10. Hólmganga Sturlaugs ok Kols

Litlu síðar kom Kolr. Sturlaugr gekk í móti honum ok heilsar á hann.

Kolr mælti: "Hverr er þessi inn vándi bikkjusonrinn, er þorir at tjalda búð þá, er ek er vanr at tjalda, ok hann er svá djarfr?"

Sturlaugr mælti: "Þú munt vita glöggvast, hverr bikkjusonrinn er, því at hann var hér engi, áðr þú komst hér, en ef þú spyrr at nafni mínu, þá heiti ek Sturlaugr."

Kolr mælti: "Hvat ætlar þú þér, er þú ert hér kominn?"

Sturlaugr mælti: "Ek ætla at berjast við þik."

Kolr mælti: "Nú eru brögð í tafli, ok of djarfr ertu, at þú ætlar þér þann mikla dul, þar sem ek hefi svá margan dreng felldan, er við mik hefir barizt, eða hvat dregr þik til þess?"

Sturlaugr segir: "Þat helzt, at Ása in fagra er eiginkona mín. Skaltu þar eigi við meyju taka, þó at ek falli fyrir þér."

Kolr mælti: "Heyr hér á fádæmi, hvat þínum herjans syni hefir í hug komit at gera, ok fyrir þetta it sama skal ek þér eigi þyrma, ok skjótt skaltu þitt líf láta, ok er þó of seint. En þó er þat skaði um slíkan mann sem þú ert."

Sturlaugr segir: "Hvergi skal ek á hæl fyrir þér hopa."

Nú tjaldar Kolr sér aðra búð um kveldit, en er Kolr var kominn til matar, kemr Svipuðr í búð hans ok tekr punginn kerlingar ór skikkju sér ok skekr í búðinni, ok varð af þessu reykr mikill.

Kolr rekr upp augun ok mælti: "Far í burt, inn vándi hundr, ok kom hér eigi síðan, því at þú munt nokkut illt gera."

Svipuðr snýr í burt, svá at engi vissi, hvat af honum varð. Sofa þeir af um nóttina.

Um morgininn stendr Sturlaugr upp snemma ok þeir fóstbræðr, fara til eyjarinnar, setjast niðr ok bíða Kols. Hrólfr nefja stendr upp ok gengr í skóginn ok höggr sér kylfu eina stóra ok mikla ok hefir í hendi sér ok gengr til félaga sinna aptr. Kolr stendr upp um morgininn, ok skein þá sól um alla völlu.

Hann mælti þá: "Þat ætla ek sá inn vándi þræll, er hér kom í gærkveld, hafi nokkura töfra haft, þá er oss hafa lítill fögnuðr at verit, ok þetta má sannliga heita dauðasvefn, er vér höfum sofit, ok förum til hólmins."

Þeir fara til hólmsins ok kasta feldi undir fætr sér. Kolr segir upp hólmgöngulög í millum þeira, ok skyldi hvárr við leggja tuttugu merkr silfrs. Skyldi þetta hvárr eiga, sem sigr fengi.

En er þeir váru búnir, tekr Kolr til orða: "Sturlaugr sveinn, sýn mér sverð þitt, þat er þú hefir."

Hann gerir svá. Kolr lítr í eggina ok rak við augun ok mælti: "Eigi muntu mik með þessu sverði sigra. Far þú heldr heim, segst yfirkominn, en fá mér vápn þín ok send mér Ásu ina fögru ok seg henni, at þú þorir eigi at berjast við mik eða halda henni fyrir mér."

Sturlaugr segir: "Eigi sigrar þú mik með orðum einum, því at þú ert yfirkominn af hræðslu, ok mun þér skammt til ills dauða."

Kolr varð reiðr við orð hans ok mælti: "Þat skaltu finna, inn vándi hundr, at ek skal þér eigi þyrma." Þá kastar Sturlaugr því sverði, er hann hafði Kol sýnt, en tók Véfreyjunaut undan feldi sínum ok brá. Kolr mælti: "Hvaðan kom þér Véfreyjunautr, ok eigi munda ek á hólm við þik hafa gengit, hefða ek þat vitat."

