15. Álfkona vitjaði Helga

En einn jólaaptan er þess getit, þá Helgi konungr er kominn í rekkju ok var veðr illt úti, at komit var við hurðina ok heldr ómáttuliga. Honum kom nú í hug, at þat væri ókonungligt, at hann léti þat úti, sem vesalt var, en hann má bjarga því; ferr hann nú ok lýkr upp dyrunum.

Hann sér, at þar er komit eitthvat fátækt ok tötrugt. Þat mælti: "Vel hefir þú nú gert, konungr," ok ferr þat síðan inn í skemmu.

Konungr mælti: "Ber á þik hálm ok bjarnfeldi, svá at þik kali eigi."

Þat mælti: "Veittu mér rekkju þína, herra, ok vil ek hjá þér hvíla, því at líf mitt er í veði."

Konungr segir: "Ríss mér hugr við þér, en ef svá er sem þú segir, þá liggðu hér við stokkinn í klæðum þínum, ok mun mik ekki saka."

Hún gerir nú svá. Konungr snýr sér frá henni. Ljós brá í húsit. Ok er stund leið, varð honum litit um öxl til hennar. Þá sér hann, at þar hvílir kona svá væn, at eigi þykkist hann aðra konu fríðari sét hafa. Hún var í silkikyrtli. Hann snýr sér þá skjótt at henni með blíðu.

Hún mælti: "Nú vil ek fara í burt," segir hún, "ok hefir þú leyst mik úr miklum nauðum, því at þetta var mér stjúpmóður sköp, ok hefi ek marga konunga heim sótta, enda lægðu nú eigi með lýtum. Vil ek nú hér ekki lengr vera."

"Nei," sagði konungr, "engi er þess kostr, at þú farir svá skjótt, ok munum vit eigi svá skilja. Skal nú gera til þín skyndibrullaup, því at mér lízt vel á þik."

"Þér hljótið at ráða, herra," sagði hún, ok svá hvíldu þau þá nótt.

En um morgininn tekr hún til orða: "Með lostum hefir þú nú til mín gert, en þat skaltu vita, at vit munum barn eiga. Ger nú sem ek mæli, konungr, vitjaðu barns okkar annan vetr í þetta mund at naustum þínum, eða muntu gjalda, ef þú gerir eigi svá." Eptir þetta fór hún í burt.

Helgi konungr er nú nokkut kátari en áðr. Líða nú stundir fram, ok gefr hann at þessu engan gaum. Ok á þriggja vetra fresti verðr þat til tíðenda, at þar ríða þrír menn at því sama húsi, sem konungr sefr í. Þat var um miðnætti. Þeir fóru með meybarn ok settu þat þar niðr hjá húsinu.

Kona sú tók til orða, er með barnit fór: "Þat skaltu vita, konungr," sagði hún, "at ættmenn þínir munu þess gjalda, er þú hafðir þat at engu, sem ek bauð þér. En þú nýtr þess, er þú leystir mik ór nauðum, ok vittu þat, at mær þessi heitir Skuld. Hún er okkar dóttir."

Eptir þetta riðu þessir menn í burt. Þetta hafði verit ein álfkona. Aldri varð konungr varr við þessa konu síðan. Skuld vex þar upp ok er brátt grimmúðug í skaplyndi.

Þat er sagt eitthvert sinn, at Helgi konungr býr ferð sína ór landi ok ætlar svá at hyggja af harmi sínum. Hrólfr, sonr hans, er eptir. Hann herjar nú víða ok vann mörg stórvirki.

16. Aðils sveik Helga konung

Aðils konungr sitr nú at Uppsölum. Hann átti tólf berserki, ok váru þeir honum til landvarnar ok við öllum háska ok ófriði. Helgi konungr býr nú ferð sína til Uppsala at ná í burtu Yrsu. Hann kemr þar við land. Ok sem Aðils konungr spyrr þetta, at Helgi konungr er þar kominn við land, þá spyrr hann Yrsu drottningu, hversu hún vill láta fagna Helga konungi.

