Örvar-Odds saga

1. Fæðing ok uppvöxtr Odds

Grímr hét maðr ok var kallaðr loðinkinni. Því var hann svá kallaðr, at hann var með því alinn, en þat kom svá til, at þá þau Ketill hængr, faðir Gríms, ok Hrafnhildr Brúnadóttir gengu í eina sæng, sem fyrr er skrifat, at Brúni breiddi á þau húð eina, er hann hafði boðit til sín Finnum mörgum, ok um nóttina leit Hrafnhildr út undan húðinni ok sá á kinn einum Finninum, en sá var allr loðinn. Ok því hafði Grímr þetta merki síðan, at menn ætla, at hann muni á þeiri stundu getinn hafa verit. Grímr bjó í Hrafnistu. Hann var auðigr at fé ok mikils ráðandi um allt Hálogaland ok víðar annars staðar. Hann var kvángaðr, ok hét Lopthæna kona hans. Hún var dóttir Haralds hersis ór Vík austan.

Þat var eitt sumar, at Grímr bjó för sína í Vík austr eptir Harald dauðan, mág sinn, fyrir því at hann átti þar miklar eignir.

Ok er Lopthæna verðr þess vís, þá beiðist hún at fara með honum, en Grímr segir, at þat mátti eigi vera, — "fyrir því at þú ert kona eigi heil."

"Ekki læt ek mér annat líka," segir hún, "en fara."

Grímr unni henni mikit, ok lætr hann þat eptir henni. Hún var hverri konu vænni ok betr at sér um alla hluti, þeira er í Noregi váru. Þeira för var búin virðuliga.

Grímr sigldi tveim skipum ór Hrafnistu austr í Vík. En er þau koma fyrir sveit þá, er heitir á Berurjóðri, þá segir Lopthæna, at hún vill láta lægja seglin, fyrir því at hún kenndi sér sóttar, ok svá var gert, at skipin váru at landi látin. Þar bjó sá maðr, er Ingjaldr hét. Hann var kvángaðr maðr ok átti son við konu sinni, ungan at aldri, en vænan at áliti, þann er Ásmundr hét.

En er þau váru at landi komin, váru menn upp sendir til bæjar at segja Ingjaldi, at Grímr var þar kominn við land ok kona hans. Þá lét Ingjaldr eyki beita fyrir vagnsleða ok fór sjálfr á móti þeim ok bauð þeim allan þann beina, sem þau þurftu ok þau vildu þegit hafa. Þá fóru þau heim til bæjar Ingjalds. Síðan var Lopthænu fylgt í kvenna hús, en Grími var fylgt í skála ok skipat í öndvegi, ok engan hlut þóttist Ingjaldr fullvel gert geta til þeira Gríms. En Lopthænu elnaði sóttin til þess, at hún varð léttari at sveinbarni, ok tóku konur við því ok létust aldrigi sét hafa jafnvænt barn.

Lopthæna leit til sveinsins ok mælti: "Berið hann til föður síns. Hann skal nafn gefa barninu," ok svá var gert. Var sveinninn þá vatni ausinn ok nafn gefit ok kallaðr Oddr. Þar var Grímr þrjár nætr. Þá sagði Lopthæna, at hún var búin til ferðar, ok þá sagði Grímr Ingjaldi, at hann vill búast til burtferðar.

"Svá er mér gefit," sagði Ingjaldr, "at ek vilda þiggja af yðr nokkurn virðingar hlut."

"Þat er makligt," sagði Grímr, "ok kjós þú þér sjálfr laun, því at eigi skortir fé fram at greiða."

"Ærit hefi ek fé," sagði Ingjaldr.

"Þá þigg þú annat," sagði Grímr.

"Barnfóstr vil ek bjóða þér," sagði Ingjaldr.

"Þat veit ek eigi," sagði Grímr, "hversu Lopthænu er um þat gefit."

En hún svaraði: "Þat ræð ek at þiggja þat, sem svá er vel boðit."

