6. Konungr sendi Bósa forsending

At morgni dags er konungr snemma uppi ok lét blása til þings, ok váru þeir þangat leiddir Herrauðr ok Bósi. Konungr spyrr þá ráðgjafa sína, hvat við þá skyldi gera, en flestir báðu hann vægja við Herrauð.

Þá mælti konungr til hans: "Lítils viltu virða mik," segir hann, "en nú vil ek gera þat fyrir bæn vina minna, at Bósi skal hafa lífs grið ok lima, ok skal hann fara ór landi ok koma eigi aptr, fyrr en hann fær mér þat gammsegg, at skrifat er allt með gullstöfum utan, ok erum vit þá sáttir, en elligar skal hann heita hvers manns níðingr. En Herrauðr fari hvárt, er hann vill, at fylgja Bósa, eða geri hvert ráð fyrir sér, sem hann vill, því at eigi munum vit samvistum saman vera at svá búnu."

Váru þeir þá leystir báðir, ok fóru þeir þá til Þvara karls ok váru hjá honum um vetrinn. En er váraði, bjuggu þeir ferð sína ór landi ok höfðu eitt skip ok á fjóra menn ok tuttugu, ok fóru þeir mjök at tilvísan Buslu, ok heldu þeir í Austrveg ok kómu undir Bjarmaland ok lögðu undir einn eyðiskóg.

7. Þeir Bósi gistu at Hóketils

Hárekr hét sá konungr, er þar réð þá fyrir. Hann var kvángaðr ok átti tvá sonu. Hét annarr Hrærekr, en annarr Siggeirr. Þeir váru kappar miklir ok hirðmenn Goðmundar konungs á Glæsisvöllum ok landvarnarmenn hans. Dóttir konungs hét Edda. Hún var fríð sýnum ok um flesta hluti vel kunnandi.

Nú er at segja frá þeim fóstbræðrum, at þeir váru komnir undir Bjarmaland ok þann skóg, er Vínuskógr heitir. Þeir reistu tjald á landi mjök fjarri mannavegum.

Um morguninn sagði Bósi mönnum sínum, at þeir Herrauðr mundu ganga á land ok kanna skóginn ok vita, hvers þeir yrði vísir. "En þér skuluð bíða okkar hér mánuð, en ef vit komum þá eigi aptr, þá skuluð þér sigla, hvert sem þér vilið."

Mönnum þeira þótti mikit fyrir þessu, en þó varð svá at vera sem þeir vildu. Síðan ganga þeir fóstbræðr á skóginn ok höfðu þat eitt til matar, sem þeir skutu, dýr ok fugla, en stundum höfðu þeir ekki nema ber ok safa. Skógrinn ónýtti mjök klæði þeira.

Einn dag kómu þeir at húsabæ einum. Þar stóð karl úti ok klauf skíð. Hann heilsar þeim ok spyrr þá at nafni. Þeir sögðu til it sanna ok spurðu, hvat karl hét, en hann kveðst heita Hóketill. Hann sagði þeim til reiðu nætrgreiða, ef þeir vildu, en þeir þágu þat. Karl fylgir þeim til stofu, ok var þar fámennt. Húsfreyja var við aldr. Dóttur áttu þau væna, ok dró hún klæði af gestum, ok váru þeim fengin þurr klæði. Síðan váru handlaugar fram látnar, ok var þeim reist borð ok gefit gott öl at drekka, ok skenkti bóndadóttir. Bósi leit opt hýrliga til hennar ok sté fæti sínum á rist henni, ok þetta bragð lék hún honum.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa með góðum umbúningi. Bóndi lá í lokrekkju, en bóndadóttir í miðjum skála, en þeim fóstbræðrum var skipat í stafnsæng við dyrr utar. En er fólk var sofnat, stóð Bósi upp ok gekk til sængr bóndadóttur ok lypti klæðum af henni. Hún spyrr, hverr þar væri. Bósi sagði til sín.

