Þorsteins saga Víkingssonar

1. Frá Loga konungi

Þat er upphaf þessarar sögu, at Logi hefir konungr heitit. Hann réð fyrir því landi, er norðr er af Noregi. Logi var stærri ok sterkari en nokkurr annarr í því landi. Var lengt nafn hans, ok var kallaðr Hálogi. Af honum tók landit nafn ok var kallat Hálogaland. Logi var allra manna fríðastr. Brá honum um afl ok vöxt í ætt sína, því at hann var risakyns. Hann átti Glöð, dóttur Gríms ór Grímsgörðum norðan ór Jötunheimum, er þá váru kallaðir fyrir norðan í Elivágum. Grímr var inn mesti berserkr. Hann átti Alvöru, systur Álfs ins gamla. Hann réð fyrir því ríki, er liggr í milli á tveggja. Þær tóku nafn af honum, ok var kölluð elfr hvártveggi. Var sú kölluð Gautelfr, er fyrir sunnan var við land Gauta konungs ok skildi við Gautland. En sú var kölluð Raumelfr, er fyrir norðan var ok kennd var við Raum konung. Ríki þat var kallat Raumaríki. Þat váru kallaðir Álfheimar, er Álfr konungr réð fyrir, en þat fólk er allt álfakyns, er af honum er komit. Váru þat fríðari menn en aðrar þjóðir næst risafólki. Álfr konungr átti Bryngerði, dóttur Raums konungs af Raumaríki. Hún var stór kona, en ekki væn, því at Raumr konungr var ljótr. Er þat kallat, at þeir menn sé miklir raumar, sem ljótir eru ok stórir. Hálogi konungr átti tvær dætr við Glöð, drottningu sinni. Hét önnur Eisa, en önnur Eimyrja. Þær váru fríðari meyjar en nokkurar aðrar í því landi. Þær áttu til þess kyn, svá var faðir þeira ok móðir. En sakir þess, at eldr ok ljós birtir þar, sem áðr er myrkt, tóku þessir hlutir nafn af fyrrgreindu fólki.

Jarlar tveir váru með Háloga. Hét annarr Vífill, en annarr Véseti. Þeir váru báðir miklir menn ok sterkir. Þeir vörðu land konungs. Þat var einn dag, at jarlarnir gengu fyrir konung, ok bað Vífill Eimyrju, en Véseti Eisu. Konungr synjaði þeim báðum. Þeir urðu við þat mjök reiðir, svá at litlu síðar tóku þeir þær í burt ok stukku ór landi ok firrðust fund hans, því at hann gerði þá útlæga af ríki sínu, ok lét hann gera til þess galdra, at þeir yrði þar aldri innlenzkir, ok lagði hann á, at þeira ættmenn yrði jafnan útlægir af sínum eignum. Véseti settist í ey þá eða hólm, er kallaðr er Borgundarhólmr. Hann var faðir Búa ok Sigurðar kápu. Vífill sigldi austr lengra ok settist í þá ey, er Vífilsey heitir. Hann átti son við Eimyrju, konu sinni, er Víkingr hét. Hann var snemma mikill vexti ok sterkari en aðrir menn.

2. Frá Háreki járnhaus

Hringr hét konungr. Hann var fylkiskonungr í Svíaveldi. Hann átti drottningu ok eina dóttur barna, er Húnvör hét. Hún var allra kvenna fríðust ok bezt mennt. Hún helt skemmu mikla ok kvenna sveit. Sú hét Ingibjörg, er næst henni gekk, dóttir Herfinns jarls af Ullarakri. Þat töluðu flestir menn, at Ingibjörgu skorti ekki við konungs dóttur nema burði ok speki, því at þat bar hún yfir hvern mann þar í landi. Margir konungar ok konungasynir báðu hennar, ok vísaði hún öllum frá. Ór hófi þótti öllum ganga metnaðr hennar ok ofstopi. Töluðu þat ok margir menn, at henni mundi koma nokkurr hnekkir. Gekk nú svá fram nokkura tíma.

Fjall eitt var at baki konungs atsetunni. Þat var svá hátt, at þar lágu engir manna vegir yfir. Þat var einn dag, at ofan af fjallinu gekk einn maðr, ef mann skyldi kalla. Hann var meiri ok illiligri en menn hefði fyrr sét. Hann var líkari jötni en mennskum manni. Hann hafði í hendi flein tvíoddaðan. Þetta var þann tíma, er konungr sat yfir borðum.

