Ragnars saga loðbrókar ok sona hans

1. Frá Heimi ok Áslaugu

Heimir í Hlymdölum spyrr nú þessi tíðendi, at dauðr er Sigurðr ok Brynhildr. En Áslaug, dóttir þeira, en fóstra Heimis, var þá þrévetr. Veit hann nú, at eptir mun leitat at týna meyjunni ok ætt hennar. Er honum svá mikill harmr eptir Brynhildi, fóstru sína, at hann gætti ekki ríkis síns né fjár, sér nú, at hann fær eigi meyjunni þar leynt; lætr nú gera eina hörpu svá mikla, at þar lét hann meyna Áslaugu í koma ok margar gersimar í gulli ok silfri ok gengr á brott síðan víða um lönd ok um síðir hingat á Norðrlönd.

Svá var harpa hans hagliga ger, at hana mátti taka í sundr ok saman at fellingum, ok var hann því vanr um daga, þá er hann fór í hjá vatnföllum ok hvergi í nánd bæjum, at hann tók hörpuna í sundr ok þó meyjunni, ok hann hafði vínlauk einn ok gaf henni at eta. En þat er náttúra þess lauks, at maðr má lengi lifa, þótt hann hafi enga aðra fæðu. Ok þá er mærin grét, sló hann hörpuna, ok þagnaði hún þá, fyrir því at Heimir var vel at íþróttum búinn, þeim er þá váru tíðar. Hann hafði ok mörg klæði dýrlig hjá henni í hörpunni ok mikit gull.

Ok nú ferr hann þangat til, unz hann kemr í Noreg ok kemir til eins býjar lítils, þess er heitir á Spangareiði, ok bjó þar karl sá, er Áki hét. Hann átti konu, ok hét hún Gríma. Þar var eigi fleira manna en þau. Þann dag var karl farinn í skóg, en kerling var heima, ok heilsar hún Heimi ok spyrr, hvat manna hann væri. Hann kveðst vera einn stafkarl ok bað kerlingu húsa. Hún segir, at eigi kæmi þar fleira en svá, at hún kveðst mundu vel við honum taka, ef hann þættist þurfa þar at vera. En er á leið, þá segir hann, at honum þætti þat mest beinabót, at eldr væri kveyktr fyrir honum ok síðan væri honum fylgt til svefnhúss, þar er hann skyldi sofa.

Ok þá er kerling hafði kveykt eldinn, þá setr hann hörpuna upp í set hjá sér, en kerling var óðamálug. Opt varð henni litit til hörpunnar, fyrir því at trefr á einu dýrligu klæði kómu út á hörpunni. Ok er hann bakaðist við eldinn, þá sér hún einn dýrligan gullhring koma fram undan tötrum hans, því at hann var illa klæddr. Ok er hann hafði bakazt sem hann kunni sér þörf til, þá hafði hann náttverð. En eptir þat bað hann kerlingu fylgja sér þangat til, sem hann skyldi sofa um nóttina.

Þá segir kerling, at honum mundi betra vera úti en inni, — “því at vit karl minn erum opt málug, er hann kemr heim.”

Hann biðr hana ráða, gengr nú út ok svá hún. Hann tekr hörpuna ok hefir með sér. Kerling gengr út ok ferr þar til, er bygghlaða ein er, ok fylgir honum þar til ok mælti, at hann skyldi þar um búast, ok kveðst þess vænta, at hann mundi þar njóta svefns síns. Ok nú gengr kerling í brott ok annast þat, er hún þurfti, en hann gerir sér svefn.

Karl kemr heim, er aptanninn líðr, en kerling hefir fátt unnit þat, er hún þurfti, en hann var móðr, er hann kom heim, ok illr viðskiptis, er allt var óbúit þat, er hún skyldi annazt hafa. Sagði karl, at mikill væri munr sælu, er hann vann hvern dag meira en hann mátti, en hún vildi til einkis taka þess, er gagn var at.

“Ver eigi reiðr, karl minn,” sagði hún, “fyrir því at þat kann at vera, at þú mættir nú skamma stund vinna til þess, at vit værim sæl alla ævi.”

“Hvat er þat?” segir karl.

Kerling svarar: “Hér er kominn til herbergis okkars einn maðr, ok ætla ek, at hann hafi allmikit fé með at fara, ok er hniginn á efra aldr ok mun verit hafa inn mesti kappi ok er nú þó móðr mjök, ok eigi þykkjumst ek hans maka sét hafa, ok þó ætla ek hann mæddan ok syfjaðan.”

