11. Hrólf tókst sendiför á hendr

Þorgnýr jarl þagði nokkura stund af orðræðu Bjarnar ok mælti: "Þeim manni, er fara vill í Garðaríki ok ríða burt við Sörkvi ok náir þessari meyju mér til handa, skal ek gefa Þóru, dóttur mína, ok þriðjung alls ríkisins. Til farar þessarar skal ek hvárki spara skip né mannaforræði við þann, sem til vill verða."

Allir menn þögnuðu við þessa ræðu, ok svaraði engi jarli, þar til er Hrólfr stóð upp ok mælti: "Illa er þat gert at svara eigi slíkum höfðingja, sem vér eigum, en sakir þess, herra, at ek hefi með yðr verit um nokkura tíma í góðu yfirlæti ok marga góða hluti af yðr þegit, þá vil ek fara þessa ferð ok leita at ná konungsdóttur ella liggja dauðr. En þótt ek komi aptr ór þessi ferð, þá skulu þér gifta dóttur yðra hverjum, sem þér vilið, því at hún er vel verð góðs gjaforðs, en mér er eigi hugleikit konur at eiga."

Jarl þakkaði Hrólfi mikilliga ok bað hann hafa svá mikit lið sem hann vildi, en Hrólfr segist engan mann vildu, — "því at minni vari verðr tekinn einum en mörgum, hvar sem þeir koma."

Stefnir bauðst at fara með honum, en Hrólfr vildi eigi, ok var nú slitit þinginu. Fór Hrólfr heim í kastala sinn ok hverr til síns heimilis.

12. Fundr Hrólfs ok Vilhjálms

Innan lítils tíma hvarf Hrólfr í brutt ór kastalanum, svá at engi frétti til hans, en menn hans váru þar eptir. Hann var í kápunum Véfreyjunaut, en gekk við spjótit Atlanaut. Hann hafði boga ok örvamæli á herðum sér.

Ekki er sagt frá, hverja leið Hrólfr fór, en svá sem hann hafði mjök sótt ór Danmörk, var þat einn dag, at hann sá, hvar einn maðr gekk. Hann var mikill vexti ok herklæddr til handa ok fóta. Hann hafði brugðit sverð í hendi ok gekk á veginn Hrólfs, en hann heilsaði þessum manni ok spurði hann at nafni.

Hann segir: "Ek heiti Vilhjálmr, en forellri mitt hirði ek ekki at greina þér. En um tvá hluti skaltu kjósa: Sá er annarr, at þú segir mér, hverr þú ert eða hvert þú vilt fara eða hvat í erendum er, hinn annarr, at ek drep þik, ok ferr þú þá ekki lengra."

Hrólfr segir: "Enga afarkosti þarftu mér at gera, því at mitt er ekki óvænna en þitt, hvat sem vit skulum reyna."

Vilhjálmr hjó til Hrólfs með sverðinu, en hann brá fyrir spjótinu, ok beit ekki á. Hrólfr kastar spjótinu ok ræðr á Vilhjálm, en hann tók á móti, ok varð glíma þeira löng, áðr Vilhjálmr fell.

Hrólfr mælti: "Nú á ek alls kosti við þik. Muntu segja verða, hvert þitt erendi er eða hvar þú ert landvanr."

Hann segir: "Hér er ek ættaðr í Danmörk. Er ek bondason einn, en ætlaða at fara í Garðaríki ok rjúfa haug Hreggviðar konungs, en ná vápnum hans, vinna svá til Gyðu, systur Eireks konungs. Nú vil ek gerast þinn þjónustumaðr. Er mér margt vel gefit, því at ek er bæði vitr ok tölugr. Er þér bezt at gefa mér líf. Skal ek þér trúliga þjóna. Mun þér at mér gagn verða."

Hrólfr segir: "Vænn maðr ertu, ok víst hirði ek eigi at drepa þik, ef þú vilt mér fylgja, en eigi hefir þú tryggilig augu."

Lét Hrólfr hann þá upp standa ok segir honum allan sinn trúnað ok tilgang sinna ferða. Fóru þeir nú leiðar sinnar. Hestr Vilhjálms var þaðan skammt í burt frá honum. Þoldi hann ekki at ganga með vápnunum. Var hann skrautmenni mikit at klæðum ok söðulreiði. Segir Vilhjálmr jafnan veg, meðan þeir fóru um Danmörk.

