Yngvars Saga Víðförla

1. Frá Eiríki konungi ok Áka

Eiríkr hét konungr, er réð fyrir Svíþjóðu. Hann var kallaðr Eiríkr inn sigrsæli. Hann átti Sigríði ina stórráðu ok skildi við hana sakir óhægenda skapsmuna hennar, því at hún var kvenna stríðlyndust um allt þat, er við bar. Hann gaf henni Gautland. Þeira sonr var Óláfr svenski.

Í þann tíma réð Hákon jarl fyrir Noregi ok átti margt barna, en frá einni hans dóttur munum vér nokkut segja, þeiri er Auðr hét. Eiríkr konungr átti ok dóttur, er eigi er nefnd. Hennar bað sá höfðingi af Svíþjóð, er Áki hét, en konungi sýndist varboðit at gifta ótignum manni dóttur sína. Litlu síðar bað hennar einn fylkiskonungr austan ór Garðaríki, ok sýndist konungi at gifta honum meyna, ok fór hún með honum austr í Garðaríki. Nokkuru síðar kom Áki þar á óvart ok drap konunginn, en hafði í burt með sér konungs dóttur ok heim í Svíþjóð ok gerir brúðkaup til hennar. At þessu ráði bundust átta höfðingjar með Áka ok sitja þar um hríð undir reiði konungs, því at konungr vildi ekki berjast við þá eða gera svá mikit mannspell innan lands á sínum mönnum. Þau Áki áttu son, er Eymundr hét.

Eptir þetta býðr Áki konungi sættir fyrir þetta bráðræði. Konungr tók því vel, ok nú, er svá var komit, biðr Eiríkr konungr Auðar, dóttur Hákonar jarls ór Noregi. Var þeim málum vel svarat, ok lét jarl sér þó þykkja betra, ef hann léti eigi nauðmág sinn sitja jafnhátt sér í Svíþjóð. Nú var konunni heitit ok ákveðin brullaupsstefna, ok nú fara orð af nýju í millum þeira Áka ok konungs, ok býðr Áki konungi sjálfdæmi fyrir utan sektir, ok sættast at því. Konungr býst nú við brúðkaupi sínu ok býðr til höfðingjum innan lands ok nefnir fyrstan til Áka, mág sinn, ok þá átta höfðingja, er honum fylgdu.

2. Dráp Áka ok frá Eymundi

At á nefndum degi kom Hákon jarl af Noregi til Svíþjóðar, ok verðr þar mikit fjölmenni at Uppsölum, því at þar váru allir inir bestu menn ór Svíþjóð. Þar váru margir skálar ok stórir, fyrir því at þar váru margir höfðingjar fjölmennir saman komnir, þó at Áki væri fjölmennastr, þegar leið Eirík konung ok Hákon jarl. Því var Áka sá skáli búinn, er mestr var annarr. Ekki var dóttir konungs þar né sonr þeira, því at ótrúligt þótti vera boð konungs.

Nú sitja menn at boði um hríð með mikilli gleði ok kæti. Öndverða veisluna hafði Áki mikil varðhöld á sér, en því minni sem meir leið á brullaupit, þar til at ein nótt var eptir veislunnar. Þá kemr Eiríkr konungr þar at þeim öllum óvörum ok drap þá alla átta höfðingjana, er at mótgangi höfðu verit við konung, ok einn veg Áka. Eptir þetta sleit veisluna. Fór Hákon jarl til Noregs ok hverr til sinna heimkynna. Þessi ráð kenna sumir menn Hákoni jarli, en sumir segja, at hann væri sjálfr at drápi þeira.

Nú kastar konungr sinni eign á allar jarðir ok lausafé þat, er þeir átta höfðingjar höfðu átt. Hann hafði heim til sín Eymund ok móður hans. Eymundr vex upp með konungi í góðri virðingu, þar til at Eiríkr konungr andaðist. Síðan tók Óláfr ríkit ok helt inni sömu virðingu við Eymund sem faðir hans hafði gert.

En er Eymundr var roskinn, þá minntist hann harma sinna, því at hann sá hvern dag sínar eigur fyrir augum sér ok þóttist sviptr allri sæmd, því at konungr tók alla skatta af eignum hans. Óláfr konungr átti dóttur, er Ingigerðr hét. Þau Eymundr unnust mikit fyrir frændsemi sakir, því at hún var vel at sér um alla hluti. Eymundr var mikill maðr vexti ok ramr at afli ok inn besti riddari.

