7. Draumr Ingigerðar drottningar

Nú er þar til at taka, sem Eirekr konungr er. Hann átti sér drottningu vitra ok væna. Hún hendi mikit tal af draumum. Hún hét Ingigerðr.

Þat var eina nótt, er drottning vaknaði í sæng sinni, hún talar við Eirek konung ok mælti: "Ek mun hafa illa látit í svefni."

"Svá er," segir konungr, "eða hvat dreymdi þik?"

Hún svaraði: "Úti var ek stödd, ok þóttumst ek lítast um, en því brá við, at sá um alla Svíþjóð ok miklu víðara. Ek sá upp til Gautlands ok svá gerla, at ek sá þaðan renna vargaflokk mikinn, ok hingat þótti mér þeir stefna á Svíþjóð, en fyrir vörgunum fór it óarga dýr. Þat var harla mikit. Þar fór eptir hvítabjörn. Þat var rauðkinnr. Bæði þótti mér dýrin sléttfjölluð ok kyrrlig ok láta ógrimmiliga, en þat þótti mér með ólíkendum, hversu skjótt hingat bar dýrin eða hversu gerla ek þóttumst þau sjá, ok eigi þótti mér færi saman en sex tigir. Ek þóttumst vita, at þau mundu hingat ætla til Uppsala. Ek þóttist kalla á þik ok segja þér til, ok í því vaknaða ek."

Konungr mælti: "Frú," segir hann, "fyrir hverju ætlar þú slíkt vera?"

Hún svaraði: "Þar sem sá varga, þat eru manna fylgjur, en þar sem it óarga dýr fór fyrir, þat er konungs fylgja, ok mun hann vera formaðr hinna. Rann í hjá honum einn hvítabjörn. Þar mun þessum konungi fylgja nokkurr kappi eða konungsson, því at björninn er sterkr, ok merkir hann sterka fylgd, ok þykki mér mikil ván, at yðr sæki heim nokkurr ágætr konungr. Var þetta dýr miklu meira ok sterkara en ek hafi spurn af, at svá mætti vera."

Konungr mælti: "Hvaðan ætlar þú þenna konung at koma eða hversu skaðvænliga þykki þér þetta vera munu váru ríki?"

Drottning mælti: "Skylda ek nokkut um ætla, þá vænti ek, at þessi konungr fari með engri stríðu í þetta sinn, því at þessi dýr váru hýr, en ef ek skyldi geta til, þá er þat mín ætlan, at þetta it mikla dýr muni vera fylgja Hrólfs konungs Gautrekssonar af Gautlandi, með því at þaðan runnu þessi dýr at, en hvítabjörninn get ek vera fylgju Ingjalds, fóstbróður hans."

Konungr mælti: "Hvat mun kappinn Hrólfr vilja hingat á várn fund?"

Drottning mælti: "Ór slíku öllu verðr gátu at gera svá búit, en með því at dýrin váru hýr í viðbragði, get ek, at þeir fari með friði ok góðum hug til vár. Þætti mér líkast, at Hrólfr konungr mundi hafa þat eyrindi, sem margir hafa áðr haft, at biðja Þornbjargar, dóttur yðvarrar. Er hún nú frægust kvenna hingat í Norðrlönd."

Konungr mælti: "Ekki kann ek Hrólfi at ætla þessa dul eða öðrum þeim konungi, er svá litlu ríki stýrir, þar sem áðr hafa beðit hennar þeir konungar, er haft hafa undir sik aðra skattkonunga, ok far ekki, frú, með slíka draumóra."

Drottning mælti: "Eigi tekr til þess, nema þurfi, hvat ek ætla um þetta."

Konungr mælti: "Hversu skal ek ganga í móti Hrólfi konungi, ef hann kemr hér, eða taka hans máli, ef hann ferr þessara eyrenda?"

Hún svaraði: "Vel skulu þér taka Hrólfi konungi, ef hann sækir yðr heim, ok sýna honum ina mestu blíðu, því at hann er inn mesti afreksmaðr um marga hluti ok eigi víst, at yðar dóttir fái frægra mann en sem mér er hann sagðr."