Þessi raumr gekk at hallardyrum ok beiddist inn at ganga, en dyraverðir synjuðu. Sjá lagði til þeira fleininum, ok sinn oddrinn kom fyrir brjóst hvárum ok svá út um bakit, ok hóf þá báða yfir höfuð sér ok kastar þeim báðum langt á völlinn dauðum, gekk inn síðan ok fyrir hásæti konungs ok mælti: "Með því, Hringr konungr, at ek hefi virt þik svá mikils, at ek hefi sótt yðr heim, þá þykki mér skylt, at þér gerið mitt erendi."

Konungr spyrr, hvat þat væri eða hvat hann héti. Hann svarar: "Ek heiti Hárekr járnhauss. Er ek sonr Kols konungs kroppinbaks af Indíalandi, en erendi mitt er þat, at ek vil, at þér gefið í mitt vald dóttur yðra, land ok þegna. Munu þat ok flestir kalla, at betr sé standanda ríkit, at ek stýri en þú afgamall ok mannskaparlauss. En með því at þér þykkir nokkur mótgerð í því at láta ríkit, þá skal ek þat veita þér í móti at ganga at eiga dóttur þína, Húnvöru, en ef þér líkar þá eigi, þá mun ek drepa þik, en eiga ríkit ok hafa Húnvöru fyrir frillu."

Konungi þótti nú at höndum kominn vandi mikill, því at allt fólk varð hryggt við tal þeira. Konungr mælti þá: "Mér þykkir ráð, at vit vitum, hverju hún vill svara." Hárekr kvað sér þat vel líka.

Var þá sent eptir Húnvöru, ok þetta var borit upp fyrir henni. Hún mælti: "Vel lízt mér á þenna mann, en verða þykki mér mega, at mér verðr hann stórr í skapsmunum, en fullkosta er mér í honum í allan máta, en þó vil ek at því spyrja, hvárt ekki skal til undanlausnar."

"Eigi skal þat," segir Hárekr, "ef konungr vill ganga á hólm við mik at þriggja nátta fresti eða fá mann fyrir sik, þá skal sá ráða öllum hlutum, er annan fellir á hólmi."

"Víst mun þat," segir Húnvör, "at sá mun engi fást, at þik sigri í einvígi, en þó mun ek því játa."

Hárekr snýr síðan út, en Húnvör fór til skemmu ok grét sárt.

Konungr spurði eptir sína menn, hvárt engi vildi vinna þat til ráðahags við dóttur sína at berjast við Hárek. En þótt ráðit þætti gott, vildi engi til vinna, því at öllum þótti víss dauðinn. Töluðu þat ok margir, at þetta væri henni makligt, svá mörgum sem hún hefði frá vísat, ok mundi nú lægjast metnaðr hennar, ef hún skyldi eiga Hárek.

Eymundr hét þjónustumaðr hennar. Hann var henni hollr ok trúr í öllum ráðum. Þenna kallaði hún til þegar um daginn ok mælti: "Ekki mun tjá kyrru fyrir at halda. Vil ek senda þik, skaltu taka skip ok róa til eyjar þeirar, er liggr út undan Ullarakri, er Vífilsey heitir. Þar stendr bær í eynni. Þangat skaltu fara ok koma þar annat kveld um dagsetrs skeið. Skaltu ganga inn í bæinn vestri dyrr, ok er þú kemr inn, muntu sjá roskinn mann hvatligan ok aldraða konu. Ekki mun þar fleira manna. Son eiga þau, er Víkingr heitir. Hann er nú fimmtán vetra, manna gerviligastr. Eigi mun hann á vaðbergi vera. Annathvárt munum vér þaðan fá leiðrétting várra mála, ella þykki mér seinligt um. Láttu ekki sjá þik, en ef svá kann til at bera, at þú sjáir inn þriðja manninn, þá kasta þú þessu bréfi í kné honum ok far síðan heim."

Eymundr bregðr við skjótt ok ferr á skip við tólfta mann ok kemr í Vífilsey, en gengr einn á land ok til bæjar ok finnr eldaskálann ok stendur at hurðarbaki. Bóndi sitr við eld ok húsfreyja. Lízt honum bóndi drengiligr. Fölski var fallinn á eldinn, ok sá eigi glöggt.

Húsfreyja tók til orða: "Þat ætla ek, Vífill minn, at okkr dugi, at Víkingr, sonr okkar, komi fram, því at engir munu koma í móti, ok er skjótt komit at því, er hólmstefnan á at vera Háreks."