Eymundr hugsar nú sitt mál ok þótti seinlig leiðrétting sinna harma ok þótti betra at bíða bráðan dauða en lifa við skemmd. Verðr nú þat hans ráð, at þá er ann varð varr við, at tólf menn af hirð konungs höfðu farit eptir skatti í þau heruð ok ríki, er faðir hans hafði átt, þá ferr hann með tólf menn á þann skóg, er leið þeira lá konungs manna, ok börðust þeir þar, ok varð þat harðr bardagi með þeim.

Þenna dag inn sama fór lngigerðr eptir þeim skógi ok fann þá alla líflátna neina Eymund, ok var hann þó mjök sárr. Síðan lét hún leggja hann í vagn sinn ok ók honum með sér ok lét græða hann á laun. En þá er Óláfr konungr frá þessi tíðendi, kvaddi hann þings ok gerði Eymund sekan ok útlægan ór öllu sínu ríki. Ok er Eymundr var heill orðinn, þá fekk Ingigerðr honum skip á laun, ok leggst hann í hernað ok verðr gott til fjár ok manna.

3. Sætt konunga

Nokkurum vetrum síðar bað sá konungr Ingigerðar, er Jarizleifr hét ok réð fyrir Garðaríki. Hún var honum gefin, ok hún fór austr með honum. En er Eymundr spurði þau tíðendi, þá ferr hann austr þangat, ok tekr Jarizleifr konungr vel við honum ok þau Ingigerðr, því at þá var ófriðr mikill í Garðaríki, því at Burizleifr, bróðir Jarizleifs konungs, gekk á ríkit. Við hann átti Eymundr fimm bardaga, en í inum síðasta var Burizleifr handtekinn ok blindaðr ok færðr konungi. Þar fekk hann of fjár í gulli ok silfri ok margs konar gersemum ok góðum gripum. Þá sendi Ingigerðr menn á fund Óláfs konungs, föður síns, ok beiddi, at hann gæfi upp jarðir þær, sem Eymundr átti, ok væri þeir sáttir, heldr en hann ætti hers ván at honum; ok mátti svá kalla, at þat lof fengist. Á því méli var Eymundr í Hólmgarði ok háði oft bardaga ok hafði sigr í öllum ok vann aptr mikit skattland undir konunginn. Þá fýsti Eymund at vitja eigna sinna ok hefir mikit lið ok vel búit, því at hvárki skorti til fé né vápn.

Nú fór Eymundr ór Garðaríki með mikilli sæmd ok virðingu af allri alþýðu ok kemr nú til Svíþjóðar ok sest at ríki sínu ok eignum, ok brátt aflar hann sér kvánfangs ok fær ríks manns dóttur, ok gat hann við henni einn son, er Yngvarr hét.

Þetta frá Óláfr Svíakonungr, at Eymundr var við land kominn með miklu liði ok nógum fjárhlut ok hafði setst í þau ríki, er átt hafði hans faðir ok þeir átta höfðingjar, ok þótti honum mikils um vert, en treystist þó eigi at at gera, því at hvern dag heyrir hann mörg stórræði frá Eymundi sögð. Ok sitja nú hvárir um kyrrt, því at hvárrgi vill til hneigja við annan.

Eymundr sitr nú í ríki sínu, skipar því ok stýrir, sem konungar eru vanir, ok æxlar ríki sitt, því at hann gerðist fjölmennr. Hann lét reisa sér höll mikla ok búa vegliga ok heldr þar borð hvern dag með miklu fjölmenni, því at hann hafði marga riddara ok nógan skipaher. Sitr hann nú um kyrrt.