Ok eptir þetta skilja þau sitt tal at sinni. Líða nú nokkurir dagar.

8. Svör Eireks konungs

Nú er sagt Eireki konungi, at kominn sé í staðinn Hrólfr konungr Gautreksson með sex tigu manna. Konungr fekk menn til at bjóða honum til veizlu í höll sína. Sem Hrólfi konungi kómu þessi orð, ferr hann á konungs fund, ok var honum tekit vel ok sæmiliga, en með engri blíðu eða ölværð. Var honum skipat í öndvegi á inn óæðra bekk. Kómu þeir síð dags. Váru þá tekin borð ok vist ok drykkr inn borinn. Ok er þeir höfðu drukkit um hríð, váru margir vel kátir. Hrólfr konungr var heldr hljóðr ok fátalaðr. Eirekr konungr orti orða á hann ok spurði tíðenda af Gautlandi eða annars staðar, þar sem hann hafði fréttir. Hrólfr konungr sagði með öllu tíðendalaust af Gautlandi.

Eirekr konungr mælti: "En hver eru eyrendi yðar hingat til vár Svíanna, er þér ríðið um hávetr með margmenni?"

Hrólfr konungr svaraði: "Vér höfum verit sjálfráðir ferða várra hér til, hversu sem þat berr til heðan af, hvárt sem vér höfum farit á skipum eða hestum. En þar sem þér spyrið at eyrendi váru, þá höfðum vér ætlat at bera þau fram í meira tómi, en nú, þar sem þú fréttir at, þá ætla ek, at vér þurfum þeim eigi at fresta, því at satt er þat mælt, er aptans bíðr óframs sök. Er þat eyrendi mitt hingat, at ek mæli til mægða við þik, en til samfara við Þornbjörgu, dóttur þína. Vildu vér nú skjótt heyra skýr andsvör váru máli."

Eirekr konungr svaraði: "Kann ek glensyrðum yðrum Gautanna, at þér talið margt kátligt, þá er þér drekkið, ok má þat eigi allt marka. Mun ek vera nærgætr yðr Gautunum ok yðru eyrendi. Mér er sagt, at þar sé hallæri mikit með yðr Gautum. Berr þat mjök til, að Gautland er óvítt ok lítit aftektum, en mannfjöldi mikill. Þér fæðið jafnan mikinn her á yðrum kostnaði ok eruð örlátir ok góðir af yðru, meðan til er. Nú þykkjumst ek vita, at þér mun þykkja mjök at skorpna, ok munu þér því hafa heiman farit, at yðr mun þykkja illt at þola sult ok harðrétti. Þat er ok mikil várkunn, at slíkum mönnum sem þér eruð þykki þat vera mikil vandræði at vera við þat, ef þú mátt eigi halda þroska þínum. Var þetta ráð miklu vitrligra, at leita sér hjálpar þangat, sem líkast þótti, heldr en velta af út í vesöld. Vil ek þetta vel fyrir þér virða, þótt þú væntir þér hér nokkurrar hjálpar af oss. Vil ek þat skjótt gera augljóst fyrir þér, hvern beina þér fáið í váru ríki. Vér viljum lofa yðr mánaðar yfirför um várt ríki, ef þér vilið með þökkum taka þessa dvöl. Ok ef annarr konungr veitir yðr slíkar hjálpir, þá er mikil ván, at þú komir þessu fólki ósoltnu heim, sem með þér ferr, en far ekki með þann hégóma, at þér biðið kvenna, hvárki minnar dóttur né annarra, því at þat mun yðr at skjali einu verða, meðan þér eruð svá af yðr komnir af skorti ok hallæri. En þá er þessi tími er úti, mun enn nokkut fyrir brenna, er þér komið heim, ok beri þér fyrir þetta engan hugarekka svá búit."

