Norna-Gests þáttr

1. Gestr kom til Óláfs konungs

Svá er sagt, at á einum tíma, þá er Óláfr konungr Tryggvason sat í Þrándheimi, bar svá til, at einn maðr kom til hans at áliðnum degi ok kvaddi hann sœmiliga. Konungr tók honum vel ok spurði, hverr hann væri, en hann sagðist Gestr heita.

Konungr svarar: "Gestr muntu hér vera, hversu sem þú heitir."

Gestr svarar: "Satt segi ek til nafns míns, herra, en gjarna vilda ek at yðr gisting þiggja, ef kostr væri."

Konungr sagði honum þat til reiðu vera. En með því at áliðinn var dagr, vildi konungr ekki tala við gestinn, því at hann gekk þá skjótt til aptansöngs ok síðan til borðs ok þá til svefns ok náða.

Ok á þeiri sömu nótt vakti Óláfr konungr Tryggvason í sæng sinni ok las bænir sínar, en aðrir menn allir sváfu í því herbergi. Þá þótti konungi einn álfr eða andi nokkurr koma inn í húsit ok þó at luktum dyrum öllum. Hann kom fyrir rekkju hvers manns, er þar svaf, ok at lyktum kom hann til sængr eins manns, er þar lá utarliga.

Þá mælti álfrinn ok nam staðar: "Furðu sterkr láss er hér fyrir tómu húsi, ok er konungr eigi jafnvíss um slíkt sem aðrir láta, er hann sé allra manna spakastr, er hann sefr nú svá fast."

Eptir þatt hverfr sá á brott at luktum dyrum.

En snemma um morgininn eptir sendi konungr skósvein sinn at verða víss, hverr þessa sæng hafði byggt um nóttina; prófaðist svá, at þar hafði legit gestrinn. Konungr lét kalla hann fyrir sik ok spurði, hvers son hann væri.

En hann svarar: "Þórðr hét faðir minn ok var kallaðr þingbítr, danskr at kyni. Hann bjó á þeim bæ í Danmörk, er Græningr heitir."

"Þrifligr maðr ertu," segir konungr.

Gestr sjá var djarfr í orðum ok meiri en flestir menn aðrir, sterkligr ok nokkut hniginn í efra aldr. Hann biðr konung at dveljast þá lengr með hirðinni. Konungr spurði, ef hann væri kristinn. Gestr lézt vera prímsigndr, en eigi skírðr.

Konungr sagði honum heimilt at vera með hirðinni, — "en skamma stund muntu með mér óskírðr."

En því hafði álfrinn svá til orðs tekit um lásinn, at Gestr signdi sik um kveldit sem aðrir menn, en var þó reyndar heiðinn.

Konungr mælti: "Ertu nokkurr íþróttamaðr?"

Hann kvaðst leika á hörpu eða segja sögur, svá at gaman þætti at.

Konungr sagði þá: "Illa gerir Sveinn konungr þat, at hann lætr óskírða menn fara ór ríki sínu landa á meðal."

Gestr svarar: "Ekki er þat Dana konungi at kenna, því at miklu fyrr fór ek burt ór Danmörk en Ottó keisari lét brenna Danavirki ok kúgaði Harald konung Gormsson ok Hákon blótjarl at taka við kristni."

Margra hluta spyrr konungr Gest, en hann leysti flest vel ok vitrliga.

Svá segja menn, at Gestr þessi kæmi á þriðja ári ríkis Óláfs konungs til hans. Á því ári kómu ok til hans þeir menn, er Grímar hétu ok váru sendir af Guðmundi af Glasisvöllum. Þeir færðu konungi horn tvau, er Guðmundr gaf honum. Þau kölluðu þeir ok Gríma. Þeir höfðu ok fleiri erendi til konungs, sem síðar mun sagt verða.

Nú er þat at segja, at Gestr dvaldist með konungi. Er honum skipat utar frá gestum. Hann var siðsamr maðr ok látaðr vel. Var hann ok þokkasamr af flestum mönnum ok virðist vel.

2. Veðjan Gests ok hirðmanna

Litlu fyrir jól kom Úlfr heim inn rauði ok sveit manna með honum. Hann hafði verit um sumarit í konungs erendum, því at hann var settr til landsgæzlu um haustit í Víkinni við áhlaupum Dana. Var hann jafnan vanr at vera með Óláfi konungi um hávetri.