13. Vilhjálmr sveik Hrólf

Einn dag litu þeir bæ mikinn reisiligan fyrir sér. Vilhjálmr mælti: "Hér fáum vit góða gisting í kveld at bæ þessum, því at hér á fyrir at ráða frændi minn, er Ölvir heitir ok er góðr bóndi ok heldr marga sveina."

Ok er þeir kómu heim at bænum, gekk bóndi í móti þeim ok fagnaði vel Vilhjálmi ok þeim báðum ok spurði, hverr sá væri inn mikli maðr.

Vilhjálmr segir: "Hrólfr heitir hann ok er húsbóndi minn. Mikill er hann ok sterkr, vel ættaðr ok mikill kappi."

Bóndi bauð þeim til drykkju. Þar var margt frelsingja. Vilhjálmr vildi ekki öðrum til hlíta en sér at þjóna Hrólfi ok lofaði hann í hverju orði. Þar var gott öl ok gleði mikil. Nú leið svá kveldit. Drukku þeir lengi áfram, en er Hrólfr gerðist drukkinn, vildi hann fara at sofa. Var honum búin sæng virðulig. Kastaði hann klæðum af sér ok lagðist í sængina ok sofnaði skjótt.

En er liðin var nóttin, vaknaði Hrólfr ok eigi við góðan draum, því at hann var bundinn at höndum ok fótum ok reyrðr sterkliga við einn ás. Hann var klæðlauss ok kominn fram at miklu báli. Þar stóð yfir honum Vilhjálmr, sveinn hans, bóndi ok allir heimamenn.

Vilhjálmr mælti: "Nú er svá orðit, Hrólfr, at ek er orðinn þér yfirsterkari, ok mundir þú eigi þat ætla fyrir stundu. Eru nú enn tveir kostir fyrir höndum: Er sá annarr, at þú skalt verða brenndr hér á báli þessu, svá at aldri skaltu sól sjá, elligar skaltu fylgja mér í Garðaríki ok þjóna mér í öllum hlutum ok kalla mik þinn meistara ok allt þat sanna, er ek segi frá mínum högum. Þú skalt allar þrautir vinna, þær sem fyrir mik verða lagðar, þar til er konungr játar mér Gyðu, systur sinni, til eiginorðs, en síðan skaltu lauss vera ór minni þjónustu. Aldri skaltu mér þessa vanvirðing hefna ok engum þeim manni, er hér hefir at verit, ok hér skaltu eið at vinna at halda þetta allt, er nú hefi ek fyrir skilit, eða nú í stað í eldinum brenna."

Þá sagði Hrólfr: "Með því at mér er nokkut til undanlausnar at komast ór þinni áþján, þá mun ek heldr þessu játa en missa lífit, því at þat veit ek, at lítt nái ek jarlsins erendi, ef ek dey nú hér. Vil ek ok þat til skilja, at þú segir ekki mína fyrirætlun eða hvat manna ek er, ella sé lauss allr okkar skilnaðr."

Vilhjálmr sagði svá gera skyldu. Var Hrólfr nú leystr, ok sór hann eið, eptir því sem þá var siðvenja til. Þjónar Hrólfr nú Vilhjálmi ok lét sem honum þætti einskis um vert. Fóru þeir frá Ölvi, ok reið Vilhjálmr, en Hrólfr gekk fyrir hesti hans. Þeir fóru um Svíþjóð ok þaðan til Garðaríkis. Ekki er þat greint, hverja leið þeir fóru, fyrr en þeir kómu til Aldeigjuborgar. Sat Eirekr konungr í borginni, ok var þetta á öndverðum vetri. Fengu þeir sér herbergi ok gengu síðan fyrir konung.

14. Vilhjálmr taldi íþróttir sínar

Þat var um þann tíma, er konungr sat yfir borðum. Þeir kvöddu konunginn, en hann tók vel kveðju þeira ok spurði, hvat manna þeir væri.

Vilhjálmr segir: "Ek heiti Vilhjálmr, en þetta er sveinn minn, er með mér ferr, ok heitir Hrólfr. Ek er sonr jarls eins ór Fríslandi, ok varð ek þaðan landflótti, því at ríkit var svikit undan mér af sjálfum landsmönnum. Er ek hér því kominn, at ek hafi spurt til yðvarrar rausnar ok mikilmennsku, ok vilda ek hér þiggja vetrvist í vetr."