"Hví ferr þú hingat?" sagði hún.

"Því, at mér var eigi hægt þar, sem um mik var búit," ok kveðst því vilja undir klæðin hjá henni.

"Hvat viltu hér gera?" sagði hún.

"Ek vil herða jarl minn hjá þér," segir Bögu-Bósi.

"Hvat jarli er þat?" sagði hún.

"Hann er ungr ok hefir aldri í aflinn komit fyrri, en ungan skal jarlinn herða."

Hann gaf henni fingrgull ok fór í sængina hjá henni. Hún spyrr nú, hvar jarlinn er. Hann bað hana taka milli fóta sér, en hún kippti hendini ok bað ófagnað eiga jarl hans ok spurði, hví hann bæri með sér óvæni þetta, svá hart sem tré. Hann kvað hann mýkjast í myrkholunni. Hún bað hann fara með sem hann vildi. Hann setr nú jarlinn á millum fóta henni. Var þar gata eigi mjök rúm, en þó kom hann fram ferðinni. Lágu þau nú um stund, sem þeim líkar, áðr en bóndadóttir spyrr, hvárt jarlinum mundi hafa tekizt herzlan. En hann spyrr, hvárt hún vill herða optar, en hún kvað sér þat vel líka, ef honum þykkir þurfa.

Greinir þá ekki, hversu opt at þau léku sér á þeiri nótt, en hins getr, at Bósi spyrr, hvárt hún vissi ekki til, — "hvert at leita skyldi at gammseggi því, sem vit fóstbræðr erum eptir sendir ok gullstöfum er ritat utan."

Hún kvaðst eigi minna mundu launa honum gullit ok góða nætrskemmtan en segja honum þat, sem hann vill vita, — "en hverr var þér svá reiðr, at þik vill feigan ok senda þik forsending?"

"Eigi gengr illt til alls, ok verðr engi frægr af engu," segir hann, "eru þeir ok margir hlutir, at opt snúast til gæfu, þó at háskasamliga sé stofnaðir."

8. Þeir félagar náðu gammsegginu

"Hér í skógi þessum stendr hof mikit. Þat á Hárekr konungr, er hér ræðr fyrir Bjarmalandi. Þar er göfgat goð þat, er Jómali heitir. Þar er gull mikit ok gersemar. Fyrir því hofi ræðr móðir konungs, er Kolfrosta heitir. Hún er mögnuð af blótskap, svá at henni kemr engi hlutr á óvart. Hún veit þat fyrir með konstrum sínum, at hún á eigi at lifa út allan þenna mánuð, ok því fór hún hamfari austr á Glæsisvöllu ok nam í burt Hleiði, systur Goðmundar konungs, ok ætlar, at hún skuli vera hofgyðja eptir sik. En þat er þó skaði mikill, því at hún er allra meyja fríðust ok kurteisust, ok væri betr, at þat færist undan."

"Hvat er til vandhæfa í hofinu?" sagði Bósi.

"Gammr er þar," sagði hún, "svá bölvaðr ok grimmr, at hann drepr allt þat, er fyrir verðr hans ódæmum. Hann horfir beint í móti dyrum ok þekkir hvat, er inn kemr, ok er því engu lífs at vænta, sem verðr fyrir hans klóagangi eða eitri. Þræll einn er í hofinu; hann vaktar mat gyðjunni. Tvævetra kvígu þarf hún í mál. Undir þessum gammi er egg þat, sem þú ert eptir sendr. Griðungr einn er í hofinu, trylldr ok blótaðr. Hann er bundinn með járnviðjum. Hann skal skjóta kvíguna, ok blandast þá ólyfjan við hana, ok tryllast þeir allir, sem af eta. Hana skal matgera fyrir Hleiði konungs systur, ok verðr hún þá líka tröll, sem hofgyðjan var áðr. Nú þykkir mér óvænt um, að þú munir sigra óvætti þessa, við svá mikinn tröllskap sem um er at eiga."

