19. Oddr gerði félag við Rauðgrana

Þat var einn dag, at Oddr gekk fram ór mörkum. Hann var þá móðr mjök ok settist niðr undir eina eik. Hann sá þá, hvar maðr gekk. Hann var í bláflekkóttri heklu, uppháva skó ok reyrsprota í hendi; hann hafði gullfjallaða glófa, meðalmaðr á vöxt ok kurteisligr at sjá; hann lét síga höttinn fyrir andlitit. Hann hafði stóra kampa ok sítt skegg, rautt hvárttveggja. Hann snýr fram at Oddi, þar er hann sitr, ok heilsar honum með nafni. Oddr tók honum vel ok spyrr, hverr hann væri.

Hann kveðst Grani heita ok kallaðr Rauðgrani. "Þekki ek þik gerla, Örvar-Oddr," sagði hann, "þykkir mér gott til þín at spyrja, þar sem þú ert inn mesti garpr ok afreksmaðr, en þó hefir þú nú mannfátt, ok ferr þú nú heldr óríkmannliga, ok er þat þó illa um slíkan mann, at þér skal svá harka."

"Lengi hefir nú þó svá gengit," sagði Oddr, "at ek hefi ekki átt fyrir mönnum at ráða."

"Viltu nú binda fóstbræðralag við mik?" sagði Rauðgrani.

"Vant er því at neita, sem vel er boðit," sagði Oddr "ok mun ek þann upp taka."

"Eigi muntu enn auðnulauss til þrautar," sagði Rauðgrani. "Nú vil ek segja þér, at hér liggja kappar tveir við land ok hafa tólf skip. Þeir eru fóstbræðr mínir; annarr þeira er kynjaðr ór Danmörk ok heitir Garðarr, en annarr Sírnir ok kynjaðr ór Gautlandi. Enga veit ek nú meiri garpa fyrir heðan hafit ok betr at sér um flesta hluti, ok þar skal ek koma þér í fóstbræðralag við þá, ok þó skaltu mestu ráða af oss öllum, en mín ráð munu oss þó hallkvæmust vera. En hvert mundir þú halda vilja, ef þetta gengi svá til sem ek hefi nú talat?"

"Þat er mér jafnan í hug, at ek vilda finna Ögmund Eyþjófsbana, er Flóki er kallaðr öðru nafni."

"Hættu, hættu," sagði Rauðgrani, "ok mæl þat eigi, því at þar er ekki við mann um at eiga, sem Ögmundr er, ok ef þú finnr Ögmund í annan tíma, þá muntu fá af honum miklu verra en fyrr, ok settu aldri hug þinn til þess at finna hann lengr."

Oddr svarar: "Hitt vilda ek, at ek gæta hefnt Þórðar, fóstbróður míns, ok aldri skal ek upp gefa, fyrr en ek get hann fundit, ef mér verðr þess auðit."

"Viltu, at ek segi þér," kvað Rauðgrani, "hversu Ögmundr er til kominn, ok get ek, at þér þykki þá engi ván, at hann verði unninn af mennskum mönnum, ef þú veizt allan hans uppruna.

En þat er þar fyrst af at segja, at Hárekr hét konungr, er réð fyrir Bjarmalandi, þá er þú fort þangat herferð, eptir því sem þú veizt, hvern skaða er þú gerðir þá Björmum. En er þú vart í burtu farinn, þóttust Bjarmar hafa raunillt af fengit ok vildu gjarna hefna, ef þeir gæti. Var þat þá tiltekja þeira, at þeir fengu eina gýgi undan forsi stórum, galdra fulla ok gerninga, ok lögðu í sæng hjá Háreki konungi, ok við henni átti hann son; sá var vatni ausinn ok nafn gefit ok kallaðr Ögmundr. Flestum mennskum mönnum var hann ólíkr þegar á unga aldri, sem ván var sakir móðernis hans, en faðir hans var þó inn mesti blótmaðr. Þegar er Ögmundr var þrévetr, var hann sendr á Finnmörk, ok nam hann þar alls kyns galdra ok gerninga, ok þá er hann var í því fullnuma, fór hann heim til Bjarmalands. Hann var þá sjau vetra ok svá stórr sem fullrosknir menn, rammr at afli ok illr viðskiptis. Ekki hafði hann batnat yfirlits hjá Finnunum, því at hann var þá bæði svartr ok blár, en hárit sítt ok svart, ok hekk flóki ofan fyrir augun, þat er topprinn skyldi heita. Var hann þá kallaðr Ögmundr flóki. Ætluðu Bjarmar þá at senda hann til móts við þik ok at drepa þik; þó þóttust þeir vita, at mikils mundi við þurfa, áðr en þér yrði í hel komit. Var þat þá enn tiltæki þeira, at þeir létu seiða at Ögmundi, svá at hann skyldi engi járn bíta atkvæðalaus. Því næst blótuðu þeir hann ok trylldu hann svá, at hann var engum mennskum manni líkr.