Konungr segir: "Eigi spari ek mat við yðr, ok muntu vera íþróttamaðr mikill?"

Vilhjálmr segir: "Nógar kann ek íþróttir, ok sú in fyrsta, at ek er svá sterkr, at mér verðr aldri aflfátt. Önnur er sú, at ek hefi fráleik yfir öll dýr ok ferfætt kvikendi."

"Þjóflig íþrótt," segir konungr, "ok kemr þó opt at gagni."

Vilhjálmr mælti: "Eigi vantar mik skotfimi ok vápnfimi, sund eða tafl ok burtreiðir, vizku ok málsnilld, ok enga missi ek þá, er karlmann má prýða."

"Heyri ek," segir konungr, "at eigi vantar þik skörugleik. Tel nú þínar listir, Hrólfr, því at honum treysti ek ekki verr en þér."

Hrólfr segir: "Eigi má ek þær telja, herra, sem engar eru til."

"Mjök er þá misskipt með ykkr," segir konungr, "at annarr hefir allar, en annarr engar, en gangið til sætis á inn óæðra bekk miðjan."

"Þér munuð ráða, herra," segir Vilhjálmr, "en aldri hafði ek jafnóvirðuligan sess fyrri."

Gengu þeir síðan til sætis. Ekki váru þeir Sörkvir ok Brynjólfr heima í þenna tíma. Váru þeir farnir með Grími ægi upp í Jötunheima. Þeir Vilhjálmr ok Hrólfr váru þar í góðu yfirlæti. Skjalaði Vilhjálmr í hvern heim, en Hrólfr var jafnan hljóðr ok þögull ok ekki at leikum með öðrum mönnum. Dró Vilhjálmr mjök undan sínar íþróttir, en konungr var veiðimaðr mikill ok þótti þat skemmtan at jaga dýr með hirð sinni. Var hann jafnan í kyrrsæti, síðan hann kom í Garðaríki, því at flestir váru ófúsir at herja á hans ríki sakir kappa þeira, er með honum váru, einkanliga sakir galdra ok fjölkynngi Gríms ægis.

15. Hrólfr náði hirtinum

Eirekr konungr fór á skóg einn dag með hirð sína, sem vandi hans var til, at jaga dýr ok skjóta fugla. Þeir sáu hjört einn mikinn ok fríðan. Ekki þóttust menn hafa sét vænna dýr. Þótti flestum sem þat mundi alidýr, því at öll hans horn váru grafin ok gulli í smelt skurðina, en stika var sett á milli hornanna með silfri. Léku þar á tveir gullhringar. Um hálsinn lá ein silfrfesti ok niðr af henni ein bjalla með silfr, ok gaf hún mikit hljóð af sér, þegar hjörtrinn hljóp ok hrærði sik. Konungr vildi ná hirtinum ok bað lausum slá öllum hundum, ok svá var gert. Hlupu menn nú ok riðu, hverr sem mest gat, ok vildu taka hjörtinn, en hann æstist mjök undan hundunum, ok komast þeir hvergi nærri. Eltu þeir hann allan daginn, en um kveldit, er dimmaði, vissu þeir eigi, hvat af honum varð. Fór svá þrjá daga, at þeir fundu hjörtinn ok gátu eigi nát honum.

En um kveldit, er konungr kom undir drykkjuborð ok menn hans váru komnir í sæti, þá mælti hann: "Lítit þykki mér þú, Vilhjálmr, sýna oss íþróttir þínar, því at þú ert at engri gleði né skemmtan með öðrum mönnum, ok eigi ferr þú á skóg með oss."

Vilhjálmr segir: "Lítil gleði verðr mér þat, herra, at reyna íþróttir við menn yðra, því at ek sé hér engan kunna neinar íþróttir. Lét ek ok jafnan fá mér villibráð aðra menn, þá ek sat heima í ríki mínu."