Sturlaugr svarar: "Þat skiptir þik engu, ok er þér illa farit, at þú hræðist fyrr en þörf gerist."

Þá hjó Sturlaugr til Kols ok klauf skjöldinn allan. Kolr hjó í mót ok klauf hans skjöld í sama máta. Þá hjó Sturlaugr í annat sinn til Kols utan á hjálminn, klauf hann allan ok af vangafilluna ok svá á öxlina, at í herðarblaðinu nam staðar. Kolr stóð réttr ok gaf sik eigi at. Þá hljóp at Hrólfr nefja með kylfuna ok rak á blóðrefilinn, svá at sverðit gekk niðr í búkinn, ok fell þar Kolr, en Sturlaugr fekk sigr ok varð frægr af þessu verki. Reið Sturlaugr til Véfreyju, ok var kerling úti ok fagnaði vel Sturlaugi. Þar var þá fyrir Svipuðr.

Þar váru þeir um nóttina, ok lét kerling vel yfir þessu verki, "ok er þat satt," segir kerling, "at sæl er Ása mín, at hún á slíkan mann sem þú ert, ok mun þér heðan af hefjast allhyggiligt ráð, ef þú kannt til at gæta, en þar er ek hrædd um, hversu ferr, en vilda ek, at þér gengi vel, en eigi skal þér kerling þessi verri en engi."

Nú ríðr Sturlaugr burt til móts við Hring jarl. Tók hann blíðliga við þeim öllum, ok varð Ása fegin bónda sínum. Þessi tíðendi koma fyrir Harald konung. Konungr varð svipligr við þenna atburð, sem síðar berr raunir á, en allir frændr Sturlaugs þóttust hann ór helju heimtan hafa.

11. Framarr bauð Sturlaugi hólmgöngu

Einn dag sem Hringr jarl var á leiki með menn sína, er léku fyrir þeim Hring ok Sturlaugi, þá sáu þeir ríða mann af mörkinni á rauðum hesti at þeim, brynjaðr allr. Hann var mikill vexti, hjálm á höfði, en gyrðr sverði, gullsmeltan skjöld á hlið ok spjót í hendi. Hann reið fyrir jarl ok kvaddi hann vel. Hann tók ok honum í sama máta, spurði, hverr hann væri.

Hann segir: "Óvant er nafn mitt, ek heiti Framarr, en vit erum hálfbræðr, Kolr inn krappi ok ek, en þat er mitt erendi hingat, at ek vil bjóða þér hólmgöngu, Sturlaugr, því at ek vil eigi bera bróður minn í sjóði."

Sturlaugr segir: "Til hólmgöngu em ek albúinn, þegar þú vilt, ok eptir illan áttu at mæla, þar sem Kolr var."

"Svá var þat," segir Framarr, "en þó var hann mér skyldr, ok vil ek því berjast við þik, þar eð Kolr fell austr við Gautelfi, þegar líðr hávetrinn."

"Svá skal vera," segir Sturlaugr. Nú ferr Framarr leiðar sinnar, en þeir eru eptir, ok leið af sumarit.

Eina nótt, er þau lágu bæði í hvílu sinni, Sturlaugr ok Ása, mælti Ása: "Er hólmganga á hendi þér, Sturlaugr?" segir hún.

"Svá er víst," segir hann, "eða hvert ráð leggr þú á með mér um þetta?"

Ása segir: "Far þú ok finn Véfreyju, fóstru mína, ok haf hennar ráð um þetta."

"Svá skal vera," segir Sturlaugr.

Hann ferr nú á fund Véfreyju. Var kerling úti ok fagnaði þeim vel, ok eru þeir þar um nóttina. Um morgininn spyrr Sturlaugr kerlingu ráðs um þetta. Kerling mælti: "Við hvern skaltu nú á hólm ganga?"

"Framarr heitir hann," segir Sturlaugr, "bróðir Kols krappa."