9. Erindislok Hrólfs konungs

Hrólfr konungr hlýddi vel orðum konungs, ok er konungr lauk sínu máli, mælti Hrólfr: "Herra, eigi er þat satt, at oss skorti mat í váru landi eða þurfum annarra ölmusa várum mönnum til hjálpar, en þó at þetta þrot sækti oss, þá mundum vér fyrr aðra heimsækja en yðr. Lízt þetta gert til vár þarfleysu kalls," ok fundu menn, at Hrólfr konungr reiddist harðla mjök, þó at hann hefði fá orð um, ok skildu konungar í þat sinn, ok fóru menn at sofa. Var þeim Hrólfi konungi fylgt til einnar skemmu at sofa.

Eirekr konungr gekk ok til sængr sinnar. Var drottning þar fyrir, ok tóku þau tal með sér.

Hún spurði: "Er Hrólfr konungr kominn á yðvarn fund?"

"Svá er at vísu," segir konungr.

Hún spurði: "Hversu lízt þér á Hrólf konung?"

Eirekr konungr segir: "Skjótt er þat at segja, engan mann hefi ek sét meira ok sterkligra ok at öllu vænna ok kurteisara, þat er ek má líta af hans viðbragði, né at öllu betr skapaðan."

Drottning mælti: "Svá hefir mér flutt verit, eða hefir þú nokkut við hann talat eða reynt hans vizku."

Konungr segir henni allt þeira viðtal, hversu farit hafði með þeim, "ok þat hygg ek," segir hann, "at hann sé langt um fram aðra menn bæði at viti ok flestum íþróttum ok þolinmæði."

Drottning mælti: "Þá hefir nú illa til tekizt, er þú skalt svá illa leitat hafa slíks höfðingja sem Hrólfr konungr er, ok fyrir þetta munu þér eiga ok yðvart ríki ván af honum stórra ónáða ok langra, því at þat er mín ætlan, þótt yðr þykki hann hafa lítit ríki, at meira vinni hans frami ok hreysti með konungligu náttúrubragði en liðsfjöldi nokkurs konungs hingat á Norðrlönd, því at mér er svá flutt, at hann sé langt um fram aðra konunga."

Konungr mælti: "Bæði er, at hann er mikit afbragð annarra manna, enda finnst þér mikit um konung þenna, eða hvat er nú til ráðs?"

Drottning mælti: "Skjót er mín tillaga, herra, ek vil, at þér vægið fyrir Hrólfi konungi í orðum, því at með sönnu segi ek þér þat, at þér mun verða þungt at etja við hann þrái eða kappi, því at hann hefir styrk af Danakonungi, því at hann ræðr öllu með Hringi konungi, fóstra sínum."

Konungr svaraði: "Vera má, at oss hafi missýnzt um þetta mál, eða hversu skal ek nú svá tala eða gera, at honum líki vel?"

Drottning mælti: "Þat legg ek til ráðs, at á morgin, er þeir koma í sæti ok þér hafið drukkit um hríð, þá skaltu kasta gleðiorðum á Hrólf konung ok spyrja at hans framaverkum, er hann hefir unnit, en ek get, at hann muni vera fár ok mun eigi ór minni liðit yðvart tal. Síðan skaltu spyrja at eyrendum hans ok láta svá örvænliga sem hann hafi aldri getit sinna eyrenda fyrir þér. En ef hann víkr á eða talar þar til nokkurum orðum, þá seg þú, at þú munir eigi, at þit hafið nokkut við talazt nema vel ok vingjarnliga, en ef þat hefir nokkut verit, seg, at þat viltu gjarna ómælt hafa, ok ef hann víkr nokkut á bónorðit, þá vilda ek, at þú svaraðir vel til ok vísir eigi frá, ef hann fengi jáyrði af henni til þessara mála. Gerið yðr blíða ok auðvelda í þessu máli, vænti ek, at þá fari vel ykkar í milli. Þykki mér þó eigi ráðit, hversu auðveldliga ganga meyjarmálin, þótt þér leggið samþykki til."

