12. Hrólfr fór til Svíþjóðar

Ok þá ina sömu nótt, er þeir kómu við Svíþjóð, dreymdi Ingigerði drottningu, ok segir hún Eireki konungi drauminn: "Ek þóttumst enn úti standa, ok var mér enn víðsýnt. Ek sá til sjóvar, at hér váru komin skip eigi allfá við land, en af skipunum runnu margir vargar, en fyrir vörgunum fór it óarga dýr. Þar með fóru hvítabirnir tveir, harðla miklir ok vænligir. Fóru þessi dýr öll jafnframt, en öðrum megin fram hjá óargadýrinu hljóp fram göltr einn. Hann var ekki svá mikill sem hann var vígligr, svá at slíkan hefi ek engan sét. Hann rótaði hverri hæð ok lét sem hann mundi umsnúa, ok fram horfði hvert hár á honum. Hann lét sem hann mundi á allt hlaupa ok bíta þat, er í nánd var. Nú þykkjumst ek vita, at þar sem it óarga dýr er, at þat er fylgja Hrólfs konungs, svá sem ek sá hana fyrr, en þó var hún nú miklu ófrýnligri en fyrr ok öll dýrin miklu grimmligri ok runnu þegar á land upp ok á leið til Uppsala."

Eirekr konungr mælti: "En hvat ætlar þú, hvers fylgja sá inn illiligi göltr mun vera, er þú sátt, því at sú fylgja var ekki næst um í þeira ferð, ok eigi var þá meir en eitt bjarndýr?"

Drottning mælti: "Sagt heyri ek, at Hrólfr konungr eigi bróður, er Ketill heitir, manna minnstr ok skjótligastr, fullr ákefðar ok ofbeldis, ok sé inn hvatasti til allrar framgöngu. Þat er mín ætlan, at þessi göltr sé hans fylgja, því at hann var ekki næst um með Hrólfi konungi, bróður sínum. En þar sem tveir váru hvítabirnir, get ek Hrólfr konungr hafi fengit sér nokkurn ágætan mann til fylgdar, konung eða konungsson, ok gerið nú svá vel, herra, haldið öllu samtali við Hrólf konung. Mun hann nú ætla at vitja meyjarmálanna. Mundi margr fyrr hafa hefnt slíkrar sneypu sem honum var ger, eptir því sem vér heyrðum, þá er hann fór á Ullarakr, ok svá mikit sem yðr varðaði at gera hans vilja næst um, þá mun yðr nú varða miklu meira, því at hann er nú allilla beygðr, ef hann náir eigi þessum ráðahag, sem hann hefir til stofnat."

Konungr kvaðst svá gera mundu.

Nú var sagt konungi, at Hrólfr konungr var við land kominn. Eirekr konungr býðr honum með hundraði liðs til veizlu virðuligrar, ok þetta þiggr Hrólfr konungr. Eirekr Svíakonungr gengr í mót honum með mikilli gleði með alla hirð sína. Sitja þeir þar í inum mesta prís nokkurar nætr. Skorti þá eigi, at Eirekr konungr veitti þeim með inum mesta góðvilja. Ok einn dag, er þeir sátu við drykk, spurði Eirekr konungr, hvárt Hrólfr konungr ætlaði at vitja meyjarmálanna. Hann lézt enn á þat mundu hætta, hversu sem til tækist.

Konungr mælti: "Nú mun svá fara sem ek sagða þér fyrr, at við þetta mál muntu þurfa, ef þú skalt nokkuru áleiðis koma, bæði ráð ok harðfengi. Er oss sagt, at konungr hafi mikinn viðbúnað. Hefir hún látit gera it sterkasta virki með inum mesta hagleik ok margs konar vélfimi. Ætlum vér þat eigi auðvelt at vinna. Nú vil ek efna þat allt, sem ek hefi yðr heitit, ok unna yðr, Hrólfr konungr, þessa ráðs með því ríki, sem vér höfum henni í vald gefit, þar til er vér látum af landstjórn, en síðan skulu þér taka allt þetta ríki eptir várn dag, ef þér fáið hana unnit."

Hrólfr konungr þakkaði Eireki konungi herrasamlig ummæli, kvaðst eigi beiðast framar af hans hendi.