Kerling segir: "Ólíkir menn," sagði hún, "ok er þat illt, at þit skuluð bera banaspjót hvárr á móti öðrum, því at Framarr er inn vaskasti maðr ok af inum beztu ættum, en Kolr var inn versti maðr ok þræla ættar, ok sæll væri sá, er því kæmi til leiðar, at þit væruð heldr vinir en fjandmenn, ok kann ek eigi til at leggja, ok mun fara at auðnu með ykkr, en fara skal Svipuðr, fóstri minn, með þér."

Nú fara þeir leiðar sinnar ok létta eigi fyrr en þeir koma austr til Elfar, ok reið Framarr þá at öðrum megin. Hittast þeir ok fréttast almæltra tíðenda, stíga af baki, tjalda hvárir búð með öðrum ok sofa af nóttina.

12. Viðreign liðsmanna

En um morgininn standa þeir upp snemma ok fara til hólmsins ok setjast niðr á lág eina.

Framarr mælti: "Hvárt viltu, at vit reynum með okkr fyrr en menn okkar?"

Sturlaugr mælti: "Gott þykki mér at hafa gaman af mönnum mínum."

Hrólfr nefja stóð upp ok mælti: "Ek skal þér í mót, blámaðr."

Hrólfr bjó sik til glímu allléttiliga. Síðan ráðast þeir á ok takast fangbrögðum allsterkliga, ok var þeira atganga bæði hörð ok löng. Mikill var aflsmunr með þeim, því at blámaðrinn mátti bera Hrólf í fangi sér, hvert er hann vildi. Berserkrinn vildi færa Hrólf þá niðr. Hann kom þó jafnan fótum undir sik. Þessi blámaðr var mikill sem risi, en digr sem naut, blár sem hel. Klær hafði hann svá miklar, at þær váru líkari gammsklóm en mannanöglum. Nú bar hann Hrólf at láginni, ok vildi blámaðrinn færa hann niðr á kylfuna, en Hrólfr stakk fótum við svá fast, at þeir hrukku frá í burt báðir, ok fell blámaðrinn á bak aptr, ok varð undir honum steinn, ok brotnaði hryggr hans, en Hrólfr hljóp skjótt á fætr ok þreif kylfuna ok lamdi blámanninn skjótt til heljar, en Hrólfr var allr blár ok blóðugr ok rifit hold af beinum hans. Sturlaugr þakkaði honum vel sína framgöngu.

Síðan var sá maðr með Framari austan af Svíþjóð, er Þórðr hét, mikill maðr ok sterkr. Honum í mót gekk Hrafn inn hávi, ok hófu þeir sitt einvígi með stórum höggum, en svá lauk, at Hrafn fell fyrir Þórði.

Nú gekk fram Jökull ok mælti: "Hverr skal mér í móti?"

Maðr stóð upp, er Frosti hét, ok mælti: "Mun eigi þat makligast, at ek gangi þér í móti, því at frostit herðir jökulinn?"

Þeir berjast lengi, þar til at Jökull fell fyrir Frosta, ok þótti Sturlaugi mikill skaði at um fóstbræðr sína, en þat var til skilit, at engi skyldi öðrum lið veita.

Finnr einn var með Framari, ok var honum skipat í mót Svipuð. Þeir gangast nú á móti ok berjast hart ok títt, svá at eigi fekk auga á fest, ok hvárrgi kom sári á annan. En er þeir litu þar til í annat sinn, þá váru þeir þegar horfnir, en þar váru komnir hundar tveir ok bitust ákafliga. Ok er minnst varði, váru hundarnir horfnir, en menn heyrðu í loftit upp ólæti nokkur, ok líta menn við ok sáu, at ernir tveir flugust á í loftinu ok rifu af hvárr annars fjaðrir með klóm ok nefjum, svá at blóðit fell á jörð. En svá lauk með þeim, at annarr fell dauðr niðr á jörð, en annarr fló í braut, ok vissu menn eigi, hvárr sá var.

