13. Græddir Þorsteinn ok Þórir

Þat er nú þessu næst, at Þorsteinn liggr í valnum ok má sér ekki fyrir mæði, en lítt var hann sárr. En er á leið nottina, heyrði hann, at vagn gekk eptir ísnum. Þar næst sá hann, at maðr fylgdi vagninum. Hann kenndi þar föður sinn. Ok er hann kom at valnum, ruddist hann um fast ok kastaði þeim dauðu frá sér ok öllum harðara konungs sonum. Sá hann, at allir váru dauðir nema Þorsteinn ok Þórir. Spurði hann þá, hvárt þeir mætti nokkut mæla. Þórir kvað þat satt vera. Þó sá Víkingr, at hann flakti sundr af sárum. Þorsteinn kvaðst ekki sárr vera, en móðr mjök. Víkingr tók Þóri í fang sér. Þótti Þorsteini hann þá enn sterkliga til taka, þótt hann væri gamall. Þorsteinn gekk sjálfr at vagninum ok lagði sik upp í með vápnum sínum. Síðan leiddi Víkingr vagninn. Veðrit tók at þykkna ok blána, ok svá skjótt skipaðist um, at í senn á lítilli stundu þótti Víking sem allr íssinn færi í burt. Var þat mjök jafnsnemma, at þeir kómu at landi ok íssinn var allr af vatninu.

Síðan fór Víkingr heim í svefnskála sinn. Þar var jarðhúss munni hjá rekkju hans, ok lét hann þá þar í niðr. Var þar nóg drykkr ok vist ok klæðnaðr ok allt þat hafa þurfti. Græddi Víkingr Þóri, son sinn, því at hann var góðr læknir. Annarr endir á húsinu var í skógi. Þar varaði Víkingr syni sína við sem mest, at þeir skyldi aldri ór jarðhúsinu koma, því at hann kvað Ógautan þegar vísan verða, at þeir væri á lífi, — "eigum vér þá skjótt ván ófriðar." Þeir hétu góðu um þat. Leið nú þar til, at Þórir var alheill.

Gekk þat nú um öll heruð, at þeir væri nú allir dauðir Víkingssynir. Þó kom á nokkurr pati af Ógautan, at eigi væri víst, hvárt Þórir væri dauðr. Bað Jökull hann þá eptir leita, ef hann mætti víss verða, hvar Þórir væri niðr kominn. Lagðist Ógautan þá djúpt ok var þó aldri vísari heldr um Þóri.

Þat var einn dag, at Þórir mælti við Þorstein: "Daufligt þykki mér hér í jarðhúsinu. Nú er veðr gott, ok vil ek, at vit förum á skóg at skemmta okkr."

"Eigi vil ek þat," segir Þorsteinn, "því at vit brjótum þá boðorð föður okkars."

"Fara skal ek sem áðr," segir Þórir.

Þorsteinn nennti eigi eptir at vera. Fóru þeir þá á skóginn um daginn ok skemmtu sér. En um kveldit, er þeir ætluðu heim at ganga, sáu þeir, hvar ein refkeila lítil fór. Hún viðraði í allar ættir ok snuðraði undir hverja eik.

Þórir mælti: "Hverr ófagnaðr er þetta, frændi, er hér ferr?"

"Eigi veit ek þat gerla," segir Þorsteinn. "Ek þykkist einn tíma hafa sét þat kvikendi, er þessu er líkt, en þat var um nóttina í skálanum, áðr Jökull kom þar, ok er þat ætlan mín, at þetta sé bikkjustakkrinn Ógautan."

Tók hann þá spjót ok skaut at refkeilunni, en hún smó niðr í jörðina. Ganga þeir nú heim í jarðhúsit ok létu sem ekki sé í orðit.

Litlu síðar kom Víkingr jarl þar ok mælti: "Nú hafið þit illa gert, er þit hafið brotit boð mitt ok verit úti af jarðhúsinu, ok er Ógautan víss orðinn, at þit eruð hér. Þykki mér ván, at þeir bræðr komi hér skjótt með ófriði."