13. Hrólfr vann virki drottningar

Litlu síðar búast þeir í braut ok létta eigi ferð sinni fyrr en þeir koma á Ullarakr. Fyrir allri þeira ferð hafði gengit in vissasta njósn, ok hafði Svíakonungr látit sterkliga byrgja aptr virkit, svá at þar mátti með engu móti inn komast. Ok er Hrólfr konungr kom við sínu liði, skorti eigi þys ok vápnabrak í bænum. Sá þeir þar mikinn viðbúnað. Hrólfr konungr bað sína menn setja herbúðir sínar, bað þá svá um búast, at þeir mundu þar langa dvöl eiga. Hrólfr konungr mælti þá við Ketil, bróður sinn, bað hann nú vinna virkit með áhlaupum ok orðaskrumi. Ketill kvaðst ætla at ganga at eigi ótæpligar en einnhverr hans manna.

Þeir sofa um nóttina, ok um morguninn beiðir Hrólfr konungr ok segir, at hann vill tala við konung þeira Svíanna, ok biðr hann ganga út á virkisvegginn, svá at hvárr þeira megi vel heyra annars orð. Þetta er sagt konungi. Hann gengr út á virkit með allri sinni hirð.

Sem Hrólfr konungr leit konung þeira, þá mælti hann: "Ek bið yðr, herra, til hlýða ok atgeyma þeim orðum, sem vér viljum við yðr tala. Þér megið muna næst um, er vér kómum á yðvarn fund, hverra eyrenda vér fórum eða hverja smán ok svívirðu þér gerðuð til vár, en ef vér fáum nú eigi betri andsvör en fyrr, þá skal ek brenna stað þenna, en drepa hvert mannsbarn, er í honum er, eða elligar skal ek deyja hér at öðrum kosti."

Sem konungr hafði heyrt þessi hans orð, mælti hann: "Fyrr muntu verða geitahirðir á Gautlandi en þú hafir nokkut yfirboð þessa staðar eða nokkurs þess, er oss varðar. Far heim með öllu fólki þínu ok verð því feginn, at þú komist klakklaust á braut."

Síðan barði konungr á skjöld sinn ok kveðst ekki orð vilja heyra, þat sem Hrólfr konungr talaði, ok svá gerðu allir hans menn.

Ok er Hrólfr konungr sér, at engum flutningi kemr á við konunginn, biðr hann sína menn vápnast ok sækja at með karlmennsku. Þeir gerðu sem konungr bauð ok hrukku skjótt frá ok fengu ekki at gert. Þeir fóru þess engan veg at, at eigi kæmi ráð ráði í móti. Þeir báru eld at, ok þá hljóp vatn ór þeim stokkum, er settir váru í virkisveggina. Þeir ætluðu at vinna með vápnum ok grafa, en hinir helltu á þá brennanda biki ok vellanda vatni. Þar með váru færðir á þá stórir steinar, svá at allt lamdist, því at eigi skorti mannfjölda í virkinu. Fellu þar nokkurir menn, en fjöldi meiddist, gengu þeir frá bæði móðir ok sárir. Gerðist illr kurr í þeim Gautum, ok þótti þeim illt við at eiga, en Svíar gengu út á virkit, spottuðu þá ok hlógu at þeim ok frýðu þeim hugar. Þeir báru út pell ok silki ok marga dýrgripi ok tjáðu fyrir þeim ok báðu þá eptir sækja. Hrólfr konungr spurði Ketil, bróður sinn, hversu honum þótti at fara.

Katli kvaðst heldr þykkja erfitt veita, -- "þykki mér konungr Svíanna heldr heitu míga."

Konungr kvað vera mega, at fleira þyrfti við en orðaskrap eitt saman. Sitja þeir þar eigi skemmr en hálfan mánuð.

Þá talar Ásmundr til Hrólfs: "Vér höfum sótt lengi stað þenna ok höfum hvern dag haft mikla mæðu, ok er eigi at nær váru eyrendi, höfum vér látit marga menn, en sumir eru særðir. Nú viljum vér, herra, at þér leggið til nokkur ráð, þau er dugi, ella vilja yðrir menn frá, hverfa, því at vér höfum gabb ok athlátr fyrir vára mæðu."