Þá segir karl: “Þat sýnist mér óráðligt at svíkja þá ina fá, sem hér koma.”

Hún svarar: “Því muntu lengi lítill fyrir þér, at þér vex allt í augu, ok ger nú annathvárt, at þú drep hann, eða ek tek hann mér til manns, ok munu vit reka þik í brott. Ok segja kann ek þér þá ræðu, er hann mælti við mik í gærkveld, en lítils mun þér þykkja um vert. Hann mælti kvensamliga við mik, ok þat mun mitt ráð vera at taka hann mér til manns, en reka þik í brott eða drepa, ef þú vill eigi eptir því gera, sem ek vil.”

Ok er þat sagt, at karl hafði kvánríki, ok telr hún um þangat til, er hann lætr at eggjan hennar, tekr öxi sína ok snarbrýnir mjök. Ok er hann er búinn, fylgir kerling honum þar til, er Heimir sefr, ok var þar hrytr mikill.

Þá mælti kerling til karls, at hann skyldi láta verða tilræði sem bezt, — “ok skunda brott með hlaupi, því at ekki máttu standast lát hans ok óp, ef hann fær þik höndum tekit.”

Hún tekr hörpuna ok hleypr á brott með. Nú gengr karl þar til, er Heimir sefr. Hann höggr til hans, ok verðr þat mikit sár, ok verðr honum laus öxin. Hann hleypr þegar í brott sem hann mátti hraðast. Nú vaknar hann við áverkann, ok vannst honum at fullu. Ok þat er sagt, at svá mikill gnýr varð í hans fjörbrotum, at undan gengu súlur í húsinu ok ofan fell húsit allt ok varð landskjálfti mikill, ok lýkr þar hans ævi.

Nú kom karl þar, sem kerling var, segir nú, at hann hefir drepit hann, — “ok þó var þat of hríð, er ek vissa eigi, hvé fara mundi, ok þessi maðr var furðu mikill fyrir sér, en þó væntir mik, at hann sé nú í helju.”

Kerling mælti, at hann skyldi hafa þökk fyrir verkit, — “ok væntir mik, at nú hafim vit ærit fé, ok skulum vit reyna, hvart ek hefi satt sagt.”

Nú kveykja þau eld, en kerling tekr hörpuna ok vildi upp koma ok mátti eigi annars kostar en hún varð at brjóta, því at hún hafði eigi hagleik til. Ok nú fær hún upp komit hörpunni, ok þar sér hún eitt meybarn, at hún þóttist ekki slíkt sét hafa, ok þó var mikit fé í hörpunni.

Nú mælti karl: “Þat mun nú verða sem opt, at illa mun gefast at svíkja þann, er honum trúir. Sýnist mér sem komin muni ómegð á hendr okkr.”

Kerling svarar: “Eigi er þetta eptir því, sem ek ætla, en þó skal nú ekki um sakast.”

Ok nú spyrr hún, hverrar ættar hún væri. En þessi in unga mær svarar engu, svá sem hún hefði eigi mál numit.

“Nú ferr sem mik varði, at okkart ráð mundi illa fara,” segir karl. “Vit höfum unnit glæp mikinn. Hvat skulum vit sjá fyrir barni þessu?”

“Auðvitat er þat,” sagði Gríma. “Hún skal eptir móður minni heita Kráka.”

Nú mælti karl: “Hvat skulum vit sjá fyrir barni þessu?”

Kerling svarar: “Ek sé gott ráð til: Vit skulum segja hana okkra dóttur ok upp fæða.”

“Því mun engi trúa,” sagði karl. “Miklu er barn þetta geðsligra en vit. Erum allóvæn bæði, ok munu engi líkendi á þykkja, at vit munum eiga því líkt barn, svá endemlig sem vit erum bæði.”

Nú mælti kerling: “Eigi veiztu, nema ek hafa í nokkur brögð, at þetta megi eigi óvænt þykkja. Ek mun láta gera henni koll ok ríða í tjöru ok öðru, er vænst er, at sízt komi hár upp. Hún skal eiga hött síðan. Eigi skal hún ok vel klædd vera. Mun þá saman draga vár yfirlit. Má vera, at menn trúi því, at ek hafa mjök væn verit, þá er ek var ung. Hún skal ok vinna þat, er verst er.”

