9. Boð Haralds konungs við Sörla

Síðan hurfu þeir aptr til valsins ok létu kanna valinn. Váru þá heim færðir til borgarinnar konungarnir, Haraldr ok Erlingr, ok þat sárra manna, er græðandi var, ok var þeim öllum græðsla fengin. Urðu þeir brátt heilir sára sinna konungarnir, Haraldr ok Erlingr, ok var þá þegar tilbúin ágæt veizla öllu stórmenni. Þakkaði konungr þeim feðgum frægiligt fylgi, þó einna mest Sörla inum sterka. Þótti þá eigi á Norðrlöndum vera frægri maðr en Sörli.

Haraldr konungr mælti til Sörla: "Hver laun vilið þér nú af oss kjósa fyrir yðra liðveizlu, sem þér hafið oss sýnt, því at ef vér hefðum eigi yðar vaskleiks at notit, mundi Noregr allr ór hendi oss. Skal nú yðr þat kunngera, at engan hlut veit ek þann í minni eigu, er yðr skal of góðr vera, hvers sem óska vilduð."

Var þat allra manna mál, at konungr mundi vilja gifta Sörla dóttur sína, ef hann vildi hana kjósa, en Sörli svaraði máli konungs á þessa leið: "Herra konungr," sagði hann, "eigi em ek svá naumlátr sem þræll þurfandi, at ek vili mútur taka á afli mínu. Þætti oss heldr meiri sómi, at vár frægð mætti sem víðast út borin verða heldr en þiggja gjafir af yðr hér fyrir, þat er í fjarlægar álfur færast mætti."

Eptir þetta var lokit veizlunni, ok heldu allir höfðingjar á burt, hverr til síns heimkynnis. Fór Erlingr ok synir hans til Upplandaríkis ok váru áðr með sœmiligum gjöfum út leiddir af Haraldi konungi. Ok sat nú Sörli um kyrrt þenna vetr.

10. Frá hernaði Sörla

Er er vára tók, lét Sörli búa til skip sín ok lýsti því yfir, at hann vildi í hernað halda um sumarit. Sigldi hann síðan burt af Noregi. Var Karmon, fóstri hans, með honum sem fyrr. Herjaði Sörli nú um vestrátt veraldar ok helzt um Affríkam, allt út at Rauðahafi. Fénuðust honum margir góðir gripir á sjó ok landi. Hafði hann nú fengit tólf skip, öll hlaðin með gull ok dýrmæta gripi, ok valit fólk it vaskasta. En er mjök var áliðit sumarit, vildi konungsson heim aptr snúa til Noregs.

Þat var eitt kveld mjök seint, at þeir kómu við Morland it eystra. Þar tók Sörli strandhögg mikit, herjaði á borgir ok kauptún ok rænti slíku er fyrir varð, en hjó til bana hvern, er fyrir stóð. Þar tók Sörli konungsson tólf menn ok tvá bræðr, er hétu Börkr ok Bölverkr. Þeir váru in mestu illmenni ok einninn hamrammir mjök. Þaðan helt Sörli konungsson til Danmerkr ok allt at Eyrarsundi. Köstuðu þeir þá akkerum ok lágu af um nóttina.

11. Viðreign Sörla ok Hálfdanar Brönufóstra

En at morgni, er menn vakna á skipum konungssonar, sjá þeir inn á sundinu lengra liggja sjau skip, ok þar í er svá lystiliga skrautligr dreki, at hans líka þóttust þeir aldri fyrr sét hafa, hvárki at stærð né búnaði. Allr var hann stáli sleginn ok gulli laugaðr fyrir ofan sjómál, þar með stafnar hans út skornir með miklum meistaradóm ok prýddir inu skærasta gulli ok víða svá í skurðina silfri smelt. Hann var ok fagrliga steindr ok málaðr með alls konar ýmisligum litarhætti, grænum ok hvítum, gulum ok bláum, bleikum ok svörtum. Á þessum fríða knerri stóð maðr við siglu, mikill at vexti ok aldraðr at líta. Hann var í kápu þeiri, er öll var hlöðum búin. Sverð hafði hann í hendi bjart ok bitrligt.

