7. Drepinn Járnhauss

Þá er liðnir váru sex dagar, bjuggust þeir fóstbræðr heiman frá skálanum ok váru vel vápnaðir ok létta eigi fyrr en þeir koma til Brönu. Þá kom Brana í móti þeim ok kvaddi þá glaðliga.

Hún mæ1ti: "Nú vil ek, Hálfdan, at þú veitir mér lið, ok drepum vit flögðin öll, því at ek hefi nú drepit nokkur með því móti, at ek hefi gert þau drukkin öll, svá at þau drápust niðr sjálf, en faðir minn liggr í einni kerru. Hann hefir þrjú höfuð ok öll ósýnilig. Hún stendr á miðju hellisgólfinu. Hún er stór, en honum kemr ekki á óvart. En þó at þú getir drepit hann, þá vil ek ekki sjá þat, en ek mun verða at fara til með þér, ef vel skal fara, ok þykkir mér þat erfitt, en ekki vápn má hann bíta nema sax þitt, ok vil ek þat hafa."

Hálfdan kvað svá vera skyldu ok fekk henni saxit, en hún fekk hverjum þeira bræðra kylfur stórar. Þær váru allar með járni slegnar. Þau gengu innar í hellinn. Brana fór fyrst. Hún slökkvir ljósit. Þeir félagar slá þá flögðin bæði hart ok tíðum. Þar fell margr tvíhöfðaðr jötunn.

Hálfdan sér þá, hvar Járnhauss lá í kerrunni. Hann hörglaðist þegar á fætr. Hálfdan sló sem honum var hægast við vangann á honum með kylfunni, en hann brá sér hvergi við ok mælti: "Svikit hefir þú mik nú, Brana dóttir. Veit ek, at hér er kominn Hálfdan Hringsson, Sigmundr ok Sigurðr."

Þeir bræðr slógu þá báðir senn til hans með kylfunum, en hann stóð sem áðr. Þá váru drepin öll önnur flögðin. Járnhauss tók til Sigurðar ok brá honum á lopt. Í því slær Hálfdan í knésbætr honum, svá at hann fellr, ok verðr Sigurðr undir honum. Hálfdan veit þá eigi, hvat hann skal til gera.

Þá kom Brana at ok mælti: "Ek mun sjálf verða at drepa föður minn, því at ek sé, at þér getið eigi banat honum, ok mun þat illa fyrir mælast, ef ek verð honum at bana, en þó skal þat nú vera."

Brana hleypr nú at ok höggr á háls honum með saxinu, ok lét hann svá sitt líf. Hálfdan velti honum þá ofan af Sigurði. Í því kom dagr yfir hellisgluggann. Ekki brá Brana sér við þat. Hún kippir upp einum hlemm ór hellisgólfinu. Þar var undir sjávardjúp. Þar ryðr hún niðr í flögðunum.

Þá er þau höfðu þetta gert, þakkar hún þeim þetta verk ok bað þá vera hjá sér um vetrinn. Hálfdan segir svá vera skyldu. Brana var þá allkát. Þær Hildr ok Ingibjörg fóru ok í hellinn. Hálfdan lá hjá Brönu hverja nótt, en þeir fóstbræðr tefldu um daga.

8. Brana ræddi við Hálfdan

Brana hvarf í burtu hvern morgun, en kom ekki fyrr heim en at dagsetri. Einn tíma spyrr Brana Hálfdan, hversu langt væri til sumars.

"Sex vikr," segir hann.

"Þá er vel," segir hún, "at þér hefir eigi lengra þótt í hellinum en er, því at nú er sumardagr inn fyrsti á morgun, ok muntu heðan vilja burt halda, ok skal þat vera, þótt mér þykki annat betra, en ek fer eigi kona ein saman, ok er ek með barni, ok ertu faðir at því."

Hálfdan kveðst þess eigi þræta, --"ok vil ek, at þú sendir mér," segir hann, "ef þat er sveinn, en ger sem þér líkar, ef þat er mey."