Úlfr hafði at færa konungi marga góða gripi, er hann hafði aflat um sumarit, ok einn gullhring hafði hann aflat, er Hnituðr hét. Hann var hnitaðr saman í sjau stöðum, ok var með sínum lit hverr hlutrinn. Miklu var hann gullbetri en aðrir hringar. Þann hring hafði gefit Úlfi einn bóndi, er Loðmundr hét, en þenna hring hafði átt áðr Hálfr konungr, er Hálfsrekkar eru frá komnir ok við kenndir, er þeir höfðu kúgat fé af Hálfdani konungi í Ylfing. En Loðmundr beiddi Úlf í móti, at hann mundi halda bænum fyrir honum með fulltingi Óláfs konungs. Úlfr játaði honum því.

Heldr konungr nú jól sín ríkuliga ok sitr í Þrándheimi. En inn átta dag jóla gefr Úlfr inn rauði hringinn Hnituð Óláfi konungi. Konungr þakkar honum gjöfina ok alla sína trúlynda þjónustu, er hann hefði jafnan veitt honum. Ferr þessi hringr víða um herbergi, þar er menn drukku inni, því at þá váru eigi hallir smíðaðar í þann tíma í Noregi. Sýnir nú hverr öðrum, ok þykkjast menn eigi sét hafa jafngott gull sem í hringnum var. Ok at lyktum kemr hann á gestabekk ok svá fyrir Gest inn ókunna. Hann lítr á ok selr aptr hringinn yfir þvera höndina, þá er hann helt áðr á kerinu. Finnst honum fátt til ok talar ekki til þessa gripar, en hefir gamanræður sem áðr við sína félaga.

Einn herbergis sveinn skenkti utar á bekkinn gestanna. Hann spyrr: "Lízt yðr vel á hringinn?"

"Allvel," sögðu þeir, "utan Gesti inum nýkomna. Honum finnst ekki til, ok þat hyggjum vér, at hann kunni ekki til at sjá, at hann anzar ekki um slíka hluti."

Herbergis sveinninn gengr innar fyrir konung ok segir honum þessi in sömu orð gestanna ok þessi inn komni gestr, hversu hann anzaði lítt til þessa gripar, er honum var sýnd slík gersimi.

Konungr sagði þá: "Gestr inn komni mun fleira vita en þér munuð æetla, ok skal hann koma til mín í morgin ok segja mér nokkura sögu."

Nú talast þeir við gestirnir utar á bekkinn. Þeir spyrja inn nýkomna gest, hvar hann hefir sét jafngóðan hring eða betra.

Gestr svarar: "Með því at yðr þykkir undarligt, at ek tala svá fátt til, þá hefi ek víst sét þat gull, at engum mun er verra, nema betra sýnist."

Nú hlæja konungsmenn mjök ok segja, at þar horfist til gamans mikils, — "ok muntu vilja veðja við oss, at þú hafir sét jafngott gull sem þetta, svá at þú megir þat sanna. Skulu vér við setja fjórar merkr gangsilfrs, en þú kníf þinn ok belti, ok skal konungr um segja, hvárir sannara hafa."

Gestr sagði þá: "Eigi skal nú hvárttveggja gera, vera í kallsi með yðr, enda halda eigi ummæli þau, sem þér biðið, ok skal víst veðja hér um ok svá mikit við leggja sem þér hafið mælt, en konungr skal um segja, hvárir sannara hafa."

Hætta þeir nú sínu tali. Tekr Gestr hörpu sína ok slær vel ok lengi um kveldit, svá at öllum þykkir unað í á at heyra, ok slær þó Gunnarsslag bezt. Ok at lyktum slær hann Guðrúnarbrögð in fornu. Þau höfðu menn eigi fyrr heyrt. Ok eptir þat sváfu menn af um nóttina.

3. Gestr vann veðféit

Konungr stendr snemma upp um morguninn ok hlýðir tíðum. Ok er þeim er lokit, gengr konungr til borðs með hirð sinni. Ok er hann er kominn í hásæti, gengr gestasveitin innar fyrir konung ok Gestr með þeim ok segja honum sín ummæli öll ok veðjan þá, sem þeir höfðu haft áðr.

Konungr svarar: "Lítit er mér um veðjan yðra, þó at þér setið peninga yðra við. Get ek þess til, at yðr hafi drykkr í höfuð fengit, ok þykki mér ráð, at þér hafið at engu, allra helzt ef Gesti þykkir svá betr."

Gestr svarar: "Þat vil ek, at haldist öll ummæli vár."

