Áns saga bogsveigis

1. Frá ætt ok uppvexti Áns

Í þann tíma, er fylkiskonungar váru í Noregi, hófst þessi saga. Þá réðu feðgar tveir fyrir einu fylki. Hét Óláfr inn eldri, en Ingjaldr inn yngri; þó var Ingjaldr fulltíða, er sjá saga gerðist. Ólíkt var þeim feðgum farit. Óláfr konungr var vinsæll, en Ingjaldr var undirhyggjumaðr inn mesti. Björn ok Ketill hétu hirðmenn þeira; hann var kallaðr Björn inn sterki. Þeir váru lyndislíkir ok Ingjaldr konungr, uppivöðslumiklir ok tilleitnir. Dóttur átti Óláfr konungr, þá er Ása hét, kvenna fríðust ok vel at sér. Þeir feðgar réðu fyrir Naumdælafylki.

Óláfr konungr var þá gamall, er hér var komit sögunni. Hann hafði átt tvær drottningar, ok var önduð hvártveggi. Hét sú Dís, er hann átti síðar; hana hafði fyrr átt Önundr konungr uppsjá af Firðafylki ok átti við henni tvá sonu, ok hétu Úlfr hvárrtveggi. Þeir réðu nú fyrir Firðafylki, ok þóttist Ingjaldr eiga þat ríki hálft við bræðr sína í erfð eptir móður sína. Átti hann við þá tvær orrostur ok hafði í hvárritveggja ósigr.

Björn er bóndi nefndr. Hann bjó í Hrafnistu; hún liggr fyrir Naumudölum. Björn var í inni meiri bóndatölu norðr þar. Kona hans hét Þorgerðr. Hún var dóttir Böðmóðs Framarssonar ok Hrafnhildar Ketils dóttur hængs. Þau Björn áttu þá dóttur, er Þórdís hét. Hana átti Gautr á Hamri, gildr maðr fyrir sér. Þau áttu þann son, at Grímr hét. Hann var snemma bæði mikill ok sterkr. Áttu þau Björn ok Þorgerðr fleiri börn. Þórir hét sonr þeira inn eldri, vænn maðr ok kurteis ok vel at sér um alla hluti. Hann var hirðmaðr Óláfs konungs ok hafði mikil metorð af honum, ok þat til marks um, at Óláfr konungr gaf Þóri sverð þat, er þeir frændr höfðu langan tíma átt ok miklar menjar af haldit. Þat hét Þegn; þat var bæði langt ok breitt ok beit allra sverða bezt; þat var þrískafit. Löngum sat Þórir annan vetr með konungi, en annan hjá feðr sínum.

Inn yngri sonr Bjarnar hét Án. Hann var snemma mikill vexti ok ekki vænn ok heldr seinligr, en um afl hans var mönnum ekki kunnigt, því at hann reyndi þat aldri. Heldr þótti hann heimsligr. Lítit ástríki hafði hann af feðr sínum, en móðir hans unni honum mikit. Ekki þótti mönnum hann vera líkr um neitt inum fyrrum frændum sínum, sem var Ketill hængr ok aðrir Hrafnistumenn, nema á vöxt. Ekki lagðist Án í eldaskála, en þó var hann afglapi kallaðr af sumum mönnum. Við engar vandist hann íþróttir. Leið svá fram, þar til at hann var níu vetra. Hann var þá ekki minni en Þórir, bróðir hans. Hann var harðla ósinniligr. Lítt var hann ok settr at klæðum, því at úti váru á honum bæði kné ok olbogar.

En er hann var tólf vetra, hvarf hann á burtu þrjár nætr, svá at engi vissi, hvat af honum varð. Án gekk í eitt skógarrjóðr. Hann sá þar stein einn standa mikinn ok mann hjá einum læk. Hann hafði heyrt nefnda dverga ok þat með, at þeir væri hagari en aðrir menn. Án komst þá á millum steinsins ok dvergsins ok vígir hann utan steins ok sagði hann aldri skulu sínu inni ná, nema hann smíðaði honum boga svá stóran ok sterkan sem við hans hæfi væri ok þar með fimm örvar. Þat skyldi þeim fylgja, at hann skyldi um sinn hæfa með hverri, þat er hann skyti til eptir sínum vilja. Innan þriggja nátta skyldi þetta gert vera, ok beið Án þar meðan. Svá gerði dvergrinn sem fyrir var skilit ok með engum álögum, en dvergrinn hét Litr. Án gaf honum skotsilfr nokkut, er móðir hans hafði gefit honum. Stól vænan gaf dvergrinn Án. Síðan fór hann heim ok bar stólinn á baki sér. Hlógu menn þá mjök at honum. Án gaf móður sinni stólinn ok kveðst henni eiga bezt at launa.

