14. Egill fekk aptr hönd sína

Um morguninn vöknuðu þeir bræðr snemma. Kom kerling þá til þeira, ok spurðu þeir, hversu framorðit væri, en hún sagði, at þeir mættu þar dveljast um daginn. Stóðu þeir þá upp ok klæddu sik, ok var kerling in beinasta í öllu. Fóru þeir þá til borða. Hafði kerling nú mungát ok góða matgerð. Spurði kerling nú, hvert þeir ætluðu at fara eða hver erendi þeir ætti. Þeir sögðu henni nú öll sín erendi ok spurðu hana, hvárt hún kynni enga grein á at gera, hvat orðit væri af dætrum Tryggva konungs.

"Eigi veit ek," sagði hún, "hvers ykkr verðr um auðit at ná þeim, en þat mun ek fyrst segja ykkr, at eptir andlát Öskruðs jötuns þá urðu þeir bræðr ekki ásáttir, hvárr konungr skyldi vera. Þóttust báðir til komnir. Kom þat ásamt með þeim, at sá skyldi konungr verða, sem ágætari konungsdóttur gæti fengit ok hagari, ok fór Gautr heiman fyrri ok tók Hildi ina eldri, dóttur Tryggva konungs, en Hildir fór seinna ok tók Bekkhildi, ok eru þær nú báðar hér í Jötunheimum, en eigi þykki mér víst um, hvárt þær liggja lausar fyrir, en nú í vetr at jólum á at vera brullaup þeira, ok eiga þá öll tröll saman at koma ok dæma, hvár þeira systra hagari er."

"Mikit batnar nú um," sagði Ásmundr, "þegar vit vitum, hvar þær eru niðr komnar, ok væri mikit undir um, ef þú værir í liðsinni með okkr."

"Svá at eins er frændsemi vár góð," sagði hún, "at ek á þeim lítit gott upp at inna, ef eigi nyti meir manndyggðar minnar en tilverknaðar þeira, en hér munu þit hvílast í dag, ok mun ek sýna ykkr í féhirzlur mínar."

Þeir létu vel yfir því. En þá borð váru ofan tekin, leiddi kerling þá í afhelli mikinn. Váru þar inni margar kistur, ok lauk hún þeim upp, ok váru þar í margir góðir gripir ok fásénir. Þótti þeim þat gott á at líta. Síðast tók kerling upp eitt eski. Hún lauk því upp, ok kenndi þar góðan ilm at. Þar þekkti Egill hönd sína ok þat gull, sem á henni átti at vera. Sýndist honum höndin heit, ok rauk af, ok þöfta æðarnar.

Kerling mælti: "Þykkist þú nokkut, Egill, þekkja höndina?"

"At vísu," sagði Egill, "ok kenni ek gull þetta, er móðir mín gaf mér, eða hversu komstu at hendinni?"

"Segja má ek þér þat," sagði kerling. "Gautr, bróðir minn, kom til mín ok falaði at mér gullhringinn inn góða, sem ek vilda eigi selja honum. En nokkuru síðar, er dóttir mín fór til geita, kom hann at henni ok gaf henni þann drykk, at hún æpti einart ok skyldi aldri huggast mega, fyrr en ek færða henni hringinn þangat á hólinn, sem hún lá. En þá ek kom með hringinn, kom Gautr þar ok vildi taka af mér hringinn, en ek spornaða við, ok urðu með okkr sviptingar miklar. En er við lá, at ek munda missa hringinn, kom maðr ór skóginum, ok sýndist mér þér líkr, Egill. Hann hjó jötuninn mikit högg, en jötunninn hjó af honum höndina, en síðan hlupu þeir til skógar, en ek tók upp höndina, ok hefi ek geymt hana síðan, ok lagða ek hjá lífsgrös, svá at hún mátti ekki deyja. Þykki mér bera saman með okkr, Egill, at þú munir þessi maðr verit hafa, eða muntu voga, at ek vekja upp undina ok bera ek mik at græða við höndina?"

"Mér þykkir litlu til týna," sagði Egill.

Síðan tók hún falinn af Agli ok deyfði höndina, ok varð Agli ekki sárt við, at hún skar af framan. Síðan lagði hún yfir lífsgrös ok sveipaði um silki ok helt at allan daginn. Fann Egill þá, at líf færðist í. Síðan lagði kerling hann í sæng ok sagði, at þeir skyldu þar dveljast, þar at hann væri gróinn. En at liðnum þremr nóttum var Egill gróinn, ok var honum eigi ómjúkari höndin en þá hún var heil, en svá var sem rauðr þráðr lægi um.