Þá var þeim fylgt til skipa sinna, en Oddr var eptir á Berurjóðri. Þau fóru ferða sinna, til þess at þau kómu austr í Vík, ok eru þar þá stund, sem þau þykkjast þurfa. Síðan búast þau í burt þaðan, ok gaf þeim vel byri, til þess at þau kómu fyrir Berurjóðr. Þá bað Grímr lægja seglin.

"Hví skulu vér eigi fara ferðar várrar?" sagði Lopthæna.

"Ek ætlaða," sagði Grímr, "at þú mundir vilja finna son þinn."

"Leit ek á hann," sagði hún, "er vit skildum, ok þótti mér sem hann mundi lítt renna ástaraugum til vár Hrafnistumanna, ok munu vit fara ferð vára," sagði hún.

Nú koma þau Grímr heim í Hrafnistu ok settust at búi sínu, en Oddr vex upp at Berurjóðri ok Ásmundr. Oddr nam íþróttir þær, er mönnum var títt at kunna. Ásmundr þjónaði honum í hvívetna. Hann var flestum mönnum vænni ok gervari at sér.

Fóstbræðralag gerðist með þeim Oddi ok Ásmundi. Í skotbökkum váru þeir hvern dag eða á sundi. Engi komst til jafns við Odd um allar íþróttir. Aldri var Oddr at leikum sem önnur ungmenni. Honum fylgdi Ásmundr ávallt. Framar mat Ingjaldr Odd en Ásmund í hvívetna.

Skeyti lét Oddr sér gera hvern mann, er hann fann hagan. Hann varðveitti þau ekki eptir, ok fóru þau um flet ok um bekki undir mönnum. Margir skeindust á því, er menn kómu í myrkri inn eða niðr settust. Sjá einn hlutr var svá, at Oddi aflaði óvinsælda. Menn töluðu um við Ingjald, at hann skyldi tala við Odd um þetta.

Ingjaldr finnr Odd at máli einnhvern dag. "Hlutr er sá einn," sagði Ingjaldr, "fóstri minn, at þér aflar óvinsælda."

"Hverr er sá?" sagði Oddr.

"Þú varðveitir eigi skeyti þín, sem öðrum mönnum er títt," sagði Ingjaldr.

"Þá þætti mér þú mega gefa sakir á því," sagði Oddr, "ef þú hefðir mér nokkut fengit at varðveita þau í."

"Ek skal til fá," sagði Ingjaldr, "þat sem þú vilt."

"Þat hygg ek," sagði Oddr, "at þú munir þat ekki til fá."

"Þat mun eigi vera," sagði Ingjaldr.

"Hafr áttu þrévetran, svartan at lit," sagði Oddr. "Hann vil ek drepa láta ok flá belg af bæði með hornum ok klaufum."

Ok svá var gert sem Oddr mælti fyrir, ok var honum færðr belgrinn, þá er búinn var. Þar bar hann í ofan örvar sínar, ok eigi léttir hann af, fyrr en fullr var belgrinn. Þat var miklu fleira ok meira en annarra manna skeyti. Boga fekk hann sér at því skapi.

Svá var Oddr búinn, at hann var í rauðum skarlatskyrtli hvern dag ok hafði knýtt gullhlaði at höfði sér. Örvamæli sinn hafði hann, hvar sem hann fór. Ekki vandist Oddr blótum, því at hann trúði á mátt sinn ok megin, ok þar gerði Ásmundr eptir, en Ingjaldr var inn mesti blótmaðr. Opt fóru þeir fóstbræðr fyrir land fram, Oddr ok Ásmundr.

2. Völvan spáði Oddi

Kona er nefnd Heiðr. Hún var völva ok seiðkona ok vissi fyrir óorðna hluti af fróðleik sínum. Hún fór á veizlur ok sagði mönnum fyrir um vetrarfar ok forlög sín. Hún hafði með sér fimmtán sveina ok fimmtán meyjar. Hún var á veizlu skammt í burt frá Ingjaldi.