2. Án réðst með Þóri, bróður sínum

Þá er Án var átján vetra, var hann öllum mönnum stærri norðr þar. Hvárki hafði honum þá enn vaxit vit né kurteisi. Þann vetr hafði Þórir setit í Hrafnistu ok hafði þá fengit kenningarnafn af sverði sínu, ok var hann kallaðr Þórir þegn. En um várit bjóst Þórir at fara á konungs fund. Án biðr at fara með honum, en Þórir neitar því þverliga. En er hann fór út til skips, kom Án þar farandi. Þórir spyrr, hvat hann vili þá. Án segist með honum fara skulu, hvárt er hann leggi þar nokkut loforð til eða ekki.

Þórir segir hann hvergi fara skyldu, — "kann þú ekki at vera hjá höfðingjum," segir hann, "at varla má við þína siðu hæfa heima hér."

Hann tók þá Án ok batt hann við eina eik heldr sterkliga. Ekki brauzt Án við. Síðan fór hann ok eigi langt, áðr hann sá, at Án fór þar ok dró eptir sér eikina; hafði hann kippt henni upp með rótum.

Þórir mælti þá: "Undramaðr ertu, frændi, at afli, en eigi lízt mér þó ráð, at þú farir á konungs fund með þvílíka skapsmuni sem þú hefir."

Þórir skar þá af honum böndin ok mælti: "Lítils viltu virða mín orð." Hann brá þá sverðinu Þegn ok ógnaði honum með: "Þetta sverð mun kenna þér sannsýni, er þú hefir enga áðr, ok mun þat þik ekki mikils meta ok stemma ferð fyrir þér."

Án mælti: "Ekki muntu hræða mik sem sprotabörn, ok at þú vitir, hvers ek á kosti við þik, þá skaltu nú sjá þat."

Án þreif þá til Þóris ok brá honum á lopt ok hristi hannsem barn ok mælti: "Sjá nú, hvat þú átt undir þér, ef okkr þykkir eigi einn veg."

Hann lét hann þá lausan, ok sá Þórir þá, hvert efni í manninum var. Fóru þeir þá út á skip, en at því hugði Án, hvar hann skyldi þess koma sér, at öllum þætti sér mest mein at.

Kaupmenn spurðu hverr annan, hverr sjá maðr væri. Án mælti: "Hví spyri þér mik eigi at? Ek kann at segja yðr. Ek heiti Án ok ættaðr ór Hrafnistu, bróðir Þóris þegns," en þeir kváðust ekki trúa því.

Hann kvað þat satt, er hann segði. Þeir létu hann skyldu þar velkominn. Án var klæddr lítt. Þórir bað skera vöru til klæða honum, svá at hann væri eigi svá afleitinn, ok svá var gert. Kom honum þat ekki mjök at haldi, því at hann festi ófimliga á sik, ok varð honum engi búningsbót at þessu. Vel váru skipverjar til Áns. Kunni hann ok eigi annat í móti at leggja.

3. Án þá vetrvist at Ingjaldi konungi

Þeir Þórir kómu við Naumdælafylki ok spurðu þar þau tíðendi, at andaðr var Óláfr konungr, en Ingjaldr var þá einn konungr yfir því ríki, er þeir höfðu báðir átt.

Þórir mælti þá: "Sá lézt þar, er maðr var fremri, ok munda ek eigi norðan hafa farit, ef ek hefði vitat þessi skipti."