Vex Yngvarr nú upp heima með föður sínum, þar til at hann var níu vetra gamall. Þá bað Yngvarr föður sinn at fara á fund konungs ok annarra höfðingja í Svíþjóð. Hann leyfði honum at fara ok bjó ferð hans með sæmd. Yngvarr tók hjálm föður síns, er hann átti bestan, -- hann ar gullroðinn ok settr gimsteinum, --ok sverð gullbúit, ok margar hafði hann aðrar gersemar. Fór Yngvarr nú með fimmtánda mann frá feðr sínum, ok váru allir þeira hestar brynjaðir ok svá þeir sjálfir ok skjaldaðir, ok höfðu gyllta hjálma ok öll vápn gulli búin ok silfri. Ok við svá búit lið ferr hann austan eptir Svíþjóð. Spyrst nú víða til ferðar hans, ok sækja höfðingjar víða í mót honum ok bjóða honum til veislu. Hann þekkist þat, ok gefa þeir honum góðar gjafir, en hann þeim.

Nú ferr Yngvars frægð víða um Svíþjóð ok kemr til eyrna Óláfi konungi. Hann átti þann son, er Önundr hét ok var it vænsta mannsefni ok eigi fjarri jafnaldri Yngvars. Hann bað föður sinn at fara á mót Yngvari, frænda sínum, ok fagna honum með sæmd, ok þá hann þat, er hann bað, ok fór í mót Yngvari með mikilli sæmd, ok varð þar fagnafundr mikill. Síðan fara þeir til konungs fundar, ok gekk hann í mót þeim ok fagnaði þeim vel ok Yngvari ok leiðir hann í höll sína ok setti hann it næsta sér ok bað hann lengi með sér vera velkominn ok allt hans föruneyti. Hann kveðst þar mundu dveljast um hríð.

Síðan berr hann fram þá gripi, sem fyrr var getit, hjálminn, sverðit, ok mælti svá: "Þessar gjafir sendi faðir minn þér til styrks friðar ok fastrar vináttu."

Konungr tók þakksamliga við gripunum, en kvað Eymund eigi sér sent hafa. Þar var Yngvarr þann vetr allan ok var best virðr allra manna af konungi. At vári bjóst Yngvarr til heimferðar ok Önundr með honum. Þá gaf konungr Yngvari góðan hest ok söðul gylltan ok skip fagrt.

Nú ferr Yngvarr ok Önundr á burt með góðu yfirlæti af Óláfi konungi ok fara nú til Eymundar. Ok el þeir koma á bæ Eymundar, þá var honum sagt, hverir komnir váru, en hann lét eigi sem hann heyrði. Nú koma þeir at höllinni, ok vildi Önundr af baki stíga, en Yngvarr bað þá ríða í höllina. Þeir gera svá, at þeir ríða allt innar fyrir hásæti ymuudar. Hann heilsar þeim vel ok spyrr tíðenda eða hví þeir dirfðist at fara með svá miklum styr, at ríða í höll hans.

Þá svarar Yngvarr: "Þá ek kom til Óláfs konungs, gekk hann í móti mér með alla hirð sína ok fagnaði mér vel ok virðuliga, en þú vilt nú enga sæmd gera hans syni, er hann sækir þik helm. Nú vittu, at fyrir þetta reið ek í höll þína."

Þá spratt Eymundr upp ok tók Önund í fang sér af hestinum ok kyssti hann ok setti niðr ok kvað alla skyldu honum þjóna innan hallar. Síðan færði Yngvarr gjafirnar föður sínum, þær er hann sagði, at Óláfr konungr hafði sent honum til fasts friðar. Er þat hestr ok söðull ok skip. Þá sagði Eymundr, at Óláfr konungr hafði eigi honum sent, en þó lofaði hann mjök, at hann hafði svá virðuligar gjafir gefit Yngvari. Var Önundr þar þann vetr.

At vári bjóst hann heim at fara ok Yngvarr með honum. Þá gefr Eymundr Önundi hauk þann, at gullslitr var á fjöðrum, ok fara þeir burt við svá búit ok koma á fund Óláfs konungs, ok fagnar hann þeim vel ok verðr feginn þeira aptrkvámu. Þá færði Önundr honum haukinn ok kvað Eymund hafa hann sendan honum.

Þá roðnaði konungr ok kvað Eymund hafa mátt nefna sik, þá hann gaf haukinn, --"en þó kann vera, at hann hafi þat hugat."