Bósi þakkar henni nú sögu sína ok gerði henni góðan danganda í skemmtanarlaun, ok fór þá báðum vel, ok sváfu þau nú allt til dags. En at morgni fór hann til Herrauðar ok sagði honum, hvat hann hafði frétt, ok dvöldust þeir þar þrjár nætr, ok sagði bóndadóttir þeim, hvat þeir skyldu stefna til hofsins, ok bað hún vel fyrir þeim at skilnaði. Fara þeir nú leið sína.

Ok einn morgin snemma sá þeir, hvar maðr fór mikill vexti í grám kufli. Hann leiddi með sér naut. Þeir þóttust vita, at þat mundi vera þrællinn, ok stilltu þeir nú at honum. Bósi sló hann kylfuhögg svá stórt, at þat var hans bani. Síðan drápu þeir kvíguna ok flógu af henni belg ok stöppuðu upp með mosa ok lyng. Herrauðr fór í kufl þrælsins ok leiddi eptir sér kvígubelginn, en Bósi steypti kápu sinni yfir þrælinn ok bar hann á baki sér, þangað til at þeir sá hofit. Þá tók Bósi spjót sitt ok rak í rass þrælnum ok neðan eptir honum endilöngum, svá at oddrinn kom út við herðarnar. Ganga þeir nú at hofinu. Herrauðr gekk inn í hofit í búningi þrælsins. Hofgyðjan var þá í svefni. Hann leiðir kvíguna á básinn, en leysir griðunginn. Hann hljóp upp á kvíguna. Mosabelgrinn varð léttr fyrir, ok rak griddi höfuðit út á múrinn ok braut af sér bæði hornin. Herrauðr greip þá í bæði eyrun á honum ok í granirnar ok snaraði hann svá ór hálsliðinum.

Þá vaknaði gýgrin ok hljóp á fætr. Í þessu kom Bósi inn í hofit ok bar þrælinn uppi yfir höfði sér á spjótinu. Gammrinn brá nú við skjótt ok steypti sér ofan ór hreiðrinu ok vildi gleypa þann, sem inn var kominn. Svalg hann nú þrælinn ofan at mitti. Bósi þrýsti þá spjótinu, svá at þat gekk upp í háls gamminum, þar til at stóð í hjartanu. Gammrinn setti nú klærnar í þjóin á þrælsskrokkinum ok setti vænghnúfana við eyrat á Bósa, svá at hann fell í óvit. Fell gammrinn þá ok ofan á hann, ok váru hans fjörbrot ógurliga mikil. Herrauðr réðst á móti hofgyðjunni, ok var þeira atgangr inn harðasti, ok hafði kerling illa skornar negl, ok reif hún hold hans niðr at beini. Þau bárust þangat at, sem Bósi var fallinn, ok var þar blóðugt mjök. Kerlingu varð hált í gammsblóðinu, ok fell hún á bak aptr, ok váru þá sviptingar miklar með þeim, svá at ýmsi váru undir. Bósi raknaði þá við ok greip höfuð griðungsins ok rak á nasir gýginni. Herrauðr sleit þá af henni höndina í axlarliðinum. Tók henni þá at dafna leikrinn, en í fjörbrotum hennar varð landskjálfti mikill.

Þeir gengu nú um hofit ok rannsökuðu þat. Í hreiðri gammsins fundu þeir eggit, ok var þat allt með gullstöfum ritat. Þar fundu þeir gull svá mikit, at þeir höfðu nóg at bera. Þeir kómu at stalla þeim, sem Jómali sat á. Af honum tóku þeir gullkórónu, setta með tólf gimsteinum, ok men þat, sem kostaði þrjú hundruð marka gulls, ok ór knjám honum tóku þeir silfrbolla svá stóran, at engir fjórir menn mundu af drekka. Hann var fullr af rauðagulli. En pell þat, sem tjaldat var um Jómalann, var meira vert en þrír farmar af drómundi þeim, er ríkastr skríðr um Grikklandshaf. Þetta tóku þeir allt til sín.

