15. Oddr heygði Hjálmar ok Ingibjörgu

Eptir þetta leggr Oddr Hjálmar á skip út ok flyzt undan landi. Þá verðr Oddr at taka til íþróttar sinnar, þeirar er honum var léð, dregr segl upp í logni ok siglir heim til Svíþjóðar með Hjálmar dauðan. Hann tók þar land, sem hann kaus á. Hann dregr upp skip sitt, en leggr Hjálmar á bak sér ok gengr heim til Uppsala með hann ok lætr hann niðr fyrir hallardyrum. Hann gengr inn í höllina ok hefir brynju Hjálmars í hendi sér ok svá hjálm hans ok leggr niðr á hallargólfit fyrir konungi ok sagði honum tíðendi þau, sem gerzt höfðu.

Síðan gekk hann þangat, er Ingibjörg sat á stóli. Hún saumaði Hjálmari skyrtu.

"Hér er hringr," sagði Oddr, "at Hjálmarr sendi þér á deyjanda degi ok kveðju sína með."

Hún tekr við hringinum ok lítr á, en svarar engu. Hún hnígr þá aptr í stólsbrúðunum ok deyr þegar.

Þá skellir Oddr upp ok hlær ok mælti þetta við: "Eigi er þat fleira um hríð, at vel hefir at farit, þá skal því fagna. Nú skulu þau njótast dauð, er þau máttu eigi lífs."

Oddr tekr hana upp ok berr hana í faðm sér ok leggr í faðm Hjálmari fyrir hallardyrum ok gerir menn inn í höllina eptir konungi ok bað hann sjá, hversu hann hafði um búit. Eptir þetta fagnar konungr honum vel ok setr Odd í hásæti hjá sér. En þegar hann hafði hvíld tekit, þá sagði konungr, at hann vill láta at erfi fá eptir þau Hjálmar ok Ingibjörgu ok verpa haug eptir þau. Konungr lætr svá alla hluti gera sem Oddr sagði fyrir. Þá er fram borinn hjálmr ok brynja, er Hjálmarr hafði átt, ok þykkir mönnum mikils vert um afrek hans ok hvé mikit honum hafði til fjörs verit, ok nú eru þau lagin bæði í einn haug. Gengu allir menn at sjá þetta þrekvirki, ok lét Oddr þetta gera með mikilli virðingu.

Nú sitr Oddr í kyrrðum þann vetr með Hlöðvé konungi, en um várit fær konungr honum lið ok tíu skip, ok nú ferr Oddr um sumarit at leita Ögmundar Eyþjófsbana á nýja leik ok fann hann hvergi.

16. Skipti Odds ok Sæmundar víkings

Svá bar til um haustit, at Oddr kom til Gautlands. Þar spyrr hann til víkings þess, er Sæmundr heitir. Honum var sagt frá, at hann var torsóttari en aðrir menn. Hann hafði hálfan sétta tug skipa. Þar kómu þeir Oddr með tíu skip, ok þegar er þeir finnast, þá lýstr þar í bardaga svá langan ok harðan, at eigi skorti. En svá lauk um kveldit, at hroðin eru öll skip fyrir Oddi ok hann stóð upp einn manna. Þá stökkr Oddr fyrir borð, er náliga er myrkt orðit. Þat sér einn maðr, at hann leggst frá skipunum. Hann þreif upp gaflak eitt, ok skutu þeir eptir honum. Þat kemr í kálfa Odds, svá at í beini stóð. Honum kemr í hug, hvar hann var staddr, at hann mundi á flótta kominn vera. Hann lagðist þá aptr at skipunum, en víkingarnir sáu Odd ok kippa honum upp í skipit. Sæmundr bað þá láta koma fjötr á fætr honum, bogastreng á hendr. Svá var gert sem hann mælti fyrir.

Nú sitr Oddr í fjötrunum, ok eru fengnir til tólf menn at vaka yfir honum, en Sæmundr lætr sik flytja til lands ok lætr tjalda yfir sér.

Þá mælti Oddr við þá, er til váru fengnir at vaka yfir honum: "Hvárt vilið þér, at ek skemmta, eða vilið þér skemmta, er svá er daufligt?"