En þat hugðu þau karl ok kerling, at hún mætti ekki mæla, er hún svarar þeim aldri. Nú er þat gert, sem kerling hefir fyrir hugat. Nú vex hún þar upp í miklu fátæki.

2. Frá Þóru borgarhirti

Herruðr hét jarl ríkr ok ágætr á Gautlandi. Hann var kvángaðr. Dóttir hans hét Þóra; hún var allra kvenna fríðust sýndum ok kurteisust at sér um alla hluti, þat er til handa má bera ok betra er at hafa en án vera. Þat var hennar kenningarnafn, at hún var kölluð borgarhjörtr, fyrir því at svá bar hún af öllum konum at fegrð sem hjörtr af öðrum dýrum. Jarlinn unni mikit dóttur sinni. Hann lét gera henni eina skemmu skammt frá höll konungs, ok um þá skemmu var skíðgarðr. Þat lagði jarl í vanda sinn at senda dóttur sinni hvern dag nokkut til skemmtanar, en þat mælti hann, at því mundi hann fram halda.

Frá því er sagt, at hann lét færa henni lítinn lyngorm einnhvern dag, ákafliga fagran, ok þessi ormr þótti henni góðr ok lét hann í sitt eski ok bar undir hann gull. Skamma stund var hann þar, áðr hann óx mikit ok svá gullit undir honum. Þar kemr, at eigi hefir hann rúm í eskinu, ok liggr nú í hring um eskit utan. Ok þar kemr of síðir, at eigi hefir hann rúm í skemmunni, ok gullit vex undir honum jafnt sem ormrinn sjálfr. Nú liggr hann utan um skemmuna, svá at saman tók höfuð ok sporðr, ok illr gerist hann viðreignar, ok þorir engi maðr at koma til skemmunnar fyrir þessum ormi nema sá einn, er honum færir fæðslu, ok oxa þarf hann í mál.

Jarli þykkir mikit mein á þessu ok strengir þess heit, at hann mun þeim manni gefa dóttur sína, hvat manna sem hann er, ef at bana yrði orminum, ok gull þat, er undir honum er, skal vera hennar heimanfylgja. Þessi tíðendi spyrjast víða of land, en þó treystist engi til at ráða fyrir þessum mikla ormi.

3. Ragnarr vann orminn

Í þann tíma réð fyrir Danmörku Sigurðr hringr. Hann var ríkr konungr ok er frægr orðinn af þeiri orrostu, er hann barðist við Harald hilditönn á Brávelli ok fyrir honum fell Haraldr, sem kunnigt er orðit of alla norðrálfu heimsins. Sigurðr átti einn son, er Ragnarr hét. Hann var mikill vexti, vænn yfirlits ok vel viti borinn, stórlyndr við sína menn, en grimmr sínum óvinum. Þegar hann hafði aldr til, fær hann sér liðs ok herskipa, ok gerist hann inn mesti hermaðr, svá at varla fæst hans maki.

Hann spyrr þetta, er Herruðr jarl hafði um mælt; gefr hann at engan gaum ok lætr sem hann viti eigi. Hann lætr gera sér föt með undarligum hætti, þat eru loðbrækr ok loðkápa, ok nú er ger eru, þá lætr hann þau vella í biki. Síðan hirðir hann þau.

Þat er eitthvert sumar, er hann heldr her sínum til Gautlands ok leggr í leynivág einn skip sitt ok var skammt þaðan, þat er jarl réð fyrir. Ok er Ragnarr hafði þar eina nótt verit, vaknar hann snemma um morgininn, ríss upp ok tekr þessi in sömu vápnföt, er áðr var frá sagt, ok ferr í ok tekr spjót mikit í hönd sér ok gengr af skipunum einn saman ok þar, er sandr er, ok nú veltist hann í sandinum. Ok áðr hann gengr í brott, tekr hann geirnagla ór spjóti sínu ok ferr nú einn frá skipunum til borgarhliðs jarls ok kemr þar snemma dags, svá at allir menn váru í svefni. Nú stýrir hann til skemmunnar. Ok er hann kemr í skíðgarðinn, þar sem ormrinn var, leggr hann til hans með spjóti sínu, ok þá kippir hann at sér spjótinu. Ok annat sinn leggr hann. Þat lag kemr í hrygg orminum, ok nú vinzt hann við hratt, svá at spjótit gekk af skaptinu, ok verðr svá mikill gnýr í hans fjörbrotum, at skemman skelfr öll. Ok nú snýr Ragnarr á brott. Þá kemr blóðbogi milli herða honum, ok þat sakar hann eigi, svá hlífa honum klæði þau, sem hann lét gera. En þeir, er í skemmunni váru, vakna við gnýinn ok ganga út ór skemmunni.