Þeir fundu afstúku eina í hofinu, ok var hún komin mjök leyniliga. Þar var fyrir steinhurð sterkliga læst, ok váru þeir at allan daginn at brjóta hana upp, áðr en þeir kómust inn. Þeir sá þar konu sitja á stóli. Eigi höfðu þeir aðra vænni sét. Hár hennar var bundit við stólbrúðir; þat var fagrt sem hálmr barinn eða gull teint. Járnfestr var um hana miðja vandliga læst at henni. Hún var grátin mjök.

En er hún sá mennina, spurði hún, hvat olli ókyrrleika þeim, "er verit hefir í morgin, eða hví þykkir ykkr líf ykkart svá illt, at þit fýsizt hingat í trölla hendr, því at þeir, sem hér ráða fyrir, munu þegar drepa ykkr, er þit sjáizt hér?"

En þeir sögðu, at mörgu svaraði frestin. Þeir spurðu at, hvat hún hét ok hví hún væri þar svá harðliga haldin. Hún sagðist Hleiðr heita ok vera systir Goðmundar konungs austr á Glæsisvöllum. "En tröllkona sú, sem hér ræðr fyrir, sótti mik þangat með fjölkynngi ok ætlar, at ek skuli ganga fyrir blótum í hofinu ok vera hér abbadís, þá hún er dauð, en ek vilda fyrr vera brennd."

"Góð mundir þú vera þeim manni," segir Herrauðr, "er þik frelsaði heðan." Hún segist vita þat mundi engi gert geta.

Herrauðr mælti: "Viltu eiga mik, ef ek kem þér heðan?"

"Engan veit ek svá leiðan mennskan mann," segir hún, "at ek mundi eigi heldr vilja eiga en at vera blótuð hér í hofinu, eða hvert er nafn þitt?"

"Herrauðr heiti ek," segir hann, "sonr Hrings konung af Eystra-Gautlandi, en eigi þarft þú at óttast hofgyðjuna, því at vit Bósi höfum sungit yfir hausamótum hennar, en til þess máttu ætla, at ek þykkjumst sæmda af þér verðr, ef ek leysi þik heðan."

"Ekki hefi ek meira í veð at setja en sjálfa mik," segir hún, "ef þat er vili frænda minna."

"Eigi mun ek til þeira giftingar leita," segir Herrauðr, "ok vil ek hér engan undandrátt í hafa, því at ek þykkjumst í engu þér varboðinn ok skal leysa þik sem áðr."

"Eigi veit ek þann mann," segir hún, "at ek vil heldr eiga en þik, af þeim, sem ek hefi sét."

Þeir leysa hana nú. Herrauðr spyrr, hvárt hún vill heldr fara heim með þeim ok geri hann brúðlaup til hennar eða senda hana austr til bróður síns ok sjái hún hann aldri síðan. En hún kjöri at fara með honum, ok lofaði hvárt öðru trú sinni.

Eptir þat báru þeir út gull ok gersemar ór hofinu, en síðan lögðu þeir eld í hofit ok brenndu upp at ösku, svá at enga örmul sá nema öskuna, ok fóru síðan burt með þat, sem þeir höfðu fengit, ok léttu eigi fyrr en þeir kómu til Hóketils karls ok dvöldust þar eigi lengi ok gáfu honum fé mikit ok báru á mörgum hestum gull ok gersemar til skips, ok urðu menn þeira þeim fegnir.

