6. Hrólfr vann sér fé ok forræði

Nú er þar til at taka, er Hrólfr fór ór Hringaríki, sem fyrr var sagt. Ekki hafði hann vápna nema eikikylfu. Hann var í kápunni Véfreyjunaut, en bar aðra. Honum váru vegir ókunnigir. Fór hann optar um fjöll ok skóga en byggð. Stefnir hann svá austr á Eiðaskóg ok ætlaði upp í Svíaríki. Enga hefir hann vegu um skóginn. Fór hann villr mjök ok var lengi úti.

Eitt kveld seint hitti hann skála einn sterkan í skóginum. Þetta var um vártíma. Hurð var hnigin aptr. Hann setr klumbu sína við vegginn, en gengr inn í skálann. Þar var eins manns sæng ok sæti utar frá. Skinnavara var þar nokkur, en lítit fé annat. Hrólfr kveykti eld upp.

En er at sólarfalli kom, gekk maðr inn í skálann, mikill vexti. Hann var í svörtum kufli ok hetta mórauð upp af. Svartr var hann yfirlits, skolbrúnn ok skeggjaðr mjök. Hann var gyrðr sverði, en gekk við spjót.

Hann mælti: "Hverr er þessi þjófrinn, eða hvaðan komtu at?"

Hrólfr segir: "Eigi þarftu at vera svá harðorðr fyrir enga sök, en eigi hirði ek at leyna nafni mínu. Ek heiti Hrólfr. Er ek kominn ór Hringaríki."

Skálabúi segir: "Engi skyldi sá heill, er þaðan kæmi, en far þú burt frá eldinum ok sit upp í sætit ok hvíl þik."

Hrólfr gerði svá. En er hann var niðr settr, mælti skálabúi: "Nú skal eigi leyna þik mínu nafni. Ek heiti Atli Ótryggsson, ættaðr ór Hringaríki. Kenni ek þik nú gerla. Þú ert sonr Sturlaugs ins starfsama. Skaltu þess nú gjalda, er faðir þinn gerði mik útlægan, þá er ek hafða drepit hirðmann hans."

Síðan greip hann spjótit tveim höndum ok lagði fyrir brjóst Hrólfi svá hart, at hann öngvaði saman, en ekki beit á kápuna. Hrólfr vildi þá upp standa, en þess var engi kostr, því at hann var fastr við sætit.

Þá mælti Atli: "Eigi skal þér nú fjölkynngi tjá, ok skal taka klumbu þína ok lemja þik í hel með henni."

Hljóp hann þá út ór skálanum. Hrólfr þóttist nú illa kominn ok brauzt um fast, þar til er losnaði fjölin, sú er hann sat á. Var þat jafnsnemma, at Atli kom með klumbuna. Hrólfr hljóp undir Atla. Hann kastar klumbunni, ok tókust þeir fangbrögðum ok glímdu sterkliga. Hrólfr gekk at rammliga, ok barst Atli fyrir orku sakir, þar til er hann fell á bak aptr. Lét Hrólfr þá fylgja kné kviði ok greip báðum höndum um háls honum ok barka, svá at hann kom engu orði upp. Atli brauzt um sterkliga, en Hrólfr helt sama taki, þar til at hann var dauðr.

Í skálanum fann Hrólfr fésjóð mikinn ok hafði hann með sér. Hann tók sverðit ok spjótit, en lét eptir klumbuna. Hrólfr færði Atla ór kuflinum, því at honum þótti hann léttari at ganga í en kápurnar, ok bar hann þær. Hann brenndi Atla ok lá þar um nóttina, þat er eptir var, en um morgininn fór hann veg sinn ok gekk þá enn marga daga um skóginn.

Einn dag kom hann fram í eitt rjóðr ok sá þar ellefu menn alvápnaða. Einn þeira var bezt búinn, ok sá þótti honum sem vera mundi formaðr þeira.

En er þeir sjá Hrólf, þá mælti þessi maðr: "Hér er kominn Atli inn illi, standið nú upp allir ok drepið hann sem skjótast, ok launum honum rán ok manndráp."