Spurðu þeir þá kerlingu, hver ráð hún legði til með þeim, en hún sagði, at þeir skyldu þar bíða brullaups, — "er héðan skammt fylgjumaðr minn, er Skröggr heitir, ok ef vér ynnum nokkut á við þá bræðr, þætti mér vel til standa, at vit nytum þess."

Líðr nú til jóla.

15. Brullaup Gauts ok Hildis

Þar er nú til at taka, at þeir bræðr, Gautr ok Hildir, láta þing stefna. Kom þar til fólk um alla Jötunheima. Þar var ok Skröggr, því at hann var lögmaðr tröllanna, ok váru nú þangat leiddar konungsdætrnar ok gersimar þær, sem þær höfðu gervar. Brynhildr hafði gert eitt klæði. Þat var með þeiri náttúru, at þat mátti líða Í lofti ok þar niðr koma, sem vildi. Mátti þar færa á mikla byrði. Bekkhildr hafði gert eina skyrtu, ok festi ekki vápn á, ok eigi mátti sá á sundi mæðast, er í henni var.

Nú er í orð lagit, hvár þeira systra hagari væri. Var þá lagit í dóm allra trölla, en þau urðu eigi ásátt ok dæmdu undir Skrögg lögmann, en hann lagði sinn órskurð á, at Brynhildr væri fríðari ok á klæðinu væri meiri hagleikr, — "ok því skal Gautr konungr vera ok eiga Brynhildi, en hálfu landi skyldi stýra hvárr."

Sleit nú með því þinginu. Buðu þeir bræðr þá höfðingjunum í brullaup sín ok þeim, sem mest mark var at.

Kemr Skröggr nú heim ok sagði kerlingu, hvat dæmt hafði verit á þinginu ok nær brullaupin eiga at vera. Síðan váru þau lengi á tali, ok sagði hún honum, at hún vill veita þeim bræðrum, biðr hann svá búast við um fjölmenni ok aðra hluti, en Skröggr kvað svá vera skyldu.

En móti því brullaupin skyldu vera, býst kerling heiman ok þeir fóstbræðr með henni. Skal annarr heita Fjalarr, en annarr Frosti. Kerling lét þá líta í glerit, ok sýndust þeir þá svá stórir, at þeir váru tröllum líkir, en miklu váru þeir fríðari en aðrir menn. Hún fekk þeim sœmilig klæði, ok fara þau nú ok koma þar, sem þeir bræðr réðu fyrir. Þat hét á Gjallandibrú. Sátu þeir þá við drykkju. Kerling gekk í hellinn, en hverr leit til annars. Hún gekk fyrir Gaut ok kvaddi hann vel.

Hann tók kveðju hennar ok mælti: "Hér er nýtt at komit, at þú gengr hingat á várar náðir."

Hún svarar: "Þat stendr eigi svá af sér sem vant er. Með oss hefir verit fæð nokkur hér til, ok dyl ek eigi, at ek sé þess valdandi. Sé ek nú, Gautr frændi, at gæfan styðr þik, ok hefir þú nú fengit ágætt kvánfang, ok nú vil ek til leggja af mínum mun þat, sem vár hefir áðr í millum farit. Vil ek nú gefa þér hringinn góða, sómir hann vel konu þinni í bekkjargjöf, ok með vináttu mína. Heyrir þat okkarri frændsemi, at vit skiptumst góðu við."

Gautr sagðist þess þakkir kunna, — "eða hvar hefir þú fengit menn þessa ina vænu?"

Hún sagði, at þeir váru synir Dumbs konungs ór Dumbshafi, — "ok munu slíkir menn varla finnast í Jötunheimum, ef hæversku þarf at reyna. Hefi ek ætlat þá til at þjóna í brullaupi þínu."

Tekr hún nú hringinn ok fekk Gauti, en hann þakkaði henni, ok skal hún þjóna í brullaupinu, ok öllu skyldi svá haga sem þeir Fjalarr ok Frosti vildi vera láta, ok váru þeim fengnir lyklar at öllum féhirzlum.

Því næst koma boðsmenn, ok verðr þar fjölmenni mikit. Skipaði kerling fyrir, ok varð þat at standa, sem hún talaði. Skröggr lögmaðr var þar fremstr virðingarmanna.

Kerling sagði þeim systrum í hljóði, hverir þeir menn váru, er með henni fóru, — "megið þit vera glaðar."