"Þat þykki mér eigi ráð, Eimyrja," segir hann, "því at sonr okkarr er ungr ok álitalítill, framgjarn ok óforsjáll. Er þat bráðr bani hans, ef hann lætr ginna sik til at berjast við Hárek, en þó muntu þessu ráða."

Litlu síðar spratt upp hurð at baki bónda, ok gekk þar fram maðr furðuliga mikill vexti ok settist niðr hjá móður sinni. Eymundr varpaði bréfinu í kné Víking ok hljóp út síðan ok til skips ok kom til Húnvarar ok segir sitt erendi. Hún segir, at auðna mundi ráða.

Víkingr tók bréfit, ok var þar á kveðja konungsdóttur ok þat með, at hann berðist við Hárek járnhaus ok hún mundi ganga með honum. Víkingr brá lit við, ok er Vífill sá þat, þá spurði hann, hvat þat væri. Víkingr sýndi honum bréfit.

"Þat vissa ek," segir Vífill, "ok hefði betra verit, at ek hefði ráðit áðan, Eimyrja, eða hvat ætlar þú til?"

Víkingr segir: "Mun eigi gott at frelsa konungsdóttur?"

Vífill mælti: "Þat er þinn bráðr bani, ef þú berst við Hárek."

"Til þess skal hætta," segir Víkingr.

"Ekki mun þá verða við gert," segir Vífill, "en segja má ek þér frá ætt hans ok honum sjálfum.

3. Frá Kol ok hyski hans

Tírus inn mikli var konungr yfir Indíalandi. Hann var ágætr höfðingi sakir allra hluta. Hann átti sér ágæta drottning ok eina dóttur barna, er Tróna hét. Hún var allra kvenna fríðust, ólík flestum konum fyrir sakir vizku; bar hún af öllum konungadætrum.

Þann mann er at nefna til sögunnar, er Kolr hét. Margt gott er af honum at segja, þat fyrst, at hann var stórr sem jötunn, ljótr sem fjándinn ok svá fjölkunnigr, at hann fór í jörðu ok á ok límdi saman stóð ok stjönur. Hann var svá mikil hamhleypa, at hann brást í ýmissa kvikenda líki. Hann fór ýmist með vindum eða í sjó. Hann hafði svá mikinn hring á herðdum, at ef hann stóð réttr, bar hæra kryppuna en höfuðit. Hann fór til Indíálands með mikinn her ok felldi Tírus frá landi, en gekk at eiga Trónam ok tók undir sik land ok þegna ok gerðist konungr yfir. Hann átti mörg börn við Trónu, ok brá þeim meir í föður ætt en móður.

Kolr var kallaðr kroppinbakr. Hann átti þrjá kostgripi: Þat var sverð, svá góðr gripr, at ekki var betra borit í þann tíma. Sverðit hét Angrvaðíll. Annarr gripr var gullhringr, er Glæsir hét. Þriði var horn. Þat var náttúra drykkjar þess, er í var neðra gólfi, at hverr, sem af drakk, fekk vanheilsu þá, er lepra heitir, ok óminni svá mikit, at hann mundi engan þann hlut, sem áðr hafði verit, en ef drukkit var af efra hlut hornsins, þá bættist þegar.

Elzt barn þeira var Björn blátönn. Tönn hans var blá at lit ok stóð hálfrar annarrar alnar fram ór munni hans. Opt banaði hann þar með mönnum í bardögum eða þá hann var reiðr. Dís hét dóttir Kols. It þriðja barn þeira hét Hárekr. Þá hann var sjau vetra, var hann sköllóttr um allt höfuð. Hauss hans var svá harðr sem stál. Því var hann járnhauss kallaðr. It fjórða barn þeira hét Ingjaldr. Vörr hans in efri var alnar löng frá nefi. Því var hann kállaðr Ingjaldr trana. Þat var gaman þeira bræðra, þá þeir váru heimá, at Björn blátönn hjó, sem hann gat, tönn sinni í haus Háreki, bróður sínum, ok skaðaði hann ekki. Ekki festi vápn á vörr Ingjalds trönu. Kolr kroppinbakr lét seiða til þess, at ekki vápn skyldi at bana verða öllu hans afsprengi utan sverðit Angrvaðill. Ekki járn bítr þau annat.