13. Hólmaganga Sturlaugs ok Framars

Framarr mælti: "Nú er ráð, at vit reynum með okkr."

"Búinn em ek þess," segir Sturlaugr.

Nú kasta þeir feldi undir fætr sér. Sturlaugr bregðr þá Véfreyjunaut, en er Framarr sá þetta, mælti hann: "Hvaðan kom þér Véfreyjunautr?"

Sturlaugr segir: "Hirtu aldri, hvaðan hann kom."

Framarr mælti: "Eigi munda ek hafa gengit á hólm við þik, ef ek hefða þetta vitat, en þó fekk ek eigi fyrr æðru í mitt brjóst."

Framarr segir upp hólmgöngulög, ok á Sturlaugr at höggva fyrri. Hann hjó til Framars ok í hjálm hans ok af hjálminum, þat er nam, ok svá í skjöldinn ok klauf hann allan niðr í sporð, svá at í jörðu nam staðar, en blóðrefillinn nam bringuna í gegnum brynjuna ok í brúnina ok hljóp í beinit, ok rann þegar blóð í augun, svá at hann sá eigi, ok þar með blástr mikill. Framarr hjó þá til Sturlaugs ok klauf skjöld hans allan. Sturlaugr hjó þá til Framars í annat sinn, ok fór á sömu leið, ok var Framarr þá óvígr.

Hann setr sik þá niðr ok mælti: "Þú hefir í helzta lagi óvin í hendi þér, því at sverð þitt er fullt af eitri ok illsku, ok högg af mér höfuðit sem fyrst, því at ek vil eigi lifa við harmkvæli."

Sturlaugr mælti: "Viltu þiggja líf af mér?"

Framarr segir: "Gott þykki mér at þiggja líf af þér, en fyrirkomit gerist nú líf mitt."

Þeir flytja hann utan ór eyjunni ok inn í búð sína, ok er þá minni ván manns. Ok er svá var komit, þá heyrir út dunur miklar, en er út var komit, þá var þar komin Véfreyja í vagni ok spurði, hversu þeim færi at. Þeir svara, at Framarr var kominn at dauða.

Kerling segir: "Berið hann út hingat, eigi er undir því, hvar hann deyr."

Svá var gert sem hún bað. Sturlaugr mælti: "Viltu láta fara með þér fleiri menn?"

"Eigi vil ek þat," segir kerling, "ek er vel fær ein," segir hún.

Ekr kerling Framari af stað, en þeir sitja eptir. Líðr nóttin, en um morgininn býr Sturlaugr ferð sína.

Frosti gengr at Sturlaugi ok mælti: "Gjarna vilda ek vera í ferð með þér ok þínum fóstbræðrum."

Sturlaugr mælti: "Ek ætla vel goldit fyrir Jökul, þar þú kemr í staðinn."

Nú gerist hann fóstbróðir Sturlaugs, ríða síðan í burtu ok léttu eigi fyrr en þeir kómu til Véfreyju. Ok er þeir koma þar, eru þeir Svipuðr ok Framarr alheilir báðir. Váru þeir þar um nóttina í góðu yfirlæti.

Um morgininn tók Véfreyja til orða: "Þat vilda ek, Sturlaugr minn, at þit Framarr sværust í fóstbræðralag, því at hann er inn frœknasti maðr fyrir allra hluta sakir."

Sturlaugr svarar: "Þú skalt ráða, kerling, þat mun mér beztu gegna."

Nú sverjast þeir í fóstbræðralag Sturlaugr ok Framarr, ok skal hvárr hefna annars, sem þeir séu skilbornir bræðr.

14. Konungr fól Sturlaugi sendiför

Eptir þat ríða þeir í burt, til þess er þeir koma nær byggðum Hrings jarls. Þykkir þeim kynliga við vinda, höllin er öll þakin mönnum. Þar var kominn Haraldr konungr við fjögur hundruð manna ok ætlaði at brenna inni Hring jarl ok Ásu ina fögru, dóttur hans, sjá nú, at logi leikr um allt, ok brennir Haraldr konungr bæinn allan. Þá sáu þeir Sturlaugr, hvar menn ganga neðan ór jörðu í rjóðri einu, ok þangat snúa þeir, kenna, at þar er kominn Hringr jarl með alla sína hirð, ok þar var Ása in fagra með honum. Varð þar fagnaðarfundr með þeim öllum.