14. Víkingi kom njósn

Litlu síðar kom Ógautan at máli við Jökul ok mælti: "Þat er þó sannast, at ek er þér önnur höndin ok eigi in vinstri."

"Hvat er nú um þat?" segir Jökull.

"Þat," segir Ógautan, "at ek er nú víss orðinn, at þeir bræðr Þórir ok Þorsteinn eru á lífi ok eru hjá Víkingi á laun."

"Þá skal ek," segir Jökull, "safna mönnum ok létta eigi fyrr en vér höfum þeira líf."

Fekk Jökull átta tigi manna. Váru þar í þrír tigir hirðmanna konungs. Váru þessir allvel búnir at klæðum. Váru þeir búnir um kveldit ok ætluðu at fara um morguninn.

Þar váru komnir tveir umferðapiltar. Hét annarr Vöttr, en annarr Þumall. En er þeir váru komnir í sæng um kveldit, mælti Vöttr til Þumals: "Þykki þér ekki ráð, bróðir, at vit stöndum upp ok förum til Víkings ok segjum honum fyrirætlan Jökuls, því at ek veit, at þat er bani Víkings, ef þeir koma honum á óvart, en vit erum skyldir at koma honum at liði."

Þumall segir: "Allheimskr ertu, þykki þér eigi sem varðmenn munu verða varir við okkr, ef vit förum um nætr, ok erum vit þá drepnir ok komum vit þá Víking at engu liði?"

"Jafnan sýnir þú þat," segir Vöttr, "at þú ert dáðlauss, ok þótt þú þorir hvergi at hræra þik, þá skal ek þó fara ok gera Víking varan við, því at mér þætti þá vel keypt, þótt ek fengi bana, ef Víkingr heldi lífi sínu ok synir hans, því at hann hefir mér opt gott gert."

Stóð Vöttr þá upp ok klæddist, ok svá gerði Þumall, því at hann nennti þá eigi eptir at liggja. Fóru þeir síðan leið sína, ok kómu þeir til Víkings um miðnætti ok vöktu hann af svefni. Sagði Vöttr honum, at Jökuls var þangat ván með mikit fjölmenni.

Víkingr mælti: "Vel hefir þú gert, Vöttr minn, svá at launa væri vert."

Kallar Víkingr saman menn af næstum byggðum. Fekk hann þrjá tigi manna. Hann gekk þá ofan í jarðhúsit til sona sinna ok sagði þeim, hvat þá var um at vera.

Þórir mælti: "Þeir skulu fá viðnám, ef þeir koma. Munum vér ganga upp ór jarðhúsinu ok berjast með þér."

"Eigi skal þat," segir Víkingr, "vér skulum sjá fyrst, hversu gengr með oss, ok ef mér þykkir óvænliga horfa, þá mun ek fara upp á, þar er jarðhús ykkart er undir, ok gera mikit um mik. Skuluð þit þá veita mér lið."

Þorsteinn segist svá gera skyldu. Síðan gekk Víkingr á burt. Var þá dagr. Vápnaðist hann þá ok allir hans menn. Hann tók þá kesjufleininn Háreksnaut í hönd sér. Ætluðu allir, at hann mundi ekki vápnhæfr sakir þunga, svá gamall sem hann var. Þótti þá undarliga við bregða, af því at þá er Víkingr var kominn í herklæði sín, þótti hann vera ungr í annat sinn. Hlaðgarðr hár ok víðr var fyrir bæ Víkings, ok var þat it bezta vígi. Þar bjóst hann fyrir ok menn hans. Vápn váru fengin Vetti ok Þumli.

15. Víkingr sendir heiman sonu sína

Nú er þar til at taka, at Jökull bjóst snemma um morguninn með allt sitt lið ok léttir eigi fyrr en hann kom til byggða Víkings. Stóð Víkingr úti fram á hlaðgarðinum ok bauð Jökli ok öllum hans mönnum.