Nú sér Þóra ganga einn mann mikinn frá skemmunni ok spyrr hann at nafni eða hvern hann vili nú finna. Hann nemr staðar ok kvað vísu þessa:

“Hætt hefik leyfðu lífi,
litfögr kona, vetra
vák at foldar fiski
fimmtán gamall, mínu;
hafa skalk, böl nema bíti,
bráðrakinn mér dauða,
heiðar lax til hjarta
hringleginn, vel, smýgra.”

Ok nú gengr hann á brott ok mælti ekki fleira við hana. En spjótit stóð í sárinu eptir, en hann hefir skaptit með sér. Nú er hún hefir þessa vísu heyrða, skildi hún, hvat hann sagði til um sitt erendi ok svá hvé gamall hann var. Ok nú hyggr hún at fyrir sér, hverr hann mundi vera, ok þykkist hún eigi vita, hvárt hann er mennskr maðr eða eigi, fyrir því at henni þykkir vöxtr hans vera svá mikill sem sagt er frá óvættum á þeim aldri, sem hann hafði, ok snýr hún inn í skemmuna ok sofnar.

Ok er menn koma út um morgininn, verða menn þess varir, at ormrinn var dauðr ok hann var lagðr með einu miklu spjóti ok þat stóð fast í sárinu. Nú lætr jarl þat í brott taka þaðan, ok var þat svá mikit, at fám var vápnhæft. Nú íhugar jarl, hvat hann hafði um mælt við þann mann, er orminum yrði at bana, ok þykkist eigi vita, hvárt mennskr maðr veldr þessu eða eigi, ok réðst nú um við vini sína ok dóttur, hvé hann skal eptir leita, ok þykkir á því líkendi, at sá mun eptir leita at hafa verðkaupit, er til hefir unnit.

Þat réð hún at láta kveðja þings fjölmenns, — “ok bið þá svá, at þangat komi allir þeir menn, er eigi vilja hafa reiði jarls ok nokkurs kostar mega sækja þingstefnu, ok ef sá er nokkurr, er við gengr banasári ormsins, skal hafa þat spjótskapt þangat, er fylgt hefir spjótinu.”

Þetta lízt jarli vænligt ok lætr nú þings kveðja. Ok er at þeim degi kemr, er vera skal þingit, kemr jarl ok margir höfðingjar aðrir. Þar verðr mikit fjölmenni.

4. Ragnarr fekk Þóru

Þetta spyrst til skipa Ragnars, at þaðan skammt var þing stefnt. Ok nú ferr Ragnarr frá skipum náliga með allan her sinn til þingsins. Ok er þeir koma þar, nema þeir staðar nakkvat frá öðrum mönnum, því at Ragnarr sér nú, at komit var fjölmenni mikit frá því, sem vani var til. Þá stendr jarl upp ok kveðr sér hljóðs ok talar, biðr menn hafa þökk fyrir, er vel hafa skipazt við hans orðsending, ok segir síðan atburð þann, sem orðinn er, fyrst frá því, hversu hann hafði um mælt við þann mann, er orminum yrði at bana, síðan, at — “ormrinn er nú dauðr, ok sá hefir látit eptir standa spjótit í sárinu, er unnit hefir þetta frægðarverk. Ok ef nokkurr er sá hér kominn til þingsins, er þat skapt hafi, er þessu spjóti hæfi, beri hann þat fram ok sanni svá sögn sína, þá skal ek þat allt enda, er ek hefi um mælt, hvárt sem hann er af meirum stigum eða minnum.”

Ok lýkr hann svá sínu máli, at hann lætr bera spjótit fyrir hvern mann, er á er þinginu, ok biðr sér segja, hverr sá er, er við þessu gengr eða þat skapt hefir, er hér hæfir til. Nú er svá gert. Eigi finnst sá né einn, er þat skapt hafi.

Nú er komit þar, sem Ragnarr er, ok sýnt honum spjótit, ok gengr hann við, at hann mun eiga, ok þar hæfir hvárt eptir öðru, skaptit ok spjótit. Nú þykkjast menn vita, at hann mun hafa orðit orminum at bana, ok verðr hann af þessu verki harðla mjök frægr of öll Norðrlönd, ok biðr hann nú Þóru, dóttur jarls, ok hann tekr því vel, ok nú er hún honum gift, ok er fengit at mikilli veizlu með inum beztum föngum í því ríki. At þessi veizlu kvángast Ragnarr.