Eyþjófr hét víkingr einn. Hann var inn mesti berserkr ok höfuðhetja, svá at eigi þótti nokkurr garpr meiri en hann, ok hafði hann aldri færi skip í hernaði en átján. Hann sat hvergi at landi ok lá úti á sætrjám vetr ok varmt sumar. Allt var við hann hrætt, hvar sem hann fór. Hann vann Bjarmaland ok skattgildi. Þá hafði Ögmundr fengit sér átta fylgdarmenn. Þeir váru allir í flókastökkum, ok beit á engan járn. Þeir hétu svá: Hákr ok Haki, Tindr ok Tóki, Finnr ok Fjösni, Tjösni ok Torfi. Síðan leggr Ögmundr félag sitt við Eyþjóf, ok heldu þeir báðir samt í hernað. Þá var Ögmundr tíu vetra. Hann var með Eyþjófi fimm vetr. Lagði Eyþjófr við hann ástfóstr svá mikit, at hann mátti ekki í móti honum láta, ok fyrir hans skuld gaf hann upp Háreki konungi alla skatta af Bjarmalandi. Eigi launaði Ögmundr Eyþjófi betr en svá, at hann drap hann sofanda í sæng sinni ok myrði hann síðan. Var honum þetta því hægt at gera, at Eyþjófr hafði lagt hann í sömu sæng hjá sér ok engan hlut í móti honum látit, ok ætlaði hann gera sér hann at óskasyni. Síðan skildi hann við menn Eyþjófs, ok fóru þeir þangat, sem þeim líkaði, en Ögmundr hafði tvau skip alskipuð. Var hann þaðan af kallaðr Ögmundr Eyþjófsbani. Ok þat sama sumar börðuzt þér í Trönuvágum, ok var Ögmundr þá fimmtán vetra. Undi hann illa við, at hann hafði engri hefnd fram komit við þik, ok því myrði hann Þórð stafnglám, fóstbróður þinn. Síðan fór hann at hitta gýgina, móður sína, er Grímhildr var kölluð, meðan hún var hjá mönnum. En þá var hún orðin at finngálkni. Er hún maðr at sjá upp til höfuðsins, en dýr niðr ok hefir furðuliga stórar klær ok geysiligan hala, svá at þar með drepr hún bæði menn ok fénað, dýr ok dreka. Ögmundr herti þá á hana, at hún skyldi fyrirkoma þér, ok nú hefir hún lagzt á skóga með dýrum ok er komin norðan á England ok leitar at þér. Nú hefi ek sagt þér it ljósasta af Ögmundi."

Þá mælti Oddr: "Þat þykki mér ván, at flestum mönnum veiti þungt við hann, ef hann er slíkr sem þú segir, en þó fýsir mik at finna hann."

"Verri er hann þó," sagði Rauðgrani, "en ek hefi sagt hann, því at hann má heldr kallast andi en maðr, svá at ek hygg, at hann verði eigi af mönnum drepinn. En förum vit til skipa fyrst," — ok svá gerðu þeir.

Ok er þeir koma til sjávar, sá Oddr þar mörg skip fljóta. Gengu þeir nú út á skipin. Sá Oddr þar tvá menn, þá er af báru af öllum. Þeir stóðu upp á móti Rauðgrana ok heilsuðu þar fóstbróður sínum. Hann settist niðr á millum þeira ok bað Odd sitja.