Hún kvað svá vera skyldu, -"ok muntu sigla heðan til Englands. Þar ræðr fyrir sá konungr, er Óláfr heitir. Hann a ser dóttur, er Marsibil heitir. Hún er nú vænust kölluð allra meyja í heiminum. Hún kann allar kvenligar íþróttir, ok þat vilda ek, at þú fengir hennar. Þú skalt þar nefnast einn kaupmaðr, ok hér eru grös þau, er ek vil gefa þér. Þau skaltu gefa konungsdóttur, ok muntu þá fá hennar ást. Þau hafa þá náttúru, ef hún leggr þau undir höfuð sér ok sefr á þeim, þá ann hún þér sem lífi sínu. Ok hér eru klæði, er ek vil gefa pér. Á þau bíta engi járn nema sax þitt. Aldri muntu á sundi mæðast, ef þú ert í þeim, ok eigi eldr granda. Hringr er inn þriði gripr, er þú skalt eiga. Hann heitir Hnituðr. Hann er sundr tekinn í þrem hlutum. Ef óvinr þinn er hjá þér, ok hafir þú hringinn, þá máttu vita, hvern dauðdaga hann ætlar þér. Ef hann vill þik með vápnum vega, þá er hringrinn rauðr sem blóð, en ef hann vill þik í eitri svíkja, þá er hann svartr sem bik.

Gengu þau nú til sjóvar. Þar stóð skip á sandi. Brana mælti: "Hér er skip, er ek vil gefa þér, Hálfdan. Þat hefi ek smíðat í vetr. Hefir þat byr, hvert sem þú vilt sigla. Drekinn heitir Skrauti."

Hálfdan þakkar Brönu gjafirnar. Hún mælti: "Heðan af muntu kallaðr Hálfdan Brönufóstri. Áki heitir landvarnarmaðr Óláfs konungs. Hann er illr maðr ok ótrúr. Hann er kallaðr Áki inn illi, íþróttamaðr mikill. Láttu hann ekki svíkja þik."

Hálfdan hét góðu um þat. Þau gengu þá heim til hellis ok sofa af þá nótt.

9. Hálfdan kom til Englands

Um morguninn stendr Hálfdan upp snemma ok klæðist. Þá hafði Brana búit skip hans at öllu ok til komnir menn hans. Hann bauð Brönu at fara með sér, en hún kvaðst þar vera verða, en bað þá fóstbræðr at bera byrðar sínar af gulli til skips, ok svá gera þeir. Brana tók sér byrði, ok var sú meiri en þeira allar, ok fara þau nú með þat ofan til skips.

Hálfdan stígr nú á skip, ok varð skilnaðr þeira Brönu bæði harðr ok langr, ok Brana ýtti drekanum frá landi. Hálfdan sigldi í haf, ok rann þegar á byrr. Brana hafði eptir hjá sér dreka Hálfdanar. Hann sigldi, þar til hann kom at eyjum þeim, er Hlaðeyjar heita. Þar réð fyrir sú kona, er Hlaðgerðr heitir. Þar dvaldist Hálfdan um hríð ok gaf henni mikit fé, en hún bað hann sín vitja, ef hann þyrfti lítils við. Hann játar því ok heldr síðan burt frá eyjunum ok léttir eigi fyrr en hann kemr í England fyrir borg Óláfs konungs.

Hálfdan gengr fyrir konunginn ok kveðr hann. Konungr tekr honum vel ok spyrr, hverr hann sé. Hann kveðst Hálfdan heita ok vera einn kaupmaðr, --"ok vil ek biðja yðr vetrvistar."

Konungr veitti honum þat. Hálfdan fekk eina skemmu at láta í fé sitt ok skipaði þar mönnum sínum at geyma. Þeir Sigurðr ok Sigmundr gengu með honum, hvert er hann fór.

Einn dag gengu þeir allir saman ok kómu at skíðgarði einum. Í garðinum sáu þeir skemmu eina mjök ágæta. Garðrinn var svá hár, at engir þarlenskir menn kómust inn yfir. Í garðinum var einn lundr mjök fagr. Hálfdan spurði þá bræðr, hvárt þeir mundu upp geta runnit garðinn. Sigurðr bar sik at ok rann upp til þriðjungs, en Sigmundr til miðs, en Hálfdan rann upp á garðinn ok gengr til lundarins. Þar sér hann eina jungfrú. Hún lék sér at gulli, ok kastaði hún því upp ok henti síðan. Eitt sinn missti hún þat, þá er hún vildi henda, ok fell þat niðr í garðinn. Hún leitar at gullinu. Hálfdan gengr at henni ok gefr henni annat gull, ok var þat stærra.

