Sörla saga sterka

1. Frá Sörla ok ætt hans

Í þann tíma, sem Hálfdan konungr Brönufóstri stýrði Svíþjóð inni köldu, er hann vann af Agnari inum auðga, en setti Astró, mág sinn, yfir England ok gerði hann hertuga þar yfir, réð sá konungr Upplöndum, er Erlingr hét. Hann stýrði þriðjungi Noregs, en Haraldr konungr Valdimarsson tveim hlutum ríkis. Erlingr konungr þótti höfðingi mikill ok stórauðigr, því at hann hafði lengi verit með Knúti konungi inum ríka ok hafði öðlazt af honum mikinn auð, fé ok góða gripi.

Drottning konungs hét Dagný, komin af Æsum. Með henni átti hann tvá sonu ok eina dóttur, er Ingibjörg hét. Konungr lét gera henni eina höll með sterkum steinmúr ok vel vönduðum skíðgarði. Þar settist konungsdóttir með mikinn skara inna fríðustu meyja ok herligra hofþénara.

Sá eldri sonr konungs hét Sig valdi, en inn yngri Sörli. Þeir váru báðir inir gerviligstu menn ok vel at íþróttum búnir, en þó helt konungr meir til Sörla en Sigvalda, því at hann var maðr fríðari sýnum, en svá rammr at afli, at honum komst engi til jafns um allan Noreg ok þótt enn lengra væri leitat. Konungr fekk honum einn mann, sem hann mennta skyldi. Hann hét Karmon. Hann kenndi Sörla konungssyni allar listir, þær sem einn karlmann mátti framast prýða. Ok er Sörli var fimmtán ára gamall, var hann í flestum listum vel lærðr ok svá rammr at afli, at sá var engi maðr í Noregi, at hann þyrfti við nema aðra hönd sína í senn, bæði til vápnaviðskipta ok allra annarra íþrótta, en svá var hann þungr fyrir vaxtar sakir, at engi hestr bar hann nema hálfan dag, svá at eigi spryngi þeir af mæði. Var hann því Sörli inn sterki kallaðr.

2. Sörli barðist við blámenn

Einn dag mælti konungsson við föður sinn: "Svá lízt mér," sagði hann, "at lítill frami mundi þat fyrir mér at liggja heima hér hjá yðr sem munkr í klaustri eða mær til kosta. Því sé yðr kunnugt, at þegar í stað vil ek ór landi halda með fimm skip ok margt vaskra manna. Skal ok Karmon, fóstri minn, fylgja mér með svá mikinn farargreiða sem þörf gerist."

Ok er konungsson endaði sína ræðu, mælti konungr: "Þetta allt, sem þér um biðið, skal gjarnan yðr veitt vera."

Fekk hann nú syni sínum fimm skip ok margan vel vaskan dreng. Karmon, fóstri Sörla, var í ferð með honum. Kvaddi Sörli föður sinn ok alla borgarmenn, áðr hann færi í burt, helt síðan ór landi ok hafði sigr í hverri orrostu, er hann til ætlaði. Ok er mjök var á sumar liðit, hafði konungsson fengit átta skip, öll vel hlaðin með gull ok dýrmæta gripi ok allt, hvat er kjósa mundi. Hafði hann ok fengit fjölda röskra manna. Vill nú konungsson því aptr snúa til Noregs. Tóku þeir sér stefnu rétta leið til austrs ok undu upp hvert segl við húna, er á var skipunum.

Ok er þeir höfðu svá siglt í nokkur dægr, laust á fyrir þeim svá mikilli þoku, at engi sá neitt til réttrar leiðar. Gekk þetta svá nú í nokkura daga, at engi vissi, hvat þeir halda mundu, ok um síðir þóttust þeir vita, at þeir væri at landi nokkuru komnir. Spurði þá konungsson, hvárt nokkurr sinna manna vissi skil á, hvar þeir væru at komnir, en engi var sá, sem frá kunni greina. Bað konungsson þá kasta akkeri ok búa um skipin, kveðst þar dvelja vilja, þar til þeir sæi sér færi burtferðar. Var nú svá gert sem konungsson sagði fyrir. Ok er þat var albúit, kvaðst Sörli á land ganga vilja ok vita, ef þeir kynni at líta mannabyggðir.