9. Frá Brávallabardaga

Þessu næst sigldu þeir burt af Bjarmalandi, sem byr gaf, ok er þá eigi getit um ferð þeira, fyrr en þeir kómu heim í Gautland, ok höfðu þeir þá tvá vetr í burt verit. Þeir gengu nú fyrir konung, ok færði Bósi honum eggit, ok var þá brotin rauf á skurninu, ok váru þar í tíu merkr gulls, ok hafði konungr skurnit fyrir borðker. Bósi gaf konungi þat kerit, er hann tók af Jómalanum, ok váru þeir nú sáttir.

Í þenna tíma kómu þeir til hirðar konungs Dagfari ok Náttfari, bræðr drottningar, ok váru þeir sendir af Haraldi konungi hilditönn í liðsbón, því at þá var settr tími til bardagans á Brávöllum, er mestr hefir verit á Norðrlöndum, sem segir í sögu Sigurðar hrings, föður Ragnars loðbrókar. Hringr konungr bað Herrauð fara fyrir sik, en kveðst skyldu geyma brúðar hans á meðan, ok skyldu þeir þá vera sáttir um allt þat, sem þeira hafði í millum farit. Herrauðr gerði nú sem hans faðir beiddi, ok fóru þeir Bósi með þeim bræðrum með fimm hundruð manna ok fundu Harald konung. Í þessi orrostu fell Haraldr konungr ok með honum fimmtán konungar annars hundraðs, sem segir í sögu hans, ok margir aðrir kappar, þeir sem konungum váru meiri. Þar fellu þeir Dagfari ok Náttfari, en þeir Herrauðr ok Bósi urðu báðir sárir ok kómust þó báðir ór bardaganum. Þá höfðu orðit þau umskipti í Gautlandi, sem síðar mun sagt verða, meðan þeir váru á burtu.

10. Fall Hrings konungs

Nú af því, at eigi má í senn segja meir en eitt, þá verðr nú þat at skýra, sem fyrr hefir til borit í sögunni, ok er þar nú til at taka fyrst, at Hleiðr, systir Goðmundar konungs, hvarf í burt af Glæsisvöllum. Ok sem konungr saknar hennar, lætr hann leita hennar bæði á sjó ok landi, ok kunni hana engi upp at frétta. Þeir bræðr váru þá með konungi, Hrærekr ok Siggeirr. Konungr bað Siggeir bindast fyrir um eptirleit Hleiðar ok vinna þat til eiginorðs við hana. Siggeirr kvaðst ætla, at þat mundi eigi auðvelt at finna hana, ef hofgyðjan á Bjarmalandi vissi ekki til hennar. Þeir bjuggust nú ór landi ok höfðu fimm skip ok fóru til Bjarmalands ok fundu Hárek konung ok sögðu honum sín erendi, en hann bað þá fara til hofsins ok kvað eigi mundu laust fyrir liggja, ef Jómali eða gyðjan vissu ekki til hennar. Þeir fóru nú til hofsins ok fundu þar öskudyngjuna, ok sást engi örmul neins þess, er þar átti at vera.

Fóru þeir nú um skóginn ok kómu til byggða Hóketils karls ok fréttu eptir, hvárt þau vissu ekki til, hverr hofinu hefði grandat. En karl kvaðst þat eigi vita, en hann sagði þó, at tveir gauzkir menn hefði legit undir Vínuskógi mjök lengi, ok hét annarr Herrauðr, en annarr Bögu-Bósi, ok kvað hann þá sér þykkja líkasta til at hafa gert slíkt stórræði. En bóndadóttir sagðist hafa fundit þá á veginum, þá þeir fóru til skips, ok þeir höfðu með sér Hleiði, systur Goðmundar konungs af Glæsisvöllum, ok sögðu hennar til sín leita mega, ef nokkurr vildi hana finna.