Ok er Sörli nálgaðist drekann, heilsar hann upp á þenna mikla mann ok spyrr: "Hverr er þessi inn stolti maðr, er fyrir þessum stóra dreka ræðr, er svá fram brunar með mikilli prýði ok prakt, at engan hefi ek slíkan fyrr sét?"

Inn mikli maðr, er á drekanum stóð, mælti: "Þessi mun einn sá vera, at eigi mun þik óttast né hræddr vera fyrir þér eða þrælum þínum, er þér fylgja, ok mun ek yðr lítit fleira segja."

Sörli mælti: "Þat þykkjumst ek heyra, at þér þykkizt of góðir til at mæla við oss, en hverr sem þú ert, munum vér þora at sjá yðr, áðr en úti er, en þat er helzt minn grunr, at þetta muni vera Hálfdan konungr Brönufóstri Hringsson af Svíþjóð inni köldu, hverja þú vannst af Agnari inum auðga, föðurbróður mínum, en gerðir hann at slá. Ætti mér því eigi at þykkja kosta vant við þik. Vil ek nú bjóða yðr þann kost at gefa á mitt vald þenna góða dreka ok þér farið, hvert þér vilið."

Hálfdan konungr mælti: "Lengi höfum vér þessum dreka stýrt, ok hefir hann ætíð happsamr verit. Hefir mér ok opt meira fyrir hann boðizt en gefa hann á burt fyrir enga muni, ok þótt ek hafi land unnit af föðurfrænda þínum, muntu svá búit hafa verða."

Var þá konungr æfar reiðr orðinn, ok gekk hann þá aptr ok fram um drekann. Bauð hann mönnum sínum, at þeir it snarasta byggist til orrostu móti þessum þrjótum ok dræpi þá it fyrsta. Var þá mikit hark á drekanum, ok var skotit fyrst stórum ásum ok grjóti, flettiskeptum ok örvum, gaflokum ok öxum, kesjum ok pálstöfum ok allra handa vápnum. Varð nú mikit mannfall, ok leið eigi lengi, áðr öll skip Sörla váru eydd ok í sundr brotin utan þat eitt, er hann sjálfr stýrði, en Hálfdan konungr hafði misst þrjú.

Einn var sá maðr með Hálfdani konungi, er Þórir hét inn sterki. Hann var sonr Þorviðs jarls ok var fimmtán vetra at aldri, en þó it mesta mannval ok fullhugi, svá at engi var hans jafningi at hreysti ok drengskap um allt Svíaveldi.

Nú er at segja frá Sörla, at þegar hann sér, at eigi mátti svá búit standa, þá hleypr hann upp á drekann, er minnst varði, ok þeir Börkr ok Bölverkr með honum kómust upp í öðrum stað en Sörli, ok börðust þeir nú allir drengiliga, eptir því sem hverr hafði þrek til ok karlmennsku. Hjó Sörli ok lagði hvern, sem fyrir stóð, ok þyrmdi engum, en þeir Börkr ok Bölverkr gengu með öðru borði, þar sem Þórir var fyrir. Hálfdan konungr Brönufóstri sér nú þetta, at þeir eru upp komnir á drekann. Æðir hann nú fram móti Sörla, ok höggvast þeir í ákafa. Mátti þar sjá bæði mörg högg ok stór. Gekk þat svá langan tíma, at hvárrgi þeira hopaði á hæl it minnsta fyrir öðrum, en þó kom heldr svá um síðir, at Hálfdan konungr tók at mæðast, því at hann var maðr mjök mikilliga gamall, en Sörli var því lystugri til höggorrostunnar sem hann sóttist lengr. Tók nú at berast föll á Hálfdan konung, svá at hann hörfaði aptr at lyptingunni ok var nær því sem at þrotum kominn af mæði.

Þá mælti Sörli: "Þigg nú grið, Hálfdan konungr, ok sættumst vit. Vil ek þat eiga undir drengskap yðrum, hverja sæmd þér vilið mér gera."

Konungr mælti: "Nú finn ek með þér gerla bleyðuhug, ok mun þik nú hræðsla standa sem fleiri norska frændr þína, ok skaltu svá við búast, at þar ek hefi aldri geð mitt lægt við nokkurn mann, þá mun svá enn vera við þik."

Sörli mælti: "Þú munt, konungr, ráða verða, en þó segi ek þér griðin vís."