"Oss þætti," sagði sá, er fyrir þeim er, "sem þér sé lítt til gamans hagat; þú ert í fjötrum, en ætlaðr til dráps á morgun."

"Ekki kvíði ek því," sagði Oddr. "Deyja skal hverr um sinn."

"Þat kjósum vér þá, at þú skemmtir," segja þeir.

Hann kveðr þeim kvæði ok léttir eigi fyrr en þeir eru sofnaðir allir. Þá fór Oddr þangat til, er öx lá á þiljunum. Hann getr snúit henni svá, at eggin horfir upp. Þá snýr hann þar við herðunum, en gnýr við höndunum, til þess er hann varð lauss. Þá hefir hann hendr at fjötrinum ok færir hann af sér. Ok sem hann er lauss, þykkir honum skör rýmra. Nú gengr hann þangat, er þeir sofa, ok stingr á þeim öxarskaptinu ok bað þá vakna, — "því at þér sofið sem snápar, en bandinginn er lauss orðinn."

Síðan drap hann þá alla, tekr síðan örvamæli sitt ok stígr á bát ok flyzt til lands. Síðan gengr hann til skógar ok dregr gaflakit ór fæti sér ok bindr um sár sitt.

Nú er at segja frá Sæmundi, at hann vaknar í tjaldinu ok gerir menn út til skipanna, þar er varðmennirnir váru, ok var Oddr í burtu, en drepnir allir varðmennirnir, ok þykkjast þeir sakna vinar í stað ok segja Sæmundi þessi tíðendi, ok ferr hann nú hvervetna um Gautland at leita Odds, en Oddr ferr í öðrum stað at leita Sæmundar.

Þat verðr einn morgin snemma, at Oddr kemr fram ór mörkinni. Hann sér tjöld Sæmundar á landi, en skipin flutu á höfninni. Hann snýr aptr í mörkina ok höggr sér kylfu eina, gengr síðan ofan at tjaldinu ok fellir þat ofan á Sæmund ok hans menn. Drepr hann þar Sæmund ok þá fimmtán saman. Síðan gerir hann þeim tvá kosti, er á skipunum váru, at þeir skulu ganga á hönd honum ok gerist hann höfðingi þeira, ok þann kjósa þeir. Siglir Oddr nú heim til Svíþjóðar ok hefir þó lítit lið ok sitr þar þann vetr.

17. Oddr tók skírn

Þá gerir Oddr sendimenn norðr til Hrafnistu ok biðr þá liðs frændr sína, at þeir kæmi norðan um várit Guðmundr ok Sigurðr. Þeir verða vel við ok fara til fundar við Odd. Ok er þeir finnast, verðr þar fagnafundr.

Nú búa þeir skip sín ór landi ok halda suðr í lönd ok þar sem grunnsævi var mikit, fyrir því at þangat hafði Oddr áðr sízt haldit. Herja þeir nú suðr um Valland, Frakkland ok Helsingjaland. Þar reka þeir mikinn hernað.

Er nú ekki sagt af ferð þeira, fyrr en þeir brjóta skipin við eitthvert land. Þar ganga þeir á land með lið sitt. Sem þeir kómu á landit, þá sáu þeir hús fyrir sér. Þat var nokkut með öðrum hætti gert en þau, er þeir höfðu áðr sét. Þangat gengu þeir til hússins. Þat var gert af steini ok opit.

Oddr mælti: "Hvat ætlar þú, Sigurðr, hvat húsi þetta muni vera, er vér erum at komnir?"

"Eigi má ek þat vita," sagði hann. "En hvat ætlar þú, Oddr frændi?"

"Eigi veit ek," sagði hann "en þess get ek, at menn byggi húsit ok munu hingat vitja, ok skulu vér ekki inn ganga at svá búnu."

Þeir setjast niðr í einhverjum stað úti hjá húsinu, en er stund leið, sjá þeir, at menn drífa til hússins ok þat með, at þar fylgja læti, þau er þeir hafa aldri þvílík heyrt.

"Þat ætla ek," sagði Oddr, "at hér sé allkynligir menn á þessu landi. Skal hér nú bíða, til þess er menn ganga frá húsinu."