Ok er lokit er veizlunni, ferr Ragnarr til ríkis síns ok réð fyrir ok ann mikit Þóru. Þau eiga tvá sonu; hét Eirekr inn ellri, en Agnarr inn yngri. Þeir váru miklir vexti ok fríðir sýnum. Sterkari váru þeir miklu en aðrir menn flestir, er þá váru uppi. Þeir námu alls konar íþróttir.

Þat var eitthvert sinn, at Þóra kenndi sér sóttar, ok andast hún ór þessi sótt. En Ragnari þótti þetta svá mikit, at hann vill eigi ráða ríkinu ok tekr aðra menn til at ráða ríkinu með sonum sínum. En hann tekr nú til iðnar sinnar innar sömu, sem hann hafði fyrr haft, ok ræðst nú í hernað, ok hvar sem hann ferr, fær hann sigr.

5. Frá Ragnari ok Kráku

Nú er þat eitt sumar, at hann heldr skipum sínum til Noregs, því at hann átti þar marga frændr ok vini ok vill þá hitta. Hann kemr skipum sínum um kveldit í höfn eina litla, en þar var bær skammt þaðan, er hét á Spangarheiði, ok lágu þeir þar í höfn þá nótt. Ok er morginn kom, skyldu matsveinar fara á land at baka brauð. Þeir sjá, at bær er skammt frá þeim, ok þótti þeim sér þat betr gegna at fara til húss ok vera þar at. Ok er þeir kómu til þess ins litla bæjar, þá hitta þeir einn mann at máli, ok er þat kerling, ok spurðu, hvárt hún væri húsfreyja eða hvat hún héti.

Hún segir, at hún sé húsfreyja, — “ok nafn mitt óvant, ek heiti Gríma, eða hverir eru þér?”

Þeir sögðu, at þeir væri þjónustumenn Ragnars loðbrókar, ok vilja þeir færa fram sýslu sína, — “ok viljum vér, at þú vinnir með oss.”

Kerling svarar, at hendr hennar váru stirðar mjök. “En verit hafði þat fyrrum, at ek kunna bjargvel sýslu mína, ok á ek mér dóttur þá, er at mun vera með yðr ok mun heim koma brátt ok heitir Kráka. Er nú svá komit, at ek kem trautt ráði við hana.”

Ok nú er Kráka at fé farin um myrgininn ok sér, at skip váru komin við land mörg ok stór, ok nú tekr hún ok þvær sér. En kerling hafði henni þat bannat, því at hún vildi eigi, at menn sæi fegrð hennar, því at hún var allra kvenna vænst, en hár hennar var svá mikit, at tók jörð um hana, ok svá fagrt sem silki þat, er fegrst verðr. Ok nú kemr Kráka heim. En þeir matsveinar höfðu gert eld, ok nú sér Kráka, at þar eru menn komnir, þeir er hún hefir eigi fyrr sét. Hún hyggr at þeim ok svá þeir at henni.

Ok nú spyrja þeir Grímu: “Hvárt er sjá þín dóttir, in fagra mær?”

“Eigi er til þess logit,” segir Gríma, “at sjá er mín dóttir.”

“Furðu ólíkar máttu þit verða,” segja þeir, “svá illilig sem þú ert. En vér höfum eigi jafnvæna mey sét, ok enga sjám vér hana hafa þína mynd, því at þú ert it mesta ferlíki.”

Gríma svarar: “Eigi má nú á mér sjá. Brugðit er nú mínum yfirlitum ór því, sem var.”

Nú ræða þeir þetta, at hún vinni með þeim. Hún spyrr: “Hvat skal ek vinna?”

Þeir kváðust vilja, at hún teygði brauð, en þeir mundi baka eptir. Ok tekr hún síðan til sinnar iðju, ok vinnst henni vel. En þeir horfðu á hana ávallt, svá at þeir gáðu eigi sýslu sinnar ok brenndu brauðit.