Konungr mælti: "Svá lízt mér á þik, Gestr, at mínir menn muni hafa mælt sik í þaular um þetta mál meir en þú, en þó mun þat nú skjótt reynt verða."

Eptir þat gengu þeir í brott, ok fóru menn at drekka. Ok er drykkjuborð váru upp tekin, lætr konungr kalla Gest ok talar svá til hans: "Nú verðr þú skyldr til at berta fram gull nokkut, ef þú hefir til, svá at ek megi segja um veðjanina með yðr."

"Þat munu þér vilja, herra," sagði Gestr.

Hann þreifar þá til sjóðs eins, er hann hafði við sik, ok tók þar upp eitt knýti ok leysir til ok fær í hendr konungi. Konungr sér, at þetta er brotit af söðulhringju, ok sér, at þetta er allgott gull. Hann biðr þá taka hringinn Hnituð.

Ok er svá var gert, berr konungr saman gullit ok hringinn ok mælti síðan: "Víst lízt mér þetta betra gull, er Gestr hefir fram borit, ok svá mun lítast fleirum mönnum, þó, at sjái."

Sönnuðu þetta þá margir menn með konungi. Síðan sagði hann Gesti veðféit. Þóttust gestirnir þá ósvinnir við orðnir um þetta mál.

Gestr mælti þá: "Takið fé yðvart sjálfir, því at ek þarf eigi at hafa, en veðit ekki optar við ókunna menn, því at eigi viti þér, hvern þér hittið þann fyrir, at bæði hefir fleira sét ok heyrt en þér. En þakka vil ek yðr, herra, órskurðinn."

Konungr mælti þá: "Nú vil ek, at þú segir, hvaðan þú fekkt gull þat, er þú ferr með."

Gestr svarar: "Trauðr em ek þess, því at þat mun flestum þykkja ótrúligt, er ek segi þar til."

"Þó viljum vér heyra," segir konungr, "með því at þú hefir oss áðr heitit sögu þinni."

Gestr svarar: "Ef ek segi yðr, hversu farit er um gullit, þá get ek, at þér vilið heyra aðra sögu hér með."

"Vera má þat," segir konungr, "at rétt getir þú þessa."

4. Gestr segir frá Völsungum

"Þá mun ek segja frá því, er ek fór suðr í Frakkland. Vilda ek forvitnast um konungs siðu ok mikit ágæti, er fór frá Sigurði Sigmundarsyni um vænleik hans ok þroska. Varð þá ekki til tíðenda, fyrr en ek kom til Frakklands ok til móts við Hjálprek konung. Hann hafði mikla hirð um sik. Þar var þá Sigurðr Sigmundarson, Völsungssonar, ok Hjördísar Eylimadóttur. Sigmundr fell í orrostu fyrir Hundings sonum, en Hjördís giftist Hálfi, syni Hjálpreks konungs. Vex Sigurðr þar upp í barnæsku ok allir synir Sigmundar konungs. Váru þeir um fram alla menn um afl ok vöxt, Sinfjötli ok Helgi, er drap Hunding konung, ok því var hann Hundingsbani kallaðr. Þriði hét Hámundr. Sigurðr var þó allra þeira bræðra framast. Er mönnum þat ok kunnigt, at Sigurðr hefir verit göfgastr allra herkonunga ok bezt at sér í fornum sið.

Þá var ok kominn til Hjálpreks konungs Reginn, sonr Hreiðmars. Hann var hverjum manni hagari ok dvergr á vöxt, vitr maðr, grimmr ok fjölkunnigr. Reginn kenndi Sigurði marga hluti ok elskaði hann mjök. Hann sagði þá frá foreldrum sínum ok svá atburðum undarligum, er þar höfðu gerzt. Ok er ek hafða skamma stund þar verit, gerðumst ek þjónustumaðr Sigurðar sem margir aðrir. Allir elskuðu hann mjök, því at hann var bæði blíðr ok lítillátr ok mildr af fé við oss.

5. Frá Hundingssonum

Þat var einn dag, at vér kómum til húsa Regins, ok var Sigurði þá vel fagnat. Þá kvað Reginn vísu þessa:

"Kominn er hingat
konr Sigmundar,
seggr inn snarráði,
til sala várra,
megn hefir mikit,
en ek maðr gamall,
er mér fangs ván
af frekum úlfi."