Þat fór svá sem Oddr gat, at þetta líðr af, ok drífa menn frá húsinu. Einn af liði þeira landsmanna gengr þangat, sem þeir Oddr sátu, ok mælti: "Hverir eru þessir?"

Oddr segir honum it sanna, — "eða hvat land er þat, er vér erum á komnir?" Sá sagði, at þat heitir Aqvítanía.

"En hvat táknar hús þetta, er þér hafið at staðit um stund?"

"Þetta köllum vér ýmist musteri eða kirkju."

"En hvat látum er þat, er þér hafið haft?"

"Þat köllum vér tíðagerð," sagði landsmaðr. "En hvern veg er farit um ráð yðvart, ok hvárt eruð þér heiðnir til lykta?"

Oddr svarar: "Vér vitum alls ekki til annarrar trúar en vér trúum á mátt várn ok megin, en ekki trúum vér á Óðin, eða hverja trú hafi þér?"

Landsmaðr sagði: "Vér trúum á þann, er skapat hefir himin ok jörð, sjóinn, sól ok tungl."

Oddr mælti: "Sá mun mikill, er þetta hefir allt smíðat, þat hyggjumst ek skilja."

Nú var þeim Oddi fylgt til herbergis. Þar eru þeir Oddr vikur nokkurar ok eiga málstefnur við landsmenn. Þeir leita eptir við þá Odd, ef þeir vildu taka við trú, ok þar kom, at þeir Guðmundr ok Sigurðr tóku trú. Var þá leitat eptir við Odd, ef hann vildi við trú taka.

Hann kveðst mundu gera þeim á því kost: "Ek mun taka sið yðvarn, en hátta mér þó at sömu sem áðr. Ek mun hvárki blóta Þór né Óðin né önnur skurðgoð, en ek á ekki skap til at vera á þessu landi. Því mun ek flakka land af landi ok vera stundum með heiðnum mönnum, en stundum með kristnum."

Er þat þó af ráðit at Oddr er skírðr. Eru þeir þar um hríð.

Eitt sinn leitar Oddr eptir við þá Guðmund ok Sigurð, ef þeir vildi fara á burt. Þeir segja: "Hér höfu vér svá verit, at oss hefir bezt þótt."

"Þá er hér tveimr tveggja hugr," sagði Oddr, "at ek hefi hér svá verit, at mér hefir leiðast orðit."

Sem hann fær ekki leyfi af frændum sínum, leynist hann í burt einn saman, en þeir eru eptir með öllu liðinu.

Ok sem hann kemr burt frá borginni, sér hann fara mikinn flokk manna á móti sér. Þar ríðr einn maðr, en aðrir ganga. Þetta lið var skrautliga búit, ok var engi maðr vápnaðr. Oddr stóð hjá götunni, en liðit ferr hjá honum, ok mæla hvárigir við aðra. Þá sér Oddr, hvar hlaupa fjórir menn. Þeir höfðu allir skálmir í höndum. Þeir hlaupa at þeim manni, er reið, ok höggva af honum höfuðit. Síðan hlaupa þeir aptr hjá Oddi ina sömu leið, ok hefir einn í hendi höfuðit af þeim manni, er drepinn var. Þat þykkist Oddr vita, at þetta muni harðla illt verk, er þessir menn hafa unnit.

Nú hleypr Oddr eptir þeim ok eltir þá, en þeir hlaupa undan til skógar ok þar í jörð niðr í jarðhús nokkut. Oddr hleypr eptir þeim í jarðhúsit. Þar veita þeir viðnám, en Oddr sækir at þeim. Eigi léttir hann fyrr en hann drepr þá alla. Síðan tekr hann höfuð af þeim ok knýtir saman hárin, gengr út síðan ok hefir með sér höfuðin ok svá þat höfuð, er þeir höfðu þangat haft. Oddr ferr nú aptir til borgarinnar. Þá váru hinir komnir til kirkju með lík þess, er drepinn var.

Oddr kastar þá inn í musterit höfðunum ok mælti: "Þar er nú höfuðit af þeim, er drepinn var fyrir yðr, ok hefi ek hefnt hans."