Urðu þær nú kátar, því at þær hugðu illt til ráðahagsins, en jötnunum þótti mikit batna, þegar þær váru kátar, ok þökkuðu frændkonu sinni sinn umgang. En er fólki var niðr skipat ok brúðgumarnir niðr settir, þá váru brúðirnar inn leiddar. Skorti þá eigi skjarkala ok gálaskap, er flögðin höfðu. Skröggr lögmaðr sat á annan bekk ok bændasveitin með honum, en Gautr ok Hildir á annan ok þeira menn. Arinnefja sat hjá brúðum ok hafði allan setning á þeira háttum ok margar aðrar stórskornar konur. Fjalarr ok Frosti skenktu brúðunum, ok skorti eigi áfengan drykk.

Líðr nú á kveldit, ok gerast menn drukknir. Þá stendr Arinnefja upp ok kallar til sín lögmanninn ok þá fóstbræðr ok segir, at þeir skulu bera inn bekkjargjafir. Var þá inn borit klæðit ok skyrtan, tafl þat it góða, er þeir bræðr höfðu átt, ok hringrinn inn góði, er kerling hafði átt, ok margar gersimar aðrar. Skröggr lögmaðr afhenti bekkjargjafirnar, en kerling tók við ok geymdi. Tók hún þá klæðit ok breiddi niðr á völlinn ok lét þar upp á góðgripina. Setti hún þar til Skinnnefju, dóttur sína, at bera þangat gull ok silfr, en hún gekk í hellinn ok biðr Frosta ganga með sér. Koma þau nú þar, sem þau skyldu liggja Gautr ok Brynhildr. Segir hún honum, at þar með hans sængarstokki skal hann finna sverð þat it góða, er Gautr átti, segir, at ekki vápn beit á hann annat, en Fjalarr ok Hildir munu fara í annan stað, ok segir, at þeir munu svá við mega búast sem þeir komi í mannraun mikla. Síðan ferr kerling inn í hellinn ok kallar, at brúðunum væri mál til sængr. Taka þeir Fjalarr ok Frosti í hendr brúðunum ok leiða þær út ok setja þær niðr á klæðit. Síðan less kerling upp klæðit, en fær dóttur sinni glerit ok biðr hana ganga til hellisdyra ok bera glerit yfir hvern mann, sem út gengr, en þær líða upp í lopt með klæðit ok allt þat, sem á var. Nú kemr mikill dansleikr í hellinn, er brúðgumana skal út leiða.

16. Dráp trölla

Þrjár váru dyrr á hellinum, ok var Skröggr lögmaðr fyrir einum með sína sveit, en Skinnnefja var fyrir þeim dyrum, sem almúginn skyldi út ganga. Brúðgumarnir váru leiddir um inar þriðju. Þar úti fyrir var sinn afhellir til hvárrar handar, ok skyldu þeir þar hvíla. Váru þeir vel tjaldaðir.

Nú er þeir skyldu út ganga, fór í sinn helli hvárr. Ganga þeir Egill ok Hildir í annan. Egill gekk fyrir. En er Hildir gekk inn, snerist Egill aptr í mót honum ok greip í hár honum ok reiddi upp saxit, er hann hafði við sik, ok ætlar at höggva á hálsinn, en Hildir kippir honum svá snart, at hann hrapar á hellisbergit, ok sprakk á honum ennit, ok var þat sár mikit ok blæddi mjök. Saxit kom á nef jötuns ok tók af nefit, ok var þat svá mikit stykki, at þat var nóg klyf. Komst Hildir nú út ok sagðist vera svikinn. Heyra þetta tröllin, þau sem í hellinum váru, ok hlaupa út, ok varð þeim eigi greiðfært um þær dyrr, sem Skröggr lögmaðr var fyrir, því at hann drap hvern, sem út vildi. En Skinnnefja var fyrir öðrum dyrunum með glerit ok setti hvern blindan, sem þat leit. Hvarfla þeir aptr ok fram ok fátu hvergi, ok var þá at heyra óp mikit ok gný.

Heyrir Gautr nú þat ok þykkist vita, hvat um er. En er hann kemr í sitt hús, sér hann, at brúðrin er eigi þar. Hleypr hann þá at sænginni ok vill taka sverð sitt, ok missti hann þess. Ásmundr reiðir upp sverðit ok hjó til Gauts ok gáði eigi, at hellirinn var lágr, ok kom sverðit í hellisbergit, ok beit þat bjargit, en blóðrefillinn kom á brún Gauts, reist niðr í augat ok niðr allt kinnbeinit ok viðbeinit ok reist niðr alla bringuna ok tók sundr rifin. Gautr komst út ok fekk einn stein stóran ok kastaði til Ásmundar, ok kom fyrir brjóst honum, svá at hann fell. Gautr vildi hlaupa at honum, en iðrin flæktust um fætr honum, ok fell hann dauðr niðr.