Þórir kemr nú at konungs bænum. Án hafði með sér boga sinn, ok er þeir kómu at höllinni, bendir Án upp bogann, er ákafliga var sterkr. Þórir spyrr, hvat þat skyldi. Án kvað þat brátt mundu sýnast. Hann lét koma strenginn fyrir brjóst sér, en bogann um herðarnar, skeyti hafði hann í hendi sér. Ok er þeir kómu at hallardyrunum, gáfu dyraverðirnir rúm Þóri, en um ferð Áns varð skarkalamikit, því at hann breytti ekki búningi sínum. Síðan gekk hann at dyrunum fast, en boginn skagði um herðarnar, ok vannst ekki rúm til í dyrunum, ok varð boginn annathvárt at brotna eða beygjast mjök, því at dyrrnar stóðust atgönguna. Þá komst Án í höllina; bendist boginn, en brotnaði ekki. Án sezt utarliga niðr, en Þórir gekk fyrir konung ok kvaddi hann.

Konungr tók því vel ok bað hann fara til öndvegis gegnt sér. "Skulu þér hér velkomnir með oss, eða hverr var í för með þér, eða hví skilr þessi maðr svá skjótt við þik?"

Þórir mælti: "Sá maðr er bróðir minn ok hefir varla á sér alþýðu hátt."

Konungr mælti: "Hann skal hér velkominn, ok siti hann it næsta þér. Gerum vér þat fyrir þínar sakir, ok heyrt höfum vér getit Áns, ok er hann undramaðr í mörgum greinum."

Þórir hittir Án ok segir honum konungs orð, — "ok snú til þín sómahlut, frændi."

Án svarar: "Ekki munu vér um rúm skipta, enda liggr mér meira til at þiggja vetrvist."

Þórir kveðst hyggja, at hún mundi til reiðu. Eigi at síðr gekk Þórir fyrir konung ok mælti: "Vetrvistar vil ek beiða fyrir Án frænda at hans vilja, þó at sæti sé kyrrt."

Konungr mælti: "Til reiðu er honum vetrvist, en hvat er honum annat sæti betra en hjá þér?"

Þórir kvaðst engan hlut mega í eiga við hann, — "hæfir honum þetta gerr fyrr at vilja einn ráða, ok því var ek tregr til, at hann færi með mér, at ek vissa, at honum var kynliga varit."

Þórir sagði Án konungs orð. Án mælti: "Þá er nú vel orðit, ok gakktu, bróðir, til rúms þíns." Þórir gerir svá.

Án var fálátr ok ósiðblendinn; var hann lengstum í rúmi sínu, nema þá hann gekk erenda sinna. Hirðmenn hlógu at honum mjök, ok var Ketill foringi at því. Án daufheyrðist við þat, ok leið svá fram til jóla. Þá lýsti konungr yfir því, at hann mundi gefa jólagjafir, sem faðir hans hafði gert, kvaðst svá vilja sína menn at sér hylla. Ok affangakveld jóla vitjuðu menn gjafanna allir nema Án.

Konungr spurði, hví Án vitjaði eigi gjafanna; "skal hann eigi gjafir þiggja sem aðrir?"

Þetta var sagt Án. Örglaðist hann þá upp ok mælti: "Gott þykkir mér gull at þiggja."

Ekki var maðrinn sinniligr, þar er hann skauzt fram fyrir konunginn. Furðu var hann mikill at sjá.

Konungr mælti: "Í hverju gall svá hátt, Án, er þú gekkst hér inn um dyrr í fyrsta sinn?"

"Í boga mínum," sagði Án, "því at svá váru litlar hallardyrr yðar, konungr, at hann bendist allr saman, er ek hafða hann á herðunum, áðr ek komst inn, ok lét í hátt, er aptr hljóp."

"Þú skalt," sagði konungr, "heita Án bogsveigir."

"Hvat gefr þú mér at nafnfesti?" sagði Án.

"Eignast hér gullhring í allt saman," sagði konungr, "í nafnfesti ok jólagjöf, því at ek heyrða, hvat þú mæltir áðan, enda muntu allsterkr maðr, svá stórr sem þú ert."

"Þat ætla ek," kvað Án, "at ek sé allsterkr, en ekki veit ek til."

Án tók við ok þakkaði ekki. Hann lék sér at hringinum ok setti á brynju sér. Hann tók gaupnunum til fyrir neðan, ok eitt sinn skauzt hringrinn í brott. Hann fór at leita í forstofuna, en er hann kom aptr, var hann því líkastr sem hann hefði í saurnum laugazt. Sessunautar hans spyrja, hví hann væri svá ferligr.

