31. Dauði Brynhildar

Nú þóttist engi kunna at svara, at Brynhildr beiddi þess hlæjandi, er hún harmaði með gráti.

Þá mælti hún: "Þat dreymdi mik, Gunnarr, at ek átta kalda sæng, en þú ríðr í hendr óvinum þínum, ok öll ætt yður mun illa fara, er þér eruð eiðrofa, ok mundir þú þat óglöggt, er þit blönduðuð blóði saman, Sigurðr ok þú, er þú rétt hann, ok hefir þú honum allt illu launat þat, er hann gerði vel til þín ok lét þik fremstan vera, ok þá reyndi þat, er hann kom til vár, hvé hann helt sína eiða, at hann lagði okkar í milli it snarpeggjaða sverð, þat er eitri var hert. Ok snemma réðu þér til saka við hann ok við mik, þá er ek var heima með feðr mínum, ok hafða ek allt þat, er ek vilda, ok ætlaða ek engan yðarn minn skyldu verða, þá er þér riðuð þar at garði þrír konungar. Síðan leiddi Atli mik á tal ok spyrr, ef ek vilda þann eiga, er riði Grana. Sá var yðr ekki líkr, ok þá hétumst ek syni Sigmundar konungs ok engum öðrum, ok eigi mun yðr farast, þótt ek deyja."

Þá reis Gunnarr upp ok lagði hendr um háls henni ok bað, at hún skyldi lifa ok þiggja fé, ok allir aðrir löttu hana at deyja. En hún hratt hverjum frá sér, er at henni kom, ok kvað ekki tjóa mundu at letja hana þess, er hún ætlaði. Síðan hét Gunnarr á Högna ok spyrr hann ráða ok bað hann til fara ok vita, ef hann fengi mýkt skaplyndi hennar, ok kvað nú ærna þörf vera á höndum, ef sefast mætti hennar harmr, þar til er frá liði.

Högni svarar: "Leti engi maðr hana at deyja, því at hun varð oss aldri at gagni ok engum manni, síðan hún kom hingat."

Nú bað hún taka mikit gull ok bað þar koma alla þá, er fé vildu þiggja. Síðan tók hún eitt sverð ok lagði undir hönd sér ok hneig upp við dýnur ok mælti: "Taki hér nú gull hverr, er þiggja vill."

Allir þögðu.

Brynhildr mælti: "Þiggið gullit ok njótið vel."

Enn mælti Brynhildr til Gunnars: "Nú mun ek segja þér litla stund þat, er eptir mun ganga: Sættast munu þit Guðrún brátt með ráðum Grímhildar innar fjölkunngu. Dóttir Guðrúnar ok Sigurðar mun heita Svanhildr, er vænst mun fædd allra kvenna. Mun Guðrún gefin Atla at sínum óvilja. Oddrúnu muntu vilja eiga, en Atli mun þat banna. Þá munu þit eiga launfundi, ok mun hún þér unna. Atli mun þik svíkja ok í ormgarð setja, ok síðan mun Atli drepinn ok synir hans. Guðrún mun þá drepa. Síðan munu hana stórar bárur bera til borgar Jónakrs konungs. Þar mun hún fæða ágæta sonu. Svanhildr mun ór landi send ok gift Jörmunreki konungi. Hana munu bíta Bikka ráð. Ok þá er farin öll ætt yður, ok eru Guðrúnar harmar at meiri.

Nú bið ek þik, Gunnarr, efstu bænar: Lát gera eitt bál mikit á sléttum velli öllum oss, mér ok Sigurði ok þeim, sem drepnir váru með honum. Lát þar tjalda yfir af rauðu mannablóði ok brenna mér þar á aðra hönd þenna inn hýnska konung, en á aðra hönd honum mína menn, tvá at höfði, tvá at fótum, ok tvá hauka. Þá er at jafnaði skipt. Látið þar á milli okkar brugðit sverð sem fyrr, er vit stigum á einn beð ok hétum þá hjóna nafni. Ok eigi fellr honum þá hurð á hæla, ef ek fylgi honum, ok er vár leiðsla þá ekki aumlig, ef honum fylgja fimm ambáttir ok átta þjónar, er faðir minn gaf mér, ok þar brenna ok þeir, er drepnir váru með Sigurði. Ok fleira munda ek mæla, ef ek væra eigi sár, en nú þýtr undin, en sárit opnast, ok sagða ek þó satt."