Síðan tóku þeir enn aptr at berjast í annat sinn svá ákafliga, at hvárrgi sparði annan, ok varð þat langa hríð. En svá fór sem fyrr, at konungr hopaði ok var því nær sem kominn at aptara stafni drekans, ok sigraði hann þá svá mikilliga mæði, at varla mátti hann halda sverðinu.

Þá mælti Sörli: "Enn býð ek þér grið, konungr, ok sættumst vit. Vil ek þat eiga undir drengskap yðrum, hverja sæmd þér vilið við mik auka."

Hálfdan konungr mælti: "Fordæmdr verði sá, sem þiggr nokkur þín boð, ok fyrr skal ek lífit láta með hreysti ok drengskap en ek ganga at þessum þínum boðum."

Þá mælti Sörli ok kvað hann engrar æru verðan af sér upp frá þessu. Hjó hann þá svá hart ok títt, at konungr kom engri vörn við fyrir mæði sakir, til þess at sverðit hraut ór hendi hans. Henti Sörli þat þegar á lopti, ok lagði því í gegnum konung. Hafði Hálfdan konungr aldri fengit sár né knésig af nokkrum manni. Lét konungr þar líf sitt með góðan orðstír.

12. Sörli eignaðist drekann

Nú er at greina frá Þóri sterka, at hann hjó niðr menn Sörla sem hrátt hrís væri, svá at öllum var dauðinn víss, er eigi hopaði á hæl fyrir honum. Nú sér Börkr þetta, ryðst nú fram ok höggr til Þóris sem mest hann kann. En er Þórir sér vísan dauða sinn, hleypr hann í lopt upp aptr á bak yfir slána, ok kom þar niðr í sverðit ok varð þar fast. Varð Berki seint um at ná aptr sverðinu. En er Þórir sér þat, greip hann upp mikit tré, er hjá honum var, ok laust því í höfuð á Berki, svá at haussinn brotnaði. Laut nú Þórir við höggit, ok í því hjó Bölverkr um þverar herðar honum, svá at Þórir var nær sem fallinn, en eigi beit á hans brynju. Nú snerist Þórir við Bölverki, greip sinni hendi um hvárn fót á honum ok slengdi honum niðr, svá at haussinn brotnaði í smámola. Var þá svá margt lið Sörla komit á drekann, at Þórir sá sitt óvænna ok at hann mundi brátt ofrliði borinn verða, ok þar með sér hann Hálfdan konung fallinn. Tók hann þá þat ráð, at hann hljóp fyrir borð á drekanum ok syndi it beinasta til lands, þess er réð fyrir Sigurðr, sá er lengi hafði fylgt Hálfdani konungi Brönufóstra, ok tók hann við honum allvel.

En eptir bardagann tók Sörli drekann á sitt vald ok alla þá gripi, er Hálfdan konungr hafði átta. Sigldi hann nú heim til Noregs ok hitti brátt föður sinn, frændr ok vini heila á húfi, ok varð þar fagnaðarfundr. Innir þá Sörli konungsson allt it ljósasta af sínum ferðum, ok þótti mörgum honum mikil frægð aukizt hafa í þessari ferð. Girntust þá sem flestir at sjá drekann Skrauta. Var þat allra manna mál, at eigi mundi finnast betra eða vegligra skip, hvárki at stærð né búnaði.

13. Frá liðsafnaði

Eitt sinn var þat, at þeir gengu á tal feðgar, Erlingr konungr ok Sörli. Þá mælti Erlingr konungr, at svá mætti Sörli við búast sem at brátt mundi honum ófriðar ván af þeim bræðrum, Hálfdanar sonum, er fregnuðu líflát föður síns. Var nú skjótt við brugðit, ok söfnuðu þeir feðgar liði um allan Noreg. Gerðu þeir ok Haraldi konungi orð, at hann sendi þeim nokkurn liðsafla. Ok er þessu var öllu ráðit, höfðu þeir sterkan vara á sér dag ok nótt ok væntu á hverri stundu ófriðar.