Þeim þótti mikils um þetta vert, er Oddr hafði unnit. Oddr spurði, hvat manna þat hafði verit, er hann hafði hefnt. Þeir sögðu, at þessi maðr var biskup þeira.

Oddr mælti: "Þá mun þetta betr unnit en eigi."

Svá hafa þeir nú á Oddi mikla vörðu, at þeir vilja at engum kosti, at hann fari á burt. En svá sem honum hafði áðr leitt orðit at vera þar, þá jók nú stóru við, er hann fann, at þeir heldu vörðu á honum, ok sitr nú um það eitt at komast í burtu.

Þar kom enn, at hann leynist á burtu á einni nótt. Hann ferr nú land af landi ok kemr um síðir út til Jórdanar. Þar fór hann af öllum klæðum ok skyrtu sinni. Síðan ferr hann í ána ok þvær sér sem honum líkar. Þá ferr hann af ánni ok í skyrtu sína, ok helt hún öllum kostum sínum sem áðr. Nú ferr hann þaðan á burt ok hefir örvamæli sinn á baki sér. Þá ferr hann enn land af landi. Þar kemr nú ráði hans, at hann verðr svá staddr á mörkum úti, at hann hefir ekki annat til atvinnu en hann skýtr dýr til matar sér eða fugla, ok ferr svá fram um hríð.

18. Oddr dvaldist í Risalandi

Svá er sagt, at Oddr gekk einn dag fram á björg nokkur ok gljúfr stór, þar sem móða mikil fell í straumum með miklum hávaða. Hann hugði at, ef nokkur mætti yfir komast, ok sá hann þat hvergi. Hann sezt nú niðr, ok sem hann hafði eigi lengi þar verit, er hann gripinn upp váveifliga. Var þar kominn gammr atfljúgandi ok hremmdi Odd með klóm sínum svá hart, at hann gat engri vörn í móti komit. Þetta kvikvendi fló með Odd yfir mörg lönd ok höf. En um síðir flýgr gammrinn at flugabjörgum ok settist í eina tó, er var í björgunum. Váru þar fyrir ungar þessa kvikvendis. Hann lét nú Odd lausan, ok var hann heill ok ósakaðr, því at honum hlífði skyrta hans, bæði við klóm þessa gamms ok öllu því, sem áðr hefir sagt verit.

Nú er Oddr hjá ungum gammsins í bælinu. Var þar hátt bjarg fyrir ofan, en flugsær var undir niðr. Mátti Oddr með engum hætti á brott komast nema láta fallast ofan á sjáinn ok hætta svá lífi sínu. Landtaka var ok hvergi nær, því at hann sá fyrir hvárnigan enda á björgunum. Ungarnir váru lítt stálpaðir. Gammrinn var sjaldan heima í bælinu, ok leitaði hann jafnan matfanga. Oddr múlbindr nú ungana, en felr sik í bjargskorunni hjá bælinu. Gammrinn berr at þess fleiri fiska ok fugla ok mannahold ok af alls konar dýrum ok fénaði. Þar kemr um síðir, at hann berr þangat soðit kjöt. En þegar gammrinn ferr í burtu, tekr Oddr til matar, en felr sik þess á milli.

Einn dag sér Oddr, at jötunn mikill rær á steinnökkva þangat at bælinu. Hann er hátalaðr ok mælti: "Illr fugl er þat, sem hér á bæli, því at hann venst á, dag eptir dag, at stela brott kjöti mínu nýsoðnu. Skal ek nú leita við at hefna honum nokkuru. Ætlaða ek þá annat, er ek tók yxnin frá konungi, en fugl þessi skyldi hafa þau."

Oddr stendr þá upp ok drepr ungana, en kallar á jötuninn: "Hér er allt þat, er þú leitar at, ok hefi ek varðveitt þat."

Jötunninn gengr upp í bælit ok tekr kjöt sitt ok berr á nökkvann. Jötunninn mælti: "Hvar er kögurbarn, er ek sá hér? Gangi þat fram óhrætt ok fari með mér."

Oddr sýnir sik nú, ok tók jötunninn hann ok lét út í nökkvann. Hann mælti þá: "Hversu skulu vit drepa þessa meinvætti?"