Kom Hrólfr nú engum orðum fyrir sik, en þeir sóttu at honum í ákafa bæði með höggum ok lögum. Hrólfr snerist við karlmannliga, gerði ýmist hann hjó eða lagði með spjótinu. Varð hann þeim stórhöggr, því at spjótit var it bezta vápn, en fekk Hrólfr sár nokkur á höndum ok fótum. Þeir börðust lengi, ok lauk svá, at Hrólfr drap þá alla. Var hann þá mjök móðr. Hafði hann sár mörg ok smá. Batt hann þá sár sín ok kastaði af sé kuflinum, því at hann vildi eigi slíkt fá af honum optar. Svá þótti honum sem þeir menn mundu verit hafa ór Vermalandi ok farit at jaga dýr eða um eptirleit við Atla.

Fór hann þá leiðar sinnar. Er ok ekki sagt frá ferðum hans, fyrr en hann kom fram í Gautland við Gautelfi. Hann sér, hvar skip eitt flýtr við land. Þat var langskip mikit. Skipit var tjaldat allt stafna í millum. Bryggja lá á land, en við bryggjusporðinn var eldr ok menn at matgerð. Hrólfr hafði síðan kápuhöttinn ok gekk þar til ok heilsar á þá, er við eldinn váru. Þeir tóku kveðju hans ok spurðu hann at nafni eða hvaðan at hann kæmi. Hann nefndist Stígandi ok kominn at ór Vermalandi. Hrólfr frétti, hverr skipit ætti eða hverjum þeir þjónuðu. Þeir sögðu, at hann héti Jólgeirr ok var ættaðr ofan ór Sylgisdölum í Svíaríki.

Hrólfr segir: "Gott mundi at þjóna slíkum manni."

Þeir segja þann verr hafa, er honum þjónaði, — "því at hann er berserkr fjölkunnigr, ok bíta eigi járn. Harðr er hann ok inn versti viðreignar. Vér erum átta tigir á skipi, ok þjónum vér honum allir nauðigir, því at hann hefir drepit várn höfðingja, er skipit átti, ok nauðgaði oss til at sverja sér trúnaðareiða. Hefir hann þetta allt unnit með svikum ok fjölkynngi. Ætlar hann nú í hernað í Austrveg."

Hrólfr segir þá vel skemmt hafa. Gekk hann síðan út á skip ok fyrir Jólgeir ok kvaddi hann. Sat hann í lypting á skipinu, ok sýndist Hrólfi hann mjök ósvipligr. Jólgeirr tók kveðju hans ok spurði hann at erendum ok nafni.

Hann segir: "Stígandi heiti ek, en þat er erendi mitt at koma mér í þjónustu með góðum mönnum. Er mér óleitt at vinna dyggiliga þat, er þarf, en engi er ek bardagamaðr. Hefi ek góða frétt af yðr, at þú ert höfðingi mikill ok ósparr at gefa manni mat, er þurfu."

Jólgeirr segir: "Sannspurt hefir þú þat, at mér er matr ósparr, en illa lízt mér á þik, því at ek ætla, at þú sért illmenni, en fara máttu með oss, ef þér líkar."

Hrólfr þakkar honum, ok skilja með því talit.

Þeir herja um sumarit. Býtti Hrólfr silfrinu úr sjóðnum á tvær hendr, ok var þeim öllum vel til hans nema Jólgeir, því at Hrólfr var bæði latr ok svefnugr, en kunni eigi í skipi at gera. Aldri var hann í bardögum né nokkurum mannraunum. Jólgeirr fór illa með herskap sínum ok rænti mest búþegna ok kaupmenn, en herjuðu optast um Kúrlönd ok fengu of fjár.