Ok eptir þetta ríða þeir allir á fund konungs, þar er hann var at brennunni. Þeir váru alvápnaðir ok hestar þeira brynjaðir.

Sturlaugr segir þá: "Heldr finnumst vit nú hér, konungr, enn í hafinu, en illa ferr þér, því at þú ert bæði huglauss ok lymskr."

Konungr svarar: "Eigi hirði ek um illmæli þín, en þat er þér at segja, Sturlaugr, at þú skalt aldri óhræddr vera hér í landi, nema þú færir mér úrarhorn þat, er ek týnda forðum. En nafn mun ek gefa þér með sendiförinni. Skaltu heita Sturlaugr inn starfsami. Þat mun við þik festast, því at hér ofan á mun yðr starfs auðit fóstbræðrum verða, á meðan þér lifið, ef þér komið aptr ór þessari för, sem eigi skyldi vera."

Sturlaugr segir: "Hvert skal ek eptir því leita?"

Konungr segir: "Hygg þú sjálfr fyrir því."

Sturlaugr segir: "Ófallit er, at ek fari sendiför þína," segir hann, "en allt, hvat þú þykkist þungt fyrir mik leggja, þá skal ek lífinu voga."

Réð konungr eigi því til bardaga við þá, at honum þótti flokkr þeira fóstbræðra harðsnúinn bæði í afli ok herklæðum. Báðu hvárigir aðra vel lifa, ok skildu við svá búit. Sturlaugr ok þau öll saman riðu norðr til Naumudala ok sátu þar um vetrinn.

15. Sturlaugr leitaði frétta um úrarhornit

Ok einn dag kom Ása at máli við Sturlaug ok mælti: "Er sendiför á hendi þér?"

"Satt er þat," segir hann, "eða hvert ráð leggr þú á með mér, hvert ek skal leita at þessu horni."

Ása segir: "Finn Véfreyju, fóstru mína, ok haf hennar ráð."

Ok þegar eptir annan dag bjuggust þeir heiman ok riðu til Véfreyju, ok er hún úti ok fagnar þeim vel, ok eru þeir þar um nóttina.

En um morgininn mælti Sturlaugr til Véfreyju: "Hvat kanntu at segja mér af horni því, er úrarhorn heitir?"

Kerling mælti: "Þat er bæði ek kann þar eigi frá segja, enda vil ek eigi."

Sturlaugr mælti: "Veiztu nokkurn þann, er þar kunni frá at segja, því at ek vildi þat gjarna vita."

Véfreyja segir: "Járngerðr heitir kona ok er systir mín. Far til hennar ok vit, hvat hún hefir at segja."

Þeir ríða nú á brott ok létta eigi fyrr sinni ferð en þeir koma þar, sem Járngerðr á fyrir at ráða, eru þar um nóttina. Sturlaugr spurði Járngerði, hvárt hún kynni at segja frá úrarhorni.

Hún segir: "Þar kann ek eigi frá at segja, en veit ek konu þá, er vita mun."

Sturlaugr spurði, hver sú væri. "Snælaug heitir systir mín. Hana á Hrólfr konungr á Hundingjalandi, en yðr er eigi fært at fara þangat, því at til mikils mun verða sú ferð um þat, er þér komið aptr."

Ríða þeir fóstbræðr heim at svá fregnuðu.

16. Þeir fóstbræðr hittu tröllkonu

Þat er þessu næst at segja, at Sturlaugr býr ferð sína litlu síðar ok þeir allir fóstbræðr ok hafa hundrað manna ok eitt skip. Sturlaugr mælti við Hring jarl ok svá föður sinn, biðr þá sjá fyrir ráði Ásu, meðan hann er burt, ok gózi hans öllu, því sem eptir var.