Nú er búit um lík Sigurðar at fornum sið ok gert mikit bál. Ok er þat er mjök í kynt, þá var þar lagt á ofan lík Sigurðar Fáfnisbana ok sonar hans þrévetrs, er Brynhildr lét drepa, ok Guttorms. Ok er bálit var allt loganda, gekk Brynhildr þar á út ok mælti við skemmumeyjar sínar, at þær tæki gull þat, er hún vildi gefa þeim. Ok eptir þetta deyr Brynhildr ok brann þar með Sigurði, ok lauk svá þeira ævi.

32. Guðrún var gefin Atla konungi

Nú segir þat hverr, er þessi tíðindi heyrir, at engi maðr mun þvílíkr eptir í veröldunni ok aldri mun síðan borinn slíkr maðr sem Sigurðr var fyrir hversvetna sakar ok hans nafn mun aldri fyrnast í þýðverskri tungu ok á Norðrlöndum, meðan heimrinn stendr.

Þat er sagt einnhvern dag, þá er Guðrún sat í skemmu sinni, þá mælti hún: "Betra var þá várt líf, er ek átta Sigurð. Svá bar hann af öllum mönnum sem gull af járni eða laukr af öðrum grösum eða hjörtr af öðrum dýrum, unz bræðr mínir fyrirmundu mér slíks manns, er öllum var fremri. Eigi máttu þeir sofa, áðr þeir drápu hann. Mikinn gný gerði Grani, þá er hann sá sáran sinn lánardrottin. Síðan rædda ek við hann sem við mann, en hann hnípti í jörðina ok vissi, at Sigurðr var fallinn."

Síðan hvarf Guðrún á brott á skóga ok heyrði alla vega frá sér varga þyt ok þótti þá blíðara at deyja. Guðrún fór, unz hún kom til hallar Hálfs konungs, ok sat þar með Þóru Hákonardóttur í Danmörku sjau misseri ok var þar í miklum fagnaði ok sló borða yfir henni ok skrifaði þar á mörg ok stór verk ok fagra leika, er tíðir váru í þann tíma, sverð ok brynjur ok allan konungs búnað, skip Sigmundar konungs, er skriðu fyrir land fram. Ok þat byrðu þær, er þeir börðust Sigarr ok Siggeirr á Fjóni suðr. Slíkt var þeira gaman, ok huggaðist Guðrún nú nokkut harms síns.

Þetta spyrr Grímhildr, hvar Guðrún er niðr komin, heimtir á tal sonu sína ok spyrr, hverju þeir vilja bæta Guðrúnu son sinn ok mann; kvað þeim þat skylt. Gunnarr segir, kveðst vilja gefa henni gull ok bæta henni svá harma sína; senda eptir vinum sínum ok búa hesta sína, hjálma, skjöldu, sverð ok brynjur ok alls konar herklæði. Ok var þessi ferð búin it kurteisligsta, ok engi sá kappi, er mikill var, sat nú heima. Hestar þeira váru brynjaðir, ok hverr riddari hafði annathvárt gylltan hjálm eða skyggðan. Grímhildr ræðst í ferð með þeim ok segir þeira erendi svá fremi fullgert munu verða, at hún siti eigi heima. Þeir höfðu alls fimm hundruð manna. Þeir höfðu ok ágæta menn með sér. Þar var Valdamarr af Danmörk ok Eymóðr ok Jarisleifr.

Þeir gengu inn í höll Hálfs konungs. Þar váru Langbarðar, Frakkar ok Saxar. Þeir fóru með öllum herbúnaði ok höfðu yfir sér loða rauða, sem kveðit er:

"Stuttar brynjur,
steypta hjálma,
skálmum gyrðir,
ok höfðu skarar jarpar."

Þeir vildu velja systur sinni góðar gjafir ok mæltu vel við hana, en hún trúði engum þeira. Síðan færði Grímhildr henni meinsamligan drykk, ok varð hún við at taka ok mundi síðan engar sakar. Sá drykkr var blandinn með jarðar magni ok sæ ok dreyra sonar hennar, ok í því horni váru ristnir hvers kyns stafir ok roðnir með blóði, sem hér segir:

"Váru í því horni
hvers kyns stafir
ristnir ok roðnir,
ráða ek né máttak:
lyngfiskr lagar,
lands Haddingja
ax óskorit,
innleið dyra.