Rauðgrani mælti: "Hér er kominn maðr sá, er þit fóstbræðr munuð hafa heyrt getit, er Oddr heitir ok er kallaðr Örvar-Oddr, ok vil ek, at hann verði fóstbróðir várr; skal hann ok einn mestu ráða af oss, því at hann er vanastr hernaði."

Sírnir svarar: "Er þetta Oddr sá, sem fór til Bjarmalands?"

"Satt er þat," sagði Rauðgrani.

"Mér þykkir þá," sagði Sírnir, "oss í veitt, at hann sé várr fóstbróðir."

"Fullvel líkar mér þat," sagði Garðarr. Binda þeir þetta með fastmælum.

Þá spyrr Rauðgrani, hvert Oddr ætli at halda. "Förum fyrst," sagði Oddr, "vestr á við til Englands."

Svá gerðu þeir, at þeir sigla þar til, at þeir koma við land. Tjölduðu þeir þá yfir skipum sínum ok lágu þar nokkura stund.

20. Oddr vann finngálknit

Þat var einn veðrdag góðan, at þeir Sírnir ok Garðarr fóru á land at skemmta sér ok margir menn með þeim, en Oddr var við skip niðri. Rauðgrani sást ekki. Veðr var furðu heitt, ok fóru þeir fóstbræðr af klæðum ok á sund við vatn eitt. Þar var skógr nærri. Flestir váru menn þeira at nokkurri skemmtan. En er á leið daginn, sáu þeir, at dýr eitt furðu stórt kom fram ór skóginum. Þat hafði mannshöfuð ok geysistórar vígtennr. Hali þess var bæði langr ok digr, klærnar furðuliga stórar. Sitt sverð hafði þat í hvárri kló; þau váru bæði björt ok stór. Þegar er þetta finngálkn kemr fram at mönnum, þá emjar þat ógurliga hátt ok drap þegar fimm menn í fyrsta atvígi. Þá hjó hún með hváru sverði, en inn þriðja beit hún með tönnunum, tvá sló hún með halanum ok alla til dauðs. Innan lítils tíma hafði hún drepit sex tigi manna. Þá var Garðarr klæddr ok snarar þegar fram í móti finngálkninu ok höggr þegar með sverði til þess svá hart, at sverðit hrýtr ór annarri klónni ok út í vatnit, en hún höggr annarri til Garðars með sverðinu, svá at hann fell þegar til jarðar. Hljóp hún þá ofan á hann. Í því kom Sírnir at með sverð þat brugðit, er Sniðill hét, allra bezt, svá at hvergi nam í höggi stað. Hann hjó til dýrsins ok af því annat sverðit ok út á vatnit. Í því sló finngálknit hann undir sik, svá at hann var þegar í óviti.

Menn þeir, sem undan kómust, hlupu til skipa ok segja Oddi fall þeira fóstbræðra ok margra manna annarra, segja ok, at engi mætti við þá óvætti eiga, — "ok skaltu, Oddr," segja þeir, "halda þegar í stað frá landi, ok forðum oss sem skjótast."

"Skömm mikil er þat," sagði Oddr, "ef vér skulum svá í burt fara, at ek hefna ekki þeira fóstbræðra, svá vaskir menn sem þeir váru, ok skal þat aldri."

Tekr hann þá örvamæli sinn ok gengr á land. Ok er hann var skammt kominn, heyrðu þeir ógurlig læti. Litlu síðar sér Oddr, hvar finngálknit ferr. Hann leggr þá eina af Gusisnautum á streng ok skýtr í augat á dýrinu ok út um hnakkann. Finngálknit gekk þá svá hart at honum, at Oddr kom eigi boganum við. Færði þat þá báðar klærnar í bringu honum svá hart, at honum var búit við at falla á bak aptr, en skyrtan dugði þá sem optar, svá at klærnar grönduðu ekki Oddi. Hann brá þá sverðinu, er hann var gyrðr með, bæði skjótt ok hart ok hjó ór dýrinu halann, er þat ætlaði at slá hann með, en annarri hendi helt hann því frá sér, svá at þat náði eki at bíta hann. En er þat hafði misst halann, rann þat til skógar grenjanda. Þá skaut Oddr annarri Gusisnaut. Hún kom aptan á bak dýrinu ok smó fram í hjartat ok út um brjóstit; fell þá finngálknit til jarðar. Hlaupa þá þar menn margir at dýrinu ok lömdu ok hjuggu, er hvergi höfðu áðr þorat nær at koma. Var dýrit þá með öllu dautt. Síðan lét Oddr brenna dýrit, en færa þá fóstbræðr til skipa ok græða.