Þat var einn morgin, at Ingjaldr var snemma á fótum. Hann gekk þar at, sem þeir Oddr ok Ásmundr hvíldu, ok mælti: "Ek vil senda ykkr frá húsi í dag," sagði hann.

"Hvert skulu vit fara?" sagði Oddr.

"Þit skuluð bjóða hingat völunni, af því at hér er nú veizla stofnuð," sagði Ingjaldr.

"Þá för fer ek eigi," sagði Oddr, "ok kann ek mikla óþökk, ef hún kemr hér."

"Þú skalt fara, Ásmundr," sagði Ingjaldr, "því at þín á ek ráð."

"Gera skal ek þann hlut nokkurn," sagði Oddr, "at þér þykki eigi betr en mér þykkir nú þetta."

Ásmundr ferr nú ok býðr þangat völunni, ok hún hét ferðinni ok kom með allt sitt föruneyti, en Ingjaldr gekk mót henni með öllum sínum mönnum ok bauð henni í skála. Þau bjuggust svá við, at seiðr skyldi fram fara um nóttina eptir. Ok er menn váru mettir, fóru þeir at sofa, en völva fór til náttfarsseiðs með sitt lið. En Ingjaldr kom til hennar um morguninn ok spurði, hversu at hefði borit um seiðinn.

"Þat ætla ek," sagði hún, "at ek hafa vís orðit þess, sem þér vilið vita."

"Þá skal skipa mönnum í sæti," sagði Ingjaldr, "ok hafa af þér fréttir." Ingjaldr gekk fyrstr manna fyrir hana.

"Þat er vel, Ingjaldr," sagði hún, "at þú ert hér kominn. Þat kann ek þér at segja, at þú skalt búa hér til elli með mikilli sæmd ok virðingu, ok má þat vera mikill fagnaðr öllum vinum þínum."

Þá gekk Ingjaldr burt, en Ásmundr þangat. "Vel er þat," sagði Heiðr, "at þú ert hér kominn, Ásmundr, því at þinn vegr ok virðing ferr víða um heiminn, en ekki muntu við aldr togast, en þykkja þar góðr drengr ok mikill kappi, sem þú ert."

Síðan gekk Ásmundr til sætis síns, en alþýða fór til seiðkonunnnar, ok sagði hún hverjum þat, sem fyrir var lagit, ok una þeir allir vel við sinn hlut. Síðan sagði hún um vetrarfar ok marga aðra þá hluti, er menn vissu eigi áðr. Ingjaldr þakkar henni sínar spásögur.

"Hvárt hafa nú allir hingat farit, þeir sem innan hirðar eru?" sagði hún.

"Ek ætla nú farit hafa nær alla," sagði Ingjaldr.

"Hvat liggr þar í öðrum bekkinum?" sagði völvan.

"Feldr nokkurr liggr þar," sagði Ingjaldr.

"Mér þykkir sem hræfist stundum, er ek lít til," sagði hún.

Þá settist sá upp, er þar hafði legit, ok tók til orða ok mælti: "Þat er rétt, sem þér sýndist, at þetta er maðr ok þar sá maðr, at þat vill, at þú þegir sem skjótast ok fleiprir eigi um mitt ráð, því at ek trúi eigi því, sem þú segir."

Oddr hafði einn búinn sprota í hendi ok mælti: "Þenna sprota mun ek færa á nasir þér, ef þú spáir nokkuru um minn hag."

Hún mælti: "Þér mun ek þó segja, en þú munt hlýða," segir hún. Þá varð henni ljóð á munni:

"Ægðu eigi mér,
Oddr á Jaðri,
elda skíðum,
þótt ýmist geipum.
Saga mun sannast,
sú er segir völva.
Öll veit hún manna
örlög fyrir.

Ferr eigi þú svá
fjörðu breiða
né líðr yfir
láð ok vága,
þótt sjór yfir þig
sægjum drífi, —
hér skaltu brenna
á Berurjóðri.