Váru þeim bjóri
böl mörg saman:
urt alls viðar
ok akarn brunnin,
umbdögg arins,
iðrar blótnar,
svíns lifr soðin,
því at sakar deyfði."

Ok eptir þat, er vili þeira kom saman, gerðist fagnaðr mikill.

Þá mælti Grímhildr, er hún fann Guðrúnu: "Vel verði þér, dóttir, ek gef þér gull ok alls konar gripi at þiggja eptir þinn föður, dýrliga hringa ok ársal hýnskra meyja, þeira er kurteisastar eru, þá er þér bættr þinn maðr. Síðan skal þik gifta Atla konungi inum ríka. Þá muntu ráða hans auði, ok lát eigi frændr þína fyrir sakir eins manns ok ger heldr sem vér biðjum."

Guðrún svarar: "Aldri vil ek eiga Atla konung, ok ekki samir okkr ætt saman at auka."

Grímhildr svarar: "Eigi skaltu nú á heiptir hyggja ok lát sem lifi Sigurðr ok Sigmundr, ef þú átt sonu."

Guðrún segir: "Ekki má ek af honum hyggja; hann var öllum fremri."

Grímhildr segir: "Þenna konung mun þér skipat at eiga, en engan skaltu elligar eiga."

Guðrún segir: "Bjóði þér mér eigi þenna konung, er illt eitt mun af standa þessi ætt, ok mun hann sonu þína illu beita, ok þar eptir mun honum grimmu hefnt vera."

Grímhildi varð við hennar fortölur illa við um sonu sína ok mælti: "Ger sem vér beiðum, ok muntu þar fyrir taka mikinn metnað ok vára vináttu ok þessa staði, er svá heita: Vínbjörg ok Valbjörg."

Hennar orð stóðust svá mikit, at þetta varð fram at ganga.

Guðrún mælti: "Þetta mun verða fram at ganga ok þó at mínum óvilja, ok mun þat lítt til yndis, heldr til harma."

Síðan stíga þeir á hesta sína, ok eru konur þeira settar í vagna, ok fóru svá sjau daga á hestum, en aðra sjau á skipum ok ina þriðju sjau enn landveg, þar til er þeir kómu at einni hári höll. Henni gekk þar í mót mikit fjölmenni, ok var þar búin ágætlig veizla, sem áðr höfðu orð í milli farit, ok fór hún fram með sæmd ok mikilli prýði. Ok at þessi veizlu drekkr Atli brúðlaup til Guðrúnar. En aldri gerði hugr hennar við honum hlæja, ok með lítilli blíðu var þeira samvista.

33. Atli bauð heim Gjúkasonum

Nú er þat sagt einhverja nótt, at Atli konungr vaknar ór svefni. Mælti hann við Guðrúnu:

"Þat dreymdi mik," segir hann, "at þú legðir á mér sverði."

Guðrún réð drauminn ok kvað þat fyrir eldi, er járn dreymdi, — "ok dul þeiri, er þú ætlar þik öllum fremra."

Atli mælti: "Enn dreymdi mik sem hér væri vaxnir tveir reyrteinar, ok vilda ek aldri skeðja. Síðan váru þeir rifnir upp með rótum ok roðnir í blóði ok bornir á bekki ok boðnir mér at eta. Enn dreymdi mik, at haukar tveir flygi mér af hendi ok væri bráðalausir ok fóru til heljar. Þótti mér þeira hjörtum við hunang blandit, ok þóttumst ek eta. Síðan þótti mér sem hvelpar fagrir lægi fyrir mér ok gullu við hátt, ok át ek hræ þeira at mínum óvilja."

Guðrún segir: "Eigi eru draumar góðir, en eptir munu ganga. Synir þínir munu vera feigir, ok margir hlutir þungir munu oss at hendi koma."

"Þat dreymdi mig enn," segir hann, "at ek lægja í kör ok væri ráðinn bani minn."

Nú líðr þetta, ok er þeira samvista fálig. Nú íhugar Atli konungr, hvar niðr mun komit þat mikla gull, er átt hafði Sigurðr, en þat veit nú Gunnarr konungr ok þeir bræðr.

Atli var mikill konungr ok ríkr, vitr ok fjölmennr; gerir nú ráð við sína menn, hversu með skal fara. Hann veit, at þeir Gunnarr eigu miklu meira fé en né einir menn megi við þá jafnast; tekr nú þat ráð at senda menn á fund þeira bræðra ok bjóða þeim til veizlu ok at sæma þá mörgum hlutum. Sá maðr var fyrir þeim, er Vingi er nefndr.