Oddr svarar: "Tak þú eld ok legg í bælit, ok er gammrinn kemr aptr, þætti mér vera mega, at hann flygi svá nær, at eldrinn hlypi í fiðrit, ok munu vit þá fá sigrat hann."

Þetta fór eptir því, sem Oddr gat, ok unnu þeir gamminn. Oddr hjó af honum nef ok klær ok hafði með sér ok stígr út á nökkvann, ok rær jötunninn á burtu.

Oddr spyrr hann at nafni, en hann kveðst Hildir heita ok vera risi einn af Risalandi ok eiga konu þá, er Hildiríðr heitir, ok með henni eina dóttur, er Hildigunnr heitir. "Svá á ek son, er Goðmundr heitir ok var fæddr í gær. Vér erum þrír bræðr. Heitir einn Úlfr, en annarr Ylfingr. Höfu vér sett þing at sumri, ok skal sá vera konungr af oss yfir Risalandi, er mest þrekvirki hefir unnit ok ólmastan hund á, ok skal þar etja á þinginu."

Oddr mælti: "Hvat hyggr þú, hverr yðar þat muni hljóta at verða konungr?"

Hildir svarar: "Víst þykki mér, at þeir muni þat hljóta, því at ek hefi alla ævi síztr verit af oss, ok svá mun enn vera."

Oddr mælti: "Hvárt mundir þú kjósa, hvat þinn hagr yrði um þetta mál?"

Hildir svarar: "Þat köra ek at verða konungr, en þat er þó harðla ólíkligt, því at Úlfr á þann varg, at hvervetna er grimmari, ok enginn hundr þolir við hann at bítast. Úlfr hefir drepit þat dýr, er tígris heitir, ok hefir þar til vitnisburðar höfuð dýrsins. En Ylfingr, bróðir minn, er þó torveldari, því at hann hefir þann hvítabjörn, at engu eirir. Ylfingr hefir ok drepit dýr þat, er úníkorníus heitir, en ek hefi eigi þvílík verk at sýna hér í mót ok engan hund þann, at við þeim megi."

"Vel þykki mér þú segja," sagði Oddr, "en fást mundi hér mega nokkur ráð til, þau at dygði, ef maðr væri velviljaðr."

Hildir mælti: "Ekki barn jafnlítit hefi ek fundit hortigra en þik né ráðugra, því at mér þykkir svá mega at kveða, at þú sért ekki nema vitit eitt, ok þykki mér í þér in mesta gersimi, hversu kofrmálugr þú ert, ok skal ek færa þik Hildigunni, dóttur minni, ok skal hún hafa þik fyrir leiku ok fóstra þik ok fæða þik upp jafnfram Goðmundi, syni mínum."

Eptir þat settist Hildir til ára ok reri heim til Risalands, ok þótti Oddi fádæmi, hversu nökkvinn gekk. En er hann kom heim, sýndi hann barn þat, er hann hafði fundit, ok biðr dóttur sína gæta sem síns barns ok eigi verr. En er Hildigunnr tók við Oddi ok er hann stóð hjá henni, tók hann henni tæpt í mitt lær, en þó hafði Hildir allan vöxt yfir hana, eptir því sem karlmanni heyrði. En er Hildigunnr tók Odd upp ok setti hann í kné sér, þá sneri hún honum fyrir sér ok mælti:

"Tuttr litli
ok toppr fyr nefi,
meiri var Goðmundr
í gær borinn."

Hún leggr hann þá í vöggu hjá risabarninu ok kvað yfir þeim barngælur ok gerði vel við hann. En er henni þótti hann óspakr í vöggunni, lagði hún hann í sæng hjá sér ok vafðist utan at honum, ok kom þá svá, at Oddr lék allt þat, er lysti; gerðist þá harðla vel með þeim. Sagði Oddr henni þá, at hann væri ekki barn, þótt hann sé minni en þeir menn, er þar eru fæddir. En því fólki er svá háttat, at þat er miklu stærra ok sterkara en nokkur kind önnur; vænni eru þeir ok en flestir menn aðrir ok ekki vitrari.

Þar er Oddr um vetrinn, en um várit spurði hann Hildi, hversu góðr hann mundi þeim manni, er honum vísaði til hunds þess, er af bæri hundum bræðra hans.