Konungr mælti: "Vér höfum elt hjört einn þrjá daga, ok kunnum vér eigi ná honum, en ef þú náir hirtinum ok færir oss hann lifanda með öllum sínum búnaði, þá vil ek gefa þér Gyðu, systur mína, ok mikit ríki, með því at ek hefi engan þann hlut sét, at ek vildi gjarnari eiga. Máttu þetta vel gera, ef þú ert svá fóthvatr sem þú hefir sagt. Þó skaltu vinna tvá hluti aðra, þá sem ek legg fyrir yðr. Skal ek þinn heiðr þá auka í öllum hlutum ok vinna ríki þitt aptr með mínum styrk, þat er þú hefir áðr misst. Ok er sá nokkurr annarr af mínum mönnum, at þetta fái gert, þá skal hann jafnt verkkaup fyrir taka."

Þá sagði Vilhjálmr: "Þat er bæði, herra, at þetta fær engi gert utan ek, enda hafið þér mér þetta ætlat. Skal ek ok til vinna eða liggja dauðr ella."

Áttu þeir at þessu handfestar, sem siðr var til. Hrólfr gaf sik ekki at þessu. Fóru menn síðan til svefns ok tóku á sik náðir. Þjónaði Hrólfr Vilhjálmi at öllu, sem fyrr var sagt.

Snemma um morgin stóðu þeir upp Vilhjálmr ok Hrólfr ok bjuggust at leita eptir hirtinum. Þeir fóru á skóginn ok sáu skjótt, hvar hjörtrinn fór. Vilhjálmr hefr sik nú til hlaups ok ferr svá hart sem fugl flygi. Hjörtrinn æsist því meir. Hrólfr þrammar eptir Vilhjálmi, ok þótti honum Vilhjálmr frár í fyrsta skeiði. Hlaupa þeir svá lengi, at Hrólfr er jafnan á öðru leiti, en Vilhjálmr framar, þar til er hann kastaði sér niðr ok mælti: "Aldri verði sá heill, er þat vinnr til konu, fjár eða ríkis at sprengja sik á hlaupi."

Í þessu kom Hrólfr at Vilhjálmi ok spurði, hví hann léti dýrit undan ganga.

Vilhjálmr sagði: "Vel má ek hlaupa lengra, ef ek vil, en mér þykkir þú skyldr at taka dýrit ok vinna allar þrautir fyrir mik eptir skildögum, ef þú ert maðr til."

Hrólfr svaraði engu ok hleypr fram eptir dýrinu ok eltir þat lengi, þar til er saman dregr með þeim, því at hjörtrinn gerðist móðr mjök.

Þeir komu fram í eitt rjóðr um síðir. Var þá dagr áliðinn. Í miðju rjóðrinu stóð hóll einn. Hann var bæði víðr ok hár. Rjóðrit var fagrt ok mjök grasloðit víða. En er Hrólfr kemr fram hjá hólnum, þá opnast hann, ok gengr hann þar um kringum hann.

Þar kom út kona ok var í blám tiglamöttli ok heldr á eldi ok mælti: "Illt hefir þú at verki, Hrólfr, er þú ert þræll þrælsins ok þó til þess at stela annarra manna fé, því at ek á dýr þetta, er þú vilt taka, ok náir þú því aldri, nema ek vili. Nú skal gera þér kost á at ná dýrinu. Þú skalt ganga inn í hólinn með mér. Ek á dóttur eina, ok er henni þat skapat at komast eigi frá eldi sínu, því hún ætti, nema mennskr maðr hefði hendr á henni. Hefir hún nú legit nítján dægr á gólfi ok má eigi léttari verða. Hefi ek því hjörtinn sent í augsýn við yðr, at ek vissa, at þér mundið vilja ná honum ok elta hann hingat. Treysti ek þér, at þú hafir bezt hjarta til at ganga í hólinn með mér, en ekki mun konungr hjartarins njóta, þó at hann sé færðr honum."

Hrólfr segir: "Til mun ek þat vinna at ganga inn í hólinn með þér, ef ek nái hirtinum at færa konungi, en eigi hirði ek, hvat af honum verðr síðan."

Álfkonan varð nú glöð við þetta, ok gengu þau inn í hólinn. Váru þar væn herbergi ok fagrt um at litast, ok margir hlutir sýndist honum þar undarligir. Hann kom þar at, er konan lá, ok var hún lítt haldin, en þegar Hrólfr fór höndum um hana, varð hún skjótt léttari. Þökkuðu þær honum með fögrum orðum ok báðu honum virkta.