Ásmundr stóð upp ok leitar at Agli. Kom hann þar, sem þeir gengust at. Blóð rann í augu Agli af sári því, sem hann hafði fengit, ok varð hann þó sýnt orkuvana. Ásmundr greip undan Hildi báða fætrna, en Egill helt í höfuðit, ok brutu þeir hann ór hálsliðunum, ok urðu þat hans ævilok.

En síðan fara þeir þangat, sem Skröggr lögmaðr var. Hafði hann drepit níutigi trölla, en þau báðu griða, sem eptir váru, en þau, sem eptir váru ok þar vildu út ganga, sem Skinnnefja var fyrir, gengu fyrir hamra ok drápu sik. Váru þeir þar um nóttina, ok kom Arinnefja til þeira. Um morguninn tóku þeir fé ór hellinum ok ræntu öllu ok fóru síðan heim með kerlingu, ok váru þær systr þar fyrir, ok urðu þær fegnar þeim. Sátu þeir þar um vetrinn í góðu yfirlæti.

En um várit bjuggust þeir í burt at finna menn sína, en at skilnaði gáfu þeir Arinnefju ok Skröggi lögmanni Jötunheima, ok skildu þau með vináttu. Höfðu þeir í burtu þær gersimar allar, sem áðr váru greindar. Síðan fóru þeir móts við menn sína ok kómu til þeira í síðustu viku vetrar, ok urðu með þeim fagnafundir miklir, en þegar byr gaf, sigldu þeir í haf ok léttu eigi fyrr en þeir fundu Tryggva konung.

17. Frá brullaupi

Tryggvi konungr fagnaði þeim vel ok dætrum sínum. Þeir færðu konungi margar gersimar ok sögðu honum allt it sannasta af ferðum sínum. Þakkaði konungr þeim margfaldliga sína ferð. Litlu síðar lét konungr stefna þing, ok á því þingi lýsti konungr fyrir mönnum þeim einkamálum, sem hann hafði lofat þeim, sem fyndi dætr hans, nema þeir vildu annat heldr, þá vill hann launa þeim í gulli ok silfri, en þeir svöruðu báðir senn, at þeir vildu þær eiga, ef þat væri þeira vili, en þær þóttust þeim lífgjöf launa eiga ok sögðu, at eigi mundu þær aðra menn kjósa, ef þeira væri kostr, ok urðu þær endalyktir, at Egill fekk Bekkhildi, en Ásmundr Brynhildi. Lét konungr nú búast við brullaupi, en Egill kveðst fyrst vilja finna föður sinn, ef hann lifði, ok vita, til hvers hann mátti ætla um ríki þat, sem hann þóttist eiga, en Ásmundr sagðist vilja fara austr í Tattaríá at bjóða Herrauði, fóstbróður sínum, í sitt brullaup. Var nú ákveðin brullaupsstefna ok nær þeir skulu aptr koma. Er eigi annars getit en þeim tækist þessi ferð vel.

En er Egill kom til Gautlands, fór hann á fund föður síns, ok brást hann ókunnigr við, því at hann hugði hann löngu dauðan. Sagði hann nú föður sínum allt, hvé farit hafði ok áðr hefir sagt verit, ok sýndi honum örit á hendi sinni, þar sem hún hafði verit af höggvin, ok svá sverð þat, sem dvergrinn hafði gert honum ok falrinn var á. Létu þeir Regin dverg gera nú á þat meðalkafla, ok var þat góðr gripr. Egill bauð nú föður sínum til brullaupsins, ok fóru þeir ok móðir Egils ok systir. En er þau kómu á fund Tryggva konungs, váru þeir Herrauðr ok Ásmundr þar komnir.

Konungr fagnar þeim nú öllum vel, ok var eigi langt at bíða, áðr þar reis upp sœmilig veizla. Mátti þar heyra margs konar hljóðfæri ok sjá margan hofmann. Var þar ok engi hlutr sparaðr af þeim beztum föngum, sem fást máttu í þeim löndum.

At þessari veizlu höfðu menn þat til skemmtunar, at þeir Egill ok Ásmundr sögðu frá ferðum sínum, ok til sannenda um sögu þeira segir svá, at þær váru þar báðar Skinnnefja ok Arinnefja ok sönnuðu sögu þeira, ok þekkti Ingibjörg drottning Arinnefju, ok sættust þær þá heilum sáttum. Stóð veizlan yfir fullan mánuð. En at liðinni veizlunni fór hverr til síns heimilis, ok váru mönnum valdar sœmiligar gjafir. Egill gaf Herrauði skyrtuna, þá sem Bekkhildr hafði gert, en Ásmundr gaf honum hringinn Kerlingarnaut ok sverð þat, sem Gautr hafði átt.