Hann kvað varla at spyrjanda, enn síðr segjanda, — "en segja munda ek þér, ef þú leyndir."

Hann kveðst leyna mundu. Án sagði: "Hér mun sannast þat, er sagt er: "Afgjarnt verðr öfundar fé"; týnt er nú hringinum."

Sessunautr hans mælti: "Látum kyrrt yfir því."

Án mælti: "Svá skal vera, en ekki er mér þetta ætlat, ok vil ek gefa þeim, sem finnr."

Þetta kom fyrir hirðina, ok sagði hverr öðrum, en Ketill hló at mjök ok kvað farit hafa sem ván var at at gefa fóli því gull. Hann fór þá ok leitar at hringinum með hirðinni. Þeir þrengdust fast í forstofunni.

Án mælti þá: "Hverju sætir, at menn ganga hér á höndum ok starfa í sauri, enda heldr hér við sviptingar?"

Honum var sagt, at menn vildu bæta slys hans ok finna hringinn. Án mælti: "Eigi em ek til minnugr. Hér er nú hringrinn á hendi mér, en nú galt ek yðr einn tíma, er þér hafið mik opt dárat."

Hirðmenn kváðust mjök spottaðir. Án kvað svá eiga at vera. Síðan var hvíld á gabbit, en þó dró til ins sama, ok var Ketill mest at því.

4. Frá afrekum Áns

Einn dag var þat, at þeir bræðr váru tveir úti hjá höllinni. Þá kómu hirðmenn út ok mæltu: "Þú munt sterkr maðr vera, Án."

Hann svarar: "Vera má, at svá sé, en ekki hefi ek reynt þat."

Þeir mæltu: "Viltu glíma við Björn?"

Hann svarar: "Þar skal yðr kost á gera. Þér skuluð þjóna mér ok gera eld stóran fyrir mér."

Þeir gera svá ok buðu honum til at bakast. Hann kvað sér meiri þörf mundu, þá er hann kemr frá fanginu, at mýkja sik. Síðan bjuggust þeir til glímu í höllinni. Án var þá kominn í loðkápu, er móðir hans hafði gefit honum. Ekki hafði hann belti um sik, en hún var svá síð, at hann dró hana eptir sér meir en alnarlangt; tóku ermar fram af höndum honum. Björn hljóp þá at Án, en hann stóð kyrr fyrir. Björn var allra manna sterkastr. Hann greip Án upp ok kastar honum utar á bálit, svá at hann kom at herðunum í eldinn niðr, en fætrnir skullu utar á bálkinn. Þá varð hlátr mikill. Án stóð seint upp. Ekki sakar hann eldrinn sakir loðkápunnar.

Konungr mælti þá: "Eigi þykkir mér þú, Án, jafnsterkr sem þú lézt."

Án mælti: "Sá þykki mér, konungr, sterkari, er fyrri fellr."

Konungr hló þá. Án lét at sér belti ok stytti sik upp ok braut upp ermarnar. Þeir hlaupast þá at í annat sinn. Án dró þá Björn at sér ok veifir honum sem barni ok slöngvar honum síðan utar á eldinn ok lét hann svá lausan. Hirðmenn hlupu til ok kipptu honum af eldinum, ok var Björn brunninn mjök. Þeir kváðu mann þenna ærit sterkan. Þat fell Án vel í skap sínum, at hann var sterkr kallaðr, ok kvað nú mega sjá, at hann vildi, at Björn bakaðist við eldinn, ok kvað honum meiri þörf en sér. Án kvað þá vísu:

"Skelldi mér, sem skyldit,
skelkinn maðr við belki;
við máttak þá vættki
vinna; svei þeim manni;
varð í fang at fallast,
felldum eldsmat nokkut;
honum synjaðak heiðri
heldr; svei þeim æ manni."

Nú leið á vetrinn, ok einn dag váru þeir bræðr enn úti staddir tveir saman. Þá mælti Þórir: "Unir þú eigi illa við hingatferð þína, þar sem þú hefir sótt hingat háð ok spott?"

Án kveðst eigi illa við una, — "hefi ek hér þegit gull ok vetrvist góða, en ek hirði eigi um spott þeira."