Nokkuru síðar kallar hann til sín Önund ok Yngvar ok mælti: "Nú skulu þit fara aptr ok færa Eymundi þat, er ek gef honum; en þat er merki, því at ek hefi eigi svá aðrar dýrligar gjafir at gefa honum sem þessi er. Þat fylgir því, at sá mun jafnan sigr sýnt hafa, er þat er fyrir borit, ok skal þetta vera sáttarmerki vár á milli."

Nú fara þeir aptr ok færðu Eymundi merkit með vingjarnligum orðum konungs. Eymundr tók þakksamliga við gjöf konungsins ok kvað þá skjótt skyldu aptr fara ok bjóða Óláfi konungi til sín ok mæla svá: "Eymundr, þjónn þinn, býðr þér til veislu með góðvilja ok kann þökk, at þú farir."

Þeir fóru ok fundu Óláf konung ok sögðu honum boð Eymundar. Þá varð Óláfr konungr harðla feginn ok fór með miklu fjölmenni. Eymundr tók vel við honum ok með mikilli sæmd, ok mæltu þeir til fastrar vináttu með sér ok heldu vel.

Síðan fór konungr heim með góðum gjöfum, ok var Yngvarr jafnan með konungi, því at hann unni honum eigi minna en sínum syni, Yngvarr var mikill maðr vexti, vænn ok sterkr ok bjartlitaðr, vitr ok málsnjallr, mildr ok stórgjöfull við sína vini, en grimmr við sína óvini, kurteiss ok inn hraðligsti í öllu viðbragði, svá sem vitrir menn hafa honum til jafnat um atgervi við Styrbjörn, frænda sinn, eða Óláf konung Tryggvason, sem frægastr maðr hefir verit ok mun vera á Norðrlöndum um aldr ok ævi, bæði fyrir guði ok mönnum.

4. Yngvarr heimti skatt

Þá er þeir frændr váru frumvaxta, Önundr ok Yngvarr, var sú þjóð í missætti við Óláf konung, er Seimgalir heita ok höfðu ekki skatt goldit um hríð. Þá sendi Óláfr konungr Önund ok Yngvar með þrimr skipum at heimta skatt. Koma þeir við land ok stefna þing við landsmenn ok heimtu þar skatt af konungi þeira. Sýndi Yngvarr þar mikla atgervi í sinni málsnilld, svá at konungi ok mörgum öðrum höfðingjum sýndist ekki annat ráð en gjalda skattinn, sem til var kallat, fyrir utan þrjá höfðingja, þá er eigi vildu fylgja konungs ráði ok bönnuðu at gjalda skattinn ok drógu lið saman. En er konungrinn heyrði þeira tiltekjur, bað hann þá Önund ok Yngvar berjast við þá ok fekk þeim lið. Þeir börðust, ok varð þar mikit mannfall, áðr þeir flýðu höfðingjarnir. Í þeim flótta var sá tekinn, er mest hafði í móti staðit, at skattinn skyldi gjalda, ok festu þeir hann upp, en tveir komust undan. Þeir tóku þar miklar eigur at herfangi ok heimtu út skatta alla ok fara við svá búit aptr til fundar við Óláf konung ok færðu honum mikinn fjárhlut í gulli ok silfri ok góðum gripum, ok hafði mikit aukist virðing Yngvars í þessi ferð, svá at konungr setti hann yfir aðra höfðingja í Svíþjóð. Yngvarr tók sér frillu ok gat við henni son þann, er Sveinn hét.

Með þessi virðingu var Yngvarr með Óláfi konungi, þar til at hann var tvítugr. Þá ógladdist hann, svá at hann kvað aldri orð frá munni. Á því þótti konungi mikit mein ok spyrr, hvat veldr.

Yngvarr svarar: "Ef þér þykkir mein at ógleði minni ok þú vilt mér svá vel sem þú lætr, þá gef mér konungs nafn með tign."

Konungr svarar: "Hverja hluti aðra, sem þú beiðir, í tign eða fjárhlutum, mun ek gera. En þetta má ek eigi, því at ek er eigi vitrari várum frændum, ok eigi kann ek betr en várir fyrri frændr."

Þessi hlutr varð þeim til sundrþykkis, því at Yngvarr bað jafnan konungsnafns ok fekk eigi.