14. Frá Hálfdanarsonum

Hins er nú at geta þessu næst, at Þórir sterki komst til lands, sem fyrr var frá sagt, hitti Sigurð konung ok innti honum allt it sanna um fráfall Hálfdanar konungs. Þótti þeim öllum stirðar fréttir ok þó einna mest Sigurði konungi. Dvaldist Þórir þar eigi lengi, áðr konungr fekk honum skip ok menn til Svíaríkis. Sigldi Þórir þá it beinasta til Svíþjóðar ok tók höfn næri borginni Litidorum, er þá var höfuðstaðr ríkisins. Hálfdan konungr átti þar tvá syni. Hét annarr Högni, en annarr Sigmundr. Dóttur átti hann, sem Marsibil hét sem móðir hennar.

En er Þórir hitti menn at máli, fregnar hann, at Högni er sigldr ór landi til Astró, hertogans af Englandi. Gengr nú Þórir heim til hallarinnar ok síðan inn fyrir Sigmund konungsson, þar eð hann sat með höfðingjum öllum ok vildislýð. Kveðr þá Þórir konungsson, en hann spyrr þegar frétta ok hvárt Hálfdan konungr væri með heilu ok höldnu aptr kominn, en Þórir svarar máli hans svá: "Mikil ok ill tíðendi er nú at greina af várum ferðum, fráfall Hálfdanar konungs, föður yðvars, rán ok missi drekans Skrauta ok allra konungsins dýrgripa."

Innir nú Þórir allt it sanna frá, hversu at Hálfdan konungr var felldr af Sörla inum sterka ok allir hans menn deyddir. Brá öllum mjök við þessi tíðendi ok allra helzt drottningu, því at hún fekk hvert ómegin eptir annat, til þess at hún sprakk af harmi. Varð nú enn meiri sorg en áðr. Var hún heygð at fornum sið virðuliga ok erfi drukkit eptir þau bæði, konung ok drottningu. Var þar mörgum innanlands höfðingjum til boðit.

Ok at afrunninni inni mestu ókætinni ok harminum eptir þau konung ok drottningu, þá helt Sigmundr konungsson ráðstefnu um þat, hvat tækiligast væri í slíku tilfelli sem nú var þeim á höndum. En öllum þótti ráðligast, at sent væri bréf með boðskap á fund Högna ok hertugans Astró til Englands sem skjótast. Var nú svá gert. Fóru sendimenn sína leið ok sigldu til Englands. Tókst þeim vel ferðin ok báru bréfin þeim Högna ok hertuganum. En er Högni fekk tíðendin, lét hann sitt skip it snarasta tilbúa ok bað hertugann eptir koma með svá mikinn her sem mest hann kynni til at fá. Játaði hertuginn því brátt, at svá vera skyldi.

15. Frá Marsibil Hálfdanardóttur

En áðr en Högni skyldi til skips ganga, fór hann at hitta drottningu Marsibil, er átti Astró hertuga, ok innir henni allt um fráfall Hálfdanar konungs, föður þeira. En er hún heyrði þat, varð hún svá reið ok sorgbitin, at hún fell í óvit hvert at öðru. En er hún vitkaðist ok raknaði við, bað hún þangat kalla hertugann, ok kom hann jafnsnart á hennar fund. Tók hún þá til máls ok sagði: "Glöggt þykkjumst ek þat sjá, at hvárugum ykkar Högna finnst mikit til um fráfall föður míns, ok er þat auðsét, at allr dugr mun ór ykkr vera at vekja hefndir eptir hann, ok sú skömm mun uppi vera, á meðan Norðrlönd byggjast, ok í allra minnum höfð at aldatali, at Hálfdan konungr hafi eptir sik látit svá dyggðarlausar lyddur ok leiðar geitr sem þér eruð, er allt kunnuð hræðast sem inn blauðasti heri, ok væri þat nær mínu skapi, at þér fengjuð mér vápn ok herklæði, ok mundi þá aldri kunna miðr at fara en yðr ferr nú öllum hans vandabundnum. Mætti þat svá vera, at öllum yðr mundi þat til óendanligrar skammar ok svívirðu snúast, svá lengi sem lifðuð, ok sem meira þó um er vert eptir dauðann, ok væri þá betra með sæmd at vera fallinn fyrir vápnum óvina sinna."