Þórir sagði: "Ek mun raun til gera, hversu mér þykkir. Ek mun gefa þér sverðit Þegn, at þú drepir einhverja tvá konungsmenn, ok setjast sjálfr fyrir sökina."

Án mælti: "Ek vil sjá sverðit, ok mun ek þat þiggja, en ekki mun ek heita þeim launum."

Ok annan dag um drykkjumál reis Án upp ok snýst at þeim, sem honum sat næst, ok horfir á hann, ok svá gerði hann við alla í höllinni; fyrir konungi stóð hann lengst. Síðan gekk hann fyrir Þóri ok leggr sverðit á borð fyrir hann ok kveðst ekki hafa vilja. Þar varð at hlátr mikill, en Þóri þótti stórilla.

Einn tíma fundust þeir bræðr tveir saman, ok spyrr Þórir: "Hví fórtu svá óskapfelliliga, bróðir, ok allt öðruvís en ek hugða?"

Án sagði: "Ek hugða at, hver hefnd mér þótti í konungs mönnum, ok þótti mér engi. En því horfða ek lengst á konung, at þar var helzt reik á ráðinu, hvárt ek munda af ráða."

Þórir mælti: "Of heimskr ertu, því at konungr er þér velviljaðr."

Án sagði: "Ekki þurfu vit um hann at ræða, því at ek hygg, at engi mun verri maðr upp vaxa í Noregi en konungr sjá."

Skildu þeir þá tal sitt, ok leið at vári. Þá lætr Ingjaldr konungr þings kveðja. Hann stóð upp á þinginu ok mælti: "Þat er mönnum kunnigt, at faðir minn er dauðr ok ek á ríkit þetta, ok vil ek því lýsa, at ek vil þeim öllum yfirbætr veita, er ek hefi af gert við, ok gefa þeim ok öllum yðr góð lög. En til ferðar skylda ek yðr, mína þegna, ok sækja á fund bræðra minna, ok vér mættum semja friðsamliga vár ríki, ok mun ek fá mínum mönnum vistir ok mungát."

Hér verðr at góðr rómr. Þá mælti Án: "Vel mun þér þykkja konungr mæla, bróðir."

Þórir kvað þat upp á finnast. Án sagði: "Ek kann þér þat at segja, at nú er hann þeim verst viljaðr ok þykkist þann veginn mestu illu mega á leið koma við þá."

Þórir kvað hann ekki afhugaðan við konung. Eptir þat búast þeir.

Án spyrr Þóri, hvárt hann vill, at hann fari með hirðinni, — "ok yðr ok konungi. Er ok lítit erendit, ef ek ferr svá búinn í burt, ok allósýnt, hversu mér tekst hér vistin meðan. Em ek fúsari at fara með yðr, þat mun lengst uppi ok gegna verst."

Þórir kveðst vilja, at hann færi, ok halda þeir norðr með konungi ok liggja undir eyjum nokkurum. Þá mælti konungr, at skyldi reisa hafnarmerki. Þá kvað Án vísu:

"Vel þér, selja,
stendr þú sævi nær
laufguð harðla vel;
maðr skekr af þér
morgindöggvar,
en ek at Þegni
þrey nátt sem dag."

Þórir mælti: "Eigi skaltu þess þurfa, því at ek mun gefa þér sverðit Þegn."

Án segir: "Ekki þrey ek at þeim þegni."

Ketill sagði þá: "Ek ætla, at þú þreyir at karlmanni nokkurum, ok viltu serða hann," ok gerðu þeir at þessu gys mikit ok dáraskap.

"Eigi er svá," sagði Án, "ekki þrey ek at þeim þegni, ek þrey at Þóri þegn, bróður mínum, því at hann er svá grunnhygginn, at hann trúir konungi þessum, en ek veit, at hann mun honum at bana verða."

Síðan koma þeir við Firðafylki. Þá sagði Ingjaldr konungr: "Ek hygg, at vér séum nú komnir í ríki bræðra minna, ok hefi ek þat spurt, at þeir vilja eigi við oss sættast, ok þykki mér vænst, at vér munum berjast ok frelsa oss svá af mótgangi þeira."