5. Frá leiðangri Yngvars

Þá bjóst Yngvarr ór landi at leita sér útlends ríkis ok valdi sér lið ór landi ok þrjá tigi skipa, öll alskipuð. Þetta frá nú Óláfr konungr, at Yngvarr var ferðar búinn, ok sendi menn á fund Yngvars ok bað hann dveljast ok þiggja konungs nafn. Yngvarr kvaðst þat mundu þegit hafa, ef þess hefði fyrr kostr verit, en kveðst búinn at sigla, þegar byrr gefr.

Litlu síðar sigldi Yngvarr ór Svíþjóð með þrjá tigi skipa, ok lögðu eigi fyrr seglin en þeir kómu í Garðaríki, ok tók Jarizleifr konungr við honum með mikilli sæmd. Þar var Yngvarr þrjá vetr ok nam þar margar tungur at tala. Hann heyrði umræðu á því, at þrjár ár fellu austan um Garðaríki ok var sú mest, sem í miðit var. Þá fór Yngvarr víða um Austrríki ok frétti, ef nokkurr maðr vissi, hvaðan sú á felli, en engi kunni þat at segja.

Þá bjó Yngvarr ferð sína ór Garðaríki ok ætlaði at reyna ok kanna lengd ár þessarar. Hann lét biskup vígja sér boljárn ok tinnu. Fjórir menn eru nefndir með Yngvari til ferðar: Hjálmvígi ok Sóti, Ketill, er kallaðr var Garða-Ketill, hann var íslenskr, ok Valdimarr. Eptir þat heldu þeir í ána með þrjátigi skipa, ok snýr Yngvarr stöfnum í austr ok lagði ríkt við, at engi skyldi á land ganga utan hans leyfi. En ef nokkurr færi, þá skyldi sá láta hönd eða fót. Maðr skyldi vaka um nótt á hverju skipi.

Þá er þeir höfðu farit nokkura hríð eptir ánni, er frá því sagt, at Ketill átti vörð at halda eina nótt, ok þótti honum langt, þá er alþýðan svaf, ok forvitnaði hann á land at ganga at sjást um ok varð gengit lengra en hann ætlaði. Hann nam staðar ok hlýddist um. Hann sá fram fyrir sik hús eitt hátt ok gekk þangat til ok inn í húsit, ok þar sá hann silfrketil yfir eldi ok þótti þat undarligt. Hann tók ketilinn ok rann á leið til skipa. Ok er hann hafði farit um hríð, sá hann á bak sér ógurligan risa hlaupa eptir sér. Ketill gæddi þá ferðinni, ok dró þó saman með þeim. Hann setr niðr ketilinn ok tók ór hödduna ok hleypr þá sem hann má ok sér þó aptr stundum. Hann sér, at risinn nemr staðar, er hann kemr at katlinum. Gengr hann stundum at honum, en stundum frá, tók þó upp loksins ketilinn ok gekk til hússins, en Garða-Ketill gekk til skipa ok braut sundr hödduna ok lagði í fótakistu sína.

En um morguninn, er menn vöknuðu ok gengu á land, þá sáu menn slóð liggja frá skipunum, því at dögg hafði fallit, ok sögðu Yngvari. Hann bað Ketil segja, ef hann hefði þar farit, því at hann kvað engan annan til, ok kveðst eigi mundu drepa hann, ef hann segði it sanna til. Hann sagði ok bað sér líknar fyrir óhlýðni ok sýndi honum hödduna. Yngvarr bað hann eigi optar svá gera, ok sættust at því.

Síðan sigldu þeir marga daga ok um mörg heruð ok þar til, at þeir sáu annan sið ok lit á dýrum, ok af því skildu þeir, at þeir fjarlægðust sín heruð eða lönd. Einn aptan sáu þeir langt frá sér sem hálft tungl stæði á jörðunni. Um nóttina eptir helt Valdimarr vörð. Hann gengr á land á leit þess staðar, er þeir höfðu sét. Hann kom at þar, sem upphæð varð fyrir honum, sú er gullslitr var á, ok sá hann, hvat því olli, því at þar var allt þakit ormum. En fyrir því at þeir sváfu, þá rétti hann spjótskepti sitt þar til, sem einn gullhringr var, ok dró hann at sér. Þá vaknaði einn yrmlingr, ok vakti sá þegar aðra hjá sér, uns Jakúlus var vaktr. Þá skundar Valdimarr til skipa ok sagði Yngvari it sanna allt. Nú bað Yngvarr menn við búast orminum ok leggja skipunum til annarrar hafnar um þvera ána, ok svá gera þeir. Síðan sjá þeir hræðiligan dreka fljúga þangat yfir ána. Margir fálust fyrir hræðslu sakir. Ok er Jakúlus kom yfir skip þat, sem prestar tveir stýrðu, þá spjó hann svá eitri, at bæði týndust skip ok menn. Síðan fló hann aptr yfir þvera ána til stöðva sinna.