Hún segir: "Þú sér þar ráð fyrir, en þú veizt þat áðr, at engi er sá maðr, at mér sé meiri vandi við heldr en hann."

Ok þat sýnist Aðils konungi af at bjóða honum til veizlu, en ekki ætlar hann, at þetta skuli prettalaust vera. Helgi konungr þekkist þetta, ferr til veizlu með hundrað manna, en fjöldinn er við skip niðri. Aðils konungr tekr við honum báðum höndum. Yrsa drottning ætlar at sætta konungana, ok gerir hún allt sœmiliga til Helga konungs.

Helgi konungr verðr svá feginn drottningu, at hann lætr hjá sér líða allt annat. Vill hann við hana tala allar þær stundir, sem hann má nýta, ok sitja svá at veizlu.

Þat bar til tíðenda, at berserkir Aðils konungs kómu heim. Ok þegar þeir váru við land komnir, ferr Aðils konungr at finna þá, svá at ekki verða aðrir vísir. Hann biðr þá at fara á skóg þann, sem í millum borgar er ok skipa Helga konungs, ok bað þá þaðan hlaupa at Helga konungi, er hann færi til skipa sinna. "Mun ek ok senda lið til fulltings við yðr, ok skal þat koma á bak þeim, svá at þeir verði í klofanum, því at ek vil nú um trútt vinna, at Helga konung reki eigi undan, því at ek skil, at hann hefir þá ást á drottningu, at ek vil eigi hætta á tiltæki hans."

Helgi konungr sitr nú at veizlunni ok er vandliga leyndr þessu vélræði ok svá drottningin. Yrsa drottning segir Aðils konungi, at hún vill hann gefi Helga konungi stórmannligar gjafir, gull ok gersemar. Hann heitr því, en ætlaði sjálfum sér reyndar. Ferr Helgi konungr í burt við þetta, ok fylgir Aðils konungr ok drottningin honum á götu, ok skiljast þau nú drottningin ok konungarnir heldr líkliga.

Ok eigi miklu síðar en Aðils konungr hafði aptr horfit, urðu þeir Helgi konungr varir við ófrið, ok brestr þegar bardagi. Helgi konungr gekk vel fram ok barðist hraustliga, en fyrir ofrefli því, sem í móti var, þá fell þar Helgi konungr með góðan orðstír með mörgum sárum ok stórum, ok kom sumt liðit á bak þeim Aðils konungs, ok urðu svá á milli steins ok sleggju. Yrsa drottning varð ekki fyrr vör við en Helgi konungr var fallinn ok lokit var bardaganum. Þar fell með Helga allt þat lið, sem upp hafði gengit, en hitt flýði heim undan í Danmörk. Ok lýkr hér þætti Helga konungs.

17. Frá Yrsu drottningu

Aðils konungr hrósaði nú sigri ok þóttist mjök hafa framazt, er hann vann konung svá ágætan sem Helgi var ok svá víðfrægr.

Yrsa drottning mælti: "Eigi er einsætt at hælast svá mjök, þótt þú hefir svikit þann mann, sem mér er mestr vandi við ok ek unna mest, ok fyrir þetta it sama verð ek þér aldri holl, ef þú átt við venzlamenn Helga konungs. Berserkjum þínum ræð ek þegar bana, er ek má, ef nokkurir eru svá vaskir, at þat vili gera fyrir mínar sakir ok sinnar snilldar."

Aðils konungr bað hana at heitast ekki við sik né berserki sína, — "því at þat skal þér eigi duga. En ek vil bæta þér föðurdauðann stórmannligum gjöfum með miklum fjárhlutum ok góðum gersemum, ef þú kannt at þekkjast."