Þat var eitt sinn, at Jólgeirr skipaði Stíganda at halda vörð á skipi þeira. Lá skipit við land, ok var ein bryggja uppi. Veðr var illt af stormi ok regni. Fóru þeir til svefns á skipinu, en Hrólfr var á landi við bryggjusporðinn. Leið svá nóttin, en er morgnaði, tók Hrólfr at höfga, ok vafði hann Véfreyjunaut utan at sér. En er Jólgeirr vaknaði, herklæðist hann ok gengr á land upp ok hafði sverð í hendi. Hann sér, hvar Hrólfr liggr ok sefr, svá at hrýtr um glæðurnar. Jólgeirr varð ákafliga reiðr. Hann bregðr sverðinu ok höggr báðum höndum ofan á Hrólf miðjan, svá at þat hefði hans bani orðit, ef eigi hefði kápan hlíft honum. Hrólfr vaknar með andfælum ok sprettr upp, en Jólgeirr vildi þá höggva í höfuð honum annat högg. Hrólfr réð undir hann. Jólgeirr tók á móti, ok urðu þar sviptingar harðar. Hamaðist hann þá á Hrólf, en hann lét berast undan ok fram at sjónum, þar til er þeir fellu báðir á kaf ofan fyrir einn hamar. Færði þá hvárr annan í kaf, ok váru lengi niðri. Þeir tóku mörg köf ok stór, en engi vildi skakka með þeim, því at öllum hugnaði betr til Hrólfs en til Jólgeirs. Svá lauk þeira fundi, at þá bar at landi upp, ok kom Hrólfr fótum undir sik, ok þar var forbrekkt ok þverhöggt mjök niðr fyrir. Tók Hrólfi þá í linda stað, en Jólgeirr tók eigi niðri. Þreif Hrólfr þá í herðar honum ok færði hann í kaf ok helt honum niðri, þar til hann drekkti honum.

Hrólfr gekk þá á land ok var móðr mjök. En allir menn Jólgeirs þökkuðu honum þetta verk ok sögðu hann frægðarmann, er hann fekk unnit þvílíkan berserk.

Hrólfr spurði: "Þér munuð nú vilja taka mik til höfðingja yfir yðr í stað Jólgeirs, ok skal ek eigi verr til yðar gera. Vil ek nú kunngera yðr, hverr ek er, því at ek heiti Hrólfr, en Sturlaugr er faðir minn, inn starfsami, er ræðr fyrir Hringaríki í Noregi."

Þeir fögnuðu honum allir ok sögðu hann eigi kynvana, þótt hann væri inn mesti kappi. Gengu þeir þá á málstefnu, ok réðu þeir þat af, at þeir gengu á hönd Hrólfi ok tóku hann til skipstjórnarmanns. Var Hrólfr ósparr af fé því, er Jólgeirr hafði saman dregit, ok gaf þeim stórar málagjafir. Varð hann skjótt vinsæll af þeim. Höfðu þeir margar orrostur, ok hafði Hrólfr jafnan sigr.

En er hausta tók, sigldu þeir austan. Sagði Hrólfr, at þeir mundu halda til Danmerkr. Þeir kómu síð um haust til Jótlands, skammt frá borg Þorgnýs jarls, ok lögðu í einn leynivág, festu skip sitt ok tjölduðu.

Hrólfr segir sínum mönnum, at þeir skyldi bíða þar, til þess er hann kæmi aptr, — "en ek mun ganga einn frá skipi at sjá, hvat í gerist."

7. Hrólfr varð landvarnarmaðr Þorgnýs

Svá er sagt einn dag, at þat bar við í Jótlandi, er Þorgnýr sat yfir drykkjuborðum, at upp lukust hallardyrr ok maðr gekk inn í höllina. Hann var bæði digr ok hár. Hann var í loðkápu síðri ok mikit spjót í hendi. Allir þeir, er inni váru, undruðust mikilleik hans. Hann gekk fyrir jarl ok kvaddi hann virðuliga. Jarl tók kveðju hans ok spurði, hvat manna hann væri.

Hann segir: "Hrólfr heiti ek, en Sturlaugr heitir faðir minn, er ræðr fyrir Hringaríki. Em ek hér kominn, at ek vil kanna yðra siðu, því at mér er sagt, at þú sért höfðingi mikill."