Síðan ferr Yngvarr marga daga eptir ánni. Þá hófust upp borgir ok stórar byggðir, ok þá sjá þeir ágæta borg. Hún var ger af hvítum marmarasteinum. En er þeir nálguðust borgina, þá sáu þeir mikinn fjölda kvenna ok karlmanna. Þeim þótti mikils um vert fegrð þá, sem þar var, ok kvenna kurteisi, því at margar váru ágætligar sýnum. Þó bar ein af öllum bæði fyrir búnaðar sakir ok fegrðar. Sú in virðuliga kona teiknaði þeim Yngvari, at þeir sækti fund hennar. Þá gekk Yngvarr af skipi ok á fund þeirar innar tíguligu konu. Hún spurði, hverir þeir væri eða hvert þeir gerðist, en Yngvarr svarar engu, því at hann vildi freista, ef hún kynni fleiri tungur at tala; ok svá reyndist, at hún kunni at tala rómversku, þýversku, dönsku ok girsku ok margar aðrar, er gengu um Austrveg.

En er Yngvarr skildi hana þessar tungur mæla, þá sagði hann henni nafn sitt og spurði hana at nafni ok hverrar tignar hún væri.

"Ek heiti Silkisif," sagði hún, "ok em ek drottning þessa lands ok ríkis."

Þá bauð hún Yngvari til borgar með sér ok öllu liði hans. Hann þá þat. En borgarmenn taka skip þeira með öllum reiða ok báru upp undir borgina. Yngvarr bjó eina höll öllu liði sínu ok lukti hana vandliga, því at fullt var af blótskap allt umhverfis. Yngvarr bað þá við varast allt samneyti heiðinna manna, ok öllum konum bannaði hann at koma í sína höll utan drottningu. Nokkurir menn gáfu lítinn gaum at hans máli, ok lét hann þá drepa, ok síðan treystist engi at brjóta þat, er hann bauð.

Þann vetr var Yngvarr þar í góðu yfirlæti, því at drottning sat hvern dag á tali við hann ok hennar spekingar, ok sagði hvárt þeira öðru mörg tíðendi. Jafnan sagði Yngvarr henni af almætti guðs, ok fell henni vel í skap sú trúa. Svá unni hún mikit Yngvari, at hún bauð honum at eignast allt ríkit ok konungs nafn, ok sjálfa sik gaf hún at lyktum í hans vald, ef hann vildi þar staðfestast, en hann kveðst fyrst vilja rannsaka lengd árinnar ok þiggja þann kost síðan.

Þá er váraði, bjóst Yngvarr brutt, en bað drottningu heila sitja með sínu fólki. Yngvarr fór þar til eptir ánni, at hann kemr at fossi miklum ok þröngum gljúfrum. Þá váru hávir hamrar, svá at þeir drógu upp í festum skip sín. Síðan drógu þeir þau aptr á ána ok fóru svá lengi, at þeir urðu við ekki varir. En er leið sumarit, sáu þeir fjölda skipa róa í mót sér. Þau váru öll kringlótt ok umhverfis árar fyrir borðum. Þeir lögðu svá í mót, at Yngvarr átti einskis kost nema bíða í stað, því at svá fóru skip þeira sem fugl flygi. En áðr en þeir fundust, reis einn maðr upp ór þessu liði. Sá var skrýddr konungs skrúða ok mælti margar tungur. Yngvarr þagði við. Þá mælti hann nokkur orð á girsku. Yngvarr skildi, at hann hét Jólfr ok var ór borginni Heliópólim. Ok er konungr vissi nafn Yngvars ok hvaðan hann var kominn eða hvert hann gerðist at fara, þá bauð hann honum með sér til sinnar borgar vetrlangt. Yngvarr lét sér eigi hæfa at dveljast ok neitaði. Konungr skildi hann þá til þarvistar þann vetr. Yngvarr kvað svá vera skyldu. Þá fóru þar til með lið sitt til hafnar ok gengu á land ok til borgarinnar. Ok er þeim varð aptr litit, sáu þeir, at borgarmenn báru skip þeira á herðum sér upp undir borgina, þar er læsa mátti. Þar sáu þeir um öll stræti mikinn blótskap. Yngvarr bað sína menn vera bænrækna ok trúfasta. Eina höll gaf Jólfr þeim, ok þann vetr geymdi Vngvarr svá sína menn, at engi spilltist af kvenna viðskiptum eða öðrum heiðnum dómi. En þá er þeir fóru nauðsynja sinna, gengu þeir alvápnaðir ok læstu höllina á meðan. Engi maðr skyldi þar inn koma nema konungr. Hann sat hvern dag á tali við Yngvar, ok sagði hvárr þeira öðrum mörg tíðendi ór sínu landi, ný eða forn.