Hrólfr konungr svaraði: "Eigi sjám vér ráð til þess, at víst sé, at þessi staðr verðr unninn, en þó skulu vér freista at fara til skógar ok binda oss stórar byrðar ok gera þar af stóra flaka ok hafa þar undir stórviðu. Síðan skulu vér bera þessa flaka svá hátt, at þar megi menn vel standa undir ok styðja þá stafi, er undir standa. Skal þar til velja allt it sterkasta fólk várt. Síðan skulu sumir hafa graftól ok grafa svá rauf á vegginum ok vita, ef vér komimst við þat í virkit."

Þetta sýndist öllum ráð. Ok er þeir höfðu þessa umbúð veitta, báru þeir þetta undir virkit. Var þetta svá sterkt, at hvárki sakaði þá, er undir váru, grjót né bik, svá at á skammri stundu höfðu þeir hlið á virkisvegginum. Ok er Þórbergr konungr skildi þessa vél, hljóp hann í niðrgang virkisins ok allir hans menn ok svá braut í skóg. En Hrólfr konungr með allt sitt lið sækir inn í virkit, ok er þeir koma þar, þá eru menn allir í brottu. Þetta þótti þeim undr mikit, er þeir kómu í ekki þat herbergi, at þeir fyndi þar nokkurn mann, en matr ok drykkr stóð þar búinn í hverju herbergi, klæði ok dýrgripir váru þar allir til reiðu.

Ketill mælti: "Konungr þessi hefir verit hjartaragr, er hann hefir hlaupit hér frá svá mikilli sælu dýrra gripa ok þar með búit sínum óvinum vist ok drykk. Eru vér mjök fallnir í fullsælu eptir várt erfiði. Skulu vér hér fyrst drekka ok snæða, en síðan skal skipta váru herfangi."

Sem Hrólfr konungr heyrði orð hans, mælti hann: "Nú geintu yfir þat agn, sem þér var ætlat, at þú skyldir meir gaum gefa at þinni magafylli en at handtaka konunginn. Nú skal hér engi maðr at þessu dveljast, svá at fyrir þat komist konungrinn undan, heldr skulu vér rannsaka þenna stað, ef vér finnum nokkut þat jarðhús, at á braut megi komast."

Þeir gera svá sem konungr bauð. Þeir finna þar niðrgang í virkit, ok gengr Hrólfr konungr þar fyrstr inn ok þá hverr at öðrum, ganga þar til, er þeir koma at uppgöngu, ok váru þeir þá komnir í skóg. Þar fyrir var Svíakonungr með alla hirð sína. Slær þar í bardaga. Gengr Hrólfr konungr vel fram ok drengiliga ok allir þeir fóstbræðr. Svíakonungr berst djarfliga ok allir hans menn, því at þetta folk var valit at harðfengi, er honum fylgdi. Hafði hann ok miklu fleira lið. En þá þegar, er þeir stóðu jafnt at vígi, þá gengu þeir fóstbræðr hart fram ok felldu marga menn. Svíakonungr eggjaði sína menn með miklum ákafa ok kvað aldri fylgd at þeim, ef þeir ræki eigi smákonunga af sér. Barðist Þórbergr konungr af svá hvössum hug ok felldi margan mann með sínum köppum, en þó hallast mjök bardaginn á þá Svíana.

Hrólfr konungr talaði þá við Ketil, bróður sinn: "Þat vil ek, at þú ráðist í mót konungi þeira Svíanna ok takir hann, ef þú mátt, en ber eigi vápn á hann, því at þat er in mesta klæki at særa kvenmann með vápnum." Ketill kvaðst svá gera mundu, ef hann mætti. Þar næst brast flótti í liði þeira Svíanna.

Ketill var þá svá nær kominn konungi þeira, at hann sletti flötu sverði um lendar konungi ok greip hann ok mælti: "Frú", segir hann, "svá lokkum vér af yðr lendakláðann, ok kalla ek þetta klámhögg."

Konungr mælti: "Þetta högg skal þér eigi til frægðar verða," ok slær Ketil með öxi undir eyrat svá hart, at fótunum kastar fram yfir höfuðit, ok mælti: "Svá sláum vér jafnan hunda vára, ef oss þykkir ákaft geyja."