Gekk konungsson nú á land við tólfta mann. Veðr var allblítt. Sáu þeir, at landit var mjök skógi vaxit. Þeir gengu áfram, þangat til þeir kómu í nánd fjallshlið einni. Nam konungsson þar staðar í einu rjóðri ok menn hans ok hafði eigi nema sverð sitt.

Í þessu bili sjá þeir tólf menn stefna á móti sér, forkunnar stóra ok ólíka öðrum mennskum mönnum. Svartir váru þeir ok illigir ásýndum, ekkert hár á höfði, brýnnar hengu allt á nef niðr, augun gul sem í ketti, en tennrnar sem kalt járn. Þeir höfðu allir járnrennda skildi ok stórar stengr, stáli spengdar. Ok er þeir litu konungsson ok hans menn, tóku þeir allir at hrína mjök grimmiliga ok eggjandi hverr annan, en konungsson bað menn sína eigi blygðast við þetta, heldr verða við vaskliga; ok gengu nú hvárir í mót öðrum.

En sem konungsson mætti þessum miklu blámönnum, sló í inn sterkasta bardaga með stórri atsókn, svá at allt þótti sundr bresta. Nam hvert þeira högg staðar í jörðu, ok eigi leið langt, áðr konungssonar menn váru allir fallnir, en hann sjálfr svá ákafliga móðr, at honum helt við spreng. Sóttu þá blámenn at honum með mikilli eggjan ok ólmligum hljóðum ok öskri, en hann varðist vel ok drengiliga ok hljóp í lopt upp yfir þeira stóru högg. Þar með skipti hann í höggum sverði ok skildi ok greip þat ýmsum höndum, er honum sýndist, ok sáu þeir lítt við því. Stýfði hann nú af þeim hendr ok fætr, brynjur ok búka, svá at engi þeira hlíf dugði þeim meir en brunnit hálmstrá, ok svá lék hann við þá sem león við sauði, ok eigi létti hann fyrr en hann hafði alla þá af dögum ráðit. Var hann þá orðinn ákafliga móðr, en lítt sárr. Ok er þetta var af staðit, sem nú var sagt, settist konungsson niðr í rjóðrinu ok lét sér renna mæði um stundar sakir, hyggr nú til skipa at ganga.

3. Viðreign við jötun ok kerlingu

Þessu næst heyrir hann dunur ok dynki stóra mjök nærri sér ok fýsir nú at vita, hverju slíkt gegnir. Gengr hann nú nokkut lengra fram á skóginn með fjallshlíðinni, þar til er hann kemr at helli stórum. Hann lítr nú um gluggann, er var á hellinum, ok sér um hann allan. Lítr hann einn hræðiligan jötun liggja í sinni rekkju. Aldri hafði konungsson sét stærra mann. Hans búkr tók beggja veggja á milli með svo herfiligri ásýnd ok óskapligri, at konungsson undraðist þat stórliga. Hann sá þar ok eina kerlingu heldr stórmannliga. Hún stóð við þverpall einn ok var at brytja þar niðr mannakjöt ok hrossa ok var harðla stórvirk at þessu.

Síðan heyrði konungsson, at kerling mælti við karl sinn — ok nefndi hann Skrímni — á þessa leið: "Nú eru eigi," sagði hún, "matvæli meiri í helli okkrum en nú hefi ek búit til máltíðar.

Skrímnir kvað slíkt eigi ólíkligt, ok sagði þat vel enzt hafa, — "ok þat skalt þú vita," sagði hann, "at, þótt ek liggi nú lágt, skal enn þá nokkut fyrir verða, nær piltar okkar koma heim í kveld, því at nú eru hér skip at landi komin, eigi færi en átta, ok er þat at mínum vilja, því at ek gerði þeim megnan vind með þoku, svá at þeir skyldu hingat villast, ok skulu þeir allir helju gista, áðr en þessi dagr er á enda."

Kerling gladdist mjök við þetta ok gekk síðan í einn afhelli.

Nú sprettr konungsson upp af hellisglugganum ok gengr í hellinn. Berr hann nú sitt spjót í hægri hendi, en sverðit í vinstri, ok leggr síðan spjótinu báðum höndum í kvið risans, svá at út gekk oddrinn um bakit. Í öðru lagi eða sinni leggr konungsson báðum höndum sverði sínu í kjapt risans, en risinn, er hann fekk lagit, brauzt um með öskri ok ólmligum hljóðum, þar til er sængin brotnaði, en risinn steyptist á gólf niðr með stórum umbrotum.