Nú sigla þeir norðr fyrir Hálogaland ok Finnmörk ok Vatnsnes ok inn á Austrvík ok kasta akkerum ok liggja þar um nóttina ok bjuggust um. Eptir þat hluta þeir um vöku, ok hlaut Áki at vaka inn fyrsta þriðjung nætr, en Framarr annan, en Sturlaugr inn síðsta.

Ok er menn váru sofnaðir á skipinu allir nema Áki, tók hann bát ok rær með landi fram út með nesinu. Hann heyrir, at gengit er uppi í grjótinu. Áki tók þá til orða ok mælti: "Hvárt skal ek hér heilsa karlmanni eða konu?"

Þá var honum svarat: "Víst er þetta kona."

"Hvat heitir þú, drós?" segir Áki.

"Ek heiti Torfa," segir hún, "eða hverr er á bátnum?" segir hún.

"Áki heitir sá," segir hann. "Eigi mun Áki Járngerðarson hér kominn?" segir hún.

"Sá er maðrinn sami," segir hann. "Viltu eiga kaup við mik, Áki minn?" segir hún.

"Hvert er kaup þat?" segir hann. "Þat, at þú flytir mik til eyjar þeirar, er hér er skammt frá landi. Þar hefir látizt faðir minn frá miklu fé, en vér erum þrjár systr ok eigum arfi at skipta með oss. Vilda ek fyrri koma en þær. Mun ek gefa þér tveggja dægra byr, þá er bezt kemr við."

"Svá skal vera," segir Áki.

Nú stígr hún út á bátinn, en hann reri út á sundit, ok er hann hefir skammt róit, tók hún til orða: "Nú má ek vel vaða til lands, en þú far heill ok happadrjúgr, ok skal ek vel efna við þik."

Nú styttir hún upp skinnkyrtilinn ok stígr fyrir borð. Áki reri eptir þat til skips ok vekr upp Framar, en leggst niðr sjálfr ok sofnar skjótt.

Framarr stígr í bátinn ok rær út með nesinu. Hann heyrir í grjótinu, at gengit er í fjörunni.

Framarr mælti: "Hvárt er karlmaðr eða kona á landi?"

Þá var svarat: "Eflaust er þetta kona."

"Hvat heitir þú, in fagra ok fésæla?" segir hann.

"Hildr heiti ek," segir hún, "ok hvat heitir þú, piltr minn?" kvað hún.

"Framarr heiti ek," segir hann.

"Eigi mun hér kominn Framarr, bróðir Kols ins krappa," segir hún.

"Sá er maðrinn," segir hann.

"Ólíkir tveir," segir hún; "ek vilda eiga kaup við þik," segir hún.

"Hverninn er kaupi því háttat?" segir Framarr.

Hún segir: "Þú skalt flytja mik til eyjarinnar hér er næst landi. Þar hefir andazt faðir minn frá miklu fé, en vér erum systr þrjár at taka arf, en ek mun afskipt, ef ek kem síðar," segir hún.

Framarr segir: "Viltu þá gefa mér tveggja dægra byr?"

"Þat skal vera," segir hún.

Nú ferr hún í bátinn, ok þótti honum ærit mjök síga bátrinn, er hún kom út á.

Hún mælti: "Viltu, at ek rói með þér?"

"Eigi eru þau efni í," segir Framarr.

En er eptir var þriðjungr sunds, þá tók hún til orða: "Eigi þarftu nú lengra út at flytja mik, eru nú þeir einir álar til lands, at ek get vel vaðit."

Hún sté þá fyrir borð ok óð svá til eyjarinnar. En Framarr fór aptr til skips ok vekr upp Sturlaug. Hann sprettr skjótt á fætr, en Framarr leggst til svefns.

Sturlaugr stígr á bátinn ok rær fram með nesinu. Ok er hann kemr norðr um nesit, heyrir hann, at gengit er uppi í grjótinu, ok sér, at eldr hrýtr ór grjótinu undan þessu kvikendi. Þat hefir í hendi atgeir einn; þat þótti honum sem þat mundi eigi alþýðu vápn vera, er þetta skrípi berr.