Síðan heldu þeir á burt þaðan ok sátu í Danmörk um vetrinn. Lágu þeir þá mörg sumur í hernaði ok herjuðu um Svíþjóð, Saxland, Frakkland ok Flæmingjaland, þar til at þeim Sírni ok Garðari leiddist hernaðr ok settust at ríkjum sínum. Rauðgrani fylgir þeim, því at hann hafði komit af landi ofan, þá þeir váru búnir at sigla, eptir er Oddr hafði unnit finngálknit, ok sjaldan var Rauðgrani þá við staddr, er nokkurar mannraunir váru í, en inn ráðugasti var hann, þá er þess þurfti við, ok latti sjaldan stórvirkja.

21. Vignir kom til Odds

Nú leggr Oddr í hernað ok hafði þrjú skip vel skipuð. Fór hann enn af nýju at leita Ögmundar Eyþjófsbana. Váru nú liðnir tíu vetr, síðan at Oddr fór af Risalandi. Þat var eitt kveld, at Oddr lá við andnes eitt ok hafði tjald á landi. Hann sér, hvar maðr rær einn á skútu. Sá sótti knáliga róðrinn, enda var hann furðu stórr at sjá. Hann rær svá hart at skipum Odds, at hvervetna brotnaði þat, er fyrir varð.

Síðan gengr hann á land ok þangat, sem tjöldin váru, ok spyrr, hverr fyrir skipunum réði. Oddr sagði til sín, — "eða hverr ertu?"

Hann kveðst Vignir heita, — "eða ertu Oddr sá, er fór til Bjarmalands?"

"Satt er þat," sagði Oddr.

"Hér kann ek ekki um at tala," sagði Vignir.

"Hví svá?" sagði Oddr.

"Því," sagði Vignir, "at ek kann varla at ætla, at þú sért faðir at mér, svá lítill ok smáskítligr sem mér sýnist þú vera."

"Hver er móðir at þér?" sagði Oddr, "eða hversu gamall ertu?"

"Hildigunnr heitir móðir mín," sagði Vignir; "var ek fæddr upp á Risalandi, ok þar hefi ek upp vaxit, en nú em ek tíu vetra gamall. Sagði hún mér, at Örvar-Oddr væri faðir at mér, ok hugða ek, at vera mundi inn röskvasti maðr, en nú sé ek, at þú ert it mesta vesalmenni at sjá, ok svá muntu at reyna."

Oddr sagði: "Ætlar þú, at þú munir miklu fleiri eða meiri afreksverk vinna en ek hefi unnit? En við mun ek ganga frændsemi við þik, ok ver velkominn með mér."

"Þat mun ek ok þiggja," sagði Vignir, "ok þykkir mér þó in mesta lítilmennska at vera í bland við þik ok menn þína, því at mér þykkja þeir náliga líkari möðkum en mönnum, enda þykkir mér alllíkligt, at ek muna vinna meiri þrekvirki en þú, ef ek lifi lengi."

Oddr bað hann ekki forsmá menn sína.

Um morguninn bjuggust þeir til at sigla. Þá spyrr Vignir, hvert Oddr vildi halda. Hann kveðst vildu leita at Ögmundi Eyþjófsbana.

"Af honum fær þú ekki gott, þótt þú finnir hann," sagði Vignir, "því at hann er it mesta tröll ok óvættr, er skapazt hefir í norðrhálfu heimsins."

"Eigi mun þat satt," sagði Oddr, "þar er þú frýðir mér um vöxt ok afl ok mönnum mínum, at þú æðrist nú svá, at þú þorir eigi at sjá né finna Ögmund flóka."