Jarl segir: "Gerla kenni ek ætt þína ok kynferði, ok vil ek gjarna, at þú sért velkominn í mínu ríki, ok þigg allt þat, er þú vilt beiða, en oss stendr at veita, eða hversu marga menn vilið þér yðr láta þjóna dagliga?"

Hrólfr segir: "Átta tigir manna eru á skipi mínu, en þeir skulu mér fylgja, ok nóg hefi ek skotsilfr at leggja fyrir oss. Vil ek fá kastala nokkurn skammt frá yðr at halda þar í mína menn ok hafa landvörn fyrir yðr, ef þér vilið."

Jarl segir: "Þökk er mér í þinni hérkvámu, ok skulu allir hlutir í þínu valdi, er þín sæmd er þá meiri en áðr."

Hrólfr þakkaði jarli orð sín. Gekk hann síðan til sinna manna. Fekk jarl þeim kastla til forráða. Sat Hrólfr í kastalanum um kyrrt ok helt vel sína menn, en löngum fór hann í hernað ok varði kappsamliga ríki jarls. Vingott var með þeim Stefni ok Hrólfi. Björn ráðgjafi var ok inn kærasti við Hrólf. Leið nú svá fram um hríð, at ekki bar til tíðenda.

8. Bardagi við Tryggva ok Vaza

Tryggvi er maðr nefndr ok var Úlfkelsson. Hann var ættaðr af Búkansíðu af Skotlandi. Hann var inn mesti kappi ok berserkr. Hann lá úti með fjölda skipa bæði vetr ok sumar. Hann átti sér fóstbróður, er Vazi hét. Hann var ok it mesta tröllmenni, bæði sakir vaxtar ok sterkleika. Þorgnýr hafði drepit föður Tryggva, þá hann var í víkingu. Tryggvi hafði nú fengit tólf skip ok öll vel búin at mönnum ok vápnum. Hann helt þessum her til Danmerkr ok vildi hefna föður síns á Þorgný jarli. Vazi var með honum ok margt annarra kappa.

Þegar er þeir kómu í ríki Þorgnýs jarls, fóru þeir hermannliga ok ræntu byggðir, en drápu menn ok ræntu fé öllu, er þeir náðu. En er jarl spurði þessi tíðendi, lætr hann herör upp skera ok stefnir liði at sér, en sakir at hann var gamall, þá setr hann þá Hrólf ok Stefni höfðingja fyrir liðinu. Þetta var á öðrum vetri þeim, er Hrólfr var fyrst í Danmörk.

Þeir Hrólfr fara nú mót Tryggva ok höfðu tíu skip. Þeir fundust við ey eina óbyggða. Varð þar fátt um kveðjur, ok sló þegar í bardaga. Þeir Tryggvi ok Vazi höfðu dreka stóran. Váru þeir mjök ákafir. Óhægt var at vega upp á drekann fyrir borðhæð. Báru þeir ofan af drekanum grjót á Hrólf ok hans menn. Fell mjök lið þeira Stefnis, en margt varð sárt, ok hallaðist nú bardaginn á þeira menn. Þeir Stefnir ok Hrólfr váru í kápunum Véfreyjunautum, ok festi eigi vápn á þeim. Leggja þeir nú skipi sínu at drekanum ok sækja at kappsamliga. Hrólfr hafði spjótit Atlanaut ok eikikylfu stóra undir beltit. Stefnir hafði gott sverð í hendi ok var inn mesti hreystimaðr.

En þá er sóknin var sem áköfust, hleypr Hrólfr upp í söxin. Hann ruddist um fast ok leggr með spjótinu svá sterkliga, at annathvárt fellu þeir, er fyrir urðu, eða gekk í gegnum þá. Stefnir hljóp þegar eptir honum ok hjó til beggja handa. Ruddu þeir skjótt söxin. Gekk þá svá aptr með sínu borðinu hvárr þeira, ok allt hrökk undan aptr um siglu. Dagr var þá mjök áliðinn.