Hún þakkar honum vel ok mælti: "Engan mann hefi ek sét vænna en þik, ok þat vilda ek, at þit Marsibil, frændkona mín, ættist, því at þit eruð alllík."

10. Hálfdan hitti konungsdóttur

Eptir þetta gengr hún inn í skemmuna, en Hálfdan ferr aptr til þeira bræðra. Sjá mey hét Alfífa, er Hálfdan gaf gullit. Hún var dóttir Sigurðar konungs af Skörðuborg. Þat var föðurbróðir Óláfs konungs.

Alfífa afhendir Marsibil gullit. Hún segir þetta eigi þat gull, er hún hefði fengit henni, --"en þó er þetta betra, eða hverr hefir gefit þér?"

Hún kvaðst fundit hafa einn mann úti i garðinum, --"ok hann gaf mér gullit, ok engan hefi ek sét vænna mann ok kurteisara utan þik eina, ok þætti mér þit mega vera hjón."

Marsibil varð svá reið við hana, at hún sló hana pústr, svá at hún grét, ok fell svá þeira tal.

Einn dag gekk Hálfdan til skemmu konungsdóttur einn saman. Þá var opinn skíðgarðrinn. Hann gekk inn í garðinn ok at þeim lundi, er fyrr sá hann. Þar sat Marsibil konungsdóttir. Enga mey þóttist hann hafa sét vænni. Hún kembdi sér með gullkambi.

En er hún sá Hálfdan, mælti hún: "Far brutt, maðr, ef þú vilt ekki verða drepinn, ok ertu furðu djarfr, er þú gengr inn orlofslauss."

Hálfdan lét eigi sem hann heyrði ok settist niðr hjá henni ok leysti til hnýtilsskauta eins. Þar váru í grös þau, er Brana hafði fengit honum, ok bað konungsdóttur eiga, en hún vill eigi. Hann leggr á kné henni ok gengr í burt síðan, en hún tekr upp grösin ok gengr í skemmu sína ok leggr knýtit undir höfuð sér ok sefr af þá nótt.

Um morguninn kallar hún Alfífu til máls við sik ok segir: "Þú, frændkona, skalt ganga til þess kaupmanns, er þú fannt í garðinum, ok seg, at hann komi sem snarast á minn fund, ok ger þetta leyniliga."

Alfífa mælti: "Mun nú svá, at þér hafi ekki verr á hann litist en mér, en nú skal ek fara.

Hún skundar mjök sinni ferð ok finnr Hálfdan ok sagði honnum ok biðr hann flýta sér. Hann gerir svá, ferr með henni ok finnr Marsibil konungsdóttur.

Hún mælti: "Mikil náttúra fylgir grösum þeim, er þú lagðir á kné mér í gær, því at ek ann þér svá mikit, at ek má eigi af þér sjá, ok í stað vil ek, at hvárt okkar játi öðru sína trú."

Hálfdan kvað svá vera skyldu, ok fór þat fram. Konungsdóttir bað hann opt þar koma ok eiga tal við sik. Hann játar því ok gekk í burt síðan.

Liðu nú svá tímar, þar til sem Áki, landvarnarmaðr konungs, kom heim. Hálfdan var svá mikils metinn af konungi, at hann sat honum it næsta. Áki færði konungi margar gersemar, ok var hann vanr at sitja honum it næsta, ok öfundaði hann mjök Hálfdan ok vildi hann gjarna feigan ok setr menn til höfuðs honum, ok varð þat þó aldri framgengt. Opt rægði Áki hann við konung, ok vildi hann þat eigi heyra.

11. Sundkapp Áka ok Hálfdanar

Á einu kveldi var þat, er þeir Áki ok Hálfdan drukku í höllinni, en konungr var farinn at sofa. Áki mælti: "Ertu mikill íþróttamaðr, Hálfdan?"

"Eigi er þat," sagði hann.