Ok í þessu bili kemr kerling aptr í hellin ok sér nú, hvat um er. Grípr hún þá eina bitrliga skálm, bregðr henni síðan, ok höggr framan at konungssyni, svá at hún klauf allan hans skjöld at endilöngu, ok nam oddrinn brjóstit, svá at í beini stóð. Höggr hún þá hvert högg at öðru, svá at konungsson hopaði á hæl við sér hvert, ella hefði hann dauða beðit, ok svá ákafliga fast fylgdi hún sér, at því ólmari var hún, er hún sótti lengr. Var hún með beli ok háum hljóðum, svá at eldr þótti brenna ór augum hennar ok kjapti. Ok svá mikil ógn stóð konungssyni af óvin þessum, at eigi þorði hann í mót at sjá þeim eldliga anda, er af hennar kjapti gaus, ok eigi gat hann staðizt þau ógnarligu hljóð, sem hún hafði.

Sér nú konungsson eina gjá í hellisgólfinu svá djúpa, at hann hyggr þeim dauða búinn, er þar í fellr. Er hann nú svá sem kominn á gjáarbarminn ok hyggr, at skessan muni vilja bægja sér í gjána. Snarar hann nú sínu sverði ok hleypr undir tröllkonuna, en hún þreif í mót allgrimmliga ok rak klærnar allt inn at beini. Kómu nú í með þeim harðar sviptingar, ok hrakti hún konungsson um hellinn. En þó at hún væri mjök trylld at afli, þá gat hún þó aldri komit honum af fótunum. Hafði konungsson nát hryggspennu á henni ok sá nú eigi annat vísara fyrir en bæði skyldu þau í gjána falla. Sté þá tröllkonan í gólfit allt til knjánna ok togaði konungsson at sér, svá at hann kom nú engri hreysti við. Numu þá hælar hennar við gjáarbarminn, ok hljóp Sörli nú í fang henni svá hart, at bæði duttu þau í gjána, svá at þau kómu djúpt niðr, ok numu staðar við stall einn, er í var gjánni. Varð Sörli nú efri. Kerling hafði læst sína aðra hönd í hári konungssonar, en aðra í hans brjósti, ok með því henni varð ósvipt við byltuna, þá sleppti hún þeiri hendinni, er hún helt í hárit með. Tók Sörli þá báðum höndum fyrir kverkar henni ok dró eigi af. Lét hann nú kné fylgja kviði.

Dró þá allt megn ór henni, svá at hún tók til at biðja sér griða ok mælti: "Gef mér grið, konungsson, ok skal ek allt til vinna, þat er þú vilt, at ek geri, upp á þat ek haldi lífinu."

En konungsson kvað þat fjarri fara, at hann léti hana lifa, ok sagði hana í þessari gjá skyldu deyja án allrar dvalar it snarasta, en hún bað sér á marga vega lífsins, sem hún kunni.

En um síðir mælti Sörli: "Á þat mun ek hætta, at þú haldir lífi þínu með slíkum skilmála, at þú sækir mér herklæði svá góð, at aldri kunni neitt sverð á þeim festa, ok sverð þat, er eins bíti stál sem stein, ok þat skaltu gert hafa innan mánaðar. Fylgja skal hér með ok liðsemd þín, nær sem ek vil ok með kann þurfa."

Kerling mælti: "Allt skal þetta gert, sem þér biðið, ok öllu til kosta, at ent verði."

Lét konungsson hana þá upp standa, ok gengu nú bæði um hellinn. Beiddi hún þá, at hann liðsinnti sér at koma karlinum dauða í gjána, ok þat veitti hann henni. Ok er því starfi var lokit, lét kerling einn hlemm yfir gjáarmunnann. Síðan leiddi hún konungsson til sængr, ok þótti honum sú sæng svá vel til reidd sem einum konungssyni mundi vel hæfa at sofa. Tók nú kerling eitt horn ok bað hann af því drekka, ok svá gerði hann. Þóttist hann þá lítt kenna meina ok sofnaði skjótt.

4. Kerling veitti Sörla

En at morgni, er konungsson vaknar, litast hann innar um hellinn ok þykkist nú sjá þar nægð auðæfa, hugsar nú með sér, at eigi muni meiri ríkdómr í Arabíaríki í einum stað saman komit en nú sá hann.