Drottning sefast við þetta ok þiggr sæmdir af konungi. Hún er þó óhæg síðan í skapsmunum, ok opt sat hún um þat at gera berserkjum mein ok svívirðu. Aldri finna menn, at drottning yrði allkát síðan eða í góðu skapi eptir fall Helga konungs, ok meira varð ósamþykki í höllinni en áðr hafði verit, ok ekki vildi drottning sæma við Aðils konung, ef hún skyldi ráða.

Aðils konungr þóttist nú stórum frægr gerast, ok þykkir nú sá mestr maðr vera, er með honum er ok hans köppum. Sitr hann nú um hríð í sínu ríki ok hugsar engi muni reisa rönd við sér ok sínum berserkjum. Aðils konungr var inn mesti blótmaðr ok fullr af fjölkynngi.

Svipdags þáttr

18. Svipdagr kom til Aðils konungs

Einn bóndi er nefndr Svipr. Hann bjó í Svíþjóð fjarri öðrum mönnum. Hann var ríkr at fé ok hafði verit inn mesti kappi ok eigi í öllu þar hann var séðr, ok kunni hann margt fyrir sér. Þrjá átti hann syni, sem hér eru nefndir. Hét einn Svipdagr, annarr Beigaðr, þriði Hvítserkr. Hann var þeira elztr. Allir váru þeir miklir fyrir sér, sterkir ok vænir at áliti.

Ok er Svipdagr var átján vetra gamall, sagði hann svá til föður síns einn dag: "Dauflig er vár ævi at vera hér við fjöll uppi í afdölum ok óbyggðum ok koma aldri til annarra manna né aðrir til vár. Væri hitt meira snarræði at fara til Aðils konungs ok ráðast í sveit með honum ok hans köppum, ef hann vildi við oss taka."

Svipr karl svarar: "Ekki sýnist mér þetta ráðligt, því at Aðils konungr er grimmligr maðr ok ekki heill, þótt hann láti fagrt, en menn hans öfundarfullir ok þó miklir fyrir sér, en víst er Aðils konungr ríkr maðr ok frægr."

Svipdagr segir: "Hætta verðr á nokkut, ef menn skulu fá frama, ok má þat eigi vita, fyrr en reynt er, hvar gifta vill til snúast, ok víst vil ek hér eigi sitja lengr, hvat sem annat fyrir liggr."

Ok sem hann var í þessu ráðinn, þá fekk faðir hans honum öxi mikla, væna ok bitrliga.

Hann mælti þá við son sinn: "Vertu óágjarn við aðra, láttu eigi stórliga, því at þat er illt til orðs, en ver hendr þínar, ef á þik er leitat, því at þat er mikilmannligt at dramba lítit yfir sér, en gera mikil afdrif, ef hann kemr í nokkura raun."

Hann fær honum öll herklæði vönduð ok góðan hest.

Svipdagr ríðr nú í burt, ok at kveldi kemr hann at borg Aðils konungs. Hann sér, at leikar eru úti fyrir höllinni, ok sitr Aðils konungr á miklum gullstóli ok berserkir hans hjá honum. Ok sem Svipdagr kemr at skíðgarði, var borgarhliðum læst, því at þat var þá siðr at biðja leyfis inn at ríða. Svipdagr hefir ekki starf fyrir því, brýtr þegar upp hliðit ok ríðr svá í garðinn.

Konungr mælti: "Þessi maðr ferr ógætiliga, ok hefir þessa aldri fyrr verit freistat. Kann vera at hann eigi mikit undir sér, ok varðaði eigi, þótt hann reyndi þat."

Berserkir ygldust þegar mjök, ok þótti þeim hann láta heldr stórliga. Svipdagr ríðr fyrir konung ok kveðr hann vel; kunni hann á því góða list. Aðils konungr spyrr, hverr hann væri. Hann segir til sín. Konungr kannast skjótt við hann, ok ætluðu allir hann mundi vera in mesta kempa ok mikils háttar. Leikrinn var eigi at síðr drifinn. Sezt Svipdagr á tré eitt ok horfir á leikinn. Berserkir líta illa til hans, ok nú mæla þeir til konungs, at þeir muni freista hans.