"Eigi þarftu," sagði Vignir, "at frýja mér svá hugar, en þessi orð þín skal ek launa þér nokkurn tíma, svá at þykki þá eigi betr en mér nú. En segja mun ek þér til, hvar Ögmundr er. Hann er kominn í fjörð þann, er Skuggi heitir, hann er í Hellulands óbyggðum, ok þeir níu saman, hann ok flókadrengir hans. Er hann því þar kominn, at hann hirðir ekki þik at finna. Nú máttu sækja hann heim, ef þú vilt, ok vita, hversu er gengr."

Oddr sagði svá skyldu vera.

Síðan sigla þeir, þar til er þeir kómu í Grænlands haf, snúa þá suðr ok vestr fyrir landit. Þá mælti Vignir: "Nú skal ek sigla fyrir skipi mínu í dag, en þér haldið þar eptir."

Oddr bað hann ráða. Vignir var þá skipstjórnarmaðr.

Þeir sjá um daginn, hvar klettar tveir koma upp ór hafinu. Oddr undrast þat mjök. Þar sigldu þeir á millum klettanna. En er á leið daginn, sáu þeir ey mikla. Oddr bað þar at leggja. Vignir spurði, hvat því skyldi. Oddr bað fimm menn ganga á land ok leita at vatni. Vignir kvað þess enga þörf ok sagði enga af sínu skipi fara skyldu. En er menn Odds kómu á eyna, höfðu þeir litla stund þar verit, áðr eyin sökk, ok drukknuðu þeir allir. Lyngi var vaxin ey sjá ofan. Ekki sáu þeir hana síðan upp koma. Horfnir váru ok klettarnir, þegar þeir sáu til.

Oddr undrast þetta mjök ok spurði Vigni, hverju þetta sætti.

Vignir sagði: "Rétt þykkir mér þér fara vit eptir vexti. Nú mun ek segja þér, at þetta eru sjóskrímsl tvau. Heitir annat hafgufa, en annat lyngbakr. Er hann mestr allra hvala í heiminum, en hafgufa er mest skrímsl skapat í sjónum. Er þat hennar náttúra, at hún gleypir bæði menn ok skip ok hvali ok allt þat hún náir. Hún er í kafi, svá at dægrum skiptir, ok þá hún skýtr upp höfði sínu ok nösum, þá er þat aldri skemmr en sjávarfall, at hún er uppi. Nú var þat leiðar sundit, er vér fórum á millum kjapta hennar, en nasir hennar ok inn neðri kjaptrinn váru klettar þeir, er yðr sýndist í hafinu, en lyngbakr var ey sjá, er niðr sökk. En Ögmundr flóki hefir sent þessi kvikvendi í móti þér með fjölkynngi sinni til þess at bana þér ok öllum mönnum þínum. Hugði hann, at svá skyldi hafa farit fleiri sem þeir, at nú drukknuðu, en hann ætlaði, at hafgufan skyldi hafa gleypt oss alla. Nú siglda ek því í gin hennar, at ek vissa, at hún var nýkomin upp. Nú höfum vér getat sét við þessum vélum Ögmundar, en þó er þat mín hyggja, at af honum hljótir þú verst allra manna."

"Á þat mun nú verða at hætta," sagði Oddr.

22. Viðreign við Ögmund Eyþjófsbana

Sigla þeir nú, þar til at þeir koma til Hellulands, ok leggja inn á fjörðinn Skugga. En er þeir eru landfastir orðnir, ganga þeir feðgar á land ok þar till, sem þeir sjá, hvar virki stendr, ok sýnist þeim þat harðla rammgert. Flóki gekk þá út á virkisarminn ok hans félagar. Ögmundr heilsar þá Oddi blíðliga ok frétti at erendum.

"Eigi þarftu at því at spyrja," sagði Oddr, "því at ek vil hafa líf þitt."

"Hitt er ráð," sagði Ögmundr, "at vit sættumst heilum sáttum."

"Nei," sagði Oddr, "þat skal verða aldri, því at hitt var mér í hug, þá er þú drapt ok myrðir Þórð stafnglám, fóstbróður minn, ok níddist á honum."