"Viltu reyna sund við mik?" sagði Áki.

"Má þat," sagði hann.

Áki varð glaðr við þetta, því at hann var sundmaðr mikill. Síðan fóru menn at sofa. Um morguninn stendr Áki snemma upp ok hyggr gott til at reyna sundit við Hálfdan, gengr fyrir konung ok segir honum viðtal þeira Hálfdanar ok biðr hann til fara ok sjá þenna leik með alla hirð sína. Konungr játar því, ok er nú út blásit allri hirðinni, ok ferr nú konungr sjálfr at sjá þenna leik. Vatn eitt var skammt frá borginni. Þar ætla þeir at reyna sundit, ok svá gera þeir ok kasta sér til sunds. Hálfdan var í brynjunni Brönunaut.

Leggst Áki nú at honum, ok færir Hálfdan hann í kaf ok helt honum niðri meir en eykt dags. Síðan kom Áki upp ok marði þar á vatni at kalla. Fylgdarmenn hans færðu hann at landi ok fylgdu honum í sitt herbergi, ok var honum svá kalt, at hann gat eigi mælt. Hálfdan lék þá enn marga leika á sundi ok fór síðan at landi ok gekk heim með konungi til hallar, ok virti hann Hálfdan meir en áð

Um morguninn eptir ferr Hálfdan til skemmu konungsdóttur ok segir henni frá sundinu, en hún lét vel yfir ok bað hann þó varast Áka, segir, at hann muni svíkja hann, en Hálfdan sagði svá vera skyldu ok gengr í brutt síðan. Áki þóttist nú verr en skemmdr ok vildi nú gjarna svíkja Hálfdan með einhverju móti. Ok einu sinni býðr Áki honum burtreið, en Hálfdan játar því skjótt. Áki varð nú harðla glaðr ok segir konungi svá búit. Áki átti ess svá gott, at ekki var betra í Englandi nema ess konungsdóttur. Ess Áka hét Lóngant, en ess konungsdóttur hét Spóliant. Hálfdan gengr nú til skemmu konungsdóttur ok segir henni frá viðtali þeira Áka. Hún lætr lítt yfir þessu. Hann bað hana at ljá sér ess sitt. Hún kveðst þat gera vilja ok bað hann hylja þat, svá at þat væri hvergi bert. Hann játar því ok gekk í burt síðan.

En konungsdóttir kom at máli við Alfífu ok mælti:

"Ek vil senda þik til karls þess, er heðan er skammt í burt. Hann heitir Úlfr, en geymir ess mitt. Þat skaltu sækja leyniliga ok fá í hendr Hálfdani."

Alfífa flýtti ferðinni ok kom til Úlfs ok bar honum erendi sinnar frúr. Hann fekk henni essit, en hún færði Hálfdani.

12. Frá óförum Áka

Nú kemr sá dagr, er þeir Áki ok Hálfdan skulu á burt ríða. Tók Áki ess sitt ok ríðr á skóg, en Hálfdan á móti. Þeir riðu at einu díki. Hálfdan leggr til Áka burtstöng sinni ok hefr hann burt ór söðlinum ok kastar honum niðr í díkit, svá at hann stendr fastr í leirnum ok kemst hvergi í brutt. Fylgdarmenn hans hlupu at ok drógu hann upp, ok undi hann nú verr sínum hlut en áðr, en Hálfdan fekk af þessu frama mikinn. Áki hugsar um þat nótt ok dag at svíkja Hálfdan.

Áki hafði frétt, at Hálfdan átti systur eina, ok ætlaði hann hennar vilja at fá til óvirðingar við Hálfdan ok stendr upp eina nótt ór sæng sinni ok gengr til skemmu þeirar, er Ingibjörg ok Hildr lágu í. Hann var í skyrtu ok línbrókum. Eigi váru fleiri menn í skemmunni. En er Áki klappaði lófa sínum á hurðina ok mælti hljótt, at þær skyldi upp lúka, ok kvað Hálfdan þar vera, bað hún Hildi at fara til dyranna. Hildr fór til dyranna ok lýkr upp hurðunni ok sér, at þetta er Áki. Verða þær nú svá hræddar, at þær vita eigi, hvar þær skulu hafa sik, en Áka varð bilt inn at ganga ok studdist fram á dyrustafinn.

