HYMISKVIÐA

1.
Ár valtívar
veiðar námu,
ok sumblsamir
áðr saðir yrði,
hristu teina
ok á hlaut sáu,
fundu þeir at Ægis
örkost hvera.

2.
Sat bergbúi
barnteitr fyr
mjök glíkr megi
miskorblinda;
leit í augu
Yggs barn í þrá,
"Þú skalt ásum
oft sumbl gera."

3.
Önn fekk jötni
orðbæginn halr,
hugði at hefnðum
hann næst við goð;
bað hann Sifjar ver
sér fœra hver, -
"þanns ek öllum öl
yðr of heita."

4.
Né þat máttu
mærir tívar
ok ginnregin
of geta hvergi,
unz af tryggðum
Týr Hlórriða
ástráð mikit

einum sagði:

5.
"Býr fyr austan
Élivága
hundvíss Hymir
at himins enda;
á minn faðir
móðugr ketil,
rúmbrugðinn hver,
rastar djúpan."

Þórr kvað:

6.
"Veiztu ef þiggjum
þann lögvelli?"

Týr kvað:

7.
"Ef, vinr, vélar
vit gervum til."

8.
Fóru drjúgum
dag þann fram
Ásgarði frá,
unz til Egils kvámu;
hirði hann hafra
horngöfgasta;
hurfu at höllu,
er Hymir átti.

9.
Mögr fann ömmu
mjök leiða sér,
hafði höfða
hundruð níu,
en önnur gekk
algullin fram
brúnhvít bera

bjórveig syni:

10.
"Áttniðr jötna,
ek viljak ykkr
hugfulla tvá
und hvera setja;
er minn fríi
mörgu sinni
glöggr við gesti,
görr ills hugar."

11.
En váskapaðr
varð síðbúinn
harðráðr Hymir
heim af veiðum,
gekk inn í sal,
glumðu jöklar,
var karls, en kom,
kinnskógr frörinn.

Frilla kvað:

12.
"Ver þú heill, Hymir,
í hugum góðum,
nú er sonr kominn
til sala þinna,
sá er vit vættum
af vegi löngum;
fylgir hánum
hróðrs andskoti,
vinr verliða;
Véurr heitir sá.

13.
Sé þú, hvar sitja
und salar gafli,
svá forða sér,
stendr súl fyrir."
Sundr stökk súla
fyr sjón jötuns,
en aðr í tvau
áss brotnaði.

14.
Stukku átta,
en einn af þeim
hverr harðsleginn
heill af þolli;
fram gengu þeir,
en forn jötunn
sjónum leiddi
sinn andskota.

15.
Sagði-t hánum
hugr vel þá,
er hann sá gýgjar grœti
á golf kominn,
þar váru þjórar
þrír of teknir,
bað senn jötunn
sjóða ganga.

16.
Hvern létu þeir
höfði skemmra
ok á seyði
síðan báru,
át Sifjar verr
áðr sofa gengi,
einn með öllu
öxn tvá Hymis.

17.
Þótti hárum
Hrungnis spjalla
verðr Hlórriða
vel fullmikill:
"Munum at aftni
öðrum verða
við veiðimat
vér þrír lifa."

18.
Véurr kvaðzk vilja
á vág róa,
ef ballr jötunn
beitr gæfi.

Hymir kvað:

19.
"Hverf þú til hjarðar,
ef þú hug trúir,
brjótr berg - Dana,
beitur sœkja.

20.
Þess vænti ek,
at þér myni-t
ögn af uxa
auðfeng vera."
Sveinn sýsliga
sveif til skógar,
þar er uxi stóð
alsvartr fyrir.

21.
Braut af þjóri
þurs ráðbani
hótún ofan
horna tveggja.

Hymir kvað:

22.
"Verk þykkja þín
verri miklu
kjóla valdi
en þú kyrr sitir."

23.
Bað hlunngota
hafra dróttinn
áttrunn apa
útar fœra,
en sá jötunn
sína talði
lítla fýsi
at róa lengra.

24.
Dró meir Hymir
móðugr hvali
einn á öngli
upp senn tváa,
en aftr í skut
Óðni sifjaðr
Véurr við vélar
vað gerði sér.

25.
Egnði á öngul,
sá er öldum bergr,
orms einbani
uxa höfði;
gein við agni,
sú er goð fía,
umgjörð neðan
allra landa.

26.
Dró djarfliga
dáðrakkr Þórr
orm eitrfáan
upp at borði;
hamri kníði
háfjall skarar
ofljótt ofan
ulfs hnitbróður.

27.
Hraungalkn hlumðu,
en hölkn þutu,
fór in forna
fold öll saman;
sökkðisk síðan
sá fiskr í mar.

28.
Óteitr jötunn,
er aftr reru,
svá at ár Hymir
ekki mælti,
veifði hann rœði
veðrs annars til.

Hymir kvað:

29.
"Mundu of vinna
verk halft við mik,
at þú heim hvali
haf til bœjar
eða flotbrúsa
festir okkarn."

30.
Gekk Hlórriði,
greip á stafni
vatt með austri
upp lögfáki,
einn með árum
ok með austskotu
bar hann til bœjar
brimsvín jötuns,
ok holtriða
hver í gegnum.

31.
Ok enn jötunn
um afrendi,
þrágirni vanr,
við Þór sennti,
kvað-at mann ramman,
þótt róa kynni,
kröfturligan,
nema kálk bryti.

32.
En Hlórriði,
er at höndum kom,
brátt lét bresta
brattstein gleri,
sló hann sitjandi
súlur í gögnum;
báru þó heilan
fyr Hymi síðan.

33.
Unz þat in fríða
friðla kenndi
ástráð mikit,
eitt er vissi,
"drep við haus Hymis,
hann er harðari,
kostmóðs jötuns,
kálki hverjum."

34.
Harðr reis á kné
hafra dróttinn,
fœrðisk allra
í ásmegin;
heill var karli
hjalmstofn ofan,
en vínferill
valr rifnaði.

35.
"Mörg veit ek mæti
mér gengin frá,
er ek kálki sé
ór knéum hrundit;"
-- karl orð of kvað:
"knákat ek segja
aftr ævagi:
þú ert, ölðr, of heitt.

36.
Þat er til kostar,
ef koma mættið
út ýr óru
ölkjól hofi."
Týr leitaði
tysvar hrœra;
stóð at hváru
hverr kyrr fyrir.

37.
Faðir Móða
fekk á þremi
ok í gegnum sté
golf niðr í sal;
hóf sér á höfuð upp
hver Sifjar verr,
en á hælum
hringar skullu.

38.
Fóru-t lengi,
áðr líta nam
aftr Óðins sonr
einu sinni;
sá hann ór hreysum
með Hymi austan
folkdrótt fara
fjölhöfðaða.

39.
Hóf hann sér af herðum
hver standanda,
veifði hann Mjöllni
morðgjörnum fram,
ok hraunhvala
hann alla drap.

40.
Fóru-t lengi,
áðr liggja nam
hafr Hlórriða
halfdauðr fyrir;
var skær skökuls
skakkr á beini,
en því inn lævísi
Loki of olli.

41.
En ér heyrt hafið,
hverr kann of þat
goðmálugra
görr at skilja? -
hver af hraunbúa
hann laun of fekk,
er hann bæði galt
börn sín fyrir.

42.
Þróttöflugr kom
á þing goða
ok hafði hver,
þanns Hymir átti;
en véar hverjan
vel skulu drekka
ölðr at Ægis
eitt hörmeitið.