Margir vildu þá heldr hafa heima setit en þar komit. En er þeir bræðr spyrja þat, safna þeir liði í mót Ingjaldi konungi. En Ingjaldr konungr bað gefa mönnum at drekka, svá at þeir sé framgjarnir. Þá kom at Án mikit uxahorn. Hann kvað vísu:

"Því betra mér þykkir,
ef þó skal valr falla,
at fráligar færum
fót at geira móti;
drekkum allt af uxa
enni geira hlenni,
vera mun snarpra sverða
svipun, ef ek skal ráða."

Konungr mælti: "Þetta er vel ort, ok er sá eigi berskjaldaðr, er þú gengr á aðra hönd."

Án mælti: "Ekki vænti ek, at þat verði því nýt í dag, þó at ek kunna fylgd at veita."

Konungr kvaðst ekki vita, hvat þegna hann væri. Án lét hvárutveggja þeira sýnast mundu. Hann lagðist niðr á skipi, þá aðrir gengu upp at berjast.

Þórir mælti: "Allillr er þinn hlutr, hafa fyrst farit hingat ok liggja nú á skipi, er liðs er þörf; ek ætlaða, at hugr mundi þik fríða." Án kvað eigi hirða um orð hans.

Konungr gekk upp, ok kom landherrinn á móti þeim. Hittust þeir við skóg nokkurn ok börðust. Án stóð upp ok gekk til skógar ok á einn stofn. Hann sá þaðan yfir liðit hvárttveggja ok tvau merki fram borin fyrir bræðrum Ingjalds konungs.

Án mæltist við einn saman: "Hví mun eigi þat ráð at veita lið Ingjaldi konungi ok þat þó, at honum er mest óþörf at ok hann girnist sjálfr? Ek mun skjóta, ok er meiri ván, at ek hæfa, því at þat sagði sá, er mér gaf bogann ok örvar þessar, at ek munda beinskeytr verða, en þat var dvergrinn, sá er ek hitta fyrr í skóginum í Hrafnistu, en menn ætluðu mik horfinn, at vit dvergrinn skiptumst þessu við, ok skal nú reyna smíðina, er hann leysti sik ok sitt höfuð, en áðr vígða ek hann utan steins. Lét hann mik skjóta mundu þrjú frægðarskot ok eitt sinn með hverju skeyti."

Hann skaut ok stefndi á annan þeira Úlfanna, ok fló örin í gegnum hann ok í kjörr at baki honum. Fell þá þegar merkit. Án náði örinni ok strauk til skipanna. Ok er menn sáu þat, þá sögðu þeir konungi, at hann mundi snærisspjóti lagðr eða skotinn.

Um kveldit kómu menn til skipa. Var þá alltíðrætt um skotit. Án heyrði þat ok kvað þá mega sækjast, — "ef nú er hálfunnit".

Um morguninn eggjaði konungr menn til uppgöngu ok kveðst vænta sigrs. Án var eptir, ok kvaddi hann engi til uppgöngu. Honum kom í hug, at Ingjaldr konungr mundi þurfa liðs. Hann skaut ör annarri. Kom sú fyrir brjóst Úlfi, ok var hann því óharðskeytari en fyrr, at örin stóð þar föst. Kenndu menn skeytit ok ætluðu þat, sem var, at einn maðr mundi eiga bæði skeytin, þótt þat sæist eigi.

Konungr mælti: "Fyrir löngu vissa ek, at Án mundi atgervismaðr vera."

Konungr sendi eptir honum ok segir, at hann ætti ágæt laun fyrir at hafa. Sendimenn sáu, at Án var þá kominn á bát ok eigi allnæri þeim. Þeir sögðu honum konungs orð ok kveðju, at hann mundi virðingu mæta fyrir framgöngu sína.

Án mælti: "Ek mun eigi fara á konungs fund, því at hann mun mér unna gálgans fyrir mitt starf."

Menn kómu aptr ok sögðu konungi. Hann segir: "Eigi var hann fjargætr, ok vilda ek, at eigi gerði hann fleiri launvígin við göfga menn, ok ætlaða ek bræðrum mínum líf ok eiga ríki undir þeim."

Þórir mælti: "Illa ferr þér; vildir þú heldr sjálfr gert hafa. Ekki var þat um hríð, at eigi vildir þú þá feiga."

