12. Svik Ásmundar konungs

Hálfr konungr gekk upp til bæjar Ásmundar konungs með helming liðs síns. Þar var fyrir fjölmenni mikit. Veizla var kappsamlig ok drykkr svá sterkr, at Hálfsrekkar sofnuðu fast. Ásmundr konungr ok hirðin lögðu eld í höllina.

En sá, er fyrst vaknaði af Hálfsrekkum, sá höllina nær fulla af reyk. Hann mælti: "Rjúka mun um hauka vára nú," sagði hann. Síðan lagðist hann niðr ok svaf.

Þá vaknaði annarr ok sá, at höllin logaði, ok mælti: "Drjúpa mun nú vax af söxum." Sá lagðist niðr.

Ok þá vaknaði Hálfr konungr. Hann stóð upp ok vakti liðit ok bað þá vápnast. Þeir hlupu þá á veggina, svá at af gengu nafarnar af timbrstokkunum. Þá kvað Innsteinn:

"Rýkr um hauka
í höll konungs,
ván er, at drjúpi
vax af söxum.
Mál er gulli
ok görsimum,
hjálmum skipta
með Hálfsrekkum.

Hins fýsi ek nú,
at Hálfr vaki;
er eigi af eklu
eldar kyndir.
Áttu, menbrjótr,
mági þínum
grimmlunduðum
gjafir at launa.

Hrindum heilir
hallar bjóri.
Nú taka súlur
í sundr þoka.
Æ mun uppi,
meðan öld lifir,
Hálfsrekka för
til hertoga.

Hart skulum ganga
ok hliða ekki við,
verðr vísis lið
at vega með söxum.
Þeir skulu sjálfir
á sér bera
blóðgar benjar,
áðr braki létti.

Snúizt snarliga,
snyrtidrengir,
út ór eldi
með auðbrota.
Engi er ýta,
sá er æ lifir.
Munat baugbroti
við bana kvíða."

13. Fall Hálfs konungs ok Hálfsrekka

Svá er hér sagt, at Hálfr konungr ok Hálfsrekkar kæmist út ór eldinum ok Hálfr konungr felli fyrir ofrefli liðs ok sveit hans. Innsteinn kvað, er konungr var fallinn:

"Hér sá ek alla
einum fylgja
jafnröskliga
öðlings syni.
Hittumst heilir,
þá heðan líðum,
er eigi léttara
líf en dauði."

Þá komu Hálfsrekkar til orrostu, þeir sem við skip höfðu verit. Þar fell mikill hlutr Hálfsrekka. Orrostan helzt allt til nætr, ádr Innsteinn fell. Innsteinn kvað:

"Hrókr er fallinn
með hertoga
frækn at fótum
fólks oddvita.
Eigum Óðni
illt at gjalda,
er hann slíkan konung
sigri rænti.

Ek hefi úti
átján sumur
fylgt fullhuga
flein at rjóða.
Skal ek eigi annan
eiga drottin
gunnar gjarnan
né gamall verða.

Hér mun Innsteinn
til jarðar hníga
horskr at höfði
hers oddvita.
Þat munu seggir
at sögum gera,
at Hálfr konungr
hlæjandi dó."

14. Frá Útsteini ok Hróki svarta

Gunnlöð fór til valsins um nóttina at leita sona sinna. Hún fann Innstein dauðan, en Útstein særðan til ólífis ok Bárð ok Björn. Hún ók þeim til bæjar ok græddi þá á laun ok sendi þá siðan suðr til Svíþjóðar. Fóru þeir Björn ok Bárðr á fund Sölva konungs, móðurbróður Hálfs konungs, en Útsteinn fór til Danmerkr til Eysteins konungs, frænda síns.

Hrókr inn svarti hafði mörg sár ok stór. Hann gekk um nóttina frá orrostu ok kom til kotbónda eins, er Skógkarl hét. Þar var hann, ok váru bundin sár hans. Karl flutti hann norðr í Sogn til Geirmundar hersis, föðurbróður síns. Þar var hann græddr á laun ok fór um haustit til Upplanda ok austr til Gautlands. Hann kom til Haka konungs á Skáney ok var með honum um vetrinn.

15. Útsteinn felldi Úlfssonu

Útsteinn var með Eysteini konungi. Úlfr inn rauði hét ráðgjafi Eysteins konungs. Hann átti átta sonu, ok váru þeir allir inir mestu kappar ok öfundsamir. Þeir váru illa til Útsteins, ok sló með þeim í kappmæli við drykkju. Hitt var fyrr, at Útsteinn sagði frá falli Hálfs konungs. Hann kvað þá:

"Hitt hlægir mik
helzt í máli:
mun eigi Ásmundi
öll vá sofa.
Þrír eru fallnir
af því liði,
Eynefs synir,
en einn lifir."

Útsteinn kvað, er Úlfr jafnaði sér við hann ok eggjaði hann:

"Upp skulum rísa,
út skulum ganga
ok rammligar
randir knýja.
Hygg við hjálmum
hingat komnar
til Danmerkr
dísir várar."

Úlfr kvað:

"Yðr munu dauðar
dísir allar,
heill kveð ek horfna
frá Hálfs rekkum.
Dreymdi mik í morgin,
at megir várir
öfri yrði,
hvars ér mættizt."

Útsteinn kvað:

"Sigrs væntik mér
sýnu betra
en Úlfr vili
æskja Steini.
Yðr mun snimma
at sverðtogi
hauss of höggvinn,
en háls roðinn."

Úlfr kvað:

"Munu þeir öfri verða
Úlfs synir:
Oddr ok Örnólfr,
Áti inn svarti,
Börkr ok Brynjólfr,
Búi, Harðskafi,
Rauðr inn rammi,
ef þú reynir til."

Útsteinn kvað:

"Mundi eigi Steini
með Stara þykkja
ógn at etja
við Úlfs sonu,
því at eigi var
órum bróður
við dritmenni þitt
dramb at setja.

Þótti eigi Hrókum
né Hálfdani
raun at berjast
við ragmenni,
þá er vér fjórir
falla létum
átta jarla
fyr Annisnesi.

Fari Úlfs synir
út at berjast,
átta drengir,
við eitt höfuð.
Mun eigi stökkva,
þótt Steinn hafi
færa nokkut
í flokki lið.

Hálfr, dreymdi mik,
hvatti, at ek berðumst,
ok kvaðst mér frækn konungr
fylgja skyldu, —
hefir mér gramr verit
góðr í draumi, —
hvars vér orrostu
eiga skyldim."

Þá gengu þeir Úlfs synir ok Útsteinn út ok börðust. Hann drap alla Úlfs sonu ok gekk síðan inn fyrir konung ok kvað:

"Nú emk inn kominn
Úlfi at segja,
at hans synir
höggnir liggja.
Nú fari, Eysteinn,
ef ér vilið,
fleiri at freista
við fleina við."

Eysteinn kvað:

"Sjálft mun letja
slíks at freista:
Hálfs eru rekkar
hverjum meiri.
Þik veit ek manna
miklu fremstan,
einn snjallastan,
er þú átta vátt."

Útsteinn kvað:

"Alla munda ek
Eysteins liða
sverði beita
at sömu hófi,
ef ek mér þarfir
þess verks sæja,
eða illt með oss
áðr of væri.

Magni fýsir engi
við mik at deila,
því at mér var ungum
aldr skapaðr.
Ek hefi hjarta
hart í brjósti,
síz mér í æsku
Óðinn framdi."