Yngvarr spurði, ef hann vissi, hvaðan á sú felli, en Jólfr kveðst þat vita með sannleik, at hún fell ór uppsprettu þeiri, "er vér köllum Lindibelti. Þaðan fellr ok önnur til Rauðahafs, ok er þar mikili svelgr, sá er Gapi er kallaðr. Á milli sjóvar ok árinnar er nes þat, er Siggeum heitir. Áin fellr skammt, áðr hún fellr af bjargi í Rauðahaf, ok köllum vér þar enda heims. En í þessi áinni, er þú hefir farit eptir, liggja úti illgerðamenn á stórum skipum ok hafa öll skipin hulin reyri, svá at menn hyggja þat eyjar, ok hafa alls konar vápn ok skoteld, ok meir eyða þeir mönnum með eldi en vápnum."

En borgarmönnum þótti konungr sinn einskis gá þess, er þeir þurftu, fyrir Yngvari ok heituðust at reka hann af ríkinu, en taka sér annan konung. Ok er Yngvarr heyrði þetta, bað hann konung gera vilja lýðs síns. Hann gerði svá. Konungr bað Yngvar, at hann veitti honum lið at berjast við bróður sinn. Hann var þeira máttkari ok veitti mikinn ójafnað bróður sínum. Yngvarr hét liðveislu, er hann færi aptr.

6. Viðreign við risa ok víkinga

At liðnum vetri heldr Yngvarr liði sínu öllu heilu ór ríki Jólfs. Ok er þeir höfðu farit um stund, kómu þeir at fossi einum miklum. Af honum stóð stormr svá mikill, at þeir urðu at landi at leggja. En er þeir kómu at landi, sáu þeir spor ógurligs risa. Þat var átta feta langt. Þar váru svá hávir hamrar, at þeir máttu eigi í festum upp draga skipin. Þeir lögðu fram með björgunum skipum sínum, þar sem af sveif ánni ok strauminum. Var þar hlið lítit á björgunum, ok gengu þeir þar á land, ok var þar sléttlent ok blautlent. Yngvarr bað þá fella við ok gera graftól, ok svá gerðu þeir; tóku síðan at grafa, en mæltu dýpt ok breidd díkisins þaðan frá, er áin skyldi á hlaupa. At þessu váru þeir svá, at mánuðum skipti, áðr þeir máttu þar skipum fara.