Álfkonan mælti: "Eigi verðr þér launat sem verðugt er heilsugjöf við dóttur mína, en hér er fingrgull, er ek vil gefa þér. Þess muntu þurfa, þá þú ferr til Hreggviðar haugs, en ef þú hefir þat á hendi þér, þá máttu hvárki villast nótt né dag, á sjá ok landi, í hverju myrkri sem þú ert, ok yfir muntu vinna þrautir allar, þær er fyrir þik eru lagðar, en ekki skaltu trúa Vilhjálmi, þaðan af þú ert frá skildr honum, því at gjarna vill hann þik feigan."

Hrólfr þakkaði henni, ok gengu þau út ór hólnum. Tók hún þá hjörtinn, en Hrólfr lagði hann á bak sér ok þótti mikils um vert fegrð hans. Bað nú hvárt vel fyrir öðru. Ferr hann nú heimleiðis, þar til hann fann Vilhjálm, ok fagnaði hann vel Hrólfi ok bað hann bera hjörtinn heim til borgarhliðs. Hrólfr gerði svá, en ekki segir hann Vilhjálmi, hversu hann hafi dýrinu nát. Kómu þeir til borgarinnar seint um kveldit, þá konungr var undir borð kominn.

Vilhjálmr mælti: "Nú skulum vit fara inn í höllina, en ek skal bera dýrit fyrir konunginn, en þú skalt sanna sögu mína, svá at konungr trúi því, er ek segi."

Tók Vilhjálmr við dýrinu ok lét á bak sér ok viknaði í knésbótum, ok þó fekk hann borit dýrit inn í höllina fyrir konunginn ok kastaði niðr á gólfit.

Hann blés mjök mæðiliga ok mælti: "Nú þykkjumst ek kominn til ráðahagar við systur þína, ok er nú kominn hér hjörtrinn, ok munu þeir ekki margir bjóðast yðr til mága, er slíku geta orkat sem ek."

Konungr segir: "Þat virðist mér í skapi, at eigi hafir þú hjörtinn unnit, ok vinna skaltu fleiri frægðarverkin, áðr þú fær hennar."

"Eigi þurfið þér at misgruna mína frægð, því at afburð hefi ek flestum mönnum. Veit þat Hrólfr, sveinn minn, at fjarlægr var hann mér, þá ek tók hjörtinn."

Hrólfr sagði: "Bæði er, at ek var Vilhjálmi gagnlauss, enda tók hann sér í engu at hlífa."

Vilhjálmr segir: "Því vil ek einn til vinna, at ek vil einn taka verkkaupit, eða hvat vilið þér fleira fyrir mik leggja, því at ek er búinn til at vinna?"

Konungr segir: "Nú skaltu fara til Hreggviðar haugs ok sækja þangat vápn Hreggviðar konungs, ok er þat lítil mannraun."

Vilhjálmr segir: "Nú vilið þér mik feigan, því at engi hefir sá aptr komit, er þangat hefir farit hér til."

"Víst vil ek," segir konungr, "at þú komir aptr, en sannendi eru þat, at engi hefir aptr komit, er ek hefi þangat sent. Er mér mikill aptrmundr at gripum þeim, er í hauginn fóru. Skal ok sá einn fá systur minnar, sem frægri er en aðrir menn."

Vilhjálmr segir: "Gera mun ek þetta, því at mér þykkir þetta þrautlaust, at ræna dauða menn ok vinna þat til meyjar."

Gekk Vilhjálmr nú til sætis síns, ok skildu at svá mæltu.

16. Hrólfr sótti gripina Hreggviðs

Eptir fá daga var þat eina nótt, at Hrólfr tók á fótum Vilhjálms ok mælti: "Mál er at vinna til meyjarinnar ok fara til haugsins."