Jökull segir: "Annars ertu makligr frá oss en vér þiggjum boð þitt. Er þat erindi várt hingat, at þú selir fram óhappamennina Þorstein ok Þóri."

"Eigi mun ek þat gera," segir Víkingr, "en þó mun ek eigi þræta, at hér váru synir mínir báðir, en þó mun ek þá eigi yfirgefa heldr en sjálfan mik. Megið þér nú at sækja, ef þér vilið, en ek mun verja ok mínir menn."

Þeir gerðu þá harða atsókn, en Víkingr varði röskliga ok hans menn. Gekk svá nokkura hríð. Þá réð Jökull til uppgöngu á garðinn. Þeir Víkingr drápu marga menn. Tóku þá at falla allir menn hans. Fór Víkingr þá upp á jarðhúsit ok berr hart á skjöldinn ok gerði mikit hark af sér.

Þórir heyrir þat ok mælti við Þorstein, at þeir skyldi flýta sér — "ok munu vit þó vera seinir, því at ek hygg, at faðir okkarr sé fallinn."

Þorsteinn kvaðst albúinn, ok er þeir kómu út, stóðu eigi fleiri menn með Víkingi en Vöttr ok Þumall ok þrír menn aðrir. Ekki var Víkingr þó enn sárr, en mjök var hann móðr. Þegar þeir bræðr kómu út, snaraðist Þorsteinn þar at, sem Jökull var fyrir, en Þórir þar at, sem Ógautan var fyrir ok hans menn. Tólf menn Njörfa konungs þeir sóttu at Víkingi ok hans mönnum. Víkingr varði sik, en sætti ekki áverkum við þá. Björn hét sá, er fyrir þeim var. Á lítilli stundu drap Þórir alla fylgdarmenn Ógautans ok hjó til hans, en Ógautan steyptist niðr í jörðina, svá at í iljar hans var at sjá. Þorsteinn sótti at Jökli.

Vöttr mælti: "Þat er vel, at þit reynið með ykkr, hvárr fræknari er, því at Jökull hefir þat aldri mátt heyra, at Þorsteinn hafi verit um nokkura hluti til líka við Jökul."

Var nú orrosta in harðasta með þeim Þorsteini ok Jökli. Svá lauk, at Jökull hrökk út af hlaðgarðinum með mörgum stórum sárum. En er Jökull var burt farinn, gaf Víkingr líf hirðmönnum konungs, þeim er eptir lifðu, ok sendi þá burt með sœmiligum gjöfum ok bað þá bera Njörfa konungi vinsamliga kveðju sína.

Ok er Jökull kom heim, var Ógautan heim kominn. Jökull taldi fast á hann, því hann hefði fyrr flúit en aðrir, en Ógautan segir, at eigi hefði lengr verit vært, — "má þat ok kalla, at heldr væri þar at eiga við tröll en menn," en Jökull kvað mikit mælt í því.

Nokkuru síðar komu heim menn Njörfa konungs, er þeir Víkingr höfðu grið gefit, ok sögðu Njörfa konungi kveðju Víkings ok allan hans velgerning, er hann hafði þeim gert.

Konungr svarar: "Ólíkr er Víkingr flestum mönnum sakir síns drengskapar ok alls vaskleika. Er þat ok satt at segja, Jökull frændi, at ek set þvert bann fyrir, at nokkurr ófriðr sé gerr Víkingi heðan af."

Jökull svarar: "Eigi nenni ek því, at bræðrabanar mínir sé í næsta garði mér. Er þat ok skjótt at segja, at Víkingr skal aldri í friði fyrir mér né synir hans. Skal ek aldri gefa upp, fyrr en þeir eru í helju."

"Þá mun ek prófa," segir konungr, "hvárr okkar vinsælli er, því at ek skal fara með alla þá, er mér vilja fylgja, ok veita Víkingi lið. Þykki mér miklu varða um, at þú verðir eigi banamaðr Víkings, því at þá verð ek annathvárt at gera, láta drepa þik, ok mun þat illa fyrir mælast, eða rjúfa eiða mína, er ek hefi svarit, at hefna Víkings, ef ek lifða honum lengr." Lauk hann svá sínu tali.