En þá Kolr var fullgamall, dó hann illuni dauða. Þá var Tróna vanheil ok varð léttari ok átti son, er Kolr hét eptir föður sínum. Hann var svá líkr föður sínum sem hann var honum skyldr. Þegar Kolr var vetrgamall, var hann mjök illskiptinn við ungmenni. Var hann kallaðr Kolr inn krappi. Dís giftist Jökli járnhrygg Hann var blár berserkr. Þau systkin skiptu arfi eptir föður sinn. Hlaut Dís hornit, en Björn blátönn sverðit, Hárekr hringinn, Ingjaldr konungdóm, en Kolr lausafé. Þrim vetrum eptir dauða Kols konungs giftist Tróná Herfinni jarli, syni Hróðmars konungs af Marseralandi, ok átti son við henni á fyrsta vetri, er Framarr hét. Hann var efniligr ok ólíkr bræðrum sínum. Nú þykki mér svá," segir Vífill, "at þú hættir eigi lífi þínu undir heljarmann þenna, sem engi bíta járn."

"Eigi skal þat," segir Víkingr, "til skal hætta, hversu er ferr."

Ok er Vífill sér, at honum er alvara í at berjast við Hárek, þá mælti hann: "Enn má ek segja fleira af Kolssonum: Vit Véseti höfðum landvörn með Háloga konungi. Heldum vit í hernað á sumrum. Þat var eitt sinn, at vit mættum Birni blátönn í Græningjasundi, ok börðumst vér með því móti, at Véseti sló með kylfu sinni á hönd Birni, svá at sverðit fellr ór hendi honum, ok náða ek þá sverðinu, ok keyrða ek hann í gegnum, ok lét hann svá líf sitt. Hefik borit síðan sverðit ok nú vil ek gefa þér þat, frændi."

Hann sótti þá sverðit ok fekk Víking. Honum leizt vel á sverðit.

Síðan bjóst Víkingr ok fór einn á báti. Þann sama dag kom hann til konungs hallar, er hólmstefnan átti at vera. Var þar allt tvist ok daprt. Gekk Víkingr fyrir konung ok kvaddi hann. Konungr spyrr hann at nafni. Víkingr segir til it sanna. Húnvör sat á aðra hönd konungi. Víkingr spyrr, hvárt hún beiddi hann at koma þar. Hún segir þat satt vera. Víkingr spyrr, með hverjum hætti hann skal á hólm ganga við Hárek.

Konungr mælti: "Þú skalt eiga dóttur mína með sœmiligum mundi."

Þessu játar Víkingr. Fastnar hann sér þá Húnvöru. Þótti flestum sem feigð mundi kalla at Víking, ef hann berðist við Hárek.

4. Víkingr felldi Hárek

Síðan fór Víkingr til hómsins. Fylgdi konungr honum með hirð sinni. Þar kom Hárekr ok spyrr, hverr við sik skyldi berjast.

Víkingr gekk fram ok mælti: "Hér er sjá."

Hárekr mælti: "Lítilræði þykki mér at fella þik at velli, því af ek veit, at þú ert dauðr, ef ek slæ þik með hnefa mínum."

"En ek ætla, at þú telir tormerki á at berjast við mik," segir Víkingr, "er þú æðrast, er þú sér mik."

Hárekr segir: "Eigi er þat, ok þarf ek at forða lífi þínu, er þú vilt sjálfr ganga í opinn munn heljar, ok högg þú fyrri, seim hólmgongu lög eru til, því at ek hefi einvígi boðit, en ek mun standa kyrr fyrir á meðan, því at óhræddr er ek fyrir því, at mik muni þat saka."

Víkingr brá nú Angrvaðli, ok var því líkt sem elding brygði af honum.

En er Hárekr sá þat, mælti hann: "Við þik skyldi ek aldri barizt hafa, hefðak vitat, at þú hefðir Angrvaðil haft. Er því líkast, at svá fari sem faðir minn sagði, at vér systkin munum skammlíf verða nema sá einn, er hans nafn bæri. Var þat it mesta slys, er Ángrvaðill gekk ór várri ætt."

Ok í því hjó Víkingr ofan í haus Háreki ok klauf hann allan at endilöngu, svá at sverðit hljóp niðr í jörðina allt at hjöltum. Konungs menn æptu þá sigróp mikit. Fór konungr heim til hallar með fagnaði. Var þá um talat, at við brullaupi skyldi búast, en Víkingr sagðist eigi þat vildu, — "skal hún sitja í festum þrjá vetr, en ek skal fara í hernað".

Var nú svá gert, at Víkingr helt ór landi með tveimr skipuin, ok tókst þat vel, því at hann hafði sigr í hverri orrostu. Ok er hann hafði tvá vetr í víkingu verit, lagði hann um haustit at ey nokkurri. Þá var veðr gott ok hiti mikill.