Ketill spratt skjótt á fætr ok bjóst at hefna sín, ok í því kemr at Hrólfr konungr ok greip konunginn ok mælti: "Herra, legg vápn þín, þér eruð nú á váru valdi. Vil ek gefa þér grið ok öllum þínum mönnum, ef þér vilið játa forráði föður þíns."

Svíakonungr mælti: "Mikil ván er nú þess, Hrólfr konungr, at þú þykkist hafa vald á oss ok öllum várum mönnum, en þat mun yðr verða til lítils metnaðar, þótt þú þröngvir oss til þess, er vér viljum eigi lostugir játa."

Hrólfr konungr mælti: "Vit, herra, erum nú svá saman komnir, at ek vil yðr í öllu sæmdar leita, ok bið ek órskurð okkar máls í umdæmi föður þíns, ok mun þat mælt, ef hann skipar okkar í milli, at þér haldið fullum veg yðrum með sóma."

Svíakonungr mælti: "Þú munt vera vitr maðr ok þolinn, því at sá mundi margr, ef þeim hluta ætti, hyggja at þröngva oss til þeira hluta, sem þú vildir, at gengi fram, fyrir þessa vára tiltekju. En nú þar sem vér erum komnir ok várir menn á yðvart vald, þá munu vér þessu játa ok leysa oss svá fyrst at sinni ór þessu fangelsi. Viljum vér nú, Hrólfr konungr, svá gera sem kurteisir menn eru vanir, ef þeir verða sigraðir ok yfirkomnir, at vér viljum bjóða yðr við öllu yðru liði til náða ok veizlu vegligrar ok launa svá yðr, er þér gefið grið várum mönnum. En vér viljum nú í stað ríða til Uppsala við öllum várum vildarmönnum, þeim sem eptir lifa, ok hitta konunginn Eirek, föður várn, til heilla umráða, því at þat er várr sómi at halda hans forsjá."

Bundu konungar þetta sín í millum með sterkum trúnaði.

Eptir þetta snýr Hrólfr konungr aptr í staðinn, ok svá sem hann var þar kominn, þiggr hann þar þriggja nátta veizlu, en Svíakonungr ríðr til Uppsala með öllu sínu föruneyti, ok svá sem hann var þar kominn, gekk hann fyrir Eirek konung, föður sinn, lagði skjöldinn niðr fyrir fætr sér, tók hjálminn af höfði sér, hneigði konunginum ok kvaddi hann ok mælti: "Minn kæri faðir, ek em orðinn farflótta ríkis þess, er þér gáfuð í mitt vald, ok sökum þess at ek varð yfirunnin af sterkum bardagamönnum, þá bið ek, at þér gerið þat ráð fyrir mína hönd, sem yðr er nú mest at skapi."

Konungr mælti: "Gjarna viljum vér, at þú hættir styrjöld þessi, ok viljum vér, attu takir upp kvenligar atferðir ok farir í skemmu til móður þinnar. Síðan viljum vér gifta þik Hrólfi konungi Gautrekssyni, því at vér vitum enga hans jafningja hingat á Norðrlönd."

Konungs dóttir mælti: "Eigi viljum vér bæði gera at vera komin á yðvarn fund til umráða, enda vilja þá eigi hlíta yðvarri forsjá."

Eptir þat gekk hún til skemmu, en gaf í vald Eireki konungi vápn þau, er hún hafði borit. Settist hún til sauma með móður sinni, ok var hún hverri mey fegri ok fríðari ok kurteisari, svá at engi fannst jafnfríð í norðrálfu heimsins. Hún var vitr ok vinsæl, málsnjöll ok spakráðug ok ríklynd.