En er þeir Tryggvi ok Vazi sjá þat, sækja þeir hart fram í móti þeim. Vazi hafði atgeir í hendi, en Tryggvi öxi. Hrólfr fór mót Vaza, ok lagði hvárr til annars. Atgeirrinn kom í skjöld Hrólfs, ok klofnaði hann allr í sundr, en Hrólfr varð ekki sárr. Vazi kom skildi við laginu, ok sleppr út af ok kemr í lærit á Vaza, ok var þat mikit sár. Vazi hjó í spjótskaptit. Hrólfr greip þá kylfuna ok varðist með henni. Hann lamdi allan skjöldinn fyrir Vaza. Þeir börðust lengi, þar til Hrólfr braut atgeirinn af skapti. Í því hljóp Vazi á Hrólf, svá at honum lá við falli. Kastar Hrólfr þá kylfunni ok tekr í móti. Var glíma þeira löng ok hörð. Þóttist Hrólfr eigi við sterkara mann hafa átt, þann sem einhama var. Svá lauk með þeim, at Hrólfr færði hann út á vígit ok braut sundr í honum hrygginn.

Þeir Stefnir ok Tryggvi höfðu barizt allan þann tíma. Var Stefnir yfirkominn af mæði ok þungum höggum, en ekki var hann sárr. Tryggvi var sárr mikit. Hrólfr skundaði nú þangat, en er Tryggvi sér þetta, vill hann eigi bíða hans ok steypir sér fyrir borð. Þeir máttu eigi eptir honum leita fyrir myrkri. Gafst þá upp orrostan. Var þeim öllum gefin grið, er eptir váru. Sex skip váru hroðin af hvárum. Þar tóku þeir mikit fé ok heldu heim við svá búit.

Þakkar jarl Hrólfi vel sína framgöngu. Ekki fundu þeir Tryggva í því sinni, ok skildi svá með þeim.

9. Frá Hrafni ok Kráki bræðrum

Þat bar til tíðenda einn dag sem optar, at tveir menn ókunnir gengu inn í höllina. Þeir váru miklir ok þrekligir, en lítt búnir at vápnum ok klæðum. Þeir gengu fyrir jarl ok kvöddu hann. Hann tók vel kveðju þeira ok spurði þá at nafni.

Inn stærri maðrinn sagði: "Vit erum bræðr. Ek heiti Hrafn, en bróðir minn Krákr, ok erum vit flæmskir at ætt."

"Illt var þá til góðra nafna," sagði jarl, "er svá röskvir menn skyldu svá heita."

Hrafn mælti: "Hér vildum vit þiggja vetrvist í vetr, því at okkr er sagt, at þú sért vel til þeira manna, er langt eru at komnir."

Jarl segir þá skyldu vera velkomna ok skipaði þeim sæti utan frá öndvegismanni á miðjan bekk. Þeir váru þar í góðu yfirlæti af jarli. Ekki áttu þeir marga gleði eða skemmtan við aðra menn. Þar váru knattleikar jafnan. Margir menn báðu þá bræðr at fara til leiks. Þeir sögðust jafnan at leikum verit hafa ok þóttust heldr harðleiknir. Jarlsmenn létust sjálfir mundu ábyrgjast sik, hvað sem um liði.

Um morgin eptir gengu þeir bræðr í leikinn, ok höfðu þeir jafnan knöttinn um daginn. Hrundu þeir mönnum ok felldu harðliga, en slógu suma. At kveldi váru þrír handbrotnir, en margir lamdir eða meiddir. Þóttust jarlsmenn nú hart af fá. Gekk svá fram nokkura daga. Þeir toku þat ráðs, at þeir báðu Stefni jarlsson fara í leikinn ok rétta nokkut þeira hluta.