Vilhjálmr stóð upp skjótt, ok var Hrólfr þá klæddr ok kominn í Véfreyjunaut ok hafði spjótit Atlanaut, en Vilhjálmr alvæpni. Hann reið, en Hrólfr gekk fyrir hesti hans. Fóru þeir svá, þar til skógr varð fyrir þeim ok einn forntroðinn götustígr. En er þeir höfðu skammt farit, þá laust veðr móti þeim svá mikit með fjúki ok frosti, at Vilhjálmr fekk eigi á baki setit. Leiddi Hrólfr þá hestinn, en Vilhjálmr gekk eptir um stund, þar til at hríðin tók svá at gerast sterk, at hestrinn fekk ekki gengit, ok dró Hrólfr hann flatan eptir sér, en studdi sik við spjótit. Varð honum þá litit aptr ok sá, at Vilhjálmr var horfin, en hestrinn löngu dauðr. Skildi hann þar við hestinn, en gekk fram á leiðina. Hríðin var svá sterk, at eikrnar brotnuðu af stofnunum ok kómu hvar fjarri niðr. Fekk Hrólfr þar af optliga stór högg, svá at þat hefði bana unnit flestum mönnum, þar með eldingar ok reiðarþrumur, svá at hann hugði þat sinn bana orðit hafa, ef eigi hefði kápan hlíft honum. Var svá alla nóttina framan til dags. Í móti degi varp mikilli fýlu móti honum, at hann hefði kafnat, ef kápugríman hefði eigi hlíft honum. Þat þóttist Hrólfr skilja, at hríðin mundi hafa drepit sendimenn konungs ok þetta mundi gerningahríð vera. Þóttist hann ok aldri í þvílíka raun komit hafa. En er mjök var ljóst af degi, þá tók upp hríðina ok gerði logn. Hvarf þá burt fýlan. Sá Hrólfr þá haug mikinn sem fjall ok hár stauragarðr um kring. Hann tók hendinni um einn staurinn ok varpar sér inn yfir, gekk síðan upp á hauginn, ok sýndist honum hann mjök torvelligr at rjúfa.

En er hann litast um, sér hann mann einn norðan undir hauginum stóran vexti með konungs skrúða. Hrólfr gekk til hans ok kvaddi hann konungs kveðju ok spyrr hann at nafni.

Hann segir: "Ek er Hreggviðr, ok ek byggi haug þenna með köppum mínum, ok ertu hér velkominn, en þat skaltu vita, Hrólfr, at ek veld eigi hríðum þessum ok fýlum eða öðrum undrum, ok eigi hefi ek menn drepit. Valda þeir þessu öllu Sörkvir ok Grímr ægir, ok þeir hafa valdit lífláti konungsmanna, en þó brestr þeim stundum vísdómrinn, þá er þeim liggr mest við, ok ef þeir vissi, at þú værir hér, þá vildi þeir þik feigan. Ek fór í svölulíki til Þorgnýs jarls með hár Ingigerðar, dóttur minnar, því at ek vissi, at þú mundir eptir leita af jarlsmönnum ok þú einn vart maðr til at frelsa hana, ef lukkan fylgdi. Ann ek þér bezt hennar at njóta, ef þú vilt ríða burt við Sörkvi, því at þik vantar hvárki hug né hreysti, en þat hefir Grímr ægir játat honum, at engi skyldi hann yfirvinna nema sá, er hefði herklæði mín. Er því haugrinn óvinnanligr gerr, ok því eru torfærur til hans, at hann hugði, at engi skyldi herklæðunum ná mega. Nú skal ek fá þér alla þá hluti ór haugnum, er þú vilt hafa. Ek vil fá þér tvenn herklæði ok hvár öðrum lík, utan at kostum eru þau ólík. Þau skaltu fá konungi, er verri eru, en önnur skaltu ekki sjá láta, fyrr en þú þarft við at hafa, ok á sverðinu skaltu mikla vandvirkt hafa, því at fásét er annat slíkt. Ingigerðr, dóttir mín, geymir öll burtreiðarvápn mín ok hestinn Dúlcifal, sem ólíkr er flestum öðrum fyrir margra hluta sakir. Honum skaltu ríða, þá þú átt við Sörkvi, ok er þér sigrinn víss, ef hann lætr takast. Burtstöngin ok skjöldrinn munu ok halda sinni náttúru. Vilhjálmi skaltu ok ekki trúa, þaðan af þú ert ór hans þjónustu, því at hann svíkr þik, ef hann getr. Muntu halda vilja eiða þína, en betr er hann af dögum ráðinn fyrr en síðar, því at hann mun þik hættan hafa."

Eptir þat fekk Hreggviðr Hrólfi gripuna ok vápnin ok síðast menit af hálsi sér.

Þá mælti Hreggviðr: "Þat hefir mér skapat verit, at ek skal mega fara þrjá tíma ór haugi mínum, ok þarf eigi aptr at byrgjast utan í síðasta sinn. Nú mun þér ekki sveigra verða, er þú ferr heim aptr. Nú far þú vel, ok gangi þér allt eptir vild ok vilja, en ef þú kemr aptr í Garðaríki, þá vitja mín, ef þú þarft lítils við."