14. Brúðkaup Hrólfs ok Þornbjargar

Eptir þetta sendir Eirekr konungr menn á fund Hrólfs konungs ok lætr bjóða honum til veizlu með liði sínu. Bregðr hann við skjótt ok ferr til Uppsala. Ok er Eirekr konungr spyrr þangatkvámu Hrólfs konungs, gengr hann í mót honum með alla hirð sína ok leiðir hann í hásæti hjá sér í höll sinni, skipar þar út í frá hans fóstbræðrum, drekka nú glaðir ok kátir. Síðan inna þeir til, hvat í þeira einkamál hafði komit, ok samdi þeim þat allt it bezta. Eptir þetta lætr Eirekr konungr kalla dóttur sína inn í höllina. Sem henni kómu orð föður síns, býst hún með inu mesta skarti, gengr inn í höllina með móður sinni ok mörgum öðrum kurteisum konum. Sem Eirekr sá dóttur sína inn koma, stóð hann upp í mót henni ok leiddi hana til sætis sér til annarrar handar með drottningu ok öllum þeim konum, er í þeira flokki váru.

Nú svá sem konungar höfðu drukkit um stund, vekr Hrólfr konungr bónorðit, svá at jungfrúin heyrði, ok þarf þat eigi með orðum at lengja, at Hrólfr konungr fastnar júmfrúna. Var þá aukin veizlan ok boðit til múg manna víða um Svíaveldi. Varð þessi veizla ágæt ok stóð hálfan mánuð. Ok at lokinni veizlu gefr Eirekr konungr öllum ríkismönnum ágætar gjafir með glöðum góðvilja, ok ferr þá hverr til síns heimilis með blíðu samþykki Eireks konungs. Hrólfr konungr sitr eptir í Svíþjóð með húsfreyju sína, ok takast með þeim góðar ástir.

Hrólfr konungr sendir Ketil, bróður sinn, til ríkisstjórnar í Gautlandi. Ingjaldr ferr til Danmerkr til föður síns, Hrólfr konungr tekr þat ríki til forráða, er konungsdóttir hafði fyrir ráðit, sitja nú allir saman með náðum, hverr í þeim stað, sem kominn var.

15. Bardagi við Grímar

Um várit eptir koma sendimenn af Danmörku til Hrólfs konungs ok sögðu Hring konung dauðan ok þat með, at Ingjaldr bað Hrólf konung koma á sinn fund ok drekka erfi eptir Hring konung, fóstra sinn. Ok þegar Hrólfr spyrr þessi tíðendi, býst hann til þessar ferðar ok Ásmundr, fóstbróðir hans, með honum. Ok er þeir váru búnir, halda þeir til Danmerkr. Þeir höfðu tvau skip, vel búin at mönnum ok vápnum. Ketill kom til móts við þá ok hafði eitt skip ok vel skipat, koma við Sjóland síð dags ok leggja undir ey eina ok tjalda yfir skipum sínum.

Hrólfr konungr gekk upp á eyna við nokkurum mönnum. Þeir sjá skip ligga undir eynni öðrum megin, fimm skip saman. Þat váru langskip fjögur ok dreki it fimmta skip bæði mikill ok fagr, ok eigi þóttist konungr sét hafa vænna skip. Svörtum tjöldum var tjaldat yfir þessum skipum.

Konungr mælti: "Hverr mun stýra dreka þessum inum dýra, ok eigi hefi ek sét þat skip, er ek vildi heldr eiga en þetta."

Ásmundr svaraði: "Víst er þetta afburðar skip fyrir allra hluta sakir, ok væri slíkt helzt konungs gersemi. En þann einn ætla ek stýra drekanum, at þér munuð fullt verða til at vinna, áðr þér náið, þykkja mun þeim svá góðr, sem á."

Konungr mælti: "Veiztu hverr drekann á?"

Ásmundr svaraði: "Hann heitir Grímarr ok er Grímólfsson. Hann er inn mesti víkingr. Hann liggr á herskipum bæði vetr ok sumar. Hann er mikill ok illiligr, en hann er þó verri reyndar. Hann bíta eigi járn ok engan þeira tólf, er honum fylgja. Þeir eta allir hrátt ok drekka blóð. Er þat sannkallat, at þeir sé heldr tröll en menn. Eitt sumar fundumst vit við Suðreyjar. Hafða ek tíu skip ok öll vel skipuð, en þeir höfðu fimm skip. Vér börðumst einn dag, ok skipti skjótt um með oss. Fell þar allt lið mitt, en ek hljóp á kaf, ok komst ek svá undan. Hefi ek eigi farit verri för en þá."