Ok er þeir höfðu lokit verki sínu, fóru þeir til skipa. Ok þá er þeir skyldu brjóta upp vistir sínar, mæltu allir, at þeir hefði aldri jafnilla unnit ok væri hegningar fyrir vert. Ok nú spyrr Ragnarr, hví þeir hefði þanninn matbúit. Þeir kváðust sét hafa konu svá væna, at þeir gáðu eigi sinnar sýslu, ok ætluðu þeir, at engi mundi henni vænni vera í veröldu. Ok er þeir tóku svá mikit af of hennar fegrð, þá segir Ragnarr ok kveðst þat vita, at sjá mundi eigi jafnvæn sem Þóra hafði verit. Þeir kváðu hana eigi óvænni.

Þá mælti Ragnarr: “Nú mun ek senda þá menn, er gerla kunni at sjá. Ef svá er sem þér segið, þá er þetta athugaleysi yðr upp gefit, en ef konan er at nokkurum hlut óvænni en þér segið frá, munu þér taka hegning mikla á yðr.”

Ok nú sendir hann menn sína til fundar við þessa ina fögru mey, en andviðri var svá mikit, at þeir máttu eigi fara þann dag, ok mælti Ragnarr við sína sendimenn: “Ef yðr lízt þessi in unga mær svá væn sem oss er sagt, biðið hana fara á minn fund, ok vil ek hitta hana; vil ek, at hún sé mín. Hvárki vil ek, at hún sé klædd né óklædd, hvárki mett né ómett, ok fari hún þó eigi ein saman, ok skal henni þó engi maðr fylgja.”

Nú fóru þeir, þar til er þeir koma til húss, ok hyggja at Kráku vandliga, ok lízt þeim sjá kona svá væn, at þeir hugðu enga aðra jafnvæna. Ok nú segja þeir orð herra síns, Ragnars, ok svá, hversu hún skyldi búin vera. Kráka hugði at, hversu konungr hafði mælt ok hvé hún skyldi búast, en Grímu þótti engan veg svá mega vera ok kveðst vita, at sjá konungr mundi eigi vera vitr.

Kráka segir: “Því mun hann svá mælt hafa, at svá mun vera mega, ef vér skiljum eptir því, sem hann ætlar til. En víst eigi má ek í yðarri ferð vera þenna dag, en ek mun koma snemma á morgin til yðarra skipa.”

Nú fóru þeir í brott ok segja Ragnari svá búit, at hún mundi koma til fundar þeira. Ok nú er hún heima þá nótt.

En um myrgininn snemma segir Kráka karli, at þá mundi hún fara á fund Ragnars. “En þó mun ek verða at breyta búnaði mínum nokkut; þú átt aurriðanet, ok mun ek þat vefja at mér, en þar yfir utan læt ek falla hár mitt, ok mun ek þá hvergi ber. En ek mun bergja á einum lauk, ok er þat lítill matr, en þó má þat kenna, at ek hefi bergt. Ok ek mun láta fylgja mér hund þinn, ok fer ek þá eigi ein saman, en þó fylgir mér engi maðr.”

Ok er kerling heyrir hennar fyrirætlan, þykkir henni hún mikit vit hafa. Ok er Kráka er búin, ferr hún leiðar sinnar, þar til er hún kemr til skipa, ok var fögr tilsýndar, er hár hennar var bjart ok sem á gull eitt sæi. Ok nú kallar Ragnarr á hana ok spyrr, hver hún væri eða hvern hún vildi finna. Hún svarar ok kvað vísu:

“Þorik eigi boð brjóta,
er báðuð mik ganga,
né ræsis kvöð rjúfa,
Ragnarr, við þik stefnu;
manngi er mér í sinni,
mitt er bert hörund eigi,
fylgi hefi ek fullgott,
fer ek ein saman, mínu.”

Nú sendir hann menn at móti henni ok lætr fylgja henni á skip sín. En hún kveðst eigi fara vilja, nema henni sé grið gefin ok förunaut hennar. Nú er henni fylgt á konungs skip, ok er hún kemr í fyrirrúm, seilist hann í mót henni, en hundrinn beit í hönd honum. Þeir menn hans hlaupa til ok drepa hundinn ok reka bogastreng at hálsi honum, ok fær hann af því bana, ok er eigi betr griðum haldit við hana en svá.

Nú leggr Ragnarr hana í lypting hjá sér ok hjalar við hana, ok varð honum vel í skap við hana ok var blíðr við hana. Hann kvað vísu:

“Mundi víst, ef væri
vörðr föður jarðar
mætri mildri snótu,
á mér taka höndum.”

Hún kvað:

“Vammlausa skalt, vísi,
ef vilt griðum þyrma,
heim höfum hilmi sóttan,
heðan mik fara láta.”