Drottningin veit nú þeira einmæli ok grunar, at vera muni vélar við bræðr hennar. Guðrún rístr rúnar, ok hún tekr einn gullhring ok knýtti í vargshár ok fær þetta í hendr sendimönnum konungs. Síðan fóru þeir eptir konungs boði. Ok áðr þeir stigi á land, sá Vingi rúnarnar ok sneri á aðra leið ok at Guðrún fýsti í rúnum, at þeir kæmi á hans fund.

Síðan kómu þeir til hallar Gunnars konungs, ok var tekit við þeim vel ok gervir fyrir þeim eldar stórir. Ok síðan drukku þeir með gleði inn bezta drykk.

Þá mælti Vingi: "Atli konungr sendir mik hingat ok vildi, at þit sættið hann heim með miklum sóma ok þægið af honum mikinn sóma, hjálma ok skjöldu, sverð ok brynjur, gull ok góð klæði, herlið ok hesta ok mikit lén, ok ykkr lézt hann bezt unna síns ríkis."

Þá brá Gunnarr höfði ok mælti til Högna: "Hvat skulum vit af þessu boði þiggja? Hann býðr okkr at þiggja mikit ríki, en enga konunga veit ek jafnmikit gull eiga sem okkr, því at vit höfum þat gull allt, er á Gnitaheiði lá, ok eigum við stórar skemmur fullar af gulli ok inum beztum höggvopnum ok alls konar herklæðum. Veit ek minn hestinn beztan ok sverðit hvassast, gullit ágætast."

Högni svarar: "Undrumst ek boð hans, því at þat hefir hann sjaldan gert, ok óráðligt mun vera at fara á hans fund, ok þat undrumst ek, er ek sá gersimar þær, er Atli konungr sendi okkr, at ek sá vargshári knýtt í einn gullhring, ok má vera, at Guðrúnu þykki hann úlfshug við okkr hafa ok vili hún eigi, at vit farim."

Vingi sýnir honum nú rúnarnar þær, er hann kvað Guðrúnu sent hafa.

Nú gengr alþýða at sofa, en þeir drukku við nokkura menn. Þá gekk at kona Högna, er hét Kostbera, kvenna fríðust, ok leit á rúnarnar. Kona Gunnars hét Glaumvör, skörungr mikill. Þær skenktu. Konungar gerðust allmjök drukknir.

Þat finnr Vingi ok mælti: "Ekki er því at leyna, at Atli konungr er þungfærr mjök ok gamlaðr mjök at verja sitt ríki, en synir hans ungir ok til eingis færir. Nú vill hann gefa yðr vald yfir ríkinu, meðan þeir eru svá ungir, ok ann yðr bezt at njóta."

Nú var bæði, at Gunnarr var mjök drukkinn, en boðit mikit ríki, mátti ok eigi við sköpum vinna, heitr nú ferðinni ok segir Högna, bróður sínum.

Hann svarar: "Yðart atkvæði mun standa hljóta, ok fylgja mun ek þér, en ófúss em ek þessarar ferðar."

34. Frá draumum Kostberu

Ok er menn höfðu drukkit sem líkaði, þá fóru þeir at sofa. Tekr Kostbera at líta á rúnarnar ok innti stafina ok sá, at annat var á ristit, en undir var, ok villtar váru rúnirnar. Hún fekk þó skilit af vizku sinni. Eptir þat ferr hún til rekkju hjá bónda sínum.

Ok er þau vöknuðu, mælti hún til Högna: "Heiman ætlar þú, ok er þat óráðligt. Far heldr í annat sinn, ok eigi muntu vera glöggrýnn, ef þér þykkir sem hún hafi í þetta sinn boðit þér, systir þín. Ek réð rúnarnar, ok undrumst ek um svá vitra konu, er hún hefir villt ristit, en svá er undir sem bani yðarr liggi á, en þar var annathvárt, at henni varð vant stafs, eða elligar hafa aðrir villt. Ok nú skaltu heyra draum minn:

"Þat dreymdi mik, at mér þótti hér falla inn á, harðla ströng, ok bryti upp stokka í höllinni."

Hann svarar: "Þér eruð opt illúðgar, ok á ek ekki skap til þess at fara illu í mót við menn, nema þat sé makligt. Mun hann oss vel fagna."