Skal þér ormr granda
eitrblandinn,
fránn ór fornum
Faxa hausi.
Naðr mun þik höggva
neðan á fæti,
þá ertu fullgamall
fylkir orðinn.

Þat er þér at segja, Oddr," sagði hún, "sem þér má gott þykkja at vita, at þér er ætlaðr aldr miklu meiri en öðrum mönnum. Þú skalt lifa þrjú hundruð vetra ok fara land af landi ok þykkja þar ávallt mestr, er þá kemr þú. Því at vegr þinn mun fara um heim allan, en aldri ferr þú svá víða, at hér skaltu deyja á Berurjóðri. Hestr stendr hér við stall, föxóttr ok grár at lit. Hauss hans Faxa skal þér at bana verða."

"Spá þú allra kerlinga örmust um mitt ráð," sagði Oddr.

Hann spratt upp við, er hún mælti þetta ok rekr sprotann á nasir henni svá hart, at þegar lá blóð á jörðu.

"Takið föt mín," sagði völvan, "ok vil ek fara á burt heðan, því at þess hefi ek hvergi komit fyrr, at menn hafi barit á mér."

"Eigi skaltu þat gera," sagði Ingjaldr, "því at bætr liggja til alls, ok skaltu hér vera þrjár nætr ok þiggja góðar gjafir."

Hún þá gjafirnar, en burt fór hún af veizlunni.

3. Oddr kom til Hrafnistu

Eptir þetta bað Oddr Ásmund far með sér. Þeir taka Faxa ok slá við hann beizli ok leiða hann eptir sér, unz þeir koma í eitt dalverpi. Þar gera þeir gröf djúpa, svá at Oddr komst tregliga upp ór, en síðan drepa þeir Faxa þar í ofan, ok færir Oddr þar svá stóra steina á ofan ok þeir Ásmundr sem þeir gátu mesta ok bera sand hjá hverjum steini. Haug verpa þeir þar af upp, er Faxi liggr undir.

En er þeir höfðu lokit verki sínu, mælti Oddr: "Þat ætla ek, at þat láta ek um mælt, at tröll eiga hlut í, ef Faxi kemst upp, ok þat hygg ek, at rennt hafa ek nú þeim sköpunum, at hann verði mér at bana."

Þeir fara heim eptir þat ok til fundar við Ingjald. "Skip vil ek mér láta fá," sagði Oddr.

"Hvert skal fara?" sagði Ingjaldr.

"Burt ætla ek heðan," sagði Oddr, "af Berurjóðri ok koma hér aldrigi, meðan ek lifi."

"Þat muntu eigi gera vilja," sagði Ingjaldr, "því at þat gerir þú svá, at mér þykkir verst, eða hvat viltu hafa manna með þér?"

"Vit Ásmundr skulum fara tveir," sagði Oddr.

"Aptr, vil ek, at þú sendir Ásmund skjótt," sagði Ingjaldr.

"Eigi skal hann heldr aptr koma en ek," sagði Oddr.

"Þat gerir þú illa," sagði Ingjaldr.

"Þat skal ek gera, er ek ætla, at þér muni verst líka, fyrir þat, at þú bautt hingat völunni, ok vissir þú, at mér þótti þat verst," sagði Oddr.

Nú búast þeir til ferðar Oddr ok Ásmundr ok ganga á fund Ingjalds ok biðja hann vel lifa ok fara til skips ok draga þat fram; róa síðan frá landi.

"Hvert skulu vit fara?" sagði Ásmundr.

"Mun eigi þat ráð," sagði Oddr, "at sækja heim frændr sína í Hrafnistu?"

En þá er þeir váru komnir út um eyjar, tók Oddr til orða: "Erfiðlig er för okkur, ef vit skulum róa alla leið norðr til Hrafnistu; mun nú verða at vita, hvárt ek hefi nokkut af ættargift várri. Þat er mér sagt, at Ketill hængr drægi segl upp í logni. Nú skal ek þat reyna ok draga segl upp."