Hann játar því, ok um morgun eptir fór Stefnir til leikvallar, ok þegar Hrafn sá hann, mælti hann: "Hvárt ertu svá sterkr, at þú mátt ekki at leikum vera með öðrum mönnum, eða þykkist þú svá stórr, at engi skal þora at leika í móti þér?"

Stefnir sagði: "Hvárki er ek svá sterkr né mikillátr, at ek mega eigi at leikum vera."

Hrafn mælti: "Þá býð ek þér til leiks at þriggja nátta fresti ok þeim manni, sem þú kýss til með þér í móti okkr bræðrum, ef þú treystist."

Stefnir sagði: "Víst skaltu vita, at ek skal koma til leiksins."

Gekk hann síðan burt ok lét taka sér hest ok reið til þess, at hann kom til kastala Hrólfs. Sá var annarr vetr, er Hrólfr var í Danmörku. En þegar Hrólfr vissi, at Stefnir var kominn, gekk Hrólfr móti honum ok fagnaði honum með allri blíðu. Settust þeir þá til drykkju.

Stefnir mælti: "Til þess er ek hér kominn, at ek vildi biðja þik til leiks með mér móti vetrtaksmönnum föður míns, er heita Krákr ok Hrafn."

Hrólfr sagði: "Mér er sagt, at þeir hafi marga menn meidda, en suma drepna ok þeir sé menn sterkir. En ek kann ekki at leikum. Mun ek þó fara með yðr, ef þér vilið."

Fóru þeir nú til borgarinnar. Tók jarl vel við Hrólfi. Annan dag eptir gengu þeir Hrólfr ok Stefnir til leiksins. Váru þeir bræðr ok þar komnir. Hrafn tók knöttinn, en Krákr knatttréit, ok léku at vanda þeira. Jarl sat á stóli ok horfði á leikinn. En er þeir höfðu leikit um hríð, fær Hrólfr nát knettinum. Hann grípr knatttréit af Kráki ok fær Stefni. Leika þeir þá svá lengi, at þeir bræðr náðu ekki knettinum.

Þat var eitt sinn, at Hrafn hljóp eptir knettinum, at maðr einn rétti fyrir hann fót, svá at hann fell, ungr maðr ok glettinn við aðra menn, frændi jarls. Hrafn varð reiðr mjök ok spratt upp skjótt ok greip þann, er hann felldi, ok færði hann á lopt ok keyrði hann niðr at höfðinu, svá at hann gekk ór hálsliðnum. Jarl kallar á menn sína ok bað taka Hrafn ok drepa. Hrólfr hljóp þá at Hrafni ok þreif til hans. Í annan stað tókust þeir á Krákr ok Stefnir. Hrólfr bannaði, at nokkur skakkaði með þeim. Þeir glímdu ok eigi lengi, áðr Hrólfr vá Hrafn upp á bringu sér ok færði niðr, svá at hann lá lengi í óviti, en af gekk skinnit af herðarblöðunum.

En er Hrafn raknaði við, reis Hrólfr upp at honum ok mælti: "Sé ek, at þú hefir tígns manns augu, ok bið ek yðr, herra, at þér gefið þessum mönnum grið, því at ek veit, at þeir eru mikillar ættar."

Stefnir hafði ok borit af Kráki ok bað föður sinn veita Hrólfi þat, er hann beiddi. Var jarl lengi inn reiðasti, en þó gaf hann þeim grið fyrir bæn Hrólfs ok Stefnis. Þeir bræðr váru stirðir mjök ok gengu brutt þegjandi ok til herbergis síns. Kómu þeir ekki undir borð á því kveldi.

Gafst nú upp leikrinn, ok fóru menn til drykkju. Hrólfr mælti við Stefni: "Nú skaltu taka þér klæði, er vit eigum bezt, ok fá Þóru, systur þinni, í hendr, ok skal hún gera þeir bræðrum klæði ok láta vera búin árla í morgin."