Hún segir: "Þér munuð reyna, en eigi mun vinátta fylgja boðinu. Ok enn dreymdi mik, at önnur á felli hér inn ok þyti grimmliga ok bryti upp alla palla í höllunni ok bryti fætr ykkra beggja bræðra, ok mun þat vera nakkvat."

Hann svarar: "Þar munu renna akrar, er þú hugðir ána, ok er vér göngum akrinn, nema opt stórar agnir fætr vára."

"Þat dreymdi mik," segir hún, "at blæja þín brynni ok hryti eldrinn upp af höllunni."

Hann svarar: "Þat veit ek gerla, hvat þat er: Klæði vár liggja hér lítt rækt, ok munuð þau þar brenna, er þú hugðir blæjuna."

"Björn hugða ek hér inn koma," segir hún, "ok braut upp konungs hásætit ok hristi svá hrammana, at vér urðum öll hrædd, ok háfði oss öll senn sér í munni, svá at ekki máttum vér, ok stóð þar af mikil ógn."

Hann svarar: "Þar mun koma veðr mikit, er þú ætlaðir hvítabjörn."

"Örn þótti mér hér inn koma," segir hún, "ok eptir höllunni ok dreifði mik blóði ok oss öll, ok mun þat illt vita, því at mér þótti sem þat væri hamr Atla konungs."

Hann svarar: "Opt slátrum vér örliga ok höggum stór naut oss at gamni, ok er þat fyrir yxnum, er örnu dreymir, ok mun heill hugr Atla við oss."

Ok nú hætta þau þessu tali.

35. Gjúkungar sækja heim Atla

Nú er at segja frá Gunnari, at þar er sams dæmi, er þau vakna, at Glaumvör, kona Gunnars, segir drauma sína marga, þá er henni þóttu líkligir til svika, en Gunnarr réð alla því á móti.

"Þessi var einn af þeim," sagði hún, "at mér þótti blóðugt sverð borit hér inn í höllina, ok vartu sverði lagðr í gegnum, ok emjuðu úlfar á báðum endum sverðsins."

Konungrinn svarar: "Smáir hundar vilja oss þar bíta, ok er opt hundagnöll fyrir vápnum með blóði lituðum."

Hún mælti: "Enn þótti mér hér inn koma konur, ok váru daprligar, ok þik kjósa sér til manns. Má vera, at þínar dísir hafi þat verit."

Hann svarar: "Vant gerist nú at ráða, ok má ekki forðast sitt aldrlag, en eigi ólíkt, at vér verðum skammæir."

Ok um morgininn spretta þeir upp ok vilja fara, en aðrir löttu.

Síðan mælti Gunnarr við þann mann, er Fjörnir hét: "Statt upp ok gef oss at drekka af stórum kerum gott vín, því at vera má, at sjá sé vár in síðasta veizla, ok nú mun inn gamli úlfrinn komast at gullinu, ef vér deyjum, ok svá björninn mun eigi spara at bíta sínum vígtönnum."

Síðan leiddi liðit þá út með gráti. Sonr Högna mælti: "Farið vel ok hafið góðan tíma."

Eptir var meiri hlutr liðs þeira. Sólarr ok Snævarr, synir Högna, fóru ok einn kappi mikill, er Orkningr hét. Hann var bróðir Beru. Fólkit fylgdi þeim til skipa, ok löttu allir þá fararinnar, en ekki tjóaði.

Þá mælti Glaumvör: "Vingi, segir hún, "meiri ván, at mikil óhamingja standi af þinni kvámu, ok munu stórtíðendi gerast í för þinni."

Hann svarar: "Þess sver ek, at ek lýg eigi, ok mik taki hár gálgi ok allir gramir, ef ek lýg nakkvat orð." Ok lítt eirði hann sér í slíkum orðum.

Þá mælti Bera: "Farið vel ok með góðum tíma."

Högni svarar: "Verið kátar, hversu sem með oss ferr."

Þar skiljast þau með sínum forlögum. Síðan reru þeir svá fast ok af miklu afli, at kjölrinn gekk undan skipinu mjök svá hálfr. Þeir knúðu fast árar með stórum bakföllum, svá at brotnuðu hlumir ok háir. Ok er þeir kómu at landi, festu þeir ekki skip sín. Síðan riðu þeir sínum ágætum hestum myrkvan skóg um hríð. Nú sjá þeir konungsbæinn. Þangat heyra þeir mikinn gný ok vápnabrak ok sjá þar mannfjölda ok mikinn viðrbúnað, er þeir höfðu, ok öll borgarhlið váru full af mönnum. Þeir ríða at borginni, ok var hún byrgð. Högni braut upp hliðit, ok ríða nú í borgina.