Konungr segir: "Þat hygg ek, at hann sé ekki lítill fyrir sér, en vel þykki mér, þótt þit reynið, hvárt hann er slíkr sem hann þykkist."

Síðan drífa menn inn í höllina. Berserkir ganga til Svipdags ok spyrja, hvárt hann sé kappi nokkurr, er hann lætr svá stórliga. Hann sagðist vera slíkr sem nokkurr þeira einn. Ok við þessi orð hans óx þeim móðr ok kapp, en konungr bað þá vera kyrra um kveldit.

Berserkir ygldust ok grenjuðu hátt ok mæltu til Svipdags: "Þorir þú at berjast við oss? Ok þarftu þá fleira í frammi at hafa en stóryrði ein ok dramblæti, ok vilju vér reyna, hversu mikit þar er fyrir, sem þú ert."

Hann segir: "Því vil ek játa at berjast við einn í senn ok vita svá, ef meira vildi at vinnast.

Konungi þótti allvel, þótt þeir reyndi með sér.

Yrsa drottning mælti: "Þessi maðr skal hér velkominn."

Berserkir svöruðu henni: "Vissu vit þat fyrir, at þú vilt oss alla í helju, en heldr erum vér máta meiri en vér föllum við orð ein eða illan vilja."

Drottning sagði, at ekki yrði at því, at konungr reyndi þat, hvat hann ætti, — "þar sem þér eruð, er hann trúir svá mjök á yðr."

Sá berserkr, sem fyrir þeim var, mælti: "Ek skal setja þik ok semja dramb þitt, svá at vér skulum óhræddir vera fyrir honum."

19. Frá Svipdag ok berserkjum

Ok um morguninn tókst þar hörð hólmganga, ok skorti þar eigi stór högg. Sáu þat allir, at þessi inn komni kunni sverði at beita með miklu afli, ok hrökkr berserkrinn allr undan fyrir honum, ok drepr hann þar. Ok þegar vill annarr drepa hann ok hefna hans, ok fær hann slíka för, ok eigi léttir hann fyrr en hann hefir drepit þá fjóra.

Þá mælti Aðils konungr: "Mikinn skaða hefir þú mér gert, ok þess skaltu nú gjalda," ok bað menn upp standa ok drepa hann.

Í annan stað fær drottning sér lið ok vill veita honum ok kvað konung mega þat sjá, at miklu meira ágæti væri at honum einum en öllum þeim berserkjum. Kemr nú drottning griðum á með þeim, ok þykkir öllum Svipdagr vera mikill afreksmaðr. Sitr hann nú á bekk annan gagnvart konungi með ráði Yrsu drottningar.

Ok sem náttar, litast hann um ok þykkist enn oflítit hafa at gert við berserki ok vill egna til fundar við þá, ok þykkir honum þat líkligt, er þeir sjá hann einn saman, at þeir muni snúa at honum. Ok þat gekk eptir því, sem hann ætlaði, því at þegar berjast þeir.

Ok þá kemr konungr at, er þeir höfðu barizt um hríð, ok skilr þá. Eptir þat gerir konungr berserki útlæga, þá sem eptir váru, er þeir báru eigi af einum manni allir, ok lézt eigi fyrr vitat hafa, at þeir væri svá litlir fyrir sér nema í orðum einum drembiligum. Þeir verða nú í burt at fara, en heitast nú at herja á ríki Aðils konungs. Konungr lézt aldri hirða um heitingar þeira ok kvað enga dáð í bikkjum þeim. Fara þeir nú í burt með skömm ok svívirðing. Aðils konungr hafði þó eggjat þá raunar í fyrstunni at ganga at honum ok drepa hann, þá þeir sæi Svipdag einn ganga ór höllinni, ok hefna sín svá, at drottning yrði ekki vör við. Svipdagr hafði þó drepit einn, þá konungr kom til at skilja þá.