"Því gerða ek þat," sagði Ögmundr, "at mér þótti eigi áðr jafnvegit, en nú þótt þú hafir mik fundit, getr þú aldri mik unnit, meðan ek em í virkinu, en nú býð ek þér, at þit feðgar berizt tveir við oss kumpána, ella munu vér í virkinu fyrir mælast."

"Þat skal vera," sagði Oddr, "ok skal ek berjast við þik, Ögmundr, en Vignir við kumpána þína."

"Þat skal eigi vera," sagði Vignir, "skal ek nú launa þér frýjuorðit, þat er þú lagðir mér í fyrsta tíma, at vit fundumst, at ek munda eigi þora at finna Ögmund."

"Þessa skiptis munu vit iðrast síðar," sagði Oddr, "þó at þú ráðir nú at sinni."

Taka þeir síðan at berjast. Var þat nær sjá. Var þar harðr atgangr, sem þeir Ögmundr ok Vignir gengust at, því at hvárrtveggi þeira var rammr at afli ok inir vápnfimustu. En svá gekk Vignir hart at Ögmundi, at hann stökk norðr með sjávarhömrunum, en Vignir hljóp eptir, allt þar til er Ögmundr hljóp ofan fyrir hamrana í tó eina, en Vignir þegar eptir; þá var fertugt ofan. Þá tóku þeir til ok glímdu með miklum atgangi ok ómannligum, því at þeir ruddu upp jörðu ok grjóti sem lausri mjöllu.

Nú er þar til at taka, sem Oddr er. Hann hafði kylfu stóra í hendi, því at engan Flóka drengja bitu járn. Lamdi hann þá hart með kylfunni, svá at á lítilli stundu hafði hann drepit þá alla, sem hann átti við, ok var hann lítt móðr, en ekki sárr; olli því skyrta hans.

Þá fýsir Odd at leita at Vigni ok vita, hvat af honum mun orðit. Gengr hann þá fram með hömrunum, þar til at hann kemr þar at uppi yfir, sem þeir Vignir ok Ögmundr höfðu at gengizt. Ok í því brá Ögmundr Vigni, svá at hann fell, ok þegar jafnskjótt greyfðist hann niðr at honum ok beit sundr í honum barkann. Lét Vignir svá líf sitt. Þá sýn sagðist Oddr svá sét hafa, at honum hafi verst þótt ok mest við brugðit.

Ögmundr mælti þá: "Nú þætti mér þér, Oddr, betra hafa verit, at vit hefðum sætzt, sem ek bauð, því at nú hefir þú fengit þann mannskaða af mér, at þú munt aldri bætr bíða, þar sem Vignir er dauðr, sonr þinn, sá maðr, at ek hygg fræknastan ok sterkastan orðit hafa á Norðrlöndum, því at hann var nú tíu vetra gamall, ok hefði hann mik yfir unnit, ef ek væri alþýðligr maðr, en nú em ek eigi síðr andi en maðr. En svá hefir hann hart kreist búk minn, at hann hefir náliga brotit í mér hvert bein, svá at þau skrapa öll innan í skinninu, svá at ek væra dauðr, ef ek hefða eðli til þess. En engan mann hræðumst ek í veröldunni nema þik, ok af þér mun ek nokkut illt hljóta, hvárt þat verðr fyrr eða síðar, enda áttu nú þín í at hefna."

Oddr varð þá ógurliga reiðr, ok stökk hann þegar ofan fyrir hamrana ok kom standandi niðr í tóna. Ögmundr brá þá skjótt við ok steypti sér ofan fyrir hamrana í sjóinn at höfðinu, svá at hvítfyssti upp á móti. Ekki kom Ögmundr upp síðan, svá at Oddr gæti þat sét. Síðan skildu þeir Ögmundr í því sinni, ok undi Oddr við it versta, ok fór hann síðan til skipa sinna og sigldi á burt ok helt til Danmerkr ok fann þar Garðar, fóstbróður sinn, ok tók hann við honum harðla vel.