Víkingr kom at máli við sonu sína ok mælti: "Ekki hefi ek traust til at halda ykkr hér fyrir ríki Jökuls, en hitt er þó meira, at ek vil ekki, at nokkurt misþykki komi millum okkar Njörfa konungs."

Þorsteinn mælti: "Hvert ráð viltu þá sjá fyrir okkr?"

Víkingr mælti: "Hálfdan heitir maðr ok ræðr fyrir Vágum. Þat er öðrum megin fjalls þess, er hér stendr. Hann er fornvinr minn ok fóstbróðir. Þangat sendi ek ykkr til trausts. Þó eru margar torfærur á veginum, skálabúar tveir, hvárr öðrum verri viðreignar. Heitir annarr Sámr, en annarr Fullafli. Gramr heitir hundr Fullafla ok er litlu betri viðreignar en skálabúi. Nú þótt þit komizt undan þeim báðum, þykki mér eigi víst, hvárt þit komizt til Vága, því at gjá ein gengr eptir fjallinu djúp ok breið, at ek veit enga menn hafa yfir komizt nema oss fóstbræðr. Þó þykki mér líkara, at Þorsteinn mundi yfir komast, en eigi treysti ek Þóri."

Litlu síðar bjuggust þeir bræðr til ferðar ok höfðu vápn sín öll. Þá gaf Víkingr Þóri kesjuna. Gull eitt fekk hann Þorsteini syni sinum ok bað hann fá Hálfdani til jarteikna.

"Vertu, Þórir frændi, þolinmóðr," segir Víkingr, "þótt Hálfdan sé styggr við þik eða taki lítt á þér ok þínum erendum."

Skildu þeir feðgar þá. Þótti Víkingi svá mikit, at vatnit fór niðr eptir kjálkunum á honum. Víkingr leit eptir þeim ok mælti: "Ekki mun ek sjá ykkr á ævi minni. Þó muntu verða gamall maðr, Þorsteinn frændi, ok inn mesti frægðarmaðr. Farið nú heilir ok vel."

Sneri karl þá heim, en þeir gengu upp á fjallit ok kómu at einum skála um kveldit. Þar var hnigin hurð á miðjan klofa. Þórir gekk at hurðinni ok hratt upp ok varð þó öllu afli at kosta. Ok er þeir kómu í skálann, sáu þeir, at mikill varningr var þar ok alls konar birgðir. Sæng stór var þar.

Ok er kom at dagsetri, kom skálabúi heim ok heldr ófrýnligr. Hann mælti: "Ok eru hér komnir óhappamenninir Víkingssynir, Þorsteinn ok Þórir, er drepit hafa sjau sonu Njörfa. Skal hér ok endir verða á þeira óhöppum, því at mér mun lítit fyrir verða at leggja ykkr at velli."

"Hverr er sá," segir Þórir, "at svá lætr gífrliga upp á okkr?"

Skálabúinn sagði: "Ek heiti Sámr, sonr Svarts. Fullafli heitir bróðir minn, er hér ræðr öðrum skálanum."

Þorsteinn mælti: "Þat sé ek, at feigð kallar at okkr bræðrum, ef þú einn drepr okkr báða, því at ek hirði eigi, þó at vit reynum okkr, en Þórir sé hjá."

Í því rennr Sámr undir Þorstein svá snart, at Þorsteinn varð örtaka fyrir, en fell þó eigi. Þórir hleypr þá at ok leggr kesjunni á síðuna ok út um aðra. Datt Sámr þá dauðr niðr. Þar váru þeir um nóttina ok höfðu góðar náðir, því at matr var nógr. Gerðu þeir heitt í skálanum ok höfðu ekki fjár þaðan.