Ok er henni var runnin in mesta reiði, stóð hún upp, tók hertugann í fang sér ok lagði hendrnar um háls honum grátandi ok mælti: "Virð þú til elsku mína ok manndóm sjálfs þín, at þú hefnir föður míns á þeim ljóta ok leiða þýjarsyni, sem hann hefir af dögum ráðit."

Þá mælti Högni: "Vertu dæl, systir, því at svá skulum vér hefndir vekja eptir föður várn, at þér skal vel líka."

Hún mælti: "Helzt treysti ek þér, bróðir, hér til, at þér muni bezt fara hér um af náungum várum."

Eptir þetta kvaddi Högni hertugann ok systur sína ok sigldi heim til Svíaríkis. Dró hann nú saman múg ok margmenni, ok síðan mælti Högni: "Ek mun á burt verða heðan ok vita, hvat ek kann finna til Sörla ins sterka, því at eigi mun hann vísari vera í Noregi en annars staðar, en Sigmundr, bróðir minn, skal hafa hér landstjórn ok halda stríð við hann, kunni hann hingat vitja, með styrk Þóris sterka ok annarra höfðingja ok vera við honum búnir nótt sem dag, ef hann kann hér at at bera, en ek mun it snarasta aptr koma, er færi gefst."

Öllum þótti þetta bezt fallit vera, sem Högni mælti fyrir. Sigldi hann nú burt af Svíþjód, ok heldu it beinasta undir Noreg.

16. Högni vann drekann góða

Hins er nú at geta, at Sörli konungsson sat heima hjá föður sínum í Upplandaríki, ok höfðu þeir feðgar saman dregit ógrynni hers. Einn dag mælti Sörli konungsson við föður sinn: "Nú vil ek," sagði hann, "heðan burt sigla til Svíþjóðar ok leita um sættir við þá bræðr, ef kostr er á, en þér skuluð hér eptir vera með helming liðsins ásamt Haraldi konungi ok Sigvalda, mínum bróður, en drekinn Skrauti skal útskipaðr liggja til varnar hér fyrir staðnum." Öllum þótti þetta ráðligt.

Eptir svá talat sigldi Sörli konungsson inn sterki burt af Noregi austr fyrir land ok allt at eynni Mostr, sú ey er lukt hömrum stórum ok skógi vaxin, sigldi millum landsins ok eyjarinnar. En í þeim sama punkt sigldi Högni konungsson framanvert við eyna, ok fórust svá hjá, at hvárugir hittu aðra. Sigldi Sörli beint at Svíaríki ok tók höfn nærri borginni, ok lét hann þar reisa herbúðir sínar.

Nú er hins at geta, at Högni konungsson sigldi beint undir Noreg. Gaf þeim vel byri ok kómu við land at höfnum þeim, er lágu í nánd Upplandaríkis. Ok er þeir nálguðust, litu þeir þar fyrir sér liggja fjörutíu skip, ok sáu þeir þar ok kenndu drekann Skrauta.

Kom þá reiði ok grimmd í hjarta á Högna, ok mælti hann síðan: "Auðsét er þat nú, at heima mun vera Sörli inn sterki, því at hér kenni ek drekann Skrauta."

Bað Högni þá skjótt leggja at skipunum, ok svá var gert.

Sá maðr, er yfir var settr drekann, hét Ívarr. Hann var af Finnmörk austan, einn góðr riddari.

Þá mælti Högni: "Þér inir leiðu þrælar skuluð þat vita, at ek býð tvá kosti. Annarr er sá, at þér gefið á mitt vald þenna góða dreka, en sá annarr, ef þér vilið eigi þenna, at þér verið þá fé ok fjör, meðan þrek til vinnst, fyrir oss."

Ívarr svaraði hans máli ok sagði þat enga ván, at hann upp gæfi drekann. Við þetta varð Högni æfar reiðr. Tókst nú at skömmum fresti með þeim inn snarpasti bardagi, ok var þá eigi at sökum at spyrja.

Eggjaði þá Högni sína menn til atsóknar ok mælti við einn sinna manna, er Svalr hét: "Þat hugða ek, at þú mundir vera góðr riddari, en nú vill mér eigi þat reynast."

Svalr mælti: "Ef engi þinna manna, konungsson, gengr tæpiligar fram en ek, þá má ek makliga sneypu líða."