Sturlaugr spyrr: "Hvárt á ek hér at heilsa konu eða karlmanni?"

Hún segir: "Veiztu eigi, hvat þú sér? Kona er þetta," segir hún, "eða hvat heitir þú?"

"Sturlaugr heiti ek," segir hann.

"Hvaðan ertu kominn eða hvert ætlar þú, Sturlaugr inn starfsami?" segir hún, "en Hornnefja heiti ek," segir hún. "Hvat er manna með þér?" kvað hún, "eða er Hrólfr nefja nokkut með þér? Svá er mér sagt," sagði hún, "at hann sé mikit mannval ok hverju kvikendi fljótari."

"Mikit er til þess hæft," segir hann.

"Þá eru brögð í," segir hún, "viltu eiga kaup við mik?"

"Hverju viltu kaupa?" segir hann.

"Ek vil, at þú komir Hrólfi nefju til mín, svá at ek megi sjá bolvöxt hans ok yfirliti, því at mér er mikit sagt af hans andlits fegrð. Mun ek gefa þér til grip þenna, er ek hefi í hendi mér, en þat er einn atgeirr."

Sturlaugr segir: "Hvat prýðir grip þenna, er þú býðr mér?"

Hún mælti: "Hann bítr allt þat honum er höggvit til. Hann má vera svá lítill, at þú mátt nista honum í klæði þínu sem dragnál. Þar muntu hvergi koma, at þér mun eigi hægt veita at vinna með honum, hvat þik girnir ok þörf gerist."

Sturlaugr segir: "Þá munu vit kaupast við."

Sturlaugr fór nú til fóstbræðra sinna ok vekr upp Hrólf nefju ok biðr hann fara með sér. Þeir fara nú burt á bergit, þar sem kerla var undir niðri. Hrólfr sezt á framanvert bergit ok lætr síga fætr fram. Hann var svá búinn, at hann var í geitbjálfa loðnum ok digr kálfsbelgr á höfði honum, ok stóð upp rófan ór miðju höfði, en ketilhrím var núit um andlit hans allt ok skotit kefli í munninn, svá at stórar kúlur váru út af kinnunum; uxahorn eitt hafði hann í hendi sinni; svínsbelg hafði hann á hvárum fæti, ok er hann var svá búinn, þá þótti hann eigi at öllu sjáligr, þar er hann sat á berginu ok gapti við tunglinu, því at þat skein glatt.

Eptir þetta fór Sturlaugr til fundar við Hornnefju. Hún fagnar honum vel ok mælti: "Hvar er Hrólfr nefja?"

Sturlaugr mælti: "Líttu hér upp á bergit ok sjá, hvar hann sitr."

Hún snarast við fast ok sér, hvar hann er kominn. Hún heldr þá hendi fyrir augat ok hyggr at vandliga ok mælti: "Þat er þó satt at segja," segir hún, "at allgerviligr err maðrinn, ok hefir eigi ofsögum verit frá sagt þessum manni, er svá er tíguligr."

Nú þrútnar hún í vexti mjök. Síðan teygir kerla sik upp í bergit ok þóttist aldri geta hann fullkomliga sét, þar er hann var. "Eigi kann ek hér önnur ummæli at hafa en mér þætti sú kona sæl, er þenna mann hlyti."

Þá sér Sturlaugr, at hún muni fá þrifit í fætr honum, ok vill eigi þess bíða ok hleypr ór bátinum utan ok á einn stein ok leggr at henni með atgeirnum, svá at stóð í gegnum hana. Hún lét þá fallast á hann ofan, ok fór hann þegar í kaf ok kafaði út undan henni, en bátnum hvolfdi. Hún lét þar líf sitt, en hann réttir bátinn. Fara þeir aptr við svá búit til félaga sinna ok segja þeim, hversu farit hefir. Þeir láta vel yfir.