Ok enn kvað hann:

"Ek mun fræða
fólkdjarfan gram.
Nú er Yngva konr
með oss kominn.
Sjá mun ræsir
ríkstr und sólu,
frægr um lönd öll
með lofi sínu."

Sigurðr var þá jafnan með Regin, ok hann sagði honum margt af Fáfni, er hann lá á Gnitaheiði í orms líki ok at hann var undarliga mikill vexti. Reginn gerði Sigurði sverð, er Gramr hét. Þat var svá snarpeggjat, at hann brá því í ána Rín ok lét reka ofan at ullarlagð fyrir strauminum, ok tók í sundr lagðinn. Síðan klauf Sigurðr steðja Regins með sverðinu. Eptir þat eggjaði Reginn Sigurð at drepa Fáfni, bróður sinn, ok kvað vísu þessa:

"Hátt munu hlæja
Hundings synir,
þeir er Eylima
aldrs vörnuðu,
ef mik tegar
meir at sækja
hringa rauða
en hefna föður."

Eptir þetta býr Sigurðr ferð sína ok ætlar at herja á Hundings sonu, ok fær Hjálprekr konungr honum margt lið ok nokkur herskip. Í þeiri ferð var með Sigurði Hámundr, bróðir hans, ok Reginn dvergr. Ek var ok þar, ok kölluðu þeir mik þá Norna-Gest. Var Hjálpreki konungi kunnleiki á mér, þá er hann var í Danmörk með Sigmundi Völsungssyni. Þá átti Sigmundr Borghildi, ok skildu þau svá, at Borghildr drap Sinfjötla, son Sigmundar, með eitri. Síðan fekk Sigmundr suðr í Frakklandi Hjördísar Eylima dóttur, er Hundings synir drápu, ok átti Sigurðr bæði at hefna föður síns ok móðurföður.

Helgi Sigmundarson, er Hundingsbani var kallaðr, var bróðir Sigurðar, er síðan var kallaðr Fáfnisbani. Helgi, bróðir Sigurðar, hafði drepit Hunding konung ok sonu hans þrjá, Eyjólf, Herröð, Hjörvarð. Lyngvi komst undan ok tveir bræðr hans, Álfr ok Hemingr. Váru þeir inir frægstu menn um alla atgervi, ok var Lyngvi fyrir þeim bræðrum. Þeir váru mjök fjölkunnigir. Þeir höfðu kúgat marga smákonunga ok marga kappa drepit ok margar borgir brennt ok gerðu it mesta hervirki í Spáníalandi ok Frakklandi. En þá var eigi keisararíki komit norðr hingað yfir fjallit. Hundings synir höfðu tekit undir sik þat ríki, er Sigurðr átti í Frakklandi, ok váru þeir þar mjök fjölmennir.

6. Sigurðr felldi Hundingssonu

Nú er at segja frá því, er Sigurðr bjóst til bardaga í mót Hundings sonum. Hann hafði mikit lið ok vel vápnat. Reginn hafði mjök ráðagerð fyrir liðinu. Hann hafði sverð þat, er Riðill hét, er hann hafði smíðat. Sigurðr bað Regin ljá sér sverðit. Hann gerði svá ok bað hann drepa Fáfni, þá er hann kæmi aptr ór þessi ferð. Sigurðr hét honum því.

Síðan sigldu vér suðr með landi. Þá fengu vér gerningaveðr stór, ok kenndu þat margir Hundings sonum. Síðan sigldu vér nokkuru landhallara. Sá sám vér mann einn á bjargsnös nokkurri, er gekk fram af sjóvarhömrum. Hann var í heklu grænni ok blám brókum ok kneppta skó á fótum uppháva ok spjót í hendi. Þessi maðr ljóðar á oss ok kvað:

"Hverir ríða hér
Rævils hestum
hávar unnir,
haf glymjanda?
Eru segl yður
sjóvi stokkin.
Munat vágmarar
vind of standask."

Reginn kvað í móti:

"Hér eru vér Sigurðr
á sjá komnir.
Er oss byrr gefinn
við bana sjálfan.
Fellr brattr breki
bröndum hæra.
Hlunnvigg hrapa.
Hverr spyrr at því?"

Heklumaðrinn kvað:

"Hnikar hétu mik,
þá er hugin gladdi
Völsungr víða
ok vegit hafði.
Nú máttu kalla
karl á bjargi
Feng eða Fjölni.
Far vil ek þiggja."