Hildir svarar: "Allgóðr skylda ek þeim, eða kanntu nokkut til þess at vísa?"

Oddr mælti: "Vísa má ek þér þar til, en þú skalt sjálfr taka hann."

Hildir svarar: "Ek skal ná honum, en þú kom honum í augsýn mér."

Oddr mælti: "Þat dýr liggr í Vargeyjum, er kallaðr er híðbjörn. Sú er náttúra á honum, at hann liggr allan vetr í dái, en at sumri stendr hann upp ok er þá svá gráðugr ok grimmr, at hann eirir hvárki fé né mönnum ok engu því, sem fyrir honum verðr. Nú þætti mér ván, at þetta dýr mundi sigra hunda bræðra þinna."

Hildir mælti: "Fylgdu mér til hunds þessa, ok ef hann reynist svá sem þú segir, þá skal þér þat góðu launa, þá er ek kem í ríki mitt."

Síðan búast þeir til ferðar. Þá mælti Hildigunnr við Odd: "Aptr muntu ætla ór för þessari."

Hann kveðst þat eigi víst vita.

"Um þat væri mér þó meira," sagði hún, "því at ek ann þér mikit, þó at þú sért lítill. Þarf ok eigi við þat at dyljast, at ek em með barni, þó at þat mætti ólíkligra þykkja, at þú værir til þeira hluta færr, svá lítill ok auvirðiligr sem þú ert at sjá. Er þar þó engi í tigi til nema þú at vera faðir at barni því, er ek geng með. En þó at ek þættumst ekki mega af þér sjá sakir ástríkis, þá vil ek þó ekki meina þér at fara, hvert þú vilt, þar ek sé, at þú átt ekki eðli til at vera hér álengdar hjá oss, en efast þú ekki í því, at þú kæmist heðan aldri, nema ek vildi. Nú vil ek heldr bera harm ok áhyggju ok morna hér ok þorrna þannig sem auðnar, heldr en þú sért eigi í þeim stöðum, sem þér þykkir gott. En hvernig viltu, at ek breyta við barn okkart?"

"Þú skalt," segir Oddr, "senda mér, ef þat er sveinn, þegar hann er tíu vetra gamall, því at ek vænti, at mannskapr muni í verða. En ef þat er stúlka, þá fæðist hún hér upp, ok sjá þú ráð fyrir henni, því at ek mun þar engan gaum at gefa."

"Þú skalt enn öllu þessu ráða sem öllu öðru," sagði hún, "okkar í milli, enda far þú nú heill ok vel." Grætr hún þá sáran, en Oddr ferr á skip.

Hildir sezt til ára. Oddi þykkir þat seinligt at sækja með árum, því at leiðin var löng. Tekr hann þá til íþróttar þeirar, sem þeim Hrafnistumönnum var gefin; hann dregr segl upp, ok kom þegar byrr á, ok sigla þá fram með landinu ok eigi lengi, áðr Hildir hleypr upp fálmandi á nökkvanum ok at Oddi, þrífr til hans ok rekr hann undir sik ok mælti: "Drepa mun ek þik, ef þú lætr eigi af gerningum þessum, sem þú hefir í frammi, því at öll lönd ok fjöll hlaupa sem þau sé ær, en skipit mun sökkva undir okkr."

Oddr mælti: "Eigi skaltu þetta hugsa, því at þik sundlar, er þú ert eki vanr at sigla; nú láttu mik upp standa, ok muntu reyna þá, at ek segi satt."

Hann gerði sem Oddr beiddi. Oddr fellir nú seglit; váru þá þegar kyrr lönd ok fjöll. Oddr bað hann eigi undrast, þó at honum sýndist svá optar, ef þeir sigldi, ok kvaðst þegar mega stöðva, er hann vildi. Hildir lét sér nú segjast, hvat Oddr mælti, ok skildi nú, at þessi ferð var skjótari en at róa; dregr Oddr þá segl upp ok siglir, ok er Hildir nú kyrr.

Er nú ekki af sagt þeira ferð, fyrr en þeir koma í Vargeyjar ok ganga þar á land. Þar var urð stór. Bað Oddr Hildi seilast inn í urðina ok vita, ef hann fengi nokkut.