Ok í þessu hljóp Högni fyrstr upp á drekann ok með honum Svalr. Hjó Högni þá ok lagði hvern, sem fyrir stóð, ok þyrmdi engum, en Svalr gekk með öðru borði. Kom Ívarr þá í móti Sval ok höggr til hans, svá at Svalr fell flatr niðr ok blóð rann ákaft af munni hans ok vitum.

Þá mælti Ívarr: "Segðu heim til Svíþjóðar, þá þú kemr þar, at þú hafir hitt oss norska fyrir, ok vil ek nú þó bæta þér, ef þér þykkir eigi duga."

Þá mælti Svalr: "Lítt veiztu þat, löðrmenni, hvárt vit erum skildir at svá búnu eða eigi."

Spratt nú Svalr fimliga á fætr, greip sinni hendi um hvárn fót Ívari ok slengdi honum niðr, svá at haussinn brotnaði í smátt. Þá mælti Svalr: "Svá plögum vér svenskir at gera refunum, nær þeir ganga í gildruna, ok hlægir mik þat, at eigi munir þú fréttir heim segja Erlingi konungi."

En er Ívarr var fallinn, hafði Högni gagnrutt drekann, ok var þetta allt jafnsnart í senn. Gengu nú allir á hönd Högna, sem eptir váru. Tók Högni þá drekann á sitt vald, sigldi síðan heim til hafnar ok lét nú þegar reisa herbúðir sínar skammt frá borginni Erlings konungs.

17. Svalr flutti orðsending Högna

En at morgni komanda, er lítt var ljóst, sendi Högni tólf menn til hallarinnar, ok var Svalr fyrir liði þeira. Bað Högni, at þeir segðu þeim Sörla inum sterka ok Erlingi konungi, föður hans, at hann byði þeim bardaga þegar samstundis. Fóru nú sendimenn ok létta eigi fyrr en þeir koma í höllina, þar eð Erlingr konungr inni sat með öllum sínum höfðingjum ok lendum lýð.

Heilsar Svalr upp á konung ok mælti svá: "Högni, sonr Hálfdanar konungs, hefir oss hingat sent ok lætr kunngera þér, konungr, at hann býðr Sörla inum sterka bardaga, ef hann er hér innan lands, ella sjálfum þér, ef hann er eigi heima, ok vill nú Högni hefna á ykkr feðgum makligra svívirðinga. Uggir mik eigi muni ykkr betr fara en þeim leiðu þrælum, er verja skyldu land þitt ok drekann Skrauta, hverir fljótt fellu fyrir oss sem ragar skógargeitr. Lítast mér þínir menn, konungr, heldr huglausir vera ok heldr hentir til at þjóna hér í höll þinni heldr en bardaga halda við vaska stríðsmenn þá af Kúrlandi ok Köldu-Svíþjóð. Því er þat mitt it bezta ráð, at þú gefir þik fanginn ok allt þitt ríki á vald Högna, undir þá miskunn, sem honum þykkir þú makligr til vera at þiggja."

Þá mælti Erlingr konungr: "Eigi var lukkan frá horfin Högna, er hann náði einum þvílíkum sem þú ert, því at mörgum mundi miðr fara at flytja erindi herra síns en þér. Skrafar þú eigi hug ór oss norskum með stóryrðum þínum ok drembilæti. Væri þat makligast ek léti hengja þik á gálga fyrir djörfung þína ok kenndi þér svá at leika eigi þvílíkt við fleiri."

Svalr mælti: "Eigi er ek hræddr um þat eða fyrir því, þótt fram komi. Mundi þín þá at illu meir ok framar getit vera en annarra höfðingja allra sem þú síðr grið gæfir sendimönnum."

Erlingr konungr mælti: "Gakk burt ok seg Högna, at vér munum koma til móts við hann."

Gekk Svalr þá ór borginni ok hitti Högna at máli. Greindi hann honum þá inniliga frá viðræðum þeira Erlings konungs, en eptir þat at Svalr var burt ór höllinni, árnuðu honum allir ills, þeir er eptir váru.

18. Frá orrostu

Nú sem Högni hafði þetta heyrt, sem nú var frá sagt, klæddist hann skyrtu einni, er engi járn kunnu á at bíta, ok spennti sik sverði því, er Sigrljómi hét ok forðum átti Hrólfr konungr kraki. Síðan kvaddi Högni allan sinn her til orrostu ok stóð nú fremst sinna manna. Kom nú Erlingr konungr ór borginni með allan sinn her ásamt Haraldi konungi ok Sigvalda, syni sínum.