Aðils konungr biðr nú Svipdag veita sér eigi minna lið nú en áðr, er honum veittu allir berserkir, — "allra helzt at drottning vill, at þú sért í staðinn berserkjanna." Þar er nú Svipdagr nokkura hríð.

20. Frá hernaði berserkja

Nokkuru síðar er konunginum sögð hersaga, at berserkir hafa þá fengit sér lið mikit ok herja á land hans. Aðils konungr biðr nú Svipdag at rísa í móti berserkjum ok kallar þat vera hans skyldu ok kveðst skyldu fá honum svá mikit lið sem hann þyrfti. Ekki er honum um þat at vera fyrirmaðr hersins, en vill fara með konungi þangat, sem hann vildi. Konungr vildi ekki annat en hann sé fyrirmaðr.

Svipdagr segir: "Þá vil ek þiggja tólf manna líf af yðr, þá ek vil."

Konungr segir: "Því vil ek játa þér."

Eptir þat ferr Svipdagr til orrostu þessarar, en konungr sitr heima. Hann hefir mikit lið. Svipdagr lét gera herspora ok kasta niðr, þar sem orrostustaðrinn var markaðr, ok með mörgum öðrum brögðum lét hann þar um búa. Þar tekst orrosta ok harðr bardagi, ok hrökk fyrir mjök lið víkinga, ok fá þeir illt af, er þeir kenna hersporanna. Þar var drepinn berserkr einn ok fjöldi liðs, en þat flýði til skipa, sem eptir lifði, ok svá í burt.

Svipdagr kemr nú heim til Aðils konungs ok á nú sigri at hrósa. Aðils konungr þakkar honum vel sinn framgang ok landvörn.

Yrsa drottning mælti: "Víst er þat rúm betur skipat, er slíkr drengr sitr í sem Svipdagr er, en þá berserkir þínir skipuðu þat."

Konungr sannar þat. Berserkir safna nú liði aptr, þeir sem undan kómust, ok herja enn á ríki Aðils konungs. Ok enn skorar konungr á Svipdag at ganga í móti þeim ok kveðst mundu fá honum frítt lið. Svipdagr ferr til orrostu ok hefir nú þriðjungs minna lið en berserkir. Aðils konungr hét at koma til móts við hann með hirðina. Svipdagr hafði þá enn skjótara brugðit við en berserkir hugðu. Ok nú hittast þeir, ok tekst þar hörð orrosta. Aðils konungr safnar liði ok hafði ætlat at koma í opna skjöldu berserkjum.

21. Svipdagur felldi berserki

Þar er nú til at taka, at Svipr karl er. Hann vaknar einn tíma af svefni sínum ok blæss mæðiliga ok mælti til sona sinna: "Þurfa þykkist nú Svipdagr liðs við, bróðir ykkarr, því at hann heldr bardaga ekki langt heðan ok á við mikinn liðsmun, ok misst hefir hann auga sitt annat ok hefir þó mörg sár önnur, en fellt hefir hann þrjá berserki, ok nú eru eptir aðrir þrír."

Þeir bræðr bregða við skjótt ok vápna sik, fara síðan þangat, sem orrostan er, ok höfðu víkingar lið hálfu fleira. Svipdagr hafði mikit af sér gert ok er þó þá sárr mjök ok úr honum annat augat. Er þá drepit lið hans at handamáli, en konungr kemr ekki til liðs við hann. Ok sem þeir bræðr hans koma til orrostu, þá ganga þeir vel fram ok þar at, sem berserkir eru fyrir. Svá fór leikr með þeim, at berserkir falla þar allir fyrir þeim bræðrum. Snýr nú skjótt mannfall í lið víkinga, ok þeir, sem lífit þágu, gengu á hendr þeim bræðrum.