En þegar þeir höfðu undit seglit, þá gaf þeim byr, til þess at þeir koma til Hrafnistu snemma dags; draga upp skip sitt ok ganga síðan til bæjar. Oddr hafði ekki fleira vápna en mæli sinn ok hafði hann á baki, en boga í hendi.

En er þeir koma at bænum, stóð þar maðr úti ok heilsar þeim vel, er komnir eru, ok spyrr þá at nafni. "Engu skiptir þik þat," sagði Oddr.

Þá spurði Oddr, hvárt Grímr væri heima. Sá sagði, at hann var heima. "Þá kalla þú hann út," sagði Oddr.

Sá fór þá inn ok sagði Grími, at menn váru komnir úti tveir, — "ok mæltu, at þú skyldir út ganga."

"Hví mega þeir eigi inn ganga?" sagði Grímr, "ok bið, at þeir gangi inn."

Út fór sá ok sagði þeim slíkt sem við hann var mælt. "Þú skalt fara inn í öðru sinni," sagði Oddr, "ok seg Grími, at hann komi út ok finni okkr."

Sá fór ok sagði Grími. "Hvern veg er þessum mönnum farit?" sagði Grímr.

"Þeir eru vænir menn at yfirliti ok miklir vexti. Belg nokkurn mikinn hefir sá annarr á baki."

"Svá segir þú frá mönnum þessum, at hér munu komnir þeir fóstbræðr, Oddr ok Ásmundr."

Síðan fór Grímr út ok allir þeir, sem inni váru, ok fagna vel Oddi ok Ásmundi. Býðr Grímr þeim inn með sér í skála, ok þat þiggja þeir.

En þegar þeir höfðu niðr setzt, þá spyrr Oddr at frændum sínum, Guðmundi ok Sigurði, en þar var svá frændsemi farit, at Guðmundr var bróðir Odds, en sonr Gríms ok Lopthænu, en Sigurðr var systursonr Gríms. Þeir váru vænir menn.

"Þeir liggja hér norðan undir eyjunni ok ætla til Bjarmalands," sagði Grímr.

"Þá vil ek finna," sagði Oddr.

"Hitt vil ek," sagði Grímr, "at þú sért hér í vetr."

"Fara verðr nú fyrst," sagði Oddr, "ok hitta þá."

Ok þá fór Grímr með honum, til þess er þeir koma á norðanverða eyna. Þeir liggja þar á tveim skipum. Þá lét Oddr kalla þá á land, frændr sína. Þeir fagna honum vel, ok þegar sem þeir hafa spurt tíðenda, mælti Oddr: "Hvert hafi þit för ykkar ætlat?"

"Til Bjarmalands," sagði Guðmundr.

"Vit Ásmundr viljum fara með ykkr," sagði Oddr.

En Guðmundr hafði orð fyrir þeim ok mælti: "Eigi stendr þann veg af, Oddr frændi, at þú farir með okkr sumarlangt. Vit höfum nú áðr búna ferð okkra, ok far þú með okkr at sumri, þangat sem þú vilt."

"Vel er þat mælt," sagði Oddr, "en vera þykki mér mega, at ek fái mér skip at sumri ok þurfi ekki at vera ykkarr farþegi."

"Eigi muntu með okkr fara at sinni," sagði Guðmundr, ok skildu at því.

4. Bjarmalandsför

Nú þiggr Oddr heimboðit at föður sínum, ok skipar Grímr honum it næsta sér í öndvegi, en Ásmundi hjá Oddi, ok var þar uppi öll ölværð af Gríms hendi. En þeir Guðmundr ok Sigurðr lágu þar undir eyjunni hálfan mánuð, svá at þeim gaf aldri á burt.

Þat var á einni nótt, at Guðmundr lét illa í svefni, ok ræddu menn um, at hann skyldi vekja. Sigurðr sagði, at hann skyldi njóta draums síns. Þá vaknar Guðmundr.

"Hvat hefir þik dreymt?" sagði Sigurðr.