Kom þá kerling at sænginni ok mælti: "Hversu hefir yðr, konungsson, sofnazt í helli mínum þessa nótt?"

Hann svarar: "Ærna vel."

Spyrr hann þá kerling at, hvert land þetta sé, er hann er á kominn, en hún segir honum þetta sé Bláland ok því stjórni sá konungr, er heitir Estróval inn mikli, einn inn mildasti herra í þessum parti heimsins, — "en mitt nafn er Mána," sagði hún. "Höfum vit Skrímnir minn haldit helli þennan í fjörutigi ár ok æ nokkut til matfanga orðit, því at á hverju ári höfum vit seitt hingat þrjú skip með mönnum. Höfum vit ok einninn byggðir rændar hestum, úlföldum ok ösnum allra mest. Þar með höfum vit ok töfrat hingat marga góða gripi frá ýmsum herrum, ok get ek nú," sagði hún, "sýnt yðr hér til nokkur merki."

Sörli kvað hana kunna sér margt at greina. Klæddist hann síðan skjótt. En er hann var klæddr, settist hann undir borð, ok bar kerling fram dýrliga fæðu með alls konar ilmandi drykk. Dúkar váru þar af pelli ok purpura, en ker ok skálir af gulli með gimsteinum sett. Ok er Sörli hafði etit ok drukkit sem hann lysti, leiddi kerling hann í afhelli einn ok sýndi honum þar stóra nægð gulls ok gimsteina, ok þar af gaf hún honum eitt tafl af gulli gert, ok þóttist hann aldri þvílíkt sét hafa annat. Skikkju gaf hún honum hlaðbúna í skaut niðr ok gullhring einn, sem at var saman skrúfaðr í níu stöðum, ok mælti: "Berir þú þenna hring á þinni hendi, munt þú hvárki á sjó né landi villast mega."

Þá mælti Sörli: "Aldri þáða ek slíka gjöf fyrr af nokkurum manni," ok þakkaði henni nú gripina með fögrum orðum ok mörgum.

Síðan bjóst hann til burtferðar, ok fylgdi hún honum langt á leið. Þá mælti kerling: "Far þú nú vel, ok ger annathvárt, at þú bíð hér við land, þar til ek hefi gripina útvegat, ella at þú halt heim til Noregs, ok vitja svá hingat aptr, nær þér sýnist."

Konungsson kveðst svá gera mundu. Helt nú konungsson aptr til sinna manna, ok urðu honum allir fegnir, en kerling fór heim til hellis síns. Innti þá Sörli mönnum sínum allt af sinni ferð ok spyrr Karmon, fóstra sinn, hvat honum þykkir ráðligast þar um, at hann heldi þegar heim til Noregs eða bíði þar við land, til þess kerling hefði gripina útvegat. En honum þótti bezt fallit, at hann dveldist þar um mánuð næstan, til þess er kerling hefði gripina útvegat, ok leið nú svá þessi tími, fram til þess at konungsson hugði at vitja gripanna.

5. Sörli veitti Mánu lið

Einn dag í allblíðu veðri kvaddi Sörli konungsson með sér tólf menn ok hugði nú at finna kerlingu at máli. Gengu þeir allir ásamt, til þess at þeir fundu hellinn. Gekk konungsson þá inn fyrstr. Ok er hann kemr inn um dyrrnar, heyrir hann brak mikit í hellinum ok skarkala, svá at honum þótti sem allt léki á þræði, þat er var í nánd. Ok því næst sér hann, hvar tvær flagðkonur eru at glíma með stórum atgangi, ok reif hvár af annarri hár ok klæði, svá at báðar váru þær alblóðigar. Þykkist hann nú kenna, at önnur þeira er Mána flagðit, vinkona hans, ok þat þóttist hann sjá fyrir víst, at hún mundi inn lægra hlut ór býtum bera ok at hún væri næri því at þrotum komin af mæði. Var ok víða klipit hold hennar frá beinum.

Bregðr Sörli þá sverði sínu it skjótasta ok býðr sínum mönnum at veita lið Mánu. Höggr hann framan at skessunni á brjóstit, svá at í beini stóð. Við þetta ólmaðist hún svá mjök, at hún setti sínar klær fyrir brjóst Mánu, ok við þat fellr Mána í óvit niðr. Greip tröllkonan þá einn ás ok lamdi með honum alla menn konungssonar til dauðs í einu höggi, en konungsson höggr tveim höndum á vanga skessunnar, svá at af tók alla vangafilluna, ok hljóp þar út af sverðit, svá at þat tók sundr í miðju ás þann, er hún varðist með. Við þetta ólmast hún ok setr sínar klær fyrir brjóst Sörla, svá at hann fellr við í óvit, ok í því kom Mána á fætr aptr ok réðst í móti skessunni. Raknar þá Sörli við ok lagði sínu sverði í kvið skessunnar, svá at út gekk oddrinn um bakit, ok varð þat hennar bani.