Þá viku vér at landi, ok lægði skjótt veðrit, ok bað Sigurðr karl ganga út á skipit. Hann gerði svá. Þá fell þegar veðrit, ok gerði inn bezta byr.

Karl settist niðr fyrir kné Sigurði ok var mjök makráðr. Hann spurði, ef Sigurðr vildi nokkut ráð af honum þiggja. Sigurðr kveðst vilja, sagðist þat ætla, at hann mundi verða ráðdrjúgr, ef hann vildi mönnum gagn gera. Sigurðr kvað til heklumanns:

"Segðu mér þat, Hnikarr,
alls þú hvárttveggja veizt,
goða heill ok guma:
Hverjar eru beztar,
ef berjast skal,
heillir at sverða svipan?"

Hnikarr kvað:

"Mörg eru góð,
ef gumnar vitu
heill at sverða svipan.
Dyggva fylgju
hygg ek ins dökkva vera
af hrottameiði hrafns.

Þat er annat,
ef þú ert út of kominn
ok til brottferðar búinn:
Tvá þú lítr
á tái standa
hróðrfulla hali.

Þat er it þriðja,
ef þú þjóta heyrir
úlf und asklimum.
Heilla auðit
verðr þér af hjálmstöfum,
ef þú lítr þá fyrr fara.

Engi skal gumna
í gegn vega
síð skínandi
systur Mána.
Þeir sigr hafa,
er sjá kunnu,
hjörleiks hvatir,
eða hamalt fylkja.

Þat er fár mikit,
ef þú fæti drepr,
þá er at vígi vegr:
Tálar dísir
standa þér á tvær hliðar
ok vilja þik sáran sjá.

Kembdr ok þveginn
skal kennast hverr
ok at morgni mettr,
því at óvíst er,
hvat at aptni kemr.
Illt er fyr heill at hrapa."

Ok eptir þat sigldu vér suðr fyrir Hollsetuland ok fyrir austan Frísland ok þar at landi. Þegar fregna Hundings synir um ferð vára ok safna liði ok verða brátt fjölmennir. Ok er vér finnumst, tekst harðr bardagi. Var Lyngvi þeira bræðra fremstr í allri framgöngu. Sóttu þó allir fast fram. Sigurðr sækir í móti svá hart, at allt hrökk fyrir honum, því at sverðit Gramr verðr þeim skeinuhætt, en Sigurði þarf eigi hugar at frýja. Ok er þeir Lyngvi finnast, skiptust þeir mörgum höggum við ok berjast alldjarfliga. Verðr þá hvíld á bardaganum, því at menn horfa á þetta einvígi. Þat var langa hríð, at hvárrgi þeira kom sári á annan, svá váru þeir vígfimir. Síðan sækja bræðr Lyngva fast fram ok drepa margan mann, en sumir flýja. Þá snýr Hámundr, bróðir Sigurðar, í móti þeim ok ek með honum. Verðr þá nokkur móttaka. En svá lýkr með þeim Sigurði ok Lyngva, at Sigurðr gerir hann handtekinn, ok var hann settr í járn. En er Sigurðr kom til vár, þá verða skjót umskipti. Falla þá Hundings synir ok allt lið þeira, enda myrkvir þá af nótt.

Ok þá er lýsti um morgininn, var Hnikarr horfinn ok sást eigi síðan. Hyggja menn, at þat hafi Óðinn verit.

Var þá um þat talat, hvern dauða Lyngvi skyldi hafa. Reginn lagði þat til ráðs, at rísta skyldi blóðörn á baki honum. Tók Reginn þá við sverði sínu af mér ok reist með því bak Lyngva, svá at hann skar rifin frá hryggnum ok dró þar út lungun. Svá dó Lyngvi með mikilli hreysti. Þá kvað Reginn:

"Nú er blóðugr örn
breiðum hjörvi
bana Sigmundar
á baki ristinn.
Fár var fremri,
sá er fold rýðr,
hilmis nefi,
ok hugin gladdi."

Þar var allmikit herfang. Tóku liðsmenn Sigurðar þat allt, því at hann vildi ekki af hafa. Var þar mikit fé í klæðum ok vápnum. Síðan drap Sigurðr þá Fáfni ok Regin, því at hann vildi svíkja hann. Tók Sigurðr þá gull Fáfnis ok reið á burt með. Var hann síðan kallaðr Fáfnisbani. Eptir þat reið hann upp á Hindarheiði ok fann þar Brynhildi, ok fóru svá þeira skipti sem segir í sögu Sigurðar Fáfnisbana.