"Mik dreymdi þat," sagði Guðmundr, "at ek þóttumst hér liggja undir eyjunni, en ek sá upp á eyna, at hvítabjörn lá í hring um hana, en hér yfir skipunum uppi mættust döfin ok höfuðit dýrsins, en þat var grimmligt, svá at ek hefi ekki þvílíkt sét, því at fram horfðu öll hárin eptir dýrinu, ok svá þótti mér sem þá ok þá mundi þat hlaupa út á skipin ok sökkva þeim báðum, ok þá vaknaða ek. Nú skaltu ráða drauminn," sagði hann.

"Þat ætla ek," sagði Sigurðr, "at hann þurfi litla ráðning, því at þar er þér þótti bjarndýrit liggja svá grimmligt, at þér þótti öll hárin horfa fram á því, ok þú hugðir, at þat mundi sökkva skipunum, þat sé ek glöggt, at þat er fylgja Odds, frænda okkar, ok mun hann vera okkr reiðr. Ok mun þat vera úlfhugr sá, sem þér þótti, at dýrit hefði á okkr. Ok þat kann ek þér at segja, at okkr mun aldri fyrr á burt gefa en hann ferr með okkr."

"Hann mun nú ekki fara vilja, þó at vér bjóðum honum," sagði Guðmundr.

"Hvat skal þá til ráðs taka?" sagði Sigurðr.

"Þat ræð ek," sagði Guðmundr, at vit göngum á land upp ok bjóðum honum at fara með okkr."

"En hversu skal þá með fara, ef hann vill ekki fara?" sagði Sigurðr.

"Þá skulu vit gefa honum annat skipit en hann fari eigi," sagði Guðmundr.

Ganga þeir nú á land upp ok finna Odd ok bjóða honum at fara með sér. Hann kveðst þá víst eigi fara vilja. "Vér viljum nú gefa þér annat skipit, ok far þú með oss," sagði Guðmundr.

"Þá skal ek fara," sagði Oddr, "ok em ek nú albúinn."

Þá fylgir Grímr þeim til skips. "Hér eru gripir þeir, er ek vil gefa þér, Oddr frændi," sagði Grímr. "Þat eru þrjár örvar, en þær eigu nafn ok eru kallaðar Gusisnautar." Hann selr nú Oddi örvarnar.

Hann lítr á ok mælti: "Þetta eru inar mestu gersimar."

Þær váru gulli fiðraðar, ok þær flugu sjálfar af streng ok á, ok þurfti aldri at leita þeira. "Þessar örvar tók Ketill hængr af Gusi Finna konungi. Þær bíta allt þat, þeim er til vísat, því at þær eru dvergasmíði."

"Engar gjafir hefi ek þær þegit," sagði Oddr, "at mér þætti jafnfríðar," ok þakkar hann feðr sínum, ok skiljast þeir feðgar með vináttu, ok stígr Oddr á skip ok ræðir um, at þeir muni flytjast undan eyjunni, ok taka þeir til segla á skipi Odds, ok svá gera þeir hvárirtveggja.

Nú gaf þeim þegar byr, ok sigldu í einu norðr fyrir Finnmörk, ok fellr þá af byrrinn, ok leggja þar til hafnar ok váru þar um nóttina, ok var þar fjöldi gamma á landi uppi. Um morguninn ganga þeir á land af skipi Guðmundar ok renna í hvern gamma ok ræna Finnurnar. Þær þola þetta illa ok æpa mjök. Þeir ræða um á skipi við Odd, at þeir vili á land ganga, en hann vill eigi leyfa þat. Þeir Guðmundr koma nú til skips um kveldit.

Oddr mælti: "Vartu á land upp?"

"Þat varna," sagði hann, "ok hefi ek þat svá gert, at mér hefir mest gaman at þótt, at græta Finnurnar, ok muntu vilja fara með mér á morgun?"

"Þat ferr fjarri," sagði Oddr.