Ok eptir þetta sofa þau af um nóttina.

Ok um morguninn, er menn kómu undir drykkjuborð, var Eirekr konungr allkátr ok orti mjök á um gleði við menn Hrólfs konungs. Sem Hrólfr konungr heyrði þetta, hlýddi hann til ok var heldr fátalaðr, ok er Eirekr konungr fann þetta, mælti hann: "Svá er mál með vexti, at þú, Hrólfr, ert kominn í vára höll eptir mínu boði, ok því, at mér finnst svá, at þér hafið eigi alvöru gleði, svá sem dýrra höfðingja er háttr til at veizlum, viljum vér gjarna, at þér gerið oss kunnigt, hvat veldr yðvarri ógleði, svá at vér megum fullgera alla yðra gleði með eptirlæti, svá at yðar konunglig tign heldi sinni virðing með eptirlæti þeira hluta, sem vér megum yðra sæmd auka. Þar í móti vildum vér þiggja af yðr með gleði frásögn þeira fremdarverka, sem dagliga segjast af yðar snilldarverkum ok bardögum. Er oss þar áðr allmikit af sagt."

Hrólfr konungr mælti: "Þat mun enn sem annat þat, sem til mín kemr, at yðr Svíum mun þykkja lítit um vert."

Eirekr konungr mælti: "Mikit hefir oss verit sagt af vænleik þínum ok atgervi, ok virðist oss svá, at þar megi eigi ofsögum frá segja um allan þinn vænleik, kurteisi ok hæversku, eða hversu gamall maðr ertu, Hrólfr?"

"Ek em nú átján vetra gamall."

Konungr svaraði: "Afbragðs maðr ertu, eða hvert ætli þér ríða, eða hvat hafi þér at eyrendum, er þér hafið sótt á várn fund?"

Hrólf undraði mjök, er konungr spurði þessa, ok hugði, at konungr mundi vilja endurnýja sín atyrði.

Hann mælti: "Eyrendi várt var kunnigt gert, ok ætla ek eigi ór minni fallit oss Gautunum, hver andsvör vér fengum af yðr þar í mót."

Konungr mælti: "Eigi man ek, at þér hafið nokkur eyrendi við oss flutt. Byrjar þat eigi várri konungligri tign at mæla nema á góðan hátt við jafnvirðuligan höfðingja sem þú ert, ok ef vér höfum þat nokkut talat, at yðr mislíki, þá mun þat satt sem mælt er, at öl er annarr maðr. Viljum vér þat allt með skynsemi aptr taka ok láta sem ómælt sé, ok þegar ek geymi at mínum orðum, þá vil ek vel svara yðru máli, munu ok þau ein efni á vera."

Hrólfr konungr sá, at nú var skipat lyndi Eireks konungs, ok hefr nú bónorð í annat sinn, flytr nú bæði vel ok sköruliga, ok er hann hætti sínum flutningi, mælti Eirekr konungr: "Þessu máli viljum vér vel svara, því at þat er mikil ván, at oss bjóðist eigi fremri konungr til mægðar en þú ert. En þér munuð spurn af hafa, at dóttir vár er eigi með oss, ok vér höfum gefit henni þriðjung ríkis várs, ok ræðr hún því svá sem konungr. Hún er rík ok stórráð ok hefir hirð um sik svá sem konungar. Margir konungar hafa hennar beðit ok konunga synir. Hefir hún öllum frá vísat með hæðiligum orðum, suma hefir hún látit meiða. Nú með því at mér er hennar þessi framferð ekki at skapi, því at hún gerir af sér mikit ofbeldi, því at engi maðr skal hana þora at kalla öðruvísi en með konungs nafni, utan hann þoli af henni nokkut harðrétti, -- nú ef þú vill sækja þessa konu þér til handa, hvárt sem þat er heldr með ráðum eða harðfengi, þá viljum vér til þess orlof gefa af várri álfu, en þar í mót viljum vér af yðr þiggja ró ok náðir várum mönnum ok öllu váru ríki, þóttu þurfir með bardaga þessa at freista. Viljum vér ok henni engan styrk veita yðr í móti ok sitja svá kyrrir hjá öllum ykkrum samskiptum."