Konungr mælti: "Sýnist yðr nokkur efni at berjast við þá með þat lið, sem vér höfum?"

Ásmundr bað konung fyrir sjá -- "munu vér treysta á yðra hamingju, ef duga skal."

Ketill eggjaði mjök atlögu, kvað þar mundu gott at reyna sik ok afla fjár ok frægðar.

Þá mælti Hrólfr konungr: "Með því at þeir eru illir ok ágjarnir, en hafa þann grip, er ek vilda gjarna eiga, þá munu vér búast um ok bera grjót á skip vár."

Nú var svá gert sem konungr bauð, ok bjuggust við eptir föngum. Konungr lét ganga upp á eyna ok höggva kylfur stórar. Eptir þat herklæddust þeir. Síðan róa þeir at þeim hljóðliga.

Svá er sagt, at skip Grímars lágu öll jafnfram, ok lágu langskipin nær eyjunni, en drekinn utar, ok var hlið mikit í milli skipanna ok eyjarinnar, ok leggja fyrst at langskipunum ok vita, ef þau yrði unnin, áðr þeir kæmi við drekanum, -- "þætti mér þá unnit, ef þeir ætti eigi langskipin til annarrar handar, þá er þeir legðu at drekanum."

Konungr bað þá vera sem ákafasta, meðan þeir væri sízt við búnir, ok vita, at sem skjótast skipti um með þeim, bað þá ekki æpa ok fara sem hljóðast. Þeir gerðu sem konungr mælti. Þá var á þoka ok myrkvi mikill. Finna þeir eigi fyrr, er á langskipunum váru, en tjöldin váru tekin af þeim, en sjálfir þeir barðir bæði með grjóti ok vápnum. Þeir spruttu á fætr allir ok taka í mót með mikilli hreysti, því at þeir lágu allir með vápnum sínum, en þó fengu þeir mikinn mannskaða, áðr þeir gæti vel skipat liði sínu til varnar, ok er þeir höfðu litla stund barizt, réðu þeir Hrólfr konungr til uppgöngu. Varð þar mannfall svá mikit, at á lítilli stundu ruddu þeir þat skip, sem þeir váru á komnir, fellu sumir, en sumir hljópu á kaf ok drukknuðu. Ruddu þeir svá þrjú skip, at hvert mannsbarn var drepit.

Við þetta vaknar Grímarr ok bað sína menn at leggja, þá sem á drekanum váru. Þar var óp mikit ok kall, er hverr eggjaði annan.

Þá mælti Hrólfr konungr til Ketils, bróður síns: "Nú skaltu leggja at því langskipi, er eptir er, en vit Ásmundr skulum leggja at drekanum."

Ketill lézt svá gera mundu. Nú leggr á sitt borð drekanum hvárr, Hrólfr konungr ok Ásmundr. Þeir höfðu fengit lítit manntjón ok höfðu því lið fleira.

Þá stóð Grímarr upp á drekanum ok sagði: "Hverir leggja hér at svá vaskliga?"

Konungr svaraði: "Ef þér er á því forvitni, þá heiti ek Hrólfr ok em Gautreksson, annarr heitir Ásmundr ok er konungsson af Skotlandi."

Grímarr mælti: "Þann mann höfum vér sét, ok skildum vér svá næst um, at honum mætti vera lítil eptirsjá at várum fundi, þá er vér eltum hann sáran á kaf, en drápum af honum hvert mannsbarn, eða mun hann nú ekki til þess muna?"

Ásmundr mælti: "Hitt skaltu finna, áðr kveld kemr, at mér er þat eigi ór minni liðit."

Þá tók Grímarr til orða: "Þín heit munu vér svá lítt óttast, en vitum vér, at Hrólfr konungr er ágætr at hreysti sinni, ok því viljum vér gera honum þann kost sem engum öðrum, því at þat er skaði, ef slíkr maðr er drepinn. Bið ek, attu, Hrólfr konungr, gangir upp á eyna við alla þína menn, vápnaða ok vel klædda, en peninga þá, sem þér hafið, vil ek taka fyrir menn þá, er þér hafið fyrir mér drepit, ok er það þó allt of lítit. Hefi ek þó engum manni gert jafngóðan kost, síðan ek kom í hernað."