Ingibjörg mælti: "Þat vilda ek, at Brana, fóstra Hálfdanar, hjálpaði mér."

En er hún hafði þetta mælt, var Áki fastr við hurðina, svá at hann mátti hvergi þaðan fara, en veðrit tók at hvessa ok frysta, ok tók Áka at kólna, svá at hann skalf af kulda. Þar varð hann at standa alla nóttina. Ok um morguninn, er menn Hálfdanar kómu til skemmunnar, sáu þeir Áka, þar er hann stóð, ok sögðu Hálfdani. En þegar hann kom til, varð Áki þegar lauss, ok mátti hann eigi mæla. Hálfdan lét flytja hann til herbergis sjálfs hans. En þegar er Áki mátti mæla, ásakaði hann sik mjök ok þóttist mikla sneypu fengit hafa. Hann hugsaði nú at svíkja Hálfdan sem mest.

13. Brana hjálpaði Hálfdani

Einn tíma býðr Áki konungi til veislu. Konungr fór við margan mann, ok var þar Hálfdan í ferð, Sigurðr ok Sigmundr, ok veitti Áki vel ok var kátr við Hálfdan. Einn dag veislunnar var þat, er þeir Hálfdan ok hans félagar drukku í einum kastala ok Áki hjá þeim, en konungr ok hans menn váru í öðrum stað. Áki var allkátr ok bar þeim ákaft drykkinn. Ok með því at drykkrinn var áfengr, duttu þeir skjótt niðr sofandi. Áki kallar þá at sér sína menn ok lætr bera eld at kastalanum ok ætlar at brenna þá inni. Eigi vissi konungr þetta. Kastalinn tekr nú at loga ok svá klæði þeira fóstbræðra. Í því bili kom kona ein fram ór skóginum. Hún var stór vexti ok veðr þegar eldinn ok tekr þá fóstbræðr alla í fang sér ok berr þá út ór eldinum fram á skóginn. Þar vaknar Hálfdán ok sér, at Brana er þar kommin.

Hún mælti: "Þat er forn orðskviðr ok er sannr, seint er afglapa at snotra, þar sem þú átt hlut at. Ek varaða þik, at þú skyldir eigi láta Áka svíkja þik. Hefi ek nú gengit frá meyjunni viku gamalli, ok trúi ek, at hún sé orðin fífl, ok má ek eigi hér vera lengr."

Skildu þau þá at sýn, en eigi at vináttu. Þá vakna þeir bræðr ok fara heim með Hálfdani ok sögðu konungi, hvat Áki hafði gert, en konungr gaf sér fátt at, því at hann var vinr Áka.

Nú skal segja frá Áka ok hans mönnum, at þegar þeir sjá konuna, hlaupa þeir í skóginn mjök hræddir, ok er Áki nú fyrst ór sögunni. Konungr kom heim eptir tíðendin.

14. Sigurðr konungr fekk Hildar

Þat er nú því næst at segja, at konungr efnar jólaveislu mikla. Þar kom Sigurðr konungr af Skörðuborg ok margt annat stórmenni. Ok it fyrsta kveld, er menn váru komnir í sæti, gengr innar Marsibil konungsdóttir með sinn skara. Þær Hildr ok Ingibjörg váru þar í för með henni, ok sat á sína hönd henni hvár þeira, en þar út í frá sátu skemmumeyjar hennar. Alfífa lék sér á gólfinu.

Sigurðr konungr, faðir hennar, kallar hana til sín ok setr hana í kné sér ok mælti: "Seg mér, hvat konu þat er, sem sitr á hægri hönd frændkonu þinni?" "

"Hún heitir Ingibjörg," segir Alfífa, "ok er systir kaupmanns þess, er hér kom í sumar."

Konungr mælti: "Þú skalt fara til Marsibil konungsdóttur ok seg, at hún láti þat fram gengt verða, at ek eiga þá konu."

Alfífa ferr ok fram kemr til sinnar frúr ok berr henni boðskap síns föður. Konungsdóttir bað hana við Hálfdan þetta ræða.