Hrólfr konungr kvaðst eigi framar beiðast af konungs hendi, ok bundu þetta fastmælum sín í millum, drukku nú glaðir ok kátir. Veitti Eirekr konungr it sköruligasta.

Ok at liðnum þremr dögum býst Hrólfr konungr í braut, ok skildust konungar með blíðri vináttu. Léttir hann eigi fyrr sinni ferð en hann kemr á Ullarakr með sitt föruneyti, þar sem Þornbjörg réð fyrir. Þeir kómu þar snemma dags. Var þeim sagt, at konungr sitr yfir borðum með allri hirð sinni. Konungr valdi með sér tólf af sínum mönnum, þá er fræknastir váru, ok bað þá ganga inn í höllina með sér með brugðnum sverðum, -- "en annat lið várt standi úti með búna hesta vára."

Ok enn mælti Hrólfr konungr við menn sína, þá er inn skyldu ganga: "Vér skulum svá at hátta, at ek skal ganga fyrstr ok vit Ingjaldr, þá hverr at öðrum, ok ef svá berr til, at vár verði freistat með nokkurri áleitni, þá verið yðr sem bezt, ok gangi sá fyrstr út, er síðast gekk inn, förum sem djarfligast."

Eptir þetta ganga þeir í höllina. Ok svá sem þeir váru inn komnir, sátu allir menn undir borðum á báða bekki, ok var höllin alskipuð. Engi maðr heilsaði á þá, ok allir urðu hljóðir við þeira kvámu. Hrólfr konungr gekk innar fyrir hásætit. Sá hann, at þar sat harðla voldugr maðr með konungsskrúða ágætum. Þessi maðr var fagr ok fríðr. Allir menn, þeir sem inni sátu, undruðust vöxt ok vænleik Hrólfs konungs, en engi maðr kastaði orðum á þá.

Hrólfr konungr tók hjálminn af höfði sér ok hneigði konunginum, en stakk blóðreflinum í borðit ok mælti: "Sitið heilir, herra, ok í náðum allt yðvart ríki."

Sem konungr heyrði orð hans, anzaði hann engu orði, ok eigi leit hann af út. Sem Hrólfr konungr sá mikit ofstæki konungsins, tók hann til orða: "Ek er svá kominn, herra, á yðvarn fund eptir ráði ok samþykki Eireks konungs, föður þíns, at leita yðr sóma, en mér framgangs til þess at binda við yðr unaðsamligt eptirlæti, þat sem hvárr okkar má öðrum veita eptir boði náttúrunnar fyrir utan allt angr eða ónáðir."

Konungr leit við honum ok mælti: "Þér munuð vera hér til vár komnir svá sem eitt fól, á hvern hátt sem þér eruð kallaðir, þar sem þér eruð landvanir. Þykkjumst ek gerla skilja, at þat unaðsamligt eptirlæti, er þér krefið af oss, er matr ok drykkr, ok þat viljum vér við engan mann spara, þann er þessa er þurfandi ok af oss vill þiggja. Megi þér vel þessa yðra beiðslu fram hafa við þann, er vér höfum þat starf fengit, en gefið oss náðir af slíku kallsi, því at engis manns bryti eða þjónustumaðr ætla ek at vera, hvárki þín né annarra, ok haf þik skjótt í þann stað ok þínir sveitungar, er þú mátt slökkva hungr þinn ok þorsta, en lát oss sitja í náðum af yðar kallsi ok alla vára vildarmenn."