Fóru þeir um morguninn, en at kveldi þess dags fundu þeir annan skála. Var sá sýnu stærri. Hurð var hnigin á klofa. Þórir gekk at hurðinni ok ætlaði upp at hrinda, ok gekk eigi. Hann gekk at með öllu afli, ok gekk eigi at heldr. Þorsteinn fór at hurðinni ok hratt upp, ok gengu inn. Hlaði með vöru var þar á aðra hönd, en skíðahlaði á aðra. Sæng stór stóð innar um þvert, svá at þeim þótti ór hófi ganga vöxtr hennar. Öðrum megin var flet mikit, sem rúm væri, kringlótt at vexti. Þat þóttust þeir skilja, at hundrinn Gramr mundi þar í liggja. Þeir settust þá niðr ok kveyktu eld upp fyrir sér. En er langt var af dagsetri, heyrðu þeir, at fast var niðr stigit. Því næst var hurðinni upp lokit. Þar gekk inn risi furðuliga mikill. Hann hafði bjarndýr mikit bundit á bak sér, en fuglakippu fyrir.

Hann lagði niðr byrðina á gólfit ok mælti: "Fussum! Ok eru hér komnir vandræðamenninir Víkingssynir, er nú hafa verst orð um landit sakir óhappa sinna. Hversu kómuzt þit ór höndum Sáms, bróður míns?"

"Svá kómumst vit," sagði Þorsteinn, "at Sámr lá eptir dauðr."

"Í svefni hafið þit svikit hann," segir Fullafli.

"Eigi var þat," segir Þorsteinn, "því at vit börðumst, ok felldi Þórir, bróðir minn, hann."

"Ekki skal níðast á ykkr í nótt," segir Fullafli. "Skuluð þit bíða morguns ok hafa mat sem ykkr líkar."

Síðan sundraði skálabúi veiði sína ok tók borð ok bar á mat. Tóku þeir þá allir til matar. Eptir þat fóru þeir allir til svefns. Lágu þeir bræðr tveir saman í vararfeldum. Illa lét hundrinn, þá þeir fóru hjá honum. Hvárigir leituðu þar til svika við aðra.

Um morguninn stóðu þeir snemma upp hvárirtveggju. Þá mælti Fullafli: "Nú skulum vit Þorsteinn reyna með okkr, en Þórir við hund minn í öðrum stað."

"Þessu muntu ráða," segir Þorsteinn.

Gengu þeir þá út ok fram á völlinn. Hundrinn hleypr þegar móti Þóri með gapanda gini, ok áttu ina hörðustu sókn, því at rakkinn sló af sér hvert högg með halanum, en ef hann stakk með kesjunni, beit hann af sér hvert lag. Sóttust þeir svá eykt dags, at Þórir kom engu sári á hann. Þat var einn tíma, at Grámr skauzt at Þóri ok greip í kálfann ok þar ór siga. Í því lagði Þórir kesjunni á hundinn ok nísti niðr við vellinum, ok dó Gramr litlu síðar.

Þat er frá Fullafla at segja, at hann hefir mæki stóran í hendi, en Þorsteinn sverð sitt. Þeir áttu bæði harða sókn ok langa, því at Fullafli var stórhöggr, en sakir þess at Angrvaðill beit svá hlífar sem hold, þá fell Fullafli dauðr, en Þorsteinn var ekki sárr.

16. Þeir bræðr kómu til Hálfdanar

Nú búast þeir bræðr í burt ok fóru veg sinn, allt þar til þeir kómu at gjá mikilli. Sýndist Þorsteini hún vera ill yfirferðar. Þó réð hann til hlaups ok hljóp yfir gjána, Þórir þegar eptir. Var þat allt jafnsnemma, at Þorsteinn snerist á gjábakkanum ok Þórir var kominn framan í gjábakkann ok var búinn at falla bak aptr. Í því gat Þorsteinn gripit til hans ok kippti honum upp á gjábakkann.

Þorsteinn mælti: "Jafnan sýnir þú þat, frændi, at þú ert óbilgjarn. Var enn svá, því at þat máttir þú vita, at þat var bráðr bani, ef þú fellt ofan í gjána."