Þar liggja þeir þrjár nætr, ok gefr þeim þá byr, ok er ekki fyrr frá þeim sagt en þeir koma til Bjarmalands. Þeir heldu skipum sínum upp í á þá, er Vína heitir. Eyjar liggja margar í ánni. Þeir kasta akkerum undir nesi einu. Þat gekk af meginlandi. Þat sjá þeir tíðenda á land upp, at menn koma af skógi fram ok safnast allir í einn stað.

Þá mælti Oddr: "Hvar ætlar þú, Guðmundr, at lið þetta berist fyrir á landi?"

"Eigi veit ek þat," sagði hann, "eða hvat ætlar þú, Oddr frændi?"

"Þat munda ek ætla," sagði hann, "at hér mundi vera blót mikit eða drukkit erfi. Nú muntu, Guðmundr, gæta skipa, en Ásmundr ok ek munum ganga á land."

En er þeir koma at mörkinni, sáu þeir skála mikinn. Þá var næsta myrkt orðit. Þeir ganga at dyrunum ok nema þar staðar ok sjá mörg tíðendi. Mönnum var þar skipat á báða bekki. Þat sáu þeir, at skaptker stóð við dyrr utar. Svá var þar bjart, at hvergi bar skugga á nema þar, sem skaptkerit stóð. Glaumr var þar mikill inn at heyra.

"Skilr þú hér nokkut mál manna?" sagði Oddr.

"Eigi heldr en fuglaklið," sagði Ásmundr. "Eða þykkist þú nokkut af skilja?"

"Eigi er þat síðr," sagði Oddr. "Þat máttu sjá, at einn maðr skenkir hér á báða bekki, en þat gefr mér grun um, at hann muni kunna at tala á norræna tungu. Nú mun ek ganga inn," sagði Oddr, "ok nema staðar þar, sem mér þykkir vænligast, en þú bíð mín hér á meðan."

Hann gengr nú inn ok nemr staðar nær dyrum, til þess at göngu byrlarans berr þar at. Þá finnr byrlarinn eigi fyrr en hann er þrifinn höndum, ok bregðr Oddr honum yfir höfuð sér, en hann kvað við hátt ok sagði Björmum, at tröll hafi tekit sik. Þeir spretta nú upp ok taka til hans öðrum megin, en Oddr berr þá með byrlaranum. En svá lauk með þeim, at þeir Oddr ok Ásmundr höfðu með sér byrlarann, en Bjarmar treystust eigi at ráða út eptir þeim.

Þeir koma nú til skipa með byrlarann, ok setr Oddr hann í rúm hjá sér ok spyrr hann tíðenda, en hann þagði við.

"Eigi þarftu at þegja," sagði Oddr, "því at ek veit, at þú kannt at mæla á norræna tungu."

Þá mælti byrlarinn: "Hvers viltu spyrja mik?"

Oddr mælti: "Hvé lengi hefir þú hér verit?"

"Nokkura vetr", sagði hann.

"Hvern veg hefir þér þótt?" sagði Oddr.

"Hér hefi ek svá verit," sagði byrlarinn, "at mér hefir verst þótt."

"Hvat segir þú til," sagði Oddr, "hvat vér munum þess gera, at Björmum þykki verst?"

"Þess er vel spurt," sagði hann. "Haugr stendr upp með ánni Vínu. Hann er gerr af tveim hlutum, silfri ok moldu. Þangat skal bera gaupnir silfrs eptir hvern mann þann, sem ferr af heiminum, ok svá, er hann kemr í heiminn, ok jafnmikla mold. Þat munu þér svá gera, at Björmum mun verst þykkja, ef þér farið til haugsins ok berið féit í burt þaðan."

Oddr kallar nú á þá Guðmund ok Sigurð ok mælti. "Þit skuluð fara ok skipverjar ykkrir til haugsins eptir tilvísan byrlarans."

Þeir búast nú til ferðar ok ganga á land upp, en Oddr er eptir ok gætir skipa ok byrlarinn hjá honum.