23. Enn af fundum Odds ok Ögmundar

Oddr sat í Danmörk þann vetr, en at vári lögðu þeir Garðarr í hernað ok gerðu orð Sírni til Gautlands. Fór hann til móts við þá, ok var Rauðgrani þar í ferð. Rauðgrani spurði Odd, hvert hann vildi á halda. Hann kveðst vilja leita Ögmundar Eyþjófsbana ok vita, ef hann gæti fundit hann.

"Rétt þykkir mér þér fara sem klárnum," sagði Rauðgrani, "hann sækir þangat mest, sem hann er kvaldastr, enda sækir þú eptir Ögmundi, en fær af honum í hvert sinn, er þit finnizt, bæði skömm ok skaða, ok ekki þarftu þat at ætla, at Ögmundr hafi batnat, síðan þit skilduð. En segja má ek þér, hvar hann er niðr kominn, ef þér er forvitni á því. Austr er hann kominn til Geirröðar jötuns í Geirröðargarða ok hefir fengit Geirríðar, dóttur hans, ok eru þau bæði in mestu tröll, ok let ek þik at fara þangat."

Oddr kveðst fara skyldu eigi at síðr.

Síðan bjuggust þeir allir fóstbræðr í Austrveg, ok er þeir kómu austr at Geirröðargörðum, þá sáu þeir, hvar maðr var á báti ok sat til fiskjar. Þat var Ögmundr Eyþjófsbani reyndar; hann hafði yfir sér loðkápu. En þá er þeir Oddr skildu, fór Ögmundr í Austrveg ok gerðist mágr Geirröðar jötuns ok skattgildi alla konunga í Austrvegi á þann máta, at þeir skyldu allir senda honum á tólf mánuðum hverjum kampinn efra ok neðra af sjálfum sér. Þar af hafði Ögmundr látit gera sér þá sömu kápu, er þá hafði hann. Þeir Oddr lögðu þá at bátinum, en Ögmundr hélt undan; reri hann þá heldr sterkliga. Þeir fóstbræðr hlupu þá allir á eitt skip ok reru eptir honum heldr rammliga ok tóku tveir hverja ár, en svá reri Flóki sterkliga, at hvárki dró með þeim sundr né saman, ok allt þar til at þeir kómu at landi. Þá hljóp Ögmundr á land ok skildi við bát sinn í flæðarmáli. Oddr var skjótastr á land af sínum mönnum ok þar næst Sírnir, ok hlaupa báðir eptir Ögmundi. En er Ögmundr sér, at þeir muni finnast, þá mælti hann ok kvað vísu:

"Beiðik Geirröð
með goða hylli,
kappa inn stærsta,
koma mér at bjarga
ok beðju mína
beint sem aðra,
þarfk nú allra
þeira gengis."

Þá sannast it fornkveðna, at þar var örg vættr, sem hún var nefnd. Kom Geirröðr þar með allt sitt fólk; váru þau fimm tigir saman at tölu. Þá kom Garðarr ok menn þeira Odds eptir. Slær þá í inn harðasta bardaga. Var Geirröðr heldr stórhöggr, svá at hann hafði á lítilli stundu drepit fimmtán menn fyrir Oddi. Oddr leitaði þá at Gusisnautum. Tók hann þá Hremsu ok lagði hana á streng ok skaut. Hún kom fyrir brjóst Geirröði ok út um herðarnar. Áfram gekk Geirröðr við skotit ok varð þriggja manna bani, áðr en hann fell dauðr at jörðu. Geirríðr var ok mannskæð, því at hún drap á lítilli stundu átján menn. Þá sneri Garðarr á móti henni ok átti við hana höggvaviðskipti, en svá lauk með þeim, at Garðarr hné dauðr at velli. En er Oddr sá þat, varð hann reiðr ákafliga. Lagði hann þá Gusisnaut á streng ok skaut henni undir höndina hægri á Geirríði ok út um ina vinstri. Ekki sáu þeir hana gefa sik við þat. Óð hún þá fram í fylkinguna ok drap fimm menn. Þá skaut Oddr annarri Gusisnaut. Hún kom í smáþarmana á Geirríði ok út um lendarnar á henni; dó hún þá litlu síðar.