Sem Hrólfr konungr heyrði orð hans, mælti hann: "Þetta mun víst vera vel boðit, en með því at oss er þat eigi sýnt, at vér séim á þína miskunn komnir, at þú eigir nokkurra kosta boð heldr við oss en vér við þik, þá viljum vér með engu móti missa fjár várs."

Grímarr mælti: "Sé ek, at þú munt eigi vera jafnvitr maðr sem vér hugðum, er þú vill eigi vægja lífi þínu, því at sönnu segi ek þér ina síðustu þína lífdaga, ef þú ætlar við mik at þreyta. Hafða ek hitt ætlat, at þú skyldir lifat hafa til lengri nytja, með því at mér ertu sagðr hraustr ok vinsæll. Hafða ek ætlat at sýna á þér því meira drengskap en öðrum. Þótti mér aukast í því frami, at ek miskunnaði yðr utan allra verðleika."

Hrólfr konungr mælti: "Enga þökk hafi þér af oss fyrir þetta, ok búið yðr skjótt, því at vér viljum á þat hætta, hvárir eiga öðrum kosti at bjóða, áðr kveld komi. Höfum vér ok nokkurt svig unnit á yðrum mönnum, ok er yðr þess mál at hefna."

"Nú kaust þú þann kost, er þú skalt aldri fagna síðan ok þér mun vera makligr."

Ok eptir þetta tekst þar bardagi harðr ok ákafr. Váru þeir Grímarr bæði sterkir ok harðfengir ok svá ákafir, at konungs menn máttu ekki annat en hlífa sér. Þeim var ok óhægt til atsóknar at vega upp á drekann, því at hann var svá hár sem kastali, en menn sterkir ok kænir til varnar ok áttu at höggva niðr fyrir sik, en engan þeira tólf beit járn, sem Ásmundr hafði sagt. Fellu þá menn Hrólfs konungs bæði móðir ok sárir.

Svá er sagt, at Ketill Gautreksson lagði at langskipinu, því er eptir var. Sá hét Forni, er stýrði skipinu, ok var inn hraustasti maðr. Lagði þar hvárr djarfliga til móts við annan, ok varð þeira fundr harðr. Sýndi Ketill þar harða atsókn ok réð til uppgöngu við sínu liði. Þar var orrosta áköf. Skiptust þeir Ketill höggum við, ok fell Forni fyrir Katli. Síðan drápu þeir hvert mannsbarn á skipinu. Fekk Ketill þar góðan orðstír af sínum mönnum. Eptir þetta lögðu þeir at drekanum, ok fundust þeir bræðr, spurði Ketill, hversu gengi. Hrólfr konungr lét lítt yfir ok sagði, at eigi mundi svá búit hlýða, kvað þetta vera fjandr mikla við at eiga. Hann bað Ketil róa at eyjunni ok flytja út at þeim stórtré, því at þar skorti eigi stóra mörk. Ketill gerði svá ok var í öllu inn skjótasti. Ok er þeir kómu aptr, lét konungr fella viðu á borðin drekanum svá stóra ok þunga, at hann hallaðist við.

Síðan réðu þeir Hrólfr konungr til uppgöngu. Fellu þá menn á drekanum bæði fyrir grjóti ok vápnum. Hallaðist þá bardaginn á Grímar ok hans förunauta. Hrólfr konungr sneri aptr eptir skipinu ok hafði kylfu eina stóra ok barði á tvær hendr. Þeir Ásmundr ok Ketill fylgdu honum. Fell þá hverr um þveran annan. Konungr hafði mannfleira. Fell þá lið Grímars, svá at þeir tólf stóðu uppi, Grímarr ok kappar hans. Var þá gengit at með kappi, ok barðir með kylfum. Fellu þá margir. Ok er Grímarr sá, at þeir mundu sigraðir verða, stökk hann fyrir borð ok á kaf. Ásmundr var nær staddr ok hljóp þegar eptir honum ok leggst inn eptir honum at eyjunni, ok er þetta sér Hrólfr konungr, leggst hann þegar til lands ok vill duga Ásmundi, svá at þeir eigist eigi tveir við. Ok er Ásmundr kemr at landi, var Grímarr á land kominn, ok er hann sér Ásmund, þrífr hann upp stein ok sendir honum. Ásmundr skýtr sér þá í kaf, ok er hann kemr upp, ætlar Grímarr at senda honum annan, ok í því var hann sleginn með kylfu, svá at þegar fell hann. Þar var kominn Hrólfr konungr ok lét skammt höggva í millum. Lét Grímarr þar líf sitt. Þá lögðu þeir út til drekans, ok hafði Ketill unnit þar allt til handa þeim. Tóku þeir þá ok ruddu drekann, en köstuðu á kaf þeim, sem fallit höfðu. Eptir þat fóru þeir til eyjarinnar ok bundu sár sín. Váru þeir bæði móðir ok sárir, en fjöldi fallinn. Þar váru þeir nokkurar nætr. Konungr var lítt sárr, en þeir Ásmundr ok Ketill váru mjök sárir.