"Nú var eigi þat," segir Þórir, "ok naut ek enn þín sem optar."

Gengu þeir nú veg sinn, allt þar til er þeir kómu at móðu einni. Hún var bæði djúp ok ströng. Þorsteinn bað þá fyrir leitast, hvar vaðit mundi vera. Þórir ferr þegar út á ána, ok er hann kom skammt frá landi, kenndi hann ekki niðr. Varð hann þá at kosta sunds. Þorsteinn nennti eigi á landi at standa, lagðist út á ána eptir honum. Lögðust þeir þá at landi ok undu klæði sín. En meðan þeir váru at því, varð grimmd svá mikil, at klæði þeira freri ok urðu sem steinn. Máttu þeir ekki í þau komast. Gerði þá hríð mikla. Ætla menn, at því veðri muni Ógautan ollat hafa.

Þorsteinn spyrr Þóri, hvat til ráða væri. "Þykki mér ráð," segir Þórir, "at vit stingum klæðum okkrum niðr í móðuna, því at í kuldavatni raknar skjótt."

Svá gerðu þeir, ok með þessu bragði kómust þeir í klæðin, gengu síðan, þar til þeir kómu heim á bæinn í Vágum. Læst var hurð. Kómust þeir ekki inn. Þá var kveldtími. Þeir börðu lengi á dyrum, ok var ekki til gengit. Áss lá í túninu tvítugr. Hann tóku þeir ok báru upp á húsin ok riðu honum, svá at braka tók í hverju tré. Allt fólk var hrætt, er í bænum var, svá at í sína hyrning hljóp hverr. Hálfdan gekk þá til dyra ok gekk fram á hlaðit. Þeir bræðr gengu þá at honum ok heilsuðu upp á hann. Hálfdan svaraði þeim fáliga, en þó spyrr hann þá at nafni. Þeir nefndu sik ok sögðust vera synir Víkings jarls, segja hann hafi heilsat honum.

Hálfdan segir: "Ekki kann ek at kalla fóstbræðralagit með okkr. Þykki mér sem margr haldi þat til meðallags, en ekki betr. Þykki mér sem þit látið þat ekki langt í ættir ganga, er þit hafið drepit flestalla sonu Njörfa konungs. Þó megið þit inn ganga ok vera hér í nótt, ef þit vilið."

Gekk hann þá inn undan snúðugt, en þeir eptir. Þeir kómu í stofuna. Var þar fátt manna. Ekki váru klæði af þeim dregin. Sátu þeir svá um kveldit, þar til farit var at hátta. Þá var settr trygill fyrir þá á borðit ok grautr í ok sinn spánn í hvárn enda. Þórir tók til ok hóf.

Þorsteinn mælti: "Misjafnt er þér varit um stórlæti þitt."

Hann tók upp trygilinn ok kastar utar á gólfit, svá at hann brotnaði í sundr. Síðan fóru menn til hátta. Höfðu þeir bræðr enga sæng. Var þeim ekki svefnsamt um nóttina.

Þeir stóðu upp snemma um morgin ok bjuggust til ferðar.

Ok er þeir kómu út fyrir dyrr, kom karl þar ok mælti: "Hvat sögðu þit í gær, eða hvers synir sögðuzt þit vera?"

Þórir segir: "Hvat muntu nú gerr vita en þá vit sögðum þér, at vit várum synir Víkings jarls?"

Þorsteinn mælti: "Hér er fingrgull, er hann bað mik fá þér."

Þórir mælti: "Ek ætla, at sá hafi verr, at honum sýnir þar af."

Þorsteinn mælti: "Vertu eigi svá styggr, bróðir. Hér er gullit til jarteikna, at þú mundir taka við okkr, svá at vit hefðim hér traust hjá þér."

Hálfdan tók við gullinu ok varð glaðr við ok mælti: "Hví munda ek eigi taka við ykkr ok allt gott gera, þat er ek má? Er þat skylt sakir Víkings, vinar míns. Lízt mér giftuliga á ykkr."