Hann gerði svá, at hann seilist í urðina upp allt til axlar, ok mælti: "Æ er hér nokkut afkárt inni, ok mun ek taka á mik róðrarhanzka minn," ok svá gerði hann ok dró síðan út björninn at hlustunum.

Oddr mælti: "Nú skaltu fara með hund þenna svá sem ek mælti; haf hann heim með þér ok lát aldri lausan fyrr en á þinginu, þá er þér etið hundunum. Þú skalt ekki gefa honum fyrir sumar ok lát hann vera einn í húsi ok seg engum til, at þú hafir fengit hann. En sumardaginn fyrsta skaltu etja honum við hundana bræðra þinna, en ef hann dugir ekki, þá kom þú at öðru sumri í þenna stað; mun ek þá gefa til annat ráð, ef eigi dugir þetta."

Víða hafði Hildir fengit benjar á höndunum. Hann mælti: "Þat skil ek til við þik, Oddr, at þú komir í þenna stað annat vár í þetta mund." Oddr játaði því.

Hildir ferr nú heim með dýrit ok háttar svá öllu sem Oddr mælti fyrir, en Oddr snýr annan veg, ok er ekki sagt af hans athöfnum né afreksverkum, fyrr en annat vár kemr hann í þann stað, sem þeir sammæltust á, ok kemr Oddr fyrri ok ferr í skóg þaðan skammt í frá ok vill eigi láta Hildi sjá sik, því at hann vill nú ekki hætta til fundar við hann; þykkist vita, at hann mun hefna vilja, ef eigi hefir allt eptir því farit, sem hann hafði sagt honum.

Ok eigi miklu síðar heyrir hann áraglamm ok sér, at þar ferr Hildir ok gengr á land upp ok hefir í hendi ketil af silfri fullan, en í annarri kistur tvær mjök þungar. Ok sem hann kom í þann stað, sem þeir höfðu á kveðit, þá beið hann þar nokkura stund, ok kom Oddr eigi.

Þá mælti risi: "Illa er nú, Oddr fóstri, at þú kemr eigi, en fyrir því at ek á eigi tóm til at dveljast hér lengi, fyrir því at ríki mitt er geymslulaust, meðan ek em frá, þá vil ek hér láta kistur þessar, þær eru fullar af gulli, ok ketil fullan af silfri; skaltu eiga þetta fé, þó at þú komir seinna til. Mun ek leggja yfir hellustein, at eigi feyki vindr, en ef þú sér eigi þat, legg ek ofan þessa gripi, þat er sverð, hjálmr ok skjöldr. En ef þú ert nokkur nær, svá at þú megir heyra orð mín, þá vil ek segja þér, at ek varð konungr yfir bræðrum mínum ok ek átta hund miklu ólmastan, því at hann beit til dauðs hvárntveggja hund bræðra minna ok marga menn þeira, er duga vildu hundunum. Ek bar fram nef ok klær af gamminum, ok þótti þat miklu meira þrekvirki en þat, er bræðr mínir höfðu unnit; em ek nú einn konungr yfir landi því, er vit bræðr áttum. Nú mun ek í burt fara ok heim til ríkis míns. Komir þú á minn fund, þá skal ek ekki forverkum við þik gera, þat sem vel er. Vil ek ok þat segja þér, at Hildigunnr, dóttir mín, hefir fætt svein þann, er Vignir heitir, er hún segir, at þú eigir með henni; skal ek hann upp fæða með allri virkt. Íþróttir skal ek honum kenna ok allt við hann gera sem ek eigi sjálfr ok upp fæða til þess, at hann er tíu vetra, ok þá þér senda, eptir því sem þú hefir við hana sjálfa ráð fyrir gert."

Síðan rær hann á burt á nökkva sínum. Ok þegar hann var á burtu, stendr Oddr upp ok gengr þar til, sem féit var undir hellunni, ok var þat svá mikit bjarg, at margir menn máttu hvergi hræra. Náir Oddr því einu fé, sem ofan liggr á hellunni; var þat þó mikit fé. At þessu fengnu, sem nú var frá sagt, gengr Oddr á merkr ok skóga.