Ok eptir þetta fara þeir á fund Aðils konungs ok sögðu honum þessi tíðendi. Konungr þakkar þeim vel þrekvirki þetta. Svipdagr hafði fengið tvau sár á höndum. Hann hafði mikil sár á höfði ok var einsýnn alla ævi síðan. Liggr hann um hríð í sárum þessum, ok græddi Yrsa drottning hann.

En þá hann var orðinn vel heill, þá sagði hann konungi, at hann vildi í burtu þaðan. "Vil ek sækja heim þann konung, er meiri sóma vill til vár gera en þú, konungr. Illa hefir þú launat mér landvörn ok slíkan sigr sem vér höfum yðr unnit."

Aðils konungr bað hann heima vera ok lézt mundu gera allvel til þeira bræðra ok kvaðst enga skyldu meta fram yfir þá. Svipdagr vill ekki annat en ríða burt ok mest fyrir þat, at Aðils konungr kom eigi fyrr til bardagans en lokit var, því at hann var tvískiptr í, hvárr sigrinn hlyti, Svipdagr eða berserkir, því at konungr var þá í skógi einum ok horfði þaðan á leik þeira ok átti kost at fara, þegar hann vildi, en honum þótti raunar ekki máli skipta, þótt Svipdagr fengi ósigr ok styngi niðr nösum.

22. Svipdagr gerðist maðr Hrólfs konungs

Nú búast þeir bræðr í burt, ok stoðar ekki at hamla þeim. Aðils konungr spyrr eptir, hvert þeir ætli at fara.

Þeir kváðust ekki svá ráð hafa gert fyrir því — "en skilja munu vér at sinni. Vil ek nú kynna mér annarra manna siðu ok konunga, en eldast eigi hér í Svíþjóð."

Þeir ganga nú til hesta sinna ok þakka drottningu vel þann sóma, sem hún hafði gert til Svipdags, stíga nú á hesta sína ok ríða alla sína leið, þar til er þeir koma til föður síns, ok spyrja hann ráða, hvat upp skal taka, — "eða hvat skulum vér af snúa?"

Hann kallaði þat mestan frama at vera með Hrólfi konungi í Danmörk ok köppum hans, — "ok þar er yðr vænast til nokkurs frama til at stöðva yðvarn ofsa, því at ek hefi þat sannspurt, at þangat séu komnir inir mestu kappar á Norðrlöndum."

"Hvernig er honum háttat?" segir Svipdagr.

Faðir hans segir: "Svá er mér sagt frá Hrólfi konungi, at hann sé örr ok stórgjöfull, trúfastr ok vinavandr, svá at hans jafningi munn eigi finnast. Hann sparar eigi gull né gersemar nær við alla, er þiggja vilja. Hann er lágligr at líta, en mikill at reyna ok torveldr, manna fríðastr, stórlátr við ómilda, en ljúfr ok hógværr við vesala ok við alla þá, sem ekki brjóta bág í móti honum, manna lítillátastr, svá at jafnblítt svarar hann fátækum sem ríkum. Svá er hann mikill ágætismaðr, at hans nafn mun eigi fyrnast, á meðan veröldin er byggð. Hann hefir ok skattgilt alla konunga, þá sem at eru í nánd honum, því at allir vilja honum fúsir þjóna."

Svipdagr segir: "Hér hefir þú þá sögu at segja, at ek em ráðinn í at fara á fund Hrólfs konungs ok allir vér bræðr, ef hann vill taka við oss."

Svipr bóndi mælti: "Þér munuð ráða ferðum yðar ok athöfnum, en bezt þætti mér, at þér værið heima með mér."

Þeir kváðu, at ekki mundi þess tjá at leita.

Síðan báðu þeir föður sinn vel lifa ok svá móður, en þeir fara leið sína á burt ok allt þar til, er þeir kómu á fund Hrólfs konungs. Svipdagr gekk þegar fyrir konung ok kvaddi hann. Konungr spyrr, hverr hann væri. Svipdagr segir honum nafn sitt ok svá allra þeira ok kveðst hafa verit með Aðils konungi um hríð.