Þá mælti Vingi: "Þetta mættir þú vel ógert hafa, ok bíðið nú hér, meðan ek sæki yðr gálgatré. Ek bað yðr með blíðu hér koma, en flátt bjó undir. Nú mun skammt at bíða, áðr þér munuð upp festir."

Högni svarar: "Eigi munu vér fyrir þér vægja, ok lítt hygg ek, at vér hrykkim þar, er menn skyldu berjast, ok ekki tjóar þér oss at hræða, ok þat mun þér illa gefast."

Hrundu honum síðan ok börðu hann öxarhömrum til bana.

36. Frá bardaga

Þeir ríða nú at konungshöllinni. Atli konungr skipar liði sínu til orrostu, ok svá vikust fylkingar, at garðr nokkurr varð í millum þeira.

"Verið velkomnir með oss," segir hann, "ok fáið mér gull þat it mikla, er vér erum til komnir, þat fé, er Sigurðr átti, en nú á Guðrún."

Gunnarr segir: "Aldri fær þú þat fé, ok dugandi menn munu þér hér fyrir hitta, áðr vér látim lífit, ef þér bjóðið oss ófrið. Kann vera, at þú veitir þessa veizlu stórmannliga ok af lítilli eymd við örn ok úlf."

"Fyrir löngu hafða ek þat mér í hug," segir Atli, "at ná yðru lífi, en ráða gullinu ok launa yðr þat níðingsverk, er þér svikuð yðarn inn bezta mág, ok skal ek hans hefna."

Högni svarar: "Þat kemr yðr verst at haldi at liggja lengi á þessu ráði, en eruð þó at engu búnir."

Nú slær í orrostu harða, ok er fyrst skothríð. Ok nú koma fyrir Guðrúnu tíðendin. Ok er hún heyrir þetta, verðr hún við gneyp ok kastar af sér skikkjunni. Eptir þat gekk hún út ok heilsaði þeim, er komnir váru, ok kyssti bræðr sína ok sýndi þeim ást, ok þessi var þeira kveðja in síðasta.

Þá mælti hún: "Ek þóttumst ráð hafa við sett, at eigi kæmi þér, en engi má við sköpum vinna."

Þá mælti hún: "Mun nokkut tjóa at leita um sættir?"

En allir neituðu því þverliga.

Nú sér hún, at sárt er leikit við bræðr hennar; hyggr nú á harðræði, fór í brynju ok tók sér sverð ok barðist með bræðrum sínum ok gekk svá fram sem inn hraustasti karlmaðr, ok þat sögðu allir á einn veg, at varla sæi meiri vörn en þar. Nú gerist mikit mannfall, ok berr þó af framganga þeira bræðra. Orrostan stendr nú lengi fram, allt um miðjan dag. Gunnarr ok Högni gengu í gegnum fylkingar Atla konungs, ok svá er sagt, at allr völlr flaut í blóði. Synir Högna ganga nú hart fram.

Atli konungr mælti: "Vér höfum lið mikit ok frítt ok stóra kappa, en nú eru margir af oss fallnir, ok eigum vér yðr illt at launa, drepit nítján kappa mína, en ellefu einir eru eptir."

Ok verðr hvíld á bardaganum.

Þá mælti Atli konungr: "Fjórir váru vér bræðr, ok em ek nú einn eptir. Ek hlaut mikla mægð, ok hugða ek mér þat til frama. Konu átta ek væna ok vitra, stórlynda ok harðúðga, en ekki má ek njóta hennar vizku, því at sjaldan váru vit sátt. Þér hafið nú drepit marga mína frændr, en svikit mik frá ríkinu ok fénu, ráðit systur mína, ok þat harmar mik mest."

Högni segir: "Hví getr þú slíks? Þér brugðuð fyrri friði. Þú tókt mína frændkonu ok sveltir í hel ok myrðir ok tókt féit, ok var þat eigi konungligt, ok hlægligt þykkir mér, er þú tínir þinn harm, ok goðunum vil ek þat þakka, er þér gengr illa."