Maðr sá, er merkit bar fyrir Erlingi konungi, hét Sverrir. Hann var af Finnmörk austan, góðr riddari. Högni reið nú fram í fylkingar Noregs manna, hjó ok lagði hvern, er fyrir varð, ok þyrmdi engum, ok í þessari svipan mætti hann Sverri, merkismanni Erlings konungs, ok hjó til hans með sínu sverði, en Sverrir brást í jörð niðr. Ríðr nú Högni um þverar fylkingar ok fellir hvern um annan. En sem hann er ákafastr at höggva niðr liðit, kemr svá mikit león upp ór jörðunni, at öllum stóð felmtr af ógn þeiri. Snerist leónit þá brátt í móti Högna ok laust sínum hala á hest hans svá hart, at Högni hraut langt í burt ok í einn skógarrunna. Nú spratt Högni fljótt ok fimliga á fætr ok höggr í móti dýrinu, en þat var sem ógert, því at eigi beit it minnsta á leónit, ok tók þat við hverju hans lagi. Nú snarar Högni sínu sverði, ræðr í móti dýrinu, ok sviptast nú harðliga, svá at allt gekk ór lagi, þat sem fyrir varð, jafnvel eikrnar af stofnunum. Stóð þessi glíma um heilar þrjár stundir. Neytti þá konungsson orku ok ills kraptar, tók dýrit upp á bringu sér ok slengdi því niðr við einn eikarstofn, svá at í sundr fór í því hryggrinn, en við þetta spýr dýrit eitri með ógurligum frýsingum ok dimmri svælu, en skyrtunnar dugnaðr hlífði konungssyni, at hann sakaði ekki, en þó leið hann í ómegin ofan á leónit. Erlingr konungr sér nú þetta ok ríðr þangat, sem Högni lá, ok hjó þvert urn herðar hans þrjú högg, en eigi at heldr beit á hann sverðit.

Nú sem konungr verðr þess víss, at eigi bíta hann vápn, þá kallar hann á einn sinna manna, er Gellir hét, ok bað hann ljósta Högna til dauðs með kylfu sinni. En er Svalr sér Erling konung standa yfir Högna með nöktu sverði, þá setti hann hest sinn á skeið sem mest mátti hann, reið at Erlingi konungi, lagði til hans sínu spjóti, er minnst varði, ok snaraði konungi ór söðlinum meir en fjörutíu fet, svá at brotnaði í honum hvert bein. Nú snerist Gellir í móti Sval, hefr upp kylfuna ok vildi ljósta hann til dauðs. Sér Svalr þá vísan bana sinn, ef á kæmi. Hljóp hann því ór söðlinum aptr á bak, ok kom kylfan á hestinn, svá at í sundr gekk hryggrinn. Nú ræðr Svalr á Gelli, ok sviptast þeir harðliga, þar til er Gellir fell til jarðar.

Þá mælti Gellir: "Nú vilda ek fóstra mín kæmi."

Því næst fann Svalr, at kippt var í herðar honum heldr óþyrmiliga á bak aptr, svá at nú varð Svalr undir, en Gellir ofan á, ok hugði nú Gellir, at Svalr skyldi lífit láta. Í þessu raknar Högni við, grípr sverð sitt ok höggr Gelli sundr í miðju. Komst Svalr á fætr við þetta, þótt hann leikstirðr væri. En er Högni laut við höggit, hjó Haraldr konungr þvert um herðar á honum, svá at Högni var nær sem fallinn. Nú snerist Högni við, reiðir upp sverðit ok höggr til Haralds konungs, svá at hann klauf hann allt at söðli niðr. Síðan reið Högni þangat at, sem Sigvaldi var fyrir, ok setti sverðit á háls honum, svá at af tók höfuðit. Var nú fátt eptir orðit af þeim norsku, en þeir, sem eptir stóðu, flýðu allir í borgina ok inntu drottningu allt um fráfall konunganna ok Sigvalda. Var nú svá mikil sorg í borginni, at engi gáði hvárki svefns né matar at neyta.