Stefnir gerði svá ok gekk til Þóru með klæðit ok sagði henni, hversu gera skyldi. Gekk Stefnir síðan í burt, en hún tók at gera klæðin. Leið svá nóttin, en um morgin snemma sendi Þóra Hrólfi klæðin, ok váru þau fullgerð. Tók hann við ok fór til herbergis þeira bræðra ok sá, at þeir lágu.

Hrólfr mælti: "Hví flýgr Hrafn síð upp, þar sem nóg er æzlit, ok eru nú ernir ok önnur hrækvikendi full orðin?"

Hrafn segir: "Varla má vel fljúga, ef skerðir eru eða fjaðrsárir."

Hrólfr tók klæðin ok kastaði til þeira, en gekk burtu síðan. En þeir bræðr tóku klæðin ok fóru í ok gengu síðan undir borð. Leið nú svá vetrinn. Ekki er þat sagt, at þeir Krákr ok Hrafn þakkaði Hrólfi klæðin né lífgjöfina, ok váru þeir þó vel haldnir. Í móti sumri hurfu þeir burtu, svá at engi maðr vissi, hvat af þeim varð, ok þótti mörgum kynligt þeira athæfi.

Hrólfr fór í hernað um sumarit ok þeir Stefnir báðir ok var gott til fjár ok mannorðs. Þeir kómu heim at hausti með heilbrigðu, ok er ekki sagt frá stórvirkjum þeira.

10. Heitstrengingar Þorgnýs jarls

Þat sumar var Hrólfr með Þorgný jarli í miklum metorðum. Þat var einn dag um haustit, at Þorgnýr jarl sat á haugi drottningar sinnar, ok var leikit fyrir honum, at svala ein flaug yfir hann ok felldi niðr einn silkiklút í kné honum ok flaug burt síðan. Jarl tók ok leysti til ok sá þar í eitt mannshár svá langt, at þat var mjök mannhátt ok gullslitr á. Jarl gekk undir drykkjuborð um kveldit. Sýndi hann þá hárit, þat er svalan hafði niðr fellt. Þótti flestum sem konuhár mundi vera.

Jarl mælti: "Þess strengi ek heit at fá þá konu, er hárit er af, eða liggja dauðr ella, ef ek veit, at hvers bæjar er at leita eða á hverju landi hún er."

Öllum þótti mikil heitstrengingin, ok horfði hverr til annars.

Nokkurum nóttum síðar stefndi jarl þing fjölmennt. Hann stóð upp á þinginu ok birti mönnum heitstrenging sína ok spurði, ef nokkurr kynni deili á þessi konu ok hvert hennar væri at leita. Var þá ok sýnt hárit, ef nokkurr kannaðist við.

Björn ráðgjafi mælti: "Svá feginn vilda ek tala ok gera, herra, at yðr ok yðru ríki væri til heiðrs ok virðingar heldr en til nokkurs skaða eða minnkanar. Virðist mér heitstrenging þín mikil, ok hygg ek þessari konu eigi auðnat, en nærri mun ek geta, hvar hún er, þótt ek hafi ekki fréttum fyrir haldit: Hreggviðr hét konungr; hann réð fyrir Garðaríki. Hann átti dóttur, er Ingigerðr hét. Kvenna var hún fríðust ok bezt at sér ger um alla hluti. Þat hefi ek sannspurt, at engi kona á Norðrlöndum hafi betr verit at sér ger ok hafi meira hár ok fegra en hún, ok þat er mitt hugboð, at þetta hár eigi hún, með hverjum klókendum sem þat er til yðar komit. Nú munuð þér sannspurt hafa, hver tíðendi þar hafa orðit í fráfalli Hreggviðar konungs fyrir Eirek konungi með konungsdóttur. Hún skal hafa mann til burtreiðar við Sörkvi, kappa konungs, ok frelsa sik með því. Hygg ek fá verða til þess fúsa, við þvílíkan sem við er at eiga. En þótt Sörkvi geti nokkurr af baki riðit, þá þykki mér konungsdóttir eigi auðfengin ór Garðaríki heldr en áðr."

Þótti öllum þeim, sem við váru, sem svá mundi vera sem Björn sagði.