5. Víkingr varð líkþrár

Þenna sama dag gengr Víkingr á land einn at skemmta sér. Hann snýor til skógar. Varð honum þá varmt mjök. Ok er hann kom í eitt rjóðr fagrt, settist hann niðr ok sér, hvar kona gengr. Hún var harðlá fögr. Hún gekk at honum ok heilsar upp á hann harðla sœmiliga, en hann tók henni vel. Þau töluðust við langa stund, ok fór ræða þeira heldr vinsamliga. Hann frétti hana at nafni, en hún kvaðst Sólbjört heita Hún spyrr, hvárt hann þyrsti ekki, því at hann hafi langt gengit til. Víkingr kvað þat eigi vera. Hún tók horn undan yfirhöfn sinni ok bauð honum at drekka, en hann tók við ok drakk ok eptir þat syfar hann ok hallast þá í kné Sólbjartar ok svaf.

En er hann vaknar, vár hún öll í burtu. Honum var heldr orðit kynlight við drykkinn. Hann hafði hroll mikinn í búknum. Veðrit var gustkalt, ok nær mundi hann engan hlut, sem aðr hafði verit, en sízt til Húnvarar. Fór hann til skips ok helt í burt. Tók hann þá krankleika mikinn ok lagðist í rekkju af sótt þeiri, er líkþrá heitir. Heldu þeir víða fyrir land fram, því at þeir vildu hvergi ílendast. En er hann hafði tólf mánuði legit í þessum sjúkleika, tók mjök at honum at þrengja, ok fellu mörg sár á líkam hans.

Þat var einn dag, at þeir lögðu at landi, at þeir sáu sjau skip sigla fyrir höfnina. Ok er þeir fundust, spurðu hvárir aðra at nafni. Víkingr sagði til sín, en sá nefndist Hálfdan, er fyrir var, ok vera Úlfsson. Hálfdan var stórr maðr ok sterkligr, ok þegar hann veit, hversu háttat er Víking, gekk hann á skip til Víkings, ok var þá lítill máttr hans. Hálfdan spyrr, hversu at hefði borizt um mein hans. Víkingr segir allt, sem orðit hafði.

Hálfdan svarar: "Þar hefir hamhleypan Dís Kolsdóttir komit með metum sínum. Þykki mér seinligt at rétta sinn hluta á henni, því at hún mun þykkjast hafa hefnt Háreks járnhauss, bróður síns. Nú vil ek bjóða þér fóstbræðralag ok vita, hvárt vit getum ekki hefnt á Dísi."

Víkingr svarar: "Enga ván veit ek mér á því at fyrir koma Dísi eða Jökli járnhrygg, bónda hennar, sakir vanmættis míns, en svá lízt mér á þik, at þó at ek væri vel til reika, væri mér þetta vel boðit sakir karlmennsku þinnar."

Var þetta nú staðfest, at þeir gerðust nú fóstbræðr.

Hálfdan átti dreka stóran, ok var hann kallaðr Járnbarði. Hann var allr járni varðr fyrir ofan sjó, borðhár ok inn bezti gripr. Ekki höfðu þeir þar lengi verit, áðr þeir fóru burt ok heim í Svafa. Minnkaði þá mátt Víkings, svá at hann gerðist banvænn. En er þeir kómu við land, gekk Hálfdan einn frá skipum, þar til hann kom í rjóðr eitt. Þar stóð steinn einn stórr. Hann gekk at honum ok klappar á með sprota sínum. Þar gekk út dvergr sá, er þar átti heima, er Litr hét. Þeir váru vinir miklir. Hann heilsar honum blíðliga ok fréttir, hvat at erendum væri.

Hálfdan segir: "Nú þykki mér mikit á liggja, fóstri, at þú gerir nú erendi mitt."

"Hvat er þat fóstri minn?" segir Litr.

"Ek vilda, at þú næðir horninu góða Dísar Kolsdóttur."

"Kosta þú," segir Litr, "því at þat er minn bani, ef ek leita við þat, en ek fæ þat ekki þess heldr, því at þú veizt, at ekki tröll er slíkt í veröldinni sem Dís."

"Hér þykki mér á liggja nú," segir Hálfdan.

"Hví mun ek þá eigi hætta," segir Litr, "þótt ek gefi mitt líf við?"

"Vel muntu gera," segir Hálfdan. Skildu þeir þá at sinni. Gekk Hálfdan þá til skipa ok dvaldist þar um hríð.