Konungr svarar: "Hefði hann upp gengit með oss, væri hann verðr sæmdar, en fyrir launvíg væri hann verðr bana."

Þórir kveðst ætla, at jöfn laun mundi hann honum fyrir hyggja. Ingjaldr tók eignir bræðra sinna ok setti menn yfir fylkit. Síðan var orpinn haugr eptir þá, er heitir Úlfahaugr. Konungr var á skipum ok búinn til burtfarar.

Ketill kveðst vilja hitta vin sinn, er skammt bjó þaðan í burt. Konungr svarar: "Lát eigi sein at þér, því at vér siglum snart."

Ketill hafði skeyti Áns í hendi sér. Hann kom at bæ bónda eins skammt frá skipunum. Ekki var honum sá kunnr. Bóndi heilsaði honum ok spurði at nafni.

Hann svarar: "Ek heiti Án bogsveigir, er þú munt nú heyrt hafa getit af skotum mínum."

Bóndi svarar: "Án mættum vér hafa verit þinna skota hér, því at höfðingjar várir váru vinhollir. En ver með oss í nótt."

Hann kvað þat mundu þekkjast. Ekki var þar fleira manna en kona hans ok dóttir. Hún hét Drífa.

Nú er at segja frá Án, at hann rær á einn leynivág ok kom at þeim sama bæ ok nam nú staðar ok hlýðir til tals manna.

Gestrinn tók til orða: "Er sjá dóttir þín, bóndi?"

"Svá er satt," sagði hann.

"Ek ætla mér at byggja rekkju með henni í nótt, ok mun yðr eigi betr boðit."

Karli kveðst ekki mikit um þat. Ketill kveðst gert hafa meiri stórvirki en ná rekkju hennar. Ok er Án heyrir þetta, drap hann högg á dyrr ok gekk at dyrunum. Þræll gekk til hurðar ok allt út mjök, áðr hann sá manninn. Hann spyrr hinn at nafni. Sá kveðst Án heita.

Þrællinn sagði: "Hér er mikit um ánagang, svá hét ok sá, er kominn er inni."

Án sagði svá vera mega ok gekk inn ok settist gegnt Katli. Bóndi spyrr hann at nafni. Þessi nefndist Án.

Bóndi sagði: "Hér er ánótt mjök, eða viltu með oss vera?"

Hann kveðst þat þiggja mundu, "en hafa verð ek dvöl nokkura, áðr en ek mötumst, eða hefir hann Án nefnzt Ketill?"

Hann sagði: "Ek brá því í gaman."

Án mælti: "Þetta hefir vel at móti borit um fundi okkra. Várum vit í einni vist báðir, ok leitaðir þú eptir nokkurum hlutum um atgervi mína, ok þóttist þú ekki af því sjá, heldr hitt, at ek væra skiptingr, en ek em þó atgervismaðr, ok kann ek lækning at gera vel at kvensemi. Ek heyrða áðan, at þú leitaðir eptir við dóttur bónda um hjáhvílur."

Hann tók nú í lyrg honum ok lét hann skurka út ok kvað vísu:

"Þat munt finna,
er þú flór mokar,
at þú eigi ert
Án bogsveigir;
þú ert brauðsveigir
heldr en bogsveigir,
ostasveigir
en álmsveigir."

Hann batt hann ok rak af honum hárit ok bar í tjöru ok mælti, at svá skyldi hverr fljúga sem fjaðraðr væri. Hann stakk ór honum annat augat, síðan geldi hann hann. Eptir þat leysti hann hann ok fekk honum tvá stafi, — "en ek mun taka við skeyti mínu."

Án mælti: "Þat kalla menn konungs gersimi, ef nokkut er annars afbragð. En þér er nú brugðit nokkut, ok því sendi ek þik nú svá búinn Ingjaldi konungi, ok geld ek honum þik fyrir annan bróður sinn, hvé nær sem fyrir annan er goldit."

Ketill leitar til skipanna ok sagði konungi, ok báru honum vitni stafir hans, at hann var stirðr orðinn, en sjón var sögu ríkari um augu hans ok eistu, at á burt var hvárttveggja.

"Afhendr ertu mér," sagði konungr ok rak hann á burt frá sér.