Ögmundr var ok eigi ruðulítill í bardaganum, því at hann hafði drepit á lítilli stundu þrjá tigi manna, áðr Sírnir snýr í móti honum, ok eigast þeir við harðan atgang, ok bárust skjótt sár á Sírni. Litlu síðar sér Oddr, at Sírnir hrökkr fyrir Ögmundi. Snýr hann því þangat til, en er Ögmundr sá þat, snýr hann á flótta ok hleypr heldr röskliga, en þeir Sírnir ok Oddr eptir. Fara þá hvárir sem mest geta. Ögmundr var í kápu sinni inni góðu, en er saman dró með þeim, kastar Ögmundr kápunni ok kvað vísu:

"Nú munk kasta verða
kápu minni,
þeiri er ger var
af grön jöfra,
en hlaðbúin
á hliðar báðar,
munk hennar mjök móðr
missa verða.

Þeir elta mik
allsýsliga
Oddr ok Sírnir,
orrostu í frá."

En svá sem Ögmundr var léttbúnari, dró hann undan. Oddr herti sik þá, ok varð hann fljótari en Sírnir. Ok er Ögmundr sá þat, snýr hann á móti honum ok ráðast þeir á. Var þeira glíma ok atgangr bæði harðr ok langr, því at Oddr hafði ekki afl við Ögmund, en eigi kom hann honum af fótunum. Þá kom Sírnir at með brugðit sverðit Sniðil ok ætlaði þegar at höggva til Ögmundar, en er hann sá þat, brá hann Oddi fyrir höggit. Þá heptir Sírnir sik. Fór svá jafnan, at Ögmundr hafði Odd fyrir skjöldinn, ok því varð ekki af tilræðum Sírnis, en þó at á Odd kæmi, varð hann ekki sárr sakir skyrtu sinnar innar góðu.

Þat var einn tíma, at Oddr stakk báðum fótum í einn jarðfastan stein ok gekk svá hart á, at Ögmundi var búit at kikna við. Í því hjó Sírnir til Ögmundar. Þá varð honum eigi ráðrúm til at skjóta Oddi fyrir höggit. Þat högg kemr aptan á þjóhnappana, ok tók Sniðill þá slíkt er hann nam. Hjó Sírnir þá svá mikinn hlut ór kríkum Ögmundar, at enginn hestr dregr meira. Við þat bregðr Ögmundi svá, at hann fór þar þá niðr, sem hann var kominn. Oddr greip þá báðum höndum í skegg honum með svá miklu afli, at hann reif þat allt af honum ok skeggstaðinn niðr at beini ok þar með alla ásjónuna með báðum vangafillunum, ok svá gekk upp um ennit ok aptr á miðjan haus, ok þar skildi með því, at svörðrinn slitnaði, en Oddr hafði þat, er hann helt. Jörðin luktist saman fyrir ofan höfuðit á Ögmundi, ok skildi svá með þeim.

Fara þeir Oddr ok Sírnir til skipa sinna ok höfðu fengit mikinn mannskaða. Var Oddi þat inn mesti harmr, at hann hafði misst Garðar, fóstbróður sinn. Rauðgrani var ok horfinn, svá at þeir Oddr ok Sírnir vissu aldri, hvat af honum varð, þegar þeir fundu Ögmund á bátinum. Var þá enn sem optar, at hann hafði sik sjaldan í mannhættu, en var inn harðasti í öllum tillögum. Ekki sáu þeir fóstbræðr Rauðgrana síðan, svá at getit sé. Þykkir mönnum sem Óðinn muni þat verit hafa reyndar.

Heldu þeir fóstbræðr á burtu, ok þykkir mönnum Oddr enn eigi gott hafa fengit af Ögmundi, misst Garðar, fóstbróður sinn, inn röskvasta mann, er verit hefir, enda hafði Oddr ok þeir miklu orkat í drápi óvætta þeira, sem verit höfðu með Ögmundi bæði nú ok fyrri. Hafði Geirríðr átt son eptir við Ögmundi Eyþjófsbana, er Svartr hét. Hann var þá þrévetr, er hér var komit sögunni. Hann var mikill ok líkligr til þess, at illr maðr mundi af honum skapast.