Varð nú Mána harðla fegin ok þakkaði konungssyni mörgum fögrum orðum liðveizluna. Bað kerling hann þá með sér ganga ok kvað honum mál þykkja mundu at sjá gripina.

6. Sörli fekk gripina

Síðan tók kerling upp herklæði ok sverð bitrligt. "Þessi herklæði," sagði hún, "sótti ek út á Serkland til Maskaberts keisara, ok þau bar forðum inn mikli kappi Pantíparus, sem eptir Agamemnon keisara stýrði Grikklandi. Eru þau svá góð, at aldri mun nokkut sverð á þeim festa, hvar sem þú fram kemr undir mennskra manna eða trölla höndum, ok engi vætta mun svá heitt eitri spýja eða eldi, at þeim granda kunni, en sverðit bítr allt eins stál sem strá."

Konungsson tók nú við gripunum ok þakkaði henni með mörgum orðum þessa útvegu. Leiddi kerling hann út með sœmiligum gjöfum, ok skildu þau með vináttu. Sté konungsson þegar á skip ok sigldi it beinasta sem byr gaf heim til Noregs. Hitti hann þar föður sinn heilan á húfi ok alla vini sína. Sagði þá Sörli allt it sanna af sínum ferðum ok þeim frægðum, er hann vann á Blálandi.

Sat konungsson nú heima hjá föður sínum um vetrinn, ok bar eigi neitt til frétta.

7. Berserkir kómu í Noreg

Nú víkur sögunni til Haralds konungs Valdimarssonar, er stýrði tveim hlutum Noregs á móts við Erling konung, sem fyrr er um getit, at einn dag, sem hann sat við drykkjuborð, gengu tólf menn í höllina ok kvöddu konung snjöllu máli svá mælandi: "Tveir bræðr eru hér komnir við land þitt utan allt af Morlandi með tólf þúsundir manna vaskra til stríðs. Annarr þeira bræðra heitir Garðarr, en annarr Tófi. Vill nú Garðarr festa dóttur þína, Steinvöru, ok er þat allra manna mál, at aldri fái hún vaskara mann. Gef þú, herra konungr, skjótt svar til ræðu minnar," sagði sá, sem fram bar erendin.

Konungr svarar: "Fyrr skal hverr maðr hér í Noregi dauðr at velli hníga en ek gefi svá leiðu trölli ok mögnuðum berserk dóttur mína, ok seg þú þeim bræðrum, at ek muni koma til móts við þá strax at morgni með allan minn stríðsafla."

Sendimenn gengu nú til tjalda ok kunngerðu þeim bræðrum sín erendislok. En Haraldr konungr lét herboð uppskera ok bað hvern mann koma til móts við sik, er skildi kynni at valda. Fekk konungr vel fjórar þúsundir stríðsmanna. Helt konungr nú út af borginni með allan þenna her móti þeim bræðrum. En er þeir urðu slíks varir, heldu þeir þegar á móti með allan sinn her, ok slógu nú saman fylkingarnar. Urðu þar skjót umskipti, ok er þat fljótast af at segja, at þeir bræðr eyddu svá fljótt liði konungs, at fátt stóð eptir lífs af hans hermönnum. En sem konungr sér þetta, býðr hann sínum mönnum, sem eptir eru, at snúa heim til borgarinnar. Hafði hann þá eigi meira en þrjár þúsundir, ok hleypti konungr undan með þetta lið í borgina, en þeir bræðr eltu flóttann allt at borgarportum, ok lauk svá stríðinu.

8. Frá bardaga

Haraldr konungr helt nú ráðstefnu við lið sitt, hvat til bragðs skyldi taka í þeim vanda ok nauðsynjum, er þeim váru nú at höndum komnar, en þat gerðist á þeira stefnu, at öllum þótti ráðligast vera, at sent væri til Upplandaríkis ok gerð orð með skrifligum boðskap Erlingi konungi ok sonum hans, svá at þeir kæmi þeim til hjálpar með svá miklum her, er þeir kynni til at fá it snarasta, ok var nú þetta staðfest.