Þórir mælti: "Satt er þat, sem mælt er, at gott er at hafa tvá hváptana ok sitt með hvárum mæla. Léztu öðruvís við okkr í gærkveld, er vit kómum hér. Muntu vera in mesta skræfa, ok hvervetna ertu slægr."

Þorsteinn mælti: "Höfum við þol, Hálfdan, við bróður minn, þó at hann illyrði þik, því at hann er ófyrirleitinn í orðum ok gerðum."

"Frétt hefi ek þat," segir Hálfdan, "at þú ert manna gerviligastr, en Þórir bráðr ok ófyrirleitinn, en þó virðist mér sem þú munir vera í öllu stórlyndari."

Fóru þeir inn, ok váru dregin af þeim klæði ok veittr inn bezti beini. Sátu þeir þar um vetrinn í góðu yfirlæti.

En er várdagar kómu, þá mælti Þorsteinn við Hálfdan: "Nú munu vit burtu leita heðan af."

"Hvat viltu helzt ráða?" segir Hálfdan.

"Ek vilda, at þú fengir mér skip," segir Þorsteinn, "ok menn á. Mun ek halda í hernað ok afla mér fjárhlutar."

Hálfdan sagði svá skyldu vera. Bjuggust þeir síðan suðr með landi. Þar kómu í móti honum tvau skip, er faðir hans hafði sent honum, hlaðin af mönnum ok góðum vápnum. Þorsteinn sendi aptr þat skip, er Hálfdan hafði fengit honum, ok mennina með, en sínu skipi stýrði hvárr þeira bræðra. Þeir herjuðu víða um sumarit, ok varð þeim gott til fjár ok metnaðar.

Um haustit kómu þeir at einni ey. Þar réð fyrir sá bóndi, er Grímr hét. Hann bauð þeim at sitja þar um vetrinn, ok þat þágu þeir. Grímr var kvángaðr ok átti sér eina dóttur, er Þóra hét. Hún var mikil vexti ok væn at yfirliti. Þórir lagði hug á hana ok sagði Þorsteini, bróður sínum, at hann vildi fá hana sér til eiginkonu. Þorsteinn ræddi þetta mál við Grím bónda. Grímr tók því fjarri.

Þorsteinn mælti: "Þá býð ek þér á hólm, ok ráði sá okkar dóttur þinni, sem annan vinnr á hólmi."

Grímr kvaðst þess albúinn. Annan dag eptir tóku þeir feld ok köstuðu undir fætr sér ok börðust alldrengiliga ok skildu at kveldi, svá at hvárrgi var sárr. Börðust þeir dag annan ok þriðja, ok fór á sama veg.

Þat var einn dag, at Þórir spyrr bóndadóttur, hvat valda mundi, at Grímr yrði ekki sigraðr. Hún segir, at steinn sá stæði framan í hjálminum, at því ylli, at hann má eigi sigrast, á meðan steininum verðr eigi af honum nát. Þetta segir Þórir Þorsteini. Ok inn fjórða dag, er þeir börðust, kastar Þorsteinn sverðinu, en greip hjálminn tveim höndum svá fast, at slitnuðu hjálmböndin. Litlu síðar réð hann á Grím, ok kenndi þá aflsmunar. Hafði Þorsteinn hann þá undir ok gaf honum líf.

Þá spyrr Grímr, hverr hefði sett ráð til at taka hjálminn. Þorsteinn segir, at Þóra hefði sagt Þóri. "Giftast vill hún þá," segir Grímr. "Skal ok svá."

Var þat þá ráðit, at Þórir fekk Þóru. Ok at várdögum lagðist Þorsteinn í hernað, en Þórir sat eptir. Tókust þar upp ástir góðar með þeim Þóru. Þau áttu einn son barna, er Haraldr hét. Hann tók kesjufleininn síðan eptir föður sinn, ok af honum tók hann nafn ok var kallaðr Haraldr kesja.