Ok er þeir höfðu lengi farit, sá þeir hús eitt ok hræðiligan risa hjá svá illiligan, at þeir hugðu, at fjándinn væri. Þeir urðu mjök hræddir ok báðu guð sér miskunnar. Þá bað Yngvarr Hjálmvíga syngja sálma guði til dýrðar, því at hann var klerkr góðr, ok hétu sex dægra föstu með bænahaldi. Síðan gekk risinn burt frá húsinu annan veg með ánni. En er hann var burtu, þá gengu þeir til hússins ok sáu þar ramligt virki. Ok er þeir gengu í húsit, sáu þeir, at einn stólpi helt því upp; hann var smíðaðr ór leiri. Síðan tóku þeir at höggva stólpann umhverfis allt við jörðina, þar til at húsit skalf, þegar þeir hristu. Yngvarr bað þá taka stóra steina ok bera til hússins. Þeir gerðu svá. En er aptnaði, bað Yngvarr þá ganga í virkit ok fela sik í reyr. Ok er á leið kveldit, sáu þeir risann koma, ok hafði marga menn undir belti sér festa. Hann byrgði vandliga virkit ok svá húsit. Síðan mataðist hann. En er stund leið, forvitnuðust þeir, hvat hann hafðist at, ok heyrðu til hans hryt mikinn. Þá bað Yngvarr þá í burt taka steina þá, sem þeir höfðu þangat borit, ok börðu stólpann, svá at ofan fell húsit. Risinn braust um fast, svá at undan komst annarr fótr hans. Þá gekk Yngvarr til ok hans förunautar ok hjuggu af risanum fótinn með bolöxum, því at hann var svá harðr sem tré. Ok er því var lokit, skildu þeir, at hann var dauðr. Þeir drógu fótinn til skips ok söltuðu í hvítasalti.

Þeir fóru nú þar til, at ánni skýtr í sundr, ok sjá þeir fimm eyjar hrærast ok fara á mót þeim. Yngvarr bað menn sína við búast. Hann lét taka eld með vígðu eldsvirki. Brátt kom at þeim ein eyin ok veitti þeim harða grjóthríð, en þeir hlífðu sér ok skutu í móti. En er víkingar fundu, at fast var fyrir, þá tóku þeir at blása smiðbelgjum at ofni þeim, sem eldr var í, ok varð af því mikili gnýr. Þar stóð ok ein eirtrumba, ok ór henni fló eldr mikill á eitt skipit, ok brann þat á lítilli stundu, svá at allt varð at fölska. En er Yngvarr sá þetta, harmaði hann skaða sinn ok bað færa sér tundr með vígðum eldi. Síðan bendi hann upp boga sinn ok lagði ör á streng ok lét koma á örvaroddinn tundrit með vígðum eldi. En sú ör fló af boganum með eldinn í trumbuna, þá er stóð ór ofninum, ok snýst eldrinn á sjálfa heiðingja, ok brann á litlu augbragði eyin með öllu saman, mönnum ok skipum. Ok eru aðrar eyjarnar at komnar. En þegar Yngvarr heyrir smiðbelgjablástrinn, skaut hann vígðum eldi ok eyddi svá því djöfulsfólki með guðs fulltingi, at þat varð at engu utan fölska.

Litlu síðar kom Yngvarr til þeirar uppsprettu, er áin fell af. Þar sáu þeir dreka þann, at slíkan höfðu eigi fyrr sét fyrir vaxtar sakir, ok mikit gull liggja undir honum. Þeir lendu þar skammt í frá ok gengu allir á land upp ok kómu þar at, sem drekinn var vanr at skríða til vatns. Sú gata var harðla breið. Þá bað Yngvarr, at þeir sæði salti eptir götunni ok draga þangat risafótinn, ok kveðst þat ætla, at þar mundi drekinn at dveljast um hríð. Þeir váru hljóðlátir ok leituðu sér hælis. En er sú tíð var komin, at drekinn var vanr at skríða til vatns, ok er hann kom á götuna, sá hann, at salt var á götunni fyrir honum, ok tók hann at sleikja. Ok er hann kom þar, sem risafótrinn lá, svalg hann hann þegar. Hann var nú lengr á veginum en hann átti vanda til, því at þrysvar hvarf hann aptr at drekka, þá hann var miðleiðis. En Yngvarr ok föruneyti hans fóru til bælis drekans ok sáu þar mikit gull ok svá heitt sem nýrunnit í afli. Síðan hjuggu þeir af staupinu með bolöxum, ok var þat óf fjár, er þeir fengu þar. Þá sáu þeir, at drekinn nálgaðist. Sneru þeir á burt með mikit fé ok fálu þat. Þar var reyri vaxit. Yngvarr bað þá ekki forvitnast um drekann. Þeir gjörðu sem hann bauð, utan fáir menn stóðu ok sáu, at drekinn varð illa við skaða sinn. Hann reistist á sporðinn ok lét sem þá maðr blístrar ok snerist í hring á gullinu. Þeir sögðu slíkt er þeir sáu ok fellu síðan dauðir niðr.