Líðr nú af nóttin, ok at morgni dags ganga þau á málstefnu konungsdóttir ok Hálfdan ok Sigurðr konungr. Hann biðr þá systur Hálfdanar. Konungsdóttir flytr þetta mál með honum.

Hálfdan mælti: "Fullkosta þykki mér konungi, þó at hann eigi Hildi."

Konungr byrjaði þá at nýju bónorðit. Hálfdan tók því vel, ok með samþykki bræðra hennar var þessu ráðit, ok var þá jólaveisluni snúit upp í brullaup, ok var at setit há1fán mánuð. Ok eptir veisluna gaf Sigurðr konungr mörgum góðar gjafir, ok fóru heim til Skörðuborgar með drottningu sína. Sigurðr fór með þeim, en Sigmundr var eptir hjá Hálfdani.

15. Viðskilnaðr Hálfdanar við Áka

At sumri komnu býst Hálfdan í burt af Englandi, ok einhvern dag gengr hann til skemmu konungsdóttur ok segir henni, at hann ætlar í burt ok hefna föður síns.

Konungsdóttir mælti: "Tuttugu skip eru hér í höfninni, er ek vil gefa þér."

Hálfdan þakkar henni ok kvað systur sína skyldu hjá henni eptir vera. Hún játar því. Tekr hann þá orlof af henni ok systur sinni ok gengr burt síðan ok fyrir konung ok þakkar honum vetrvistina ok tekr af honum orlof, ok ganga þeir Sigmundr síðan til skipa.

En er Hálfdan var í burt farinn, kemr Áki at máli við konung ok mælti: "Vitið þér, herra, at Hálfdan hefir barnat dóttur yðra?"

"Eigi veit ek þat," segir konungr ok bað Áka í stað fara eptir honum við marga menn. Hann var þessarar ferðar fúss ok fór eptir Hálfdani með tíu menn.

Nú er frá þeim Hálfdani at segja, at þeir ganga eptir einni skógarbraut. Há1fdan gat þá at líta ferð Áka. Hann var þá í herklæðunum Brönunaut. Áka berr bráðan at, ok stíga þegar af baki ok sækja þegar at Hálfdani, en þeir Hálfdan ok Sigmundr snúast at bökum ok verjast allkarlmannliga, ok þó kemr þar, at Áki drap Sigmund með þeim hætti, at hann höggr undan honum báða fætr. Ok eptir fall Sigmundar reiðist Hálfdan ákafliga, svá at hann drepr alla menn af Áka, en handtekr hann sjálfan ok skerr af honum nefit ok stakk bæði augun ór honum ok skerr af honum bæði eyrun ok geldir hann. Síðan brýtr hann í honum báða fótleggina ok snýr aptr tánum, en fram hælunum, ok setr hann síðan á bak ok snýr essi hans heimleiðis til konungshallar. Hálfdan var hvárki móðr né sárr. Hann heygir þá Sigmund ok ferr síðan til skipa ok segir mönnum, hvat í hafi gerst með þeim Áka, en þeir létu vel yfir.

Hálfdan siglir nú með tuttugu skip af Englandi ok dreka sinn um fram. Hann kemr til Hlaðeyja, ok fagnar Hlaðgerðr honum vel ok gaf honum tuttugu skip með mönnum ok fé. Hálfdan þakkar henni þessa gjöf.

Nú skal segja frá Áka, at hann kemr heim ok rembist ekki alllítit, ok sjá konungsmenn hann ok segja konungi, at hann er heim kominn. Konungr sér nú Áka, hversu hann er útleikinn. Rekr konungr hann í burt, ok kemr Áki ekki síðan við þessa sögu.