Hvarf Hreggviðr nú inn í hauginn, en Hrólfr tók gripuna ok varðveitti, fór síðan frá haugnum aptr ina sömu leið ok varð nú við engi undr varr. Ok er hann kom ór skóginum, kom Vilhjálmr þá móti honum. Hafði hann skriðit undir viðarrætr ok legit þar um alla hríðina. Fekk hann varla talat fyrir kulda.

Flaðraði hann þá mjök at Hrólfi ok mælti: "Aldri þykki mér ofsögum mega segja af þinni frægð ok giftu þeiri, er okkr fylgir, þar sem nú er brotinn haugrinn ok sótt gull ok dýrgripir. Sé ek nú þat, at okkr má engi hlutr fyrir standa, en þó var þetta mikit veðr, svá at varla gat ek stýrt mér. Þykkist ek nú kominn til ráðahags við systur konungs. Skaltu nú fá mér gripuna ok vápnin, því at ek vil sjálfr afhenda þá konungi."

Hrólfr mælti: "Lítit viltu vinna til frægðarinnar, ok illa muntu mér launa, þó at ek leggi líf mitt í hættu fyrir þik. Tak nú við gripunum ok fær konungi, en ek mun halda öll mín orð við þik ok sanna sögu þína, þóttu sért ómakligr."

Hrólfr hafði fólgit hin vápnin í skóginum, ok sá Vilhjálmr ekki þau.

Fóru þeir nú leið sína, til þess er þeir hittu konunginn. Sat hann undir drykkjuborðum at kveldmáltíð. Vilhjálmr kvaddi konunginn ok lét mjök mæðiliga. Allir menn í höllinni urðu ókveða við þeira aptrkvámu.

Vilhjálmr mælti: "Víst trúi ek varla, at meiri þraut vera muni með öllu saman, því at Hreggviðr er it mesta tröllmenni sakir sinnar fjölkynngi, en haugrinn torsóttligr at brjóta. Hefi ek átt við Hreggvið konung í alla nótt. Kom ek þar í mikla mannraun, áðr ek náði herklæðunum."

Tók hann þá sverðit ok menit, lagði á borð fyrir konunginn. Þá mælti konungr: "Sóttir eru víst gripirnir, ok þykki mér nú allir verri en fyrr, utan menit, þat er óspillt, en þat hygg ek, at Hrólfr hafi sótt en eigi þú."

Hrólfr segir: "Þat segi ek yðr, at ek fór eigi í hauginn, ok megið þér þat til líkenda ráða, at eigi mundi ek móti mæla at fá slíkar sæmdir eða aðrar, ef ek ætti þess kost."

Vilhjálmr mælti: "Undrar mik þat, herra, at þér grunið sögu mína eða frægð ok hreysti minnar karlmennsku. Má hér skjótt raun til gera, at vit Hrólfr reynum með okkr, ok mun hann mér fjarlægr standa, því at þat er fyrst, at hann þorir eigi mannsblóð at sjá, ok þá ek fór í Hreggviðar haug, skyldi hann festi haldit hafa, ok þá hann heyrði dunur ok stór högg í hauginn, varð hann svá hræddr, at hann rann frá festinni. Var þat eitt þá mín hjálp, at ek hafði borit festarendann um stóran stein, ok las ek mik upp ór hauginum með handafli."

Konungr svarar: "Vel trúi ek, Hrólfr, orðum hans, en eigi mundi gripirnir hér komnir, ef þeir hefði eigi í hauginn sóttir verit."

Lætr nú konungr geyma vápnin mjök vandliga ok hugði, at eigi skyldi Sörkvi at meini verða.

Svá er sagt, at eina nótt hvarf hjörtrinn burt, svá at þeir urðu eigi varir við, er geyma skyldu. Þótti konungi þat mestr skaði. Var hans leitat nær ok fjarri, fannst hann eigi. Þóttist Hrólfr vita, at álfkonan mundi hafa sótt hann. Vilhjálmr lét nú vel yfir sér ok gekk jafnan til tals við konungssystur, ok fóru vel ræður með þeim. Sparði hann ekki at skjala margt af sér um alla hluti. Leið nú svá vetrinn fram um jól, at ekki bar til tíðenda.