Hrólfr konungr mælti: "Hvar fyrir fórstu hingat, því at ekki er mikil vinátta á milli Aðils ok várra manna?" Svipdagr sagði: "Veit ek þat, herra. Þó vil ek leitast við at gerast yðarr maðr, ef kostr er á, ok vér bræðr allir, en þó mun yðr þykkja lítit koma til vár."

Konungr segir: "Ekki hafða ek þat ætlat at gera mér vini af mönnum Aðils konungs. En fyrst þér hafið sótt á minn fund, þá mun ek taka við ykkr, því at ek hygg, at sá hafi betr, er ykkr vísar ekki frá, því at ek sé, at þit eruð gildir garpar. Hefi ek spurt, at þit hafið mikla frægð unnit, drepit berserki Aðils konungs ok unnit mörg þrekvirki önnur."

"Hvar vísar þú mér til sætis?" sagði Svipdagr.

Konungr segir: "Sitið hjá þeim manni, er Bjálki heitir, ok látið liggja tólf manna rúm innar fyrir ykkr."

Heitit hafði Svipdagr Aðils konungi at koma til hans, áðr hann færi í burt. Nú ganga þeir bræðr til rúms þess, sem konungr hafði vísat þeim. Svipdagr spurði Bjálka, hví þau rúm skyldi auð liggja innar frá þeim. Bjálki segir, at þeir siti þar berserkir tólf konungsins, þá þeir kæmi heim. Þeir váru þá í hernaði.

Skúr heitir dóttir Hrólfs konungs, en önnur Drífa. Drífa var heima með konunginum ok allra kvenna kurteisust. Drífu var vel til þeira bræðra ok þokkaði allt heldr vel fyrir þeim.

Svá fór nú fram um sumarit ok allt þar til berserkir kómu heim um haustit til hirðarinnar. Ok eptir siðum sínum þá gengu þeir fyrir hvern mann, þá þeir kómu í höllina, ok spurði sá, er fyrir þeim gekk, hvárt sá teldist jafnsnjallr honum, sem fyrir sat, ok leituðu menn sér þar ýmissa atkvæða um þat, sem þeim þótti bezt sóma, ok mátti þat þó heyra á orðum hvers, at þá þótti sik mikit vanta á at vera jafnsnjalla.

Ok nú gengr hann fyrir Svipdag ok spyrr, hvárt hann þættist jafnsnjallr. Svipdagr sprettr upp ok bregðr sverði ok kveðst í engan stað ósnjallari en hann.

Berserkr mælti: "Höggðu þá í hjálminn."

Svipdagr gerði svá, ok beit ekki á, ok síðan vildu þeir berjast.

Hrólfr konungr hljóp í milli þeira ok sagði þeim skyldi þat ekki hlýðast ok skyldu þeir heita jafnir þaðan í frá — "ok báðir mínir vinir."

Ok eptir þat sættust þeir ok eru jafnan á einu ráði, liggja í hernaði ok hafa sigr, hvar sem þeir kómu.

Hrólfr konungr sendi nú menn til Svíþjóðar á fund Yrsu drottningar, móður sinnar, ok bað hana at senda sér fé þat, sem Helgi konungr hafði átt, faðir hans, ok Aðils konungr hafði tekit til sín, þá er Helgi konungr var drepinn.

Yrsa kvað þat makligt, þó at hún kæmi því til áleiðis, ef henni væri þat möguligt, — "en ef þú leitar sjálfr eptir fénu, þá skal ek þér holl í ráðum, sonr minn, en Aðils konungr er maðr svá féágjarn, at hann hirðir aldri, hvat hann vinnr til þess," ok svá bað hún segja Hrólfi konungi ok sendi honum þar með sœmiligar gjafir.