6. Lækning Víkings ok dráp Jökuls

Nú er at segja frá Hringi konungi, at hann sitr í sínu veldi ok Húnvör, dóttir hans, eptir fall Háreks járnhauss. Þótti öllum þat mikit þrekvirki verit hafa. Þessi tíðendi spurðust til Indíalands, ok þótti Ingjaldi trönu mikit fráfall hans. Tók hann at skera upp herör ok sendi um allt landit ok safnaði múg ok margmenni. Margar óþjóðir hafði hann í her sínum ok stefndi öllum þessum her til Svíþjóðar. Eigi kemr njósn fyrir honum. Hann býðr konungi til bardaga. Hann bregðr við skjótt ok hefir fátt manna, ferr þó til bardaga, ok verða þar skjót umskipti. Þar fell Hringr konungr ok öll hans hirð, en Ingjaldr tók burt Húnvöru ok hafði til Indíalands. Jökull járnhryggr leitar at þeim fóstbræðrum ok vill hefna Háreks, mágs síns.

Nú er þar til at taka, at þeir Víkingr ok Hálfdan eru í Svafa. Þá er liðnar váru sjau nætr, kemr Litr til móts við Hálfdan ok hefir hornit. Verðr Hálfdan nú glaðr ok ferr til Víkings, ok þótti flestum þá lítit at honum. Hálfdan dreypir þá á varrir honum af inum efra hlut hornsins. Raknar Víkingr þá við, ok er hann tók at magnast, var því líkt sem hann vaknaði af svefni. En svá fell óhreinendi burt af honum sem hreistr af fiski, þar til er honum batnar dag frá degi, til þess er hann var heill.

Þá bjuggust þeir í burt af Svafa ok heldu norðr fyrir Bálagarðssíðu. Sáu þeir þar átján skip ok öll stór, tjölduð svörtum tjöldum.

Hálfdan mælti: "Hér trúi ek fyrir liggja Jökull járnhryggr ok hamhleypan kona hans. Veit ek eigi, hversu þau Litr hafa skilit. Var hann mjök máttlauss. En nú mun ráð at halda til bardaga. Skal bera fjárhlut af skipum, en grjót í staðinn."

Var nú svá gert. Greiddu þeir síðan harðan atróðr ok fréttu, hverir fyrir ætti at ráða. Jökull segir til sín ok spyrr, hverir þeir væri. Hálfdan ok Víkingr segja til sín. Þarf þá eigi at sökum at spyrja. Tóku nú til bardaga. Var orrosta in ákafasta. Sneri mannfallinu á þá fóstbræðr, því at Jökull var stórhöggr.

Þá réð Víkingr til uppgöngu á dreka Jökuls ok Hálfdan þar eptir honum. Var þá mikit mannfall á drekanum. Mættust þeir Jökull ok Hálfdan ok áttust við vápnaskipti, ok var Jökull sterkari, en þó kom Hálfdan sverðshöggi á Jökul um þvert bakit, ok beit ekki á. Var Jökull þó í engri brynju. Ok í því kom Víkingr at ok hjó til Jökuls. Þat högg kom á öxlina ok leysti frá síðuna ok höndina ok báða fætrna, en annan fyrir ofan kné.

Fell Jökull þá ok var eigi dauðr ok mælti: "Vissa ek þat, er Dís var horfin at heillum, at mikit illt mundi at baki vera. Var þat fyrst, at ófagnaðrinn Litr sveik hana ok kom þar við metum sínum at stela horninu frá henni, en meiddi hana, ok liggr hún nú í rekkju af viðreign þeira, enda þætti mér ván, at hann mundi ekki gott hafa af fengit. Mundi eigi svá farit hafa, ef hún hefði verit á fótum. En þat hlægir mik, at þit hafið eigi náð Húnvöru konungsdóttur af Ingjaldi trönu, mági mínum."

Litlu síðar deyr hann. Var þar þá æpt sigróp ok gefin grið þeim mönnum, er græðandi váru. Tóku þeir þar mikit herfang, en fundu á landi Dísi ódauða at eins af sameign þeira Lits. Þeir tóku hana ok drógu belg á höfuð henni ok grýttu hana til heljar. Síðan heldu þeir heim í Svafa ok létu græða menn sína. Ok þá er þeir váru búnir með fjögur ok tuttugu skip, öll vel búin at mönnum ok vápnum, lýstu þeir því, at þeir ætla at halda til Indíalands.