Ok sem þeir urðu þessa vísir, sögðu þeir þetta konungi, ok söfnuðu þeir nú liði um allt Bjarmaland ok fengu þar þrjú skip ok tuttugu ok sigldu síðan til Gautlands ok kómu þar þann tíma, sem þeir fóstbræðr váru í bardaganum á Brávöllum, ok var Hringr konungr fámennr heima, ok buðu þeir honum þegar bardaga eða gefa upp meyna. Konungr kjöri heldr at berjast, ok urðu þar skjót umskipti. Fell þar Hringr konungr ok mestr hluti liðs hans. Tóku þeir nú meyna, en ræntu fé öllu ok fóru í burt síðan ok léttu eigi, fyrr en þeir kómu heim á Glæsisvöllu, ok varð Goðmundr konungr feginn systur sinni ok þakkaði þeim vel fyrir ferðina, ok þótti hún orðin in frægasta. Siggeirr biðr nú Hleiðar, en hún var treg til þess ok kvað þat makligt, at sá nyti sín, er hana frelsaði ór tröllahöndum.

Konungr kvað Siggeir vel hafa til hennar unnit ok segist eiga at ráða gifting hennar, — "ok skal eigi útlendum höfðingjum gagnast at eiga þik, ef þú vilt eigi várum ráðum hlíta," ok varð nú svá at vera sem konungr vildi.

Ok látum þá nú búast við brúðlaupi sínu, því at þeir hyggja nú gott til sín, en þat mætti verða, at beinaspjöll yrði á boðinu.

11. Bósi fekk fregnir af Glæsivöllum

Þar er nú til máls at taka, at þeir Herrauðr ok Bósi kómu heim í Gautland hálfum mánuði síðar en þeir Siggeirr sigldu í burt. Sakna þeir nú vinar í stað ok taka nú ráðagerðir sínar, ok sótti Bósi föður sinn at ráðum, en hann sagði, at þeir mundu verða of seinir, ef þeir söfnuðu liði miklu, ok því sagði hann, at þeir mundu heldr ná konungsdóttur með djúpsettum ráðum ok snörum atburðum, ok var nú þetta ráðit, at þeir bjuggu eitt skip ok á þrjá tigi manna. Smiðr skyldi nú fara með þeim ok hafa alla forsögn um þeira ferð. Karl lagði þeim mörg ráð ok þau Busla. Sigldu þeir nú, þegar þeir váru búnir. Smiðr hafði byr ávallt, þá er hann stýrði, ok varð þeira ferð með meira flýti en líkendi mundi á þykkja, ok kómu þeir nú vánum bráðara austr á Glæsisvöllu ok lögðu skipi sínu undir einn eyðiskóg. Smiðr hafði hulinshjálm yfir skipi þeira.

Þeir gengu á land upp Herrauðr ok Bósi. Þeir kómu at húsabæ litlum ok kyrfiligum. Þar bjó karl ok kerling. Þau áttu dóttur væna ok vel kunnandi. Bóndi bauð þeim nætrgreiða; þat þágu þeir. Þar váru góð hýbýli.

Þeim var unninn góðr beini, ok váru tekin upp borð ok gefit mungát at drekka. Bóndi var fálátr ok óspurull. Bóndadóttir var þar mannúðigust, ok skenkti hún gestum. Bósi var glaðkátr ok gerði henni smáglingrur; hún gerði honum ok svá í móti.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa, en þegar at ljós var slokit, þá kom Bögu-Bósi þar, sem bóndadóttir lá, ok lypti klæði af henni. Hún spurði, hvat þar væri, en Bögu-Bósi sagði til sín.

"Hvat viltu hingat?" sagði hún.

"Ek vil brynna fola mínum í vínkeldu þinni," sagði hann.

"Mun þat hægt vera, maðr minn?" sagði hún; "eigi er hann vanr þvílíkum brunnhúsum, sem ek hefi."

"Ek skal leiða hann at fram," sagði hann, "ok hrinda honum á kaf, ef hann vill eigi öðruvísi drekka."

"Hvar er folinn þinn, hjartavinrinn minn?" sagði hún.

"Á millum fóta mér, ástin mín," kvað hann, "ok tak þú á honum ok þó kyrrt, því at hann er mjök styggr."