16. Hálfdan drap Sóta

Nú skal víkja aptr til Hálfdanar, at hann siglir í burt frá Hlaðeyjum með fjóra tigi skipa ok heim til Danmerkr. Ok er víkingar vita, at ófriðr er kominn, skunda þeir til bardaga. Engir landsmenn vildu berjast með þeim. Fóru þeir til Hálfdanar, ok finnast þeir á sléttum völlum, ok tókst þar bardagi harðr. Gengu víkingar hart fram. Verðr skjótt mikit mannfall í her Hálfdanar. Hann mælti þá við menn sína, at þeir skyldu hlífa sér, en sæta eigi mjök áverkum við víkinga. Liðit Hálfdanar gengr þá hart fram, ok finnast þeir Snækollr ok Hálfdan í bardaganum, ok lýkr svá þeira viðskiptum, at Snækollr fellr dauðr til jarðar. En er Sóti sér fall bróður síns, veðr hann fram at Hálfdani ok höggr til hans. Hálfdan hljóp í lopt upp, ok missti Sóti hans, en mækir Sóta hljóp niðr í völlinn, ok laut hann eptir högginu. Í því slæmir Hálfdan undan honum báða fætrna í knjáliðunum.

Hann fell þá ok var þegar litlu dauðr ok mælti: "Mikinn sigr hefir þú nú unnit, Hálfdan," segir hann, "er þú hefir mik at velli lagt. Þat mæli ek um, at þú munir ekki til Marsibil konungsdóttur, heitkonu þinnar."

Eptir þetta dó Sóti, en Hálfdan drap hvert mannsbarn, er Sóta hafði fylgt. En Hálfdan gerðist konungr yfir Danmörku ok mundi ekki til Marsibil konungsdóttur.

17. Frá brúðkaupum

Eina nátt, þá er Hálfdan lá í sæng sinni, vaknaði hann við þat, at þar var komin Brana, fóstra hans, at honum svá mælandi: "Stattu upp, Hálfdan," segir hún, "ef þú vilt eiga Marsibil konungsdóttur, því at Eirekr konungr ór Miklagarði er kominn í England ok biðr hennar, en hún læsir sik í skemmu sinni, ok nær konungr hennar máli aldri, ok far þú á Skrauta, dreka þínum."

Hálfdan stendr þá upp ok man allt, sem hann vakni af svefni. Hann ferr til skips einn saman ok hrindr fram drekanum. Kemr þegar á blásandi byrr. Léttir Hálfdan eigi ferð sinni, fyrr en hann kemr til Englands í þá höfn, er fyrr hafði hann út lagt, ok var þá komit at kveldi.

Hann gengr upp frá skipi ok kemr at skíðgarði konungsdóttur. Hann rennr þegar upp garðinn ok klappar á hurðina. Þær Marsibil ok Ingibjörg heyra höggit.

Ingibjörg mælti: "Við þetta högg varð mér gott, ok vilda ek upp láta."

Marsibil bað hana ráða. Hún lýkr nú upp hurðinni ok sá þar kominn Hálfdan, bróður sinn. Verða þær honum harðla fegnar.

Þegar um morguninn gengr Hálfdan fyrir Óláf konung ok biðr Marsibil sér til handa, en konungi brá svá við þessi orð, at hann gifti honum dóttur sína, en hafði áðr ætlat at drepa hann. Eirekr konungr bað nú Ingibjargar. Hálfdan gifti honum hana. Þá var þar kominn Sigurðr konungr af Skörðuborg ok með honum Sigurðr, fóstbróðir Hálfdanar. Hann bað Alfífu til handa honum, ok var hún honum gefin, ok váru þessi brullaup öll í einu. Stóðu þau hálfan mánuð með miklum prís.

En eptir veisluna af liðna gaf hvárr konungr öðrum gjafir góðar. Fór Eirekr konungr ok hans drottning heim í sitt ríki, ok ríktu þau þar til elli, ok er margt manna frá þeim komit. Þau Sigurðr ok Alfífa fóru heim til Skotlands, ok stýrði því ríki til dauðadags. Var þá andaðr Angantýr, faðir hans. Hann átti sér þann son, er Angantýr hét. Sá tók ríki eptir hann ok varð frægr maðr. Þau Hálfdan ok Marsibil fóru til Danmerkr ok ríktu þar til, er Óláfr konungr andaðist, en þá fóru þau til Englands ok ríktu þar til elli. Þau áttu þann son, er Ríkarðr hét. Hann varð konungr í Englandi eptir föður sinn.

Þat segja sumir menn, at sá Ríkarðr væri faðir Álaflekks. Ok lýkst hér nú saga Hálfdanar Brönufóstra.