Hrólfr konungr mælti: "Eigi er þat satt, at vér krefjum af yðr í þetta sinn matar né drykkjar, því at þat höfum vér áðr í nóg, en með því at vér vitum, at þú ert heldr dóttir Svía konungs en sonr, þá viljum vér nú ok með ákveðnum orðum flytja várt eyrendi með stöddu samþykki föður yðvars ok biðja þín mér til kvánar til styrktar ok stjórnar váru ríki, til upphalds ok eflingar öllu váru afkvæmi, því sem af okkr lifnar."

Sem konungr Þórbergr heyrði þessi orð Hrólfs konungs, var hann svá óðr ok æfr, at hann vissi trautt, hvat hann skyldi at hafast. Hann bað alla sína menn vápnast þar í höllinni ok taka ok binda þetta fól, -- "er oss leitar svá mikillar háðungar, er svá hyggst at ófrægja sjálfa oss ok skemma, því at eigi munu dæmi til finnast, at jafnháðulig orð hafi töluð verið við nokkurn konung eða kempu, þá er sín vápn kann bera. Skal svá launa ok af venja smákonunga at hæða oss eða gabba svá heldr konunginn föður várn."

Þessi konungr hafði alvæpni yfir sér ok allir hans menn. Síðan grípr hann fyrst til vápna ok svá hverr at öðrum. Er nú brak mikit ok óp í höllinni, er hvárr eggjar annan. Sem Hrólfr konungr sá þessa styrjöld, setti hann hjálm á höfuð sér ok bað sína menn út ganga. Gekk sá nú fyrstr út, sem síðast gekk inn, en hirðin öll, svá sem við komst, sótti at Hrólfi konungi með ákafa. Hrólfr konungr hopaði utar eptir höllinni ok hafði skjöldinn fyrir sér, en hann hjó með sverðinu, sem hann við komst. Svá er sagt, at hann drap tólf menn á höllinni, ok er þeir kómu út, sá hann, at engi efni váru til viðtöku sakir liðsfjölda. Var þat ráð þeira at ríða undan at sinni. Skorti þá eigi óp ok eggjan, er staðarmenn geystust eptir þeim, hvárr fram at öðrum. Hrólfur konungr bað sína menn undan ríða, ok skilr með þeim fyrst at sinni, því at staðarmenn höfðu eigi hesta í hjá sér til eptirreiðar. Urðu menn Hrólfs konungs flestir fegnir, er í braut komust. Er nú ekki sagt af þeira ferð, fyrr en þeir kómu heim í Gautland, ok undu illa sinni ferð.

10. Virkisgerð Þornbjargar

Svá er sagt, at eptir þessa elting Svía snúa þeir til hallar sinnar. Lætr konungr ræsta höll sína ok bera á braut þá, er fallit höfðu. Spyrjast nú þessi tíðendi víða, ok þótti þessi ferð in hæðiligasta. Sem konungr var kominn í sæti við hirð sína í annat sinn, spurði Svíakonungr, hvárt þeir kenndi nokkut þenna mann, er þá hefði svá gabbat.

Þeir svöruðu ok sögðu, at hann héti Hrólfr ok var konungr á Gautlandi. "Er hann auðkenndr," sögðu þeir, "sakir vaxtar ok vænleiks."

Konungr mælti: "Skjótt kenndum vér hann at frásögn manna, ok er slíkt afburðarmaðr ok mun vera vitr maðr ok þolinn, ok sýndist maðrinn staðfastligr, ok munda ek ætla, at væri óbráðreiðr ok þrár á þat, sem hann færi fram, ok svá skulu vér við búast sem þessi maðr muni vitja optar á várn fund Svíanna. Skulu vér leita at smiðum ok láta virki gera um allan stað várn, harðla styrkt ok rammgert, ok búa síðan með þeiri vélfimi, at eigi megi sækja, hvárki með eldi né járni, því at ek hygg, at þessi konungr hyggi á hendr oss."

Sem þetta var allt gert eptir konungs vilja ok forsögn, lætr Þórbergr konungr þar í búa með vígvélum bæði valslöngur ok skoteld. Er þetta vígi svá öruggt gert, at flestum þótti ólíkendi, at vinna mætti, ef vaskir menn væri í virkinu. Þykkist konungr nú hafa um öruggt at sitja, bíðr nú kátr ok glaðr við sína menn þess, er at höndum kemr. Má nú engi á hans fund komast utan hans orlof.