Eptir þetta bjuggust þeir á braut. Tóku þeir drekann Grímarsnaut ok gátu varla skipat fyrir mannfæð, en létu eptir öll önnur skipin, kómu nú við Danmörku. Ok er Ingjaldr fréttir kvámu Hrólfs konungs, býðr hann þeim til veizlu þeirar, er hann hafði stofnat, erfi eptir föður sinn. Drukku þeir nú allir samt með miklum veg erfi Hrings konungs. Var þar ekki jafnmargt hjalat sem um dráp þeira Grímars, því at öllum þótti þat it mesta hreystiverk. Ok er þessu er lokit, lætr Hrólfr konungr stefna þing fjölmennt. Á því þingi er tekinn Ingjaldr til konungs eptir föður sinn yfir Danmörk alla. Sitr hann nú ok semr ríki sitt á þá lund, sem Hrólfr konungr gaf ráð til. Eptir þat býst nú í braut Hrólfr konungr af Danmörk með stórgjöfum sæmdr af Ingjaldi konungi. Ferr hann nú leiðar sinnar, þar til er hann kemr til Svíþjóðar með öllu heilu ok höldnu, en Ingjaldr konungr sitr um kyrrt at ríki sínu í Danmörku, ok skildust með inni mestu blíðu. Fór Ketill til Gautlands ok sitr þar um kyrrt.

Hrólfr konungr sitr löngum at Uppsölum, ok var þar vinátta góð með venzlum. Hrólfr konungr lagði mikinn kost til at búa drekann Grímarsnaut ok lét allan steina fyrir ofan sjá með ýmsum litum, bæði gulum, rauðum, grænum ok blám, svörtum ok samblöndnum, gulli lætr hann búa dreka höfuð, ennispánu ok alla svíra ok víða renna gulli í súðina, þar sem bæta þótti. Var hann hverju skipi skrautligri. Þótti hann svá bera af hverju skipi sem Hrólfr konungr af öðrum konungum, þeim sem váru í Norðrlöndum. Gerðist hann þá harðla víðfrægr af sinni stjórn ok vizku, sóttu margir ríkir menn á hans fund ok gerðust honum handgengnir ok veittu honum dyggiliga fylgd. Höfum vér þat heyrt, at í þann tíma hafi eigi nokkurt skip verit skipat frægrum köppum en drekinn Grímarsnautr, þótt vér kunnum þá eigi at nefna eða frá at segja.

Sitr Hrólfr konungr nú í Svíþjóð með mikilli gleði ok prís þau missiri. Unni Þornbjörg drottning Hrólfi konungi stórmikit. Fann konungr, at hún var hverri konu vitrari ok meiri skörungr fyrir allra hluta sakir. Ásmundr var með konungi vel haldinn ok reyndist at öllu hraustr ok inn vaskasti. Virði konungr ok hann mest sinna manna. Hrólfr konungr hafði þriðjung Svíþjóðar til forráða. Hann hafði jafnan á sumrum útgerð fyrir landinu ok leitaði sér frægðar ok frama. Ok it næsta sumar eptir bardaga þeira Grímars hafði Hrólfr konungr verit í hernaði. Hann hafði víða herjat um Vestrlönd ok orðit gott til fjár ok frægðar. Um haustit heldr konungr til Svíþjóðar ok sitr þann vetr í kyrrðum.