:

"Hyggjum at, áðr heitim,
at hefnt megi verða;
látum ýmsa illu,
Agnars bana, fagna;
hrindum húf á hrannir,
höggum ís fyr barði,
sjám á hitt, hvé snekkjur
snemmst vér fáim búnar."

Þá kvað Ívarr beinlausi:

"Hafið ofrhuga ærinn
ok áræði bæði,
þess mundi þá þurfa,
at þrá mikit fylgdi;
bera mun mik fyr bragna
beinlausan fram verða,
þó gatk hönd til hefnda,
at hváriga nýtak."

Eptir þat drógu Ragnars synir saman óvígan her. Ok er þeir váru búnir, þá fóru þeir með skipaher til Svíþjóðar, en Áslaug drottning ferr með fimmtán hundruðum riddara landveg, ok var þat fólk allvel búit. Sjálf bar hún herklæði ok var formaðr þess hers ok kallaðist Randalín, ok mætast þau í Svíþjóð ok ræna ok brenna, hvar sem þau fara yfir.

Þetta spyrr Eysteinn konungr ok safnar her í móti þeim, hverjum þeim manni, er vígr var í hans ríki. Ok er þeir mætast, verðr þar mikil orrosta, ok fá Loðbrókar synir sigr, en Eysteinn konungr fell, ok spyrst þetta ok verðr mjök frægt.

Ragnarr konungr, þar sem hann var í hernaði, spyrr þetta ok líkar stórilla við sonu sína, at þeir létu eigi hefndina bíða hans. Ok er hann kom heim í ríki sitt, þá segir hann Áslaugu, at hann skal gera eigi minna frægðarverk en synir hans höfðu þá gert. "Hefi ek nú flest allt þat ríki aptr unnit undir mik, er mínir forellrismenn hafa átt, utan England eigi, ok því hefi ek nú látit gera knörru tvá í Líðum á Vestfold," — því at hans ríki stóð allt til Dofrafjalls ok Líðandisness.

Áslaug svaraði: "Mörg langskip máttu þér hafa gera látit með verði þessa knarra. Vitu þér ok, at stórskipum er ekki gott at halda at Englandi sakir straums ok útgrynnis, ok er þetta ekki vitrliga ráðit."

En allt at einu ferr Ragnarr konungr með þessum knörrum vestr til Englands með fimm hundruð manna ok brýtr bæði skipin við England, en sjálfr hann ok allr herr hans kom heill á land. Tekr hann nú at herja, hvar sem hann ferr.