Tryggvi konungr var þá maðr gamall, ok bað hann Egil þar sitja. Kveðst hann ekki lengi mundu lifa þaðan af. Egill kveðst fyrst verða at fara heim til Gautlands, en koma aptr innan tólf mánaða. Lofaði konungr honum þat. Ásmundr bað Herrauð fara með sér til Hálogalands, ok veitti Herrauðr honum þat.

Arinnefja fór heim aptr í Jötunheima, ok gaf Ingibjörg drottning henni smjörtrog svá mikit sem hún gat lypt, ok sagði hún, at sá gripr mundi torgætr þykkja í Jötunheimum, en Ásmundr gaf henni tvö galtarflikki, ok váru þau svá þung, at þau vágu skippund. Þótti kerlingu þessir gripir betri en þótt þeir hefði gefit henni byrði sína af gulli. Skildu þau með vináttu.

18. Frá Ásmundi ok þeim félögum

Því næst fóru þeir Ásmundr ok Herrauðr á skip, ok höfðu þeir dreka þá ina góðu, sem þeir höfðu átt Vísinn ok Bolabjörn. Er eigi getit um þeira ferð, fyrr en þeir koma norðr á Hálogaland. Ok er landsmenn sá dreka þeira, þá sagðist Óttarr konungr vita, at þessir menn mundu langt at komnir. En þegar þeir váru landfastir, slógu þeir tjöldum.

Ásmundr gekk á fund föður síns við tólfta mann. Hann kvaddi konung virðuliga. Konungr þekkti hann eigi, en móðir hans þekkti hann, þegar hún sá hann, ok hvarf til hans. Óttarr spurði, hverr sá maðr væri, er hún léti svá líkliga við, en Ásmundr sagði til it sanna. Reis þar nú upp ágæt veizla, ok sátu þar mánuð í miklum fagnaði ok sögðu konungi frá ferðum sínum, ok þótti konungi þeim vel hafa til tekizt ok gæfusamliga.

Sagði Herrauðr þá Ásmundi, at hann vildi, at þeir sigldi austr til Gautlands at biðja Æsu, dóttur Hrings konungs. Ásmundi þótti þat vel stofnat. En þegar þeim gaf byr, sigldu þeir austr í Gautland, ok fagnar Egill þeim vel ok þeir Hringr konungr. Hafði Herrauðr þá uppi orð sín ok bað Æsu, ok var þeim málum vel svarat, ok var hún honum gift með sœmiligri heimanfylgju. Var þegar drukkit brullaup þeira, ok fór þat vel fram.

En at þeiri veizlu liðinni, þá sigldu þeir Egill ok Herrauðr í Austrveg, en Ásmundr skyldi hafa vald yfir Gautlandi, þegar Hrings konungs missti við. En þá þeir kómu í Tattaríá, þá var Tryggvi konungr andaðr, ok var Egill þar til konungs tekinn, ok bjuggu þau Bekkhildr þar síðan, en Herrauðr settist at ríki sínu síðan, ok kómu þeir ekki norðr hingat síðan.

Ásmundr fór heim til Hálogalands, ok stýrði hann þar lengi. Ármóðr hét sonr hans. Hann átti Eðnýju, dóttur Hákonar konungs Hámundarsonar ór Danmörk, ok er þaðan mikil ætt komin. Þenna Ármóð drap Starkaðr inn gamli í laugu, ok var þat it síðasta óskapaverk hans.

Brynhildr lifði ekki lengi, ok giftist Ásmundr síðan ok fekk dóttur Soddáns konungs af Serklandi ok átti at sækja brullaup sitt á einu skipi, því at þeir vildu svíkja hann, ok lét Ásmundr þá gera skip þat, er Gnoð hét, ok hefir þat skip stærst gert verit, svá at menn viti, fyrir norðan Grikklandshaf. Af því skipi tók Ásmundr nafn ok var kallaðr Gnoðar-Ásmundr, ok þykkir hann hafa verit mestr af fornkonungum þeim, sem ekki stýrðu þjóðlöndum. Hann tapaðist við Hlésey ok með honum meir en þrjár þúsundir manna, ok segja menn, at Óðinn legði hann með geiri í gegnum, þá hann hljóp fyrir borð, en Gnoð sökk til grunna með öllum farmi sínum, ok hefir síðan engi hlutr fundizt af henni ok engu því, sem þar var á.

Ok lúkum vér þar þessi sögu.