Hún tók nú um göndulinn á honum ok strauk um ok mælti: "Þetta er fimligr foli ok þó mjök rétt hálsaðr."

"Ekki er vel komit fyrir hann höfðinu," sagði hann, "en hann kringir betr makkanum, þá hann hefir drukkit."

"Sjá nú fyrir öllu," segir hún.

"Ligg þú sem gleiðust," kvað hann, "ok haf sem kyrrast."

Hann brynnir nú folanum heldr ótæpiliga, svá at hann var allr á kafi. Bóndadóttur varð mjök dátt við þetta, svá at hún gat varla talat. "Muntu ekki drekkja folanum?" sagði hún.

"Svá skal hann hafa sem hann þolir mest," sagði hann, "því at hann er mér opt óstýrinn fyrir þat hann fær ekki at drekka sem hann beiðist."

Hann er nú at, sem honum líkar, ok hvílist síðan. Bóndadóttir undrast nú, hvaðan væta sjá mun komin, sem hún hefir í klofinu, því at allr beðrinn lék í einu lauðri undir henni.

Hún mælti: "Mun ekki þat mega vera, at folinn þinn hafi drukkit meira en honum hefir gott gert ok hafi hann ælt upp meira en hann hefir drukkit?"

"Veldr honum nú eitthvat," kvað hann, "því at hann er svá linr sem lunga."

"Hann mun vera ölsjúkr," sagði hún, "sem aðrir drykkjumenn."

"Þat er víst," kvað hann. Þau skemmta sér nú sem þeim líkar, ok var bóndadóttir ýmist ofan á eða undir, ok sagðist hún aldri hafa riðit hæggengara fola en þessum.

Ok eptir margan gamanleik spyrr hún, hvat manni hann sé, en hann segir til it sanna ok spurði á móti, hvat þar væri títt í landinu. Hún segir, at þat væri nú nýjast, at þeir bræðr Hrærekr ok Siggeirr höfðu nát Hleiði konungs systur, en drepit Hring konung í Gautlandi, — "ok svá eru þeir nú frægir orðnir af för þessi, at engir þykkja nú þeim líkir í Austrvegi, ok hefir konungr gefit systur sína Siggeir, ok er þat þó á móti hennar vilja, ok á nú brúðlaupit at vera innan þriggja nátta. En þeir eru svá varir um sik, at þeir hafa njósn á hverri götu ok í hverri höfn, ok má þeim ekki á óvart koma, en þeim þykkir aldri örvænt, nær þeir Herrauðr ok Bósi koma at vitja meyjarinnar. Konungr hefir látit gera sér höll svá mikla, at á henni eru hundrað dyra, ok er jafnt langt í millum allra; hundrað manns má rúmliga sitja í millum hverra dyra; tveir dyrverðir eru við hverjar dyrr, ok á þar engi inn at ganga, sá sem eigi er þekktr við einhverjar dyrrnar, en þann, sem við engar er þekktr, skal taka ok hafa í varðhaldi, þar til at prófað er, hverr maðr hann er. Sæng stendr á miðju hallargólfi, ok er þar fimm palla upp at ganga. Þar skal liggja brúðrin ok brúðguminn, en hirðin öll skal vaka um kringum, ok má þeim því ekki á óvart koma."

"Hverir eru með konungi," segir Bósi, "þeir sem hann heldr mest af?"

"Sá heitir Sigurðr," sagði hún, "hann er ráðgjafi konungs ok svá mikill meistari til hljóðfæra, at hans líki er engi, þó at allvíða sé leitat, ok þó mest á hörpuslátt. Hann er nú farinn til frillu sinnar; hún er ein bóndadóttir hér við skóginn, ok lætr hann sauma sér klæði ok semr hljóðfæri sín."

Ok fellr þar nú tal þeira, ok sofa þau af um náttina.