Sendi konungr nú tólf menn til Upplandaríkis. Tókst þeim vel ferðin, ok báru þeim feðgum bréfin, en þeir brugðu við skjótt, er þeir fengu þenna boðskap, ok heldu af stað frá Upplöndum ok léttu eigi fyrr en þeir fundu Harald konung. Urðu nú fyrir þeim blíðar kveðjur, ok bjuggust þegar ásamt allir til bardaga, riðu síðan út af borginni í móti þeim bræðrum, en þeir bræðr kómu senn í móti þeim frá herbúðum sínum með blámenn ok bannsettar hetjur.

Einn maðr í liði þeira bræðra hét Loðinn. Hann bar merki þeira. Hann var af Pólen. Stórr var hann sem risi ok ólíkr öllum mönnum fyrir sakir afls ok illiligrar ásýndar. Hans spjót var sex álna á lengd, en þriggja spanna á digrð. Hann reið einum fíl ok lamdi með sinni stöng bæði menn ok hesta, svá at öllum stóð af þessum óvin mikill ótti. Ganaði hann langt undan hernum ok var orðinn fimmtán manna bani, áðr en fylkingar kómu saman. En er Sörli sá þetta, reið hann þangat at, sem Loðinn var fyrir, ok lagði til hans með sinni stöng. Vegr hann síðan Loðin upp ok snarar honum ór söðlinum meir en fimmtán fet, svá at brotnaði í honum hvert bein.

En sem þeir bræðr líta, at Loðinn fellr, tóku þeir til ákafliga at ólmast með því æði, at menn hugðu eigi annat en þeir ólmir væri orðnir, ok ríðr Tófi þá þar at, sem Sigvaldi konungsson var fyrir, ok hyggr, at hann skyldi sitt líf láta. En í þessari svipan kemr at Sörli inn sterki ok höggr til Tófa, en þetta var sem ógert, því at eigi beit á hans bannsettan búk meir en á stein kæmi, ok nú stíga þeir báðir af sínum hestum ok gangast at knáliga, svá at hvárrgi sparði annan. Hafði Tófi brögð í frammi á ýmsa vega ok óð nú jörðina allt til knjánna sem blautan snjó, en Sörli stóð öll brögð hans af sér hreystiliga.

Þá mælti Sörli: "Þat hugða ek at sögnum, at engir í heiminum mundu meiri menn en þeir af Afríka, en nú lízt mér þat lygar ok it mesta drafl, ef þú hefir eigi meira þrótt en nú hefir þú í frammi látit, svá mikill garpr sem þú þykkist vera."

Ok við þetta hamaðist Tófi sem mest hann kunni. Þá mælti Sörli: "Þú, it blauða fól ok in fordæmda fýla, skalt nú þat reyna, hvat vér norskir veitum slíkum gestum sem þú ert, svá at þá þurfi síðr at langa til fundar við oss."

Þreif Sörli þá í eyra á Tófa ok reif í burt af honum alla vangafilluna ok skeggit allt niðr at bringu. Varð Tófi þá mjök ófríðr ásýndar. Brást hann þá í dreka líking, af því at hann var mjök hamrammaðr, ok blés nú framan at Sörla svá miklu eitri, at undrum gegndi, með svartri svælu, en Sörli hjó í þessu drekann sundr, ok lét Tófi þar líf sitt. Fell Sörli þá í óvit fyrir hans umbrotum ok eitrsblæstri.

En er Garðarr sér sinn bróður at velli hníga, varð hann ofrmáta trylltr ok reið nú þar at, sem Erlingr konungr var fyrir. Leggr hann þá til konungs sínu spjóti ok snarar honum ór söðlinum meir en tuttugu fet, svá at þrjú rifin brotnuðu í annarri síðu konungs. Í þessu raknar Sörli við, ok er hann sér föður sinn felldan, reið hann þangat at, sem Garðarr var fyrir, ok höggr til hans sínu sverði, svá at hann klauf höfuðit ok búkinn allt at söðli niðr, ok fell Garðarr þá dauðr af hestinum. Ráku þeir nú þegar flóttann bræðr, Sörli ok Sigvaldi, ok drápu hvern, er þeir náðu, svá at fátt eitt komst með lífi á burt.