11. Frá hernaði Hrólfs konungs

Þar er nú til at taka, er Hrólfr konungr kom heim í Gautland ok eigi eyrendum feginn. Ketill, bróðir hans, gengr í móti honum ok spyrr, hversu farizt hafi. Hrólfr segir honum öll þeira viðskipti.

Ketill mælti: "Slíkt er mikil skömm at þola einum kvenmanni at vera eltr sem merr í stóði eða hundr á stöðli. Veit ek víst, ef ek hefði þar verit, at eigi mundi þessi ferð hafa orðit jafnhæðilig, ok fyrri skyldu vér þar hafa fallit allir, hvárr um þveran annan, en at láta eltast sem ragar geitr fyrir vargi. Ok mun yðr í hug at láta þessa eigi lengi óhefnt, ok munu þér nú þegar safna liði öllu, því er yðr þykkir nokkur fylgd at vera."

Hrólfr konungr svaraði: "Ekki hirðum vér um ákafa þinn ok álitaleysi. Mundi vár ferð at öllu verri, ef vér hefðum farit at rasi þínu ok ákafa, en víst skaltu þat vita, at ek ætla liði at safna, en ekki því heldr ætla ek til Svíþjóðar sumarlangt."

Ketill mælti: "Þetta er orðit allilla, at Svíar hafa elt ór yðr hug allan, svá at þér þorið eigi at hefna yðar."

Konungr kvaðst ekki hirða um fors hans eða atköst, kvaðst sínum ráðum mundu fram fara. Var konungr um þetta fátalaðr sem margt annat, hvárt sem honum þótti vel eða illa.

Líðr nú vetrinn, ok um várit býst konungr ór landi, ok er hann er búinn, heldr hann í hernað um sumarit ok hafði fimm skip ok öll stór ok vel skipuð. Váru þeir báðir með honum Ketill ok Ingjaldr. Þeir herjuðu víða um Vestrlönd, Hjaltland, Suðreyjar ok Orkneyjar ok Skotland. Þeim varð þar gott til fjár, ok er á leið sumarit, ætluðu þeir heim at fara.

Ok eitt kvöld lögðu þeir undir ey eina ok tjölduðu þar yfir skipum sínum, ok er þeir höfðu um búizt, gekk Hrólfr konungr við nokkura menn um þvera eyna. Þeir sá öðrum megin undir eyjunni, at skip lágu níu saman. Þeir sá, at þat var víkingaskip. Konungr gekk aptr til skipa sinna. Hann bað Ketil, bróður sinn, skjóta báti ok forvitnast, hverr formaðr væri þeira skipa. Hann gerði svá, reri til skipanna ok spurði, hverr formaðr þeira væri.

Maðr stóð upp í lyptingu á einu skipi, mikill ok vænligr. Hann tók til orða: "Ef þú spyrr at formanni skipa þessa, þá heitir hann Ásmundr ok er sonr Óláfs konungs af Skotlandi, eða af hverjum eruð þér sendir?"

Ketill svarar: "Mik sendi á yðvarn fund Hrólfr konungr Gautreksson at segja yðr, at hann mun hér koma á morgin ok vill hafa fé yðvart ok skip ok brytja yðr vörgum, nema þér gefið í hans vald allt þat, er þér hafið meðferðar."

Ásmundr svarar: "Vitum vér, at Hrólfr konungr Gautreksson er ágætr at mörgum frama, þeim sem hann hefir í hernaði unnit, en nú, þar sem ek er konungsson ok hefi ek nógan liðsfjölda, þá segið svá Hrólfi konungi, at vér munum eigi upp gefast at óreyndu. Skulum vér ok hafa fimm skip í móti yðrum fimm skipum ok vinna þetta með engum tröllskap."

Eptir þetta ferr Ketill aptr ok segir þetta Hrólfi konungi, sem háttat var, kvað þetta vera inn vænasta mann ok inn bezta dreng.

Um morguninn bjuggust við hvárirtveggju. Lét Ásmundr leggja hjá fjögur sín skip, tóku þeir síðan at berjast. Var þessi bardagi bæði harðr ok langr ok ákafr. Gekk Ásmundr fram af mikilli hreysti, ok eigi þóttist Hrólfr hafa átt við hraustari menn. Fell margt af hvárumtveggjum. Sá Hrólfr konungr, at ekki mundi í tveim höndum mega hafa, ok ræðr þá til uppgöngu ok hans menn á skip Ásmundar. Varð þá mannfall mikit. Hét Ásmundr fast á sína menn ok gekk fram af mikilli hreysti. Þá kom Hrólfr konungr mót honum. Fell nú margt af hvárumtveggjum ok þó fleira af Ásmundi. Nú eiga þeir höggum at skipta, ok gengr hvárrtveggi at með öllu afli. Hrólfr biðr engan mann skakka þeira í millum.

Ásmundr varð sárr mjök í þeira viðskiptum, ok er Hrólfr konungr sér hann eigi at síðr berjast með fræknu hjarta, mælti Hrólfr: "Þat vil ek, at vit talimst við ok hvílumst."

Ásmundr bað hann ráða. Hrólfr talaði þá: "Ek hefi verit nokkur sumur í hernaði, ok fann ek engan þinn jafningja at hreysti. Nú með því at lið þitt er margt sárt ok fallit, þá eru nú tveir kostir af minni hendi, at þú skipa í annat sinn af ósárum mönnum skip þín, ef þú vill lengr berjast; reynum þá til þrautar með oss. Hinn er annarr kostr, at vér setim grið með oss, ok vil ek þá bjóða þér á fóstbræðralag, ok gerum svá trausta vára vináttu."

Ásmundr svarar ok kveðst þat vilja, -- "ef þér leggið eigi ámælisorð á bak mér eða liði mínu."

Hrólfr kvaðst eigi hafa fundit hraustari menn fyrir. Eptir þat bað Hrólfr konungr þá hætta at berjast.

Var þá brugðit upp friðskildi. Leggja þá hvárirtveggju undir eyna ok bundu sár sín. Var þá hroðin tvau skip af Ásmundi, en eitt af Hrólfi. Eptir þat sverr hvárr öðrum trúnað ok aldri at skilja nema með samþykki beggja þeira. Eptir þat skiptir Ásmundr liði því, sem eptir er, skipar eitt skip harðla vel at mönnum ok vápnum, en annat lið sitt sendir hann til Skotlands. Af honum höfðu fallit tvær skipshafnir, en ein af Hrólfi. En þat lið, er Ásmundi þótti bezt fylgd í ok harðfengast, hefir hann með sér á einu skipi ok fylgir nú Hrólfi konungi heim í Gautland. Virðist Ásmundr inn vaskasti maðr ok inn fræknasti ok gekk næst Hrólfi konungi um allar íþróttir, ok vantaði hann þó mikit. Sitja þeir allir samt þann vetr í Gautlandi í góðum friði ok mikilli gleði. Jafnan minnti Ásmundr Hrólf konung á, nær hann mundi vitja meyjarmálanna í Svíþjóð, ok var mjök eggjandi þessar ferðar. Konungr var jafnan fátalaðr um ferð þessa, en hann hafði raun af Katli, bróður sínum, er hann eggjaði á með kappi.

Ok er váraði, býst Hrólfr konungr ór landi ok hafði sjau skip ok öll vel búin ok it ágætasta lið. Þá gerir Hrólfr konungr bert fyrir liði sínu, at hann ætlaði þá til Svíþjóðar. Bað konungr þá Ketil, frænda sinn, eigi eptir vera, ok fóru þeir allir fóstbræðr í ferð þessa, halda